این کتاب اکنون به پایان رسید و من متعجم.
متعجب از اینکه چگونه تمام شد
و چگونه توانست آن قدر مرا درگیر کند که در دو روز تمام شود.
داستانی وهم آور،مملو از خشونت و ذات حقیقی انسانیت در قالب
دنیایی دیگر،دنیایی تاریک و مرموز و مه گرفته
دنیایی که نویسنده سعی کرده بود نشان دهد،اما باز هم قسمت هایی
از  آن مثل میزان پیشرفت دیجیتالی در آن زمان و
 نحوه‌ی سیاست و وضعیت دیگر کشور ها در هاله‌ای از ابهام قرار داشت
 اما بدنه‌ی اصلی داستان جذاب و این نکته که نویسنده تلاش می کرد
 داستان را،به یک داستان طولانی تبدیل نکند
بسیار دیده میشد.
اما در مورد محتوا،باید بگویم سمتش نروید!
من بعد از خواندن این کتاب نگاهم نسبت به
 زنان حامله،بچه‌ها و بخصوص خوردن گوشت به کل تغییر کرده 
و با دیدن هر کدام حالت تهوع میگیرم!باور میکنید؟
این تاثیر لاشه‌ی لطیف است
فضایی دارک و تحمل ناپذیر اما جذاب و سادیسمی طور،
فضایی با پایان بسیار متفاوت و چیزی که انتظارش را نداشتیم
از خودخواهی و ذات حقیقی هر فرد،هر چند این تغییر
 ناگهانی در شخصیت اصلی کمی تامل انگیز بود
اما در هر صورت اگر تقریبا +۱۷ سال سن دارید..
از خون،آدم خواری،کشتار و.. حالتان بد نمی شود..
و دنبال یک کتاب کوتاه برای جلوگیری از ریدینگ اسلامپ شدن هستید،
لاشه‌ی لطیف گزینه‌ای مناسب است.
با این حال،
اگر چنین آینده‌ای منتظر بشر است،
من حاضرم اکنون بمیرم.
        

          عجیب ترین و جذاب ترین کتاب امسالم ❣️
        

          
و اما کتاب بدون هیچ اتفاق خارق العاده و خارج از چارچوب جهان کتاب به پایان رسید 
با قساوت و عریانی کلمات خشن که روح رو‌ به شدت می‌خراشید هنوز هم نمیدونم که نویسنده از خلق چنین جهانی اونم بدون راه گشایش برای این خشونت چه منظوری داشته شاید فقط میخواست درنده خویی و وحشی گری انسان رو نشون بده .
توی آدمخوران ژان تولی شما دلیل می‌بینید برای خشونت آدم ها و کاری که با شخصیت اصلی کتاب کردند اما توی این کتاب انگار دلیل خاص و موجهی وجود نداشت 
در هر حال برام تجربه جالبی در کتابخوانی بود و از اینکه یک زن این کتاب رو با هنرمندی کامل نوشته و اثر تمیزی از کار در آمده لذت بردم .

        

          مگه دیگه حرفی برای گفتن می‌مونه؟ اگه قرار بود توی دنیایی که داخل این کتاب وجود داره باشم ترجیح می‌دادم مرده به دنیا بیام
        

          بی نظیییییییییییییییییییر
خیلی دارک بود.
داستان خیلی خوب نوشته شده بود و واقعا بعضب وقتا یادت می‌رفت که داری کتاب می‌خونی
        

          ::::::)
چیزی راجب این کتاب نمیتونم بگم در کل فقط بخونیدش
البته به این هشدار هم توجه کنید که کتاب پر از صحنه های خشنه و اگر اذیت میشید سمتش نرید اما اگه به کتابای دارک و خشن و وحشتناک علاقه دارید توصیه ش میکنم
صفحه آخرم اینجوری بودم که چی؟چیشد؟آریو کیدینگ می؟
وای وای وای
        

          توی زمانه ای که یه عده آدم یه نوزاد یه عده آدم دیگه رو جلوی چشم مادرش توی فر میذارن تا بپزه و بمیره و تشویق هم میشن، یه عده آدم دیگه به طور گروهی به یک زن جلوی چشم شوهرش تجاوز میکنن، بعد به قتل میرسونن و توجیه میشه کارشون، یه مردی زنش رو میکشه، قطعه قطعه میکنه، می‌ریزه توی بلندر و بعد بقایاش رو توی اسید حل میکنه و ملت براش هورا میکشن، یه زن توی لایو اینستاگرامش جلوی چشم ده ها نفر بچه خودشو شکنجه می‌کنه و هیچکس حتی سعی نمیکنه به پلیس زنگ بزنه، وووو تصور دنیایی که توش آدم هارو مثل حیوون برای خوردن پرورش بدن و مثل خوک ذبح کنن نباید خیلی م سخت و حساسیت برانگیز باشه.
....
اگر دوست داشتید ریویوو صوتی منو برای این کتاب بشنوید:

t.me/Dreamssecretgarden
......
As someone who has regularly eaten halal meat all her life, is familiar with how animals are slaughtered, and has witnessed the slaughtering process many times, this book might have had an impact. But unfortunately, it was too weak to shake or upset me. (And yes – if people around the world can be vegan, why couldn’t the whole world become vegan?)
So, I continue to eat my burger...

Overall, the concept of the book, which I would rate at two stars, made me reflect on the influence of the media, government indoctrination, and propaganda.

Finally, the book lacks a storyline, and the author could benefit from a better publisher.
        

          واقعا کتاب کثیفی بود
        

          این کتاب، ایده‌ای آسمان‌شکاف داشت و پایانی چنان کوبنده که گویی درِ معبدِ ادبیات را برای ابد به روی تمامیِ نوشته‌های پس از خود بست!
نویسنده، انسانی از جنس تاریکی مطلق آفرید؛ کاراکتری که گویی هر اتم وجودش را از واژه‌های سیاه ناامیدی سرشته‌اند.
او همچون آینه‌ای شفاف و شکسته است که در هر نگاه، تصویری نو و متضاد از خود بازمی‌تاباند... 
و این نقاب ناامیدی‌اش  که گاه همچون پرده‌ای سنگین بر چهره می‌افکند و گاه ناگهان به کناری می‌غلتد.  
خود زیرکانه‌ترین کلاهبرداری روایت است؛چرا که در ژرفای آن، نه تاریکی محض، که نور رمزآلودی می‌درخشد که تنها چشم‌های بی‌تعصب قادر به رؤیتش هستند...
درود بر قلم نویسنده‌ای که توانست چنین شخصیت پارادوکسیکال را بی‌آنکه محکومش کند یا تبرئه‌اش نماید،با تمام زوایای تاریک و پستش به تصویر بکشد!
        

          من هنوز تو شوک پایان‌بندی کتابم😲😲خیلی دارک بود
        

          حقیقتا کتاب عجیبی بود، نیمدونم چطوری باید تمام احساساتی رو که با این کتاب تجربه کردم در قالب کلمات توضیح بدم
بعضی قسمتاش امیدوار کننده و بعضی قسمتاش جوری بود که آرزو میکردی اگر قراره دنیا روزی همینجوری بشه تو قبلش بمیری و به اون زمان نرسی
خوندن این کتاب تجربه جدید و جالبی بود 


پ.ن: اگر روحیه حساسی دارین به هیچ وجه سمت این کتاب نرین!
        

          ( این داستان باعث می‌شود لحظه‌ای از انسان بودن متنفر شوید ) 

. نویسنده تمام کلمات را در بهترین جای خودش گذاشته است .
        

          
جایی میان نرمی یک رویا و خشونت یک بیداری، «لاشه لطیف» قدم برمی‌دارد؛ با زبانی که زمزمه می‌کند اما زخم می‌زند. واژه‌هایش مثل مه صبحگاهی‌اند: آرام، اما پنهان‌کننده چیزی سهمگین.
این کتاب، تجربه‌ای‌ست از فروپاشی‌های درونی، از لمس رنجی که زیبایی را پس نمی‌زند، بلکه در دلش جا می‌دهد. با هر صفحه، صدایی می‌شنوی که نمی‌داند فریاد کند یا نجوا، اما تا عمق جانت می‌نشیند.
کتابی که فقط یکبار خواندش کافی است و خواندن دوباره آن بسیار کار اشتباهی است 

        

          گاهی آدم باید وزن دنیا را تحمل کند...
        

          قطعا مارکوس تخو در زمره بی ناموس ترین و پست ترینِ افراد است
از او پست تر آگوستینا بازتریکاست
داستان خوبی نوشته، فروش خوبی داشته، مشهورش کرده
اما این حقیقت که مظلوم کشی کرده اند پاک نخواهد شد و در نهایت گریبانشان را خواهد گرفت
متاسفانه داستان ها واقعی هستند..
        

          بعد از مدتی طولانی، داستان و روند یک کتاب برای من خیلی پرکشش و دنبال کننده بود. تمام عناصر و توصیفات محیطی کتاب برام تازگی داشت و کاملا یک اتوپیای خلاق رو ما میتونیم در این کتاب ببینیم. 
دوست دارم مثل بقیه نظرات من هم به آخر کتاب و نحوه تموم شدنش اشاره کنم که کاملا حالت خیانت در اعتماد خواننده و مخاطب رو داشت. تمام طول داستان ما شخصیتی از شخصیت اول کتاب در ذهنمون ساخته بودیم و درونش به دنبال یک قهرمان میگشتیم که بتونه این دنیارو تغییر بده و تأثیرگذار باشه اما در نهایت اعتمادمون شکسته شد و حس ناامیدی غالبی رو خود من تجربه کردم و فکر میکنم این از مهارت و نبوغ نویسنده‌ی کتاب بود. یک نکته‌ای که نباید فراموش بشه اینه که آدمیزاد تا زمانی که غم و رنج داره و احساس ضعیف بودن می‌کنه تبدیل میشه به موجودی همدل و مهربون، اما امان از زمانی که از اون غم خلاص بشه و دوباره احساس آسیب‌ناپذیری کنه...
        

          نویسنده مریض!!!
سخنی ندارم واقعا .... عالی بود ولی ترسناک و چندش آور و دلهره آور جوری که وقتی آخر داستان رو خوندم چند دقیقه توی شوک بودم و نمیدونم چجوری میشه یک انسان گوشت یک انسان بی گناه رو بخوره؟؟؟؟؟؟؟ وحشتناکه!!!!
        

          📚 از متن کتاب:
«مغزش هشدار می‌دهد کلماتی وجود دارند که روی جهان سرپوش می‌گذراند. کلماتی وجود دارند که مناسب و تمیزند. قانونی‌اند.»

اگر بخواهم «لاشه‌ی لطیف» را در دو کلمه توصیف کنم، بدون‌شک آن دو کلمه «منزجرکننده» و «زیبا» هستند! چیزی شبیه به سینمای «لانتیموس» یا «فون‌تریه». این اثر را نویسنده‌ی آرژانتینی «آگوستینا باستریکا» نوشته است. رمان، روایت‌گر قصه‌ای آخرالزمانی، دلهره‌آور و تکان‌دهنده است و با به چالش کشیدن ارزش‌ها و چالش‌های اخلاقی انسان، خواننده را به تفکر درباره‌ی جامعه، مصرف‌گرایی و مرزهای اخلاقی دعوت می‌کند. حکما کتاب برای من در آن دسته‌ای قرار می‌گیرد که همواره در ذهنم باقی می‌ماند و گه‌گاه به موضوعاتی که در کتاب مطرح شده، فکر خواهم کرد.

جهانی که «باستریکا» خلق می‌کند، پادآرمان‌شهری است نزدیک به واقعیت؛ بیماری‌ای مرگ‌بار مصرف گوشت حیوانات را  غیرممکن کرده است. انسان‌های متمدن و متشخص(!) در پاسخی هوشمندانه(!) به این بحران، اقدام به پرورش انسان برای مصرف کرده‌اند. در چنین دنیای وحشت‌آوری، «مارکوس» که شخصیت اصلی داستان است در یکی از مشاغل مربوط به این حوزه‌ی جدید (اما طبیعی! مثل آن‌چه که در رابطه با حیوانات هم‌اکنون اتفاق می‌افتد!!!) مشغول به کار است. او در کشتارگاه انسان‌ها کار می‌کند. «مارکوس» که معتقد است: «آدم می‌تواند تقریبا به هر کاری عادت کند جز مرگ فرزند.» پس از مرگ فرزندش با احساسات متناقضی مواجه می‌شود و به یک‌معنا میان انزجار از شغل خود و تلاش برای بقا گرفتار می‌شود. اما نقطه‌ی اوج داستان آن‌جایی است که «مارکوس» یک «رأس خانگی» هدیه می‌گیرد و دوستش به او پیشنهاد می‌دهد که: «چند روز نگهش دار بعد برای خودمون کباب‌ش می‌کنیم.» 

📚 از متن کتاب:
«به هر حال، از زمان آغاز جهان ما در حال خوردن همدیگه بودیم. اگه این کارهای نمادین مثل شکار نبود، تا خرخره همدیگه رو خورده بودیم.»

«جاستین جردن» در یادداشتی که برای روزنامه‌ی گاردین در رابطه با «لاشه‌ی لطیف» نوشته است، به درستی پرده از بی‌کفایتی زبان در برابر شر برداشته است. در بخشی از این مقاله آمده است:
«این رمان شاید روایتی از بی‌کفایتی زبان در برابر شر باشد، اما ضمنا چشم‌اندازی غم انگیز از سکوتی ارائه می‌دهد که در انتظار انسان تنهامانده در جهان پس از انقراض گونه‌های دیگر است.»
در دنیای «لاشه‌ی لطیف» انسان‌ها به سرعت به چنین نتیجه‌ای رسیده‌اند که: «در نهایت گوشت، گوشت است. مهم نیست از کجا می‌آید.» و در عین‌حال همین انسان‌ها زمانی که صحبت از «برده‌داری» در گذشته می‌شود یک‌صدا و وحشت‌زده «برده‌داری» را عملی بسیار وحشیانه می‌شمارند!

شاید خواندن جملات بالا، شما را به این فکر بیاندازد که آخر مگر می‌شود؟ چطور می‌شود در چنین پارادوکسی زندگی کرد؟ اما آیا من و شما و دیگران، هم‌اکنون در چنین پارادوکسی زندگی نمی‌کنیم؟ آیا همین الآن ما چشم‌مان را به روی واقعیت نبسته‌ایم؟ همین الآن که من بعد از نگارش این‌جمله‌ها، اتاق کارم را ترک خواهم کرد و پای میز غذاخوری خواهم نشست که از گوشت حیوانات بیچاره‌ای که طعم‌دار شده و پخته شده‌اند، رنگین است... مسئله این است که آن ویروس کذایی که گاوها و مرغ‌ها و گوسفندها را از بین ببرد، هنوز از راه نرسیده است و من هم در پس ذهنم چنین فکر می‌کنم که اساسا گوسفندها و مرغ‌ها برای همین در جهان هستند که ما، این اشرف مخلوقات! بخوریم‌شان دیگر.

📚 از متن کتاب:
«کلمات حفره‌ای خالی‌اند، حفره‌ای که هر صدا، هر ذره، هر نفسی را به درون خود می‌کشد.»

لحن داستان سرد و مستقیم و گاهی حتی بی‌رحمانه است؛ در تناسبی بی‌نقص با دنیای بی‌احساس رمان. «باستریکا» عمدا با زبانی عریان و شفاف، سعی کرده است خواننده‌اش را با واقعیت تلخ جهان خیالی رمان (و جهان حقیقی خود) مواجه سازد. «لاشه‌ی لطیف» رمان آسانی نیست. خشونت و توصیف‌های تکان‌دهنده‌اش ممکن است برای برخی آزاردهنده باشد، اما همین عناصر هستند که خواننده را با عمق سئوالات اخلاقی و فلسفی داستان روبرو می‌کند. به باور من، این رمان بیشتر از آن‌که به دنبال سرگرم کردن باشد، قصد دارد که خواننده‌ش را به اندیشیدن در رابطه با حقایق ناخوشایند درباره‌ی انسان وادار کند.

به آن‌چه که تاکنون گفته شد، یک پایان فوق‌العاده و عالی را اضافه کنید و با چشمان باز سراغ کتاب بروید!