هنوز شوکەم بعد تموم شدنش 
تنها کتابی بود که هم گریه کردم هم هیجان داشت هم حالم بهم میخورد😂حس هایی کاملا متناقض 
اخرش که واقعا پوکرر فیس داشتم دیوارو نگاه می کردم :))) هی میگی از این بدتر که نمیشه یهو بچیز خیلی بدتر اتفاق میوفتاد 
        

          کتابی به شدت تلخ، جذاب و قابل تامل
کتابی که جذابیت‌اش در تلخیِ فهمیدن و تفکر کردن است!

《بشر منبع شر در این جهان است. ما ویروس خودمان هستیم.》

 داستان درمورد آینده‌ای است که گوشت حیوانات، آلوده به ویروسی کشنده شده‌ و پس از مدتی دولت برای حل این بحران، خوردن گوشت انسان را قانونی و مجاز اعلام می‌کند. قوانین و مقرراتی وضع می‌کنند و مردم‌هم اصطلاحات و کلماتی را برای سرپوش گذاشتن بر روی این جنایت به کار می‌برند تا واقعیت و عذاب‌وجدانِ حاصل از خوردنِ گوشتِ هم‌نوعانشان را در زیر کلمات پنهان و حتی فراموش کنند.

 در ادامه‌ی داستان، خویِ حیوانیِ آدم‌ها، این استعدادِ قدرتمندِ بشر در شر، عادی‌ترین و مدرن‌ترین شکل را به خودش می‌گیرد. انسان‌هایی که سلاخی می‌شوند گوشت نامیده می‌شوند، گوشت و فقط همین!. با گذر زمان برای اکثر مردم افول انسانیت و طلوع حیوانیت همچون منظره‌ای زیبا و حتی آرمانی جلوه‌گر می‌شود. هرچند در جامعه نیز تعداد کمی هستند که می‌فهمند این طلوع نیست، بلکه غروبِ زشت انسانیت و پایان ترسناک بشریت است. اما بهای فهمیدن این موضوع برای آنها که می‌فهمند، جنون، خودکشی، سکوت، فراموشی و یا مجازات و مرگ است.

این کتاب ثابت می‌کند که چقدر انسانیت می‌تواند در برابر مادیات و منافع شخصیِ بشر،  سست و شکننده باشد و بشر علاوه بر قابلیت اشرف مخلوقات شدن، قابلیت خوارترین و پَست‌ترین مخلوقات شدن را نیز دارد.

🔻❗خطر اسپویل❗🔻

پایان کتاب بسیار غم‌انگیز بود، طوری که درد را با تمام وجود حس می‌کنید(اگر انسان باشید.) انگار که آخرِ کتاب به خواننده خیانت شده است و انگار که قلب خواننده می‌شکند، نه صرفا شخصیتی در داستان! وقتی کتاب تمام شد با خودم گفتم "چرا اینطوری شد؟ چرا اینقدر عجیب تموم شد؟" بعد که با خودم فکر کردم به یک نکته مهم پِی بردم، نویسنده‌ می‌خواست به خواننده بفهماند که: درد و فقدانِ آدم‌ها گاهی با نقاب انسانیت ظاهر می‌شود؛ کافی‌ست فقدان برطرف شود تا نقاب انسانیت کنار برود و حیوانی زشت ظهور کند!

《در این جامعه‌ی ترسناک چه‌قدر می‌توانید خودتان باشید؟ چه‌قدر می‌توانید مقاومت کنید و ناامیدی را پس بزنید؟ و مهم‌تر آن که کسانی که ظاهرا در دسته‌ی "نیک‌"ها قرار می‌گیرند، واقعا با کسانی که خود محکوم می‌کنند تفاوتی دارند؟》
        

          من بعد از خوندن پاراگراف آخرِ صفحه‌ی آخر کتاب: 💀؟
هنوزم تو شوک موندم.
باورم نمیشه تموم شد. 😭🛐. بخونیدش.
یا شایدم بهتره نخونیدش. نمیدونم. ولی واقعا این فقط یه کتاب ۲۲۰صفحه‌ایِ عادی نیست🙏🏻. خیلی بیشتر ازیناست.
(واقعا میگم اگه یه روز واقعا دنیا اینجوری بشه، کاش بمیرم ولی اون روز رو نبینم. تصورشم وحشتناکه.)
        

          📚 از متن کتاب:
«مغزش هشدار می‌دهد کلماتی وجود دارند که روی جهان سرپوش می‌گذراند. کلماتی وجود دارند که مناسب و تمیزند. قانونی‌اند.»

اگر بخواهم «لاشه‌ی لطیف» را در دو کلمه توصیف کنم، بدون‌شک آن دو کلمه «منزجرکننده» و «زیبا» هستند! چیزی شبیه به سینمای «لانتیموس» یا «فون‌تریه». این اثر را نویسنده‌ی آرژانتینی «آگوستینا باستریکا» نوشته است. رمان، روایت‌گر قصه‌ای آخرالزمانی، دلهره‌آور و تکان‌دهنده است و با به چالش کشیدن ارزش‌ها و چالش‌های اخلاقی انسان، خواننده را به تفکر درباره‌ی جامعه، مصرف‌گرایی و مرزهای اخلاقی دعوت می‌کند. حکما کتاب برای من در آن دسته‌ای قرار می‌گیرد که همواره در ذهنم باقی می‌ماند و گه‌گاه به موضوعاتی که در کتاب مطرح شده، فکر خواهم کرد.

جهانی که «باستریکا» خلق می‌کند، پادآرمان‌شهری است نزدیک به واقعیت؛ بیماری‌ای مرگ‌بار مصرف گوشت حیوانات را  غیرممکن کرده است. انسان‌های متمدن و متشخص(!) در پاسخی هوشمندانه(!) به این بحران، اقدام به پرورش انسان برای مصرف کرده‌اند. در چنین دنیای وحشت‌آوری، «مارکوس» که شخصیت اصلی داستان است در یکی از مشاغل مربوط به این حوزه‌ی جدید (اما طبیعی! مثل آن‌چه که در رابطه با حیوانات هم‌اکنون اتفاق می‌افتد!!!) مشغول به کار است. او در کشتارگاه انسان‌ها کار می‌کند. «مارکوس» که معتقد است: «آدم می‌تواند تقریبا به هر کاری عادت کند جز مرگ فرزند.» پس از مرگ فرزندش با احساسات متناقضی مواجه می‌شود و به یک‌معنا میان انزجار از شغل خود و تلاش برای بقا گرفتار می‌شود. اما نقطه‌ی اوج داستان آن‌جایی است که «مارکوس» یک «رأس خانگی» هدیه می‌گیرد و دوستش به او پیشنهاد می‌دهد که: «چند روز نگهش دار بعد برای خودمون کباب‌ش می‌کنیم.» 

📚 از متن کتاب:
«به هر حال، از زمان آغاز جهان ما در حال خوردن همدیگه بودیم. اگه این کارهای نمادین مثل شکار نبود، تا خرخره همدیگه رو خورده بودیم.»

«جاستین جردن» در یادداشتی که برای روزنامه‌ی گاردین در رابطه با «لاشه‌ی لطیف» نوشته است، به درستی پرده از بی‌کفایتی زبان در برابر شر برداشته است. در بخشی از این مقاله آمده است:
«این رمان شاید روایتی از بی‌کفایتی زبان در برابر شر باشد، اما ضمنا چشم‌اندازی غم انگیز از سکوتی ارائه می‌دهد که در انتظار انسان تنهامانده در جهان پس از انقراض گونه‌های دیگر است.»
در دنیای «لاشه‌ی لطیف» انسان‌ها به سرعت به چنین نتیجه‌ای رسیده‌اند که: «در نهایت گوشت، گوشت است. مهم نیست از کجا می‌آید.» و در عین‌حال همین انسان‌ها زمانی که صحبت از «برده‌داری» در گذشته می‌شود یک‌صدا و وحشت‌زده «برده‌داری» را عملی بسیار وحشیانه می‌شمارند!

شاید خواندن جملات بالا، شما را به این فکر بیاندازد که آخر مگر می‌شود؟ چطور می‌شود در چنین پارادوکسی زندگی کرد؟ اما آیا من و شما و دیگران، هم‌اکنون در چنین پارادوکسی زندگی نمی‌کنیم؟ آیا همین الآن ما چشم‌مان را به روی واقعیت نبسته‌ایم؟ همین الآن که من بعد از نگارش این‌جمله‌ها، اتاق کارم را ترک خواهم کرد و پای میز غذاخوری خواهم نشست که از گوشت حیوانات بیچاره‌ای که طعم‌دار شده و پخته شده‌اند، رنگین است... مسئله این است که آن ویروس کذایی که گاوها و مرغ‌ها و گوسفندها را از بین ببرد، هنوز از راه نرسیده است و من هم در پس ذهنم چنین فکر می‌کنم که اساسا گوسفندها و مرغ‌ها برای همین در جهان هستند که ما، این اشرف مخلوقات! بخوریم‌شان دیگر.

📚 از متن کتاب:
«کلمات حفره‌ای خالی‌اند، حفره‌ای که هر صدا، هر ذره، هر نفسی را به درون خود می‌کشد.»

لحن داستان سرد و مستقیم و گاهی حتی بی‌رحمانه است؛ در تناسبی بی‌نقص با دنیای بی‌احساس رمان. «باستریکا» عمدا با زبانی عریان و شفاف، سعی کرده است خواننده‌اش را با واقعیت تلخ جهان خیالی رمان (و جهان حقیقی خود) مواجه سازد. «لاشه‌ی لطیف» رمان آسانی نیست. خشونت و توصیف‌های تکان‌دهنده‌اش ممکن است برای برخی آزاردهنده باشد، اما همین عناصر هستند که خواننده را با عمق سئوالات اخلاقی و فلسفی داستان روبرو می‌کند. به باور من، این رمان بیشتر از آن‌که به دنبال سرگرم کردن باشد، قصد دارد که خواننده‌ش را به اندیشیدن در رابطه با حقایق ناخوشایند درباره‌ی انسان وادار کند.

به آن‌چه که تاکنون گفته شد، یک پایان فوق‌العاده و عالی را اضافه کنید و با چشمان باز سراغ کتاب بروید!
        

          بی نظیییییییییییییییییییر
خیلی دارک بود.
داستان خیلی خوب نوشته شده بود و واقعا بعضب وقتا یادت می‌رفت که داری کتاب می‌خونی
        

          موضوع کتاب  و روندش واقعا جالب بود و تجربه ارزشمندی بود. اما فکر می‌کردم که محور اصلی کتاب روی مقدمه‌ باشه و به کلماتی به قول نویسنده قانونی و تمیز بپردازه. ابتدای داستان با سیستم حاکم بر کشور و روند عرضه گوشت انسان رو به رو بودیم که به نظرم همه چیز با جزئیات و به روونی بیان شده بود. در نیمه‌های دوم کتاب مارکوس با مشکلی دست و پنجه نرم می‌کنه که در انتهای کتاب مخاطب رو با تغییرات شوکه‌کننده‌ای رو به رو می‌کنه.
هر لحظه از کتاب جمله‌ی "از این بدتر نمی‌شه" بود، اما وحشتناک‌تر و وحشیانه‌تر از آن موقعیت هم بود.
اگرچه که احساسات بد از جمله انزجار، وحشت، نفرت و... رو به مخاطب منتقل می‌کرد، اما خوندنش خالی از لطف نیست و لحظه‌ای آدم رو به تأمل و تفکر وا می‌داره.
        

          لاشه لطیف دنیایی کابوس‌وار رو تصویر می‌کنه که در اون گوشت حیوانی به‌دلیل بیماری جهانی غیرقابل استفاده شده، و حالا انسان‌ها با مجوز رسمی، انسانِ دیگه‌ای رو پرورش می‌دن و می‌خورند.
اگه بخوای، این‌بار یه معرفی درست و دقیق (و همچنان خاص) برات می‌نویسم:
و اما لاشه لطیف (Tender is the Flesh)، رمانی‌ست که مرزهای «انسان بودن» را با قساوتی شاعرانه می‌بلعد. آگوستینا باستریکا جهانی خلق می‌کند که در آن انسان نه تنها ابزار، که خوراک است؛ و اخلاق، کالایی لوکس و بلااستفاده.
در این دنیای پساپاندمی، گوشت حیوانی دیگر در دسترس نیست. راه‌حل؟ پرورش انسان‌ها برای مصرف. قفس‌ها جای مزارع را گرفته‌اند و «قصاب» دیگر فقط یک شغل نیست؛ نقشی است در مراسم تدفینِ انسانیت.
قهرمان داستان، مردی‌ست درگیر با گذشته‌اش، با مرگ همسرش، و با سیستم جدیدی که هر روز بیش از پیش روحش را پوست می‌کند. ولی وقتی زنی به‌دستش می‌رسد—نه یک زن عادی، بلکه یکی از همان انسان‌های پرورشی—جهنم واقعی آغاز می‌شود.
باستریکا، نه تنها ما را با خشونت تغذیه و نگاه به بدن انسانی روبه‌رو می‌کند، بلکه ما را وامی‌دارد که از خود بپرسیم: اگر قرار باشد زنده بمانیم، تا کجا حاضریم انسان بمانیم؟
        

          این دیگه چی بود من خوندم🥴
کتاب می‌خواد داستان یه پادآمانشهر رو بگه که اونجا مردم از سرشت انسانی خودشون فاصله گرفتن
در قالب استعاره‌ها مفاهیم رو بیان میکنه و انسان‌ها رو می‌ندازه به جون انسان‌ها و موقع سلاخی کردن هم تصویرشون می‌کنه
جایی خوندم که این کتاب رو شبیه کتاب‌های جرج اورول می‌دونست
من از اورول۱۹۸۴ رو خونده‌م و خلاصه صوتی قلعه حیوانات رو شنیده‌م. به نظرم لاشه لطیف خیلی ضعیف‌تره و قابل مقایسه نیست



ولی می‌تونست یه ذره لطیف‌تر بیانش کنه😬
        

          ( این داستان باعث می‌شود لحظه‌ای از انسان بودن متنفر شوید ) 

. نویسنده تمام کلمات را در بهترین جای خودش گذاشته است .
        

          شگفتی ادبیات در تلاقی و سپس درهم‌آمیختگی اندیشه و‌ خیال است. داستان جهانی را خلق می‌کند که مصرف‌نشده است؛ اما درعین‌حال، قواعد منطقی در آم جریان دارد. داستان، زندگی‌کردن در جهانی دیگر را می‌آزماید. «لاشه‌ی لطیف» جهان مصرف‌نشده‌ای را خلق می‌کند که در آن انسان‌ها امکان استفاده از گوشت حیوانات را ندارند و مجبورند از گوشت انسان‌ها تغذیه کنند. نویسنده برای این جهان جدید، قواعد منطقی زندگی‌کردن را می‌آزماید. انسان در چنین جهانی چه می‌کند؟ «لاشه‌ی لطیف» را باید از زاویه‌ی انسان‌هایی نگاه کرد که درون آن جهان زندگی می‌کنند؛ آن‌وقت نه خشونتی وجود دارد و نه قساوتی؛ چیزی نیست جز تلاشی برای زندگی‌کردن.
«لاشه‌ی لطیف» تجربه‌ی شگفت‌انگیزی‌ است از مواجهه با انسانی که با هر تغییری خو می‌گیرد؛ چه از طریق پیداکردن راهی برای ادامه‌دادن و چه از طریق بازکردن دروازه‌های جنون.
        

          چطور می‌توان جهانی به این تیرگی را با منطق و به لطافت به تصویر کشید؟ 
برای من کتاب مثل عنوانش یک لاشه‌ی لطیف بود. 
حقیقتی تلخ اما باور پذیر، اما منطقی، بدون خشونت. پارادوکسی که سطر سطر کتاب و در فضای کلی آن بهم دست می‌داد. 
خشونت و تیرگی که در پس تمام اتفاقات، رفتارها و کلام‌ها نهفته بود، اما به ساده‌ترین و منطقی‌ترین و لطیف‌ترین حالت ممکن بیان می‌شد و  بیان حقیقتی بیش نبود.
حقیقتی از زندگی. ادامه دادن، امید داشتن، عادت کردن و فراموشی.  

برای من زندگی کردن در این جهان، دوست نداشتنی ولی بسیار باور پذیر بود و همین داستان را  ترسناک‌تر می‌کرد.

        

          کتاب فضای دارک،سرد و منزجر کننده ای داشت
اما  در عین حال  قلم قوی نویسنده کاری  میکرد که همین فضای منزجر کننده  برات جالب و خواندنی به نظر بیاد
        

          دوست نداشتم. می شود به این صورت نگاه کرد که کتاب می خواهد در باره سرشت پلید انسانی صحبت کند ولی آیا همه اینگونه هستند؟ از پایان کتاب هم راضی نبودم
        

          فقط جمله ی آخر و احساس وحشتی که سرتاسر وجودم رو گرفت:حالت انسانیه یه حیوون اهلی رو پیدا کرده بود 
انسان تا کجا می‌تونه پیش بره..... تاریک ترین و عمیق ترین و سیاه ترین نقاط رو قادر به کشف کردنه ....
این کتاب میخکوب کننده بود خیلی از جا ها نفس آدم بند میاد و صحنه هایی رو متصور میشه که هیچ وقت به سیاه ترین قسمت ذهنش هم خطور نکرده 
شاید و تا حدی امیدوارم هیچ وقت دنیای بشریت چنین تاریخی رو ثبت نکنه .....
        

          کتاب: #لاشه‌ی_لطیف 
نویسنده: آگوستینا باستریکا
مترجم: سحر قدیمی
سال انتشار: ۲۰۱۷
تعداد صفحات: ۲۱۵
ژانر: پادآرمانشهری
خلاصه داستان: گوشت حیوانات مسموم شده، انسان‌ها نمیتوانن گوشت حیوانات رو بخورن، دولت راه چاره پیدا می‌کنه پرورش انسان برای قربانی کردن و جایگزین کردن گوشت حیوانات. 
مارکوس یکی از کسانی که داخل شرکت سلاخی انسان کار میکند روزی با هدیه رئیسش که ماده گوشت مخصوصی‌ست  رو به رو می‌شود و...
بررسی: 
کتاب لاشه‌ی لطیف با روایت ساده و خطی از زبان سوم شخص ماجرای زمانی رو تعریف میکنه که انسان ها به نوع جدیدی از پستی و خوی حیوانی درونشون رسیدن، ادمخواری. 
نویسنده هیچ تلاشی داری بیان احساسات نمیکنه و با بی حس ترین حالت ممکن داستان رو توصیف و پیش می‌بره.( اینطوری بگم که انگار یه شخصی داره یه سری وقایع رو برات توضیح میده و هیچ حسی نداره، دارن ادمها رو سلاخی میکنن ولی کلا براش مهم نیست یا چیز عجیبی نیست) 
داستان کتاب رو باید یه خط صاف در نظر بگیرید که پایانی عجیب داره. 
روند داستان معمولی اما توصیف دقیق از کشتن و قربانی کردن انسان ها داره که ممکنه هرکسی نتونه تحمل این حجم از خشونت رو داشته باشه. 
بیشتر هدف نویسنده روی مطالبی بوده که در باطن این داستان میخواد بیان کنه و این کار رو به خوبی انجام میده پس توقع کتابی داستان محور و هیجانی نداشته باشید. 
دنیایی که ادمها عاری از هرگونه محبتی هستن و وحشت میکنن از برده داری در زمانی که انسان پرورش میدن برای خوردن، و کلیسایی که برای سرپا موندن مجبوره همرنگ جماعت بشه و حتی مردم رو با شستشوی مغزی به قربانی کردن خود و تقدیم گوشت خود به بقیه مردم، وادار کنه و اما ادم هایی که میدونن دولت و مذهب و انسان‌هایی برای بقای خودشون چشم رو همه چیز بستن و خودشون رو گول میزنن که خبری نیست، درواقع چقدر پستن ولی زمانی که منفعت خودشون وسط باشه از همه‌ی اون ها پست تر میشن.
( حقیقتا من کل کتاب رو خوندم و انقدر که پایان کتاب اذیت شدم، هیچکدوم از قسمت ها اذیت نشدم.) 
پایان کتاب عجیب بود اما خیلی سریع و عجله‌ایی پیشرفت نسبت به کل کتاب.
        

          کتاب خوبی بود که پایانش به شدت منو شگفت زده کرد . آیت کتاب رو واقعا به هر کسی پیشنهاد نمیکنم چون وحشی گری توی کتاب نکته ای بود که نویسنده مدام روش تاکید داشت. ولی کتاب خوبی بود به شخصه خیلی ازش خوشم اومد.
        

          مگه دیگه حرفی برای گفتن می‌مونه؟ اگه قرار بود توی دنیایی که داخل این کتاب وجود داره باشم ترجیح می‌دادم مرده به دنیا بیام
        

          این کتاب، ایده‌ای آسمان‌شکاف داشت و پایانی چنان کوبنده که گویی درِ معبدِ ادبیات را برای ابد به روی تمامیِ نوشته‌های پس از خود بست!
نویسنده، انسانی از جنس تاریکی مطلق آفرید؛ کاراکتری که گویی هر اتم وجودش را از واژه‌های سیاه ناامیدی سرشته‌اند.
او همچون آینه‌ای شفاف و شکسته است که در هر نگاه، تصویری نو و متضاد از خود بازمی‌تاباند... 
و این نقاب ناامیدی‌اش  که گاه همچون پرده‌ای سنگین بر چهره می‌افکند و گاه ناگهان به کناری می‌غلتد.  
خود زیرکانه‌ترین کلاهبرداری روایت است؛چرا که در ژرفای آن، نه تاریکی محض، که نور رمزآلودی می‌درخشد که تنها چشم‌های بی‌تعصب قادر به رؤیتش هستند...
درود بر قلم نویسنده‌ای که توانست چنین شخصیت پارادوکسیکال را بی‌آنکه محکومش کند یا تبرئه‌اش نماید،با تمام زوایای تاریک و پستش به تصویر بکشد!