این کتاب اکنون به پایان رسید و من متعجم.
متعجب از اینکه چگونه تمام شد
و چگونه توانست آن قدر مرا درگیر کند که در دو روز تمام شود.
داستانی وهم آور،مملو از خشونت و ذات حقیقی انسانیت در قالب
دنیایی دیگر،دنیایی تاریک و مرموز و مه گرفته
دنیایی که نویسنده سعی کرده بود نشان دهد،اما باز هم قسمت هایی
از  آن مثل میزان پیشرفت دیجیتالی در آن زمان و
 نحوه‌ی سیاست و وضعیت دیگر کشور ها در هاله‌ای از ابهام قرار داشت
 اما بدنه‌ی اصلی داستان جذاب و این نکته که نویسنده تلاش می کرد
 داستان را،به یک داستان طولانی تبدیل نکند
بسیار دیده میشد.
اما در مورد محتوا،باید بگویم سمتش نروید!
من بعد از خواندن این کتاب نگاهم نسبت به
 زنان حامله،بچه‌ها و بخصوص خوردن گوشت به کل تغییر کرده 
و با دیدن هر کدام حالت تهوع میگیرم!باور میکنید؟
این تاثیر لاشه‌ی لطیف است
فضایی دارک و تحمل ناپذیر اما جذاب و سادیسمی طور،
فضایی با پایان بسیار متفاوت و چیزی که انتظارش را نداشتیم
از خودخواهی و ذات حقیقی هر فرد،هر چند این تغییر
 ناگهانی در شخصیت اصلی کمی تامل انگیز بود
اما در هر صورت اگر تقریبا +۱۷ سال سن دارید..
از خون،آدم خواری،کشتار و.. حالتان بد نمی شود..
و دنبال یک کتاب کوتاه برای جلوگیری از ریدینگ اسلامپ شدن هستید،
لاشه‌ی لطیف گزینه‌ای مناسب است.
با این حال،
اگر چنین آینده‌ای منتظر بشر است،
من حاضرم اکنون بمیرم.
        

          📚 از متن کتاب:
«مغزش هشدار می‌دهد کلماتی وجود دارند که روی جهان سرپوش می‌گذراند. کلماتی وجود دارند که مناسب و تمیزند. قانونی‌اند.»

اگر بخواهم «لاشه‌ی لطیف» را در دو کلمه توصیف کنم، بدون‌شک آن دو کلمه «منزجرکننده» و «زیبا» هستند! چیزی شبیه به سینمای «لانتیموس» یا «فون‌تریه». این اثر را نویسنده‌ی آرژانتینی «آگوستینا باستریکا» نوشته است. رمان، روایت‌گر قصه‌ای آخرالزمانی، دلهره‌آور و تکان‌دهنده است و با به چالش کشیدن ارزش‌ها و چالش‌های اخلاقی انسان، خواننده را به تفکر درباره‌ی جامعه، مصرف‌گرایی و مرزهای اخلاقی دعوت می‌کند. حکما کتاب برای من در آن دسته‌ای قرار می‌گیرد که همواره در ذهنم باقی می‌ماند و گه‌گاه به موضوعاتی که در کتاب مطرح شده، فکر خواهم کرد.

جهانی که «باستریکا» خلق می‌کند، پادآرمان‌شهری است نزدیک به واقعیت؛ بیماری‌ای مرگ‌بار مصرف گوشت حیوانات را  غیرممکن کرده است. انسان‌های متمدن و متشخص(!) در پاسخی هوشمندانه(!) به این بحران، اقدام به پرورش انسان برای مصرف کرده‌اند. در چنین دنیای وحشت‌آوری، «مارکوس» که شخصیت اصلی داستان است در یکی از مشاغل مربوط به این حوزه‌ی جدید (اما طبیعی! مثل آن‌چه که در رابطه با حیوانات هم‌اکنون اتفاق می‌افتد!!!) مشغول به کار است. او در کشتارگاه انسان‌ها کار می‌کند. «مارکوس» که معتقد است: «آدم می‌تواند تقریبا به هر کاری عادت کند جز مرگ فرزند.» پس از مرگ فرزندش با احساسات متناقضی مواجه می‌شود و به یک‌معنا میان انزجار از شغل خود و تلاش برای بقا گرفتار می‌شود. اما نقطه‌ی اوج داستان آن‌جایی است که «مارکوس» یک «رأس خانگی» هدیه می‌گیرد و دوستش به او پیشنهاد می‌دهد که: «چند روز نگهش دار بعد برای خودمون کباب‌ش می‌کنیم.» 

📚 از متن کتاب:
«به هر حال، از زمان آغاز جهان ما در حال خوردن همدیگه بودیم. اگه این کارهای نمادین مثل شکار نبود، تا خرخره همدیگه رو خورده بودیم.»

«جاستین جردن» در یادداشتی که برای روزنامه‌ی گاردین در رابطه با «لاشه‌ی لطیف» نوشته است، به درستی پرده از بی‌کفایتی زبان در برابر شر برداشته است. در بخشی از این مقاله آمده است:
«این رمان شاید روایتی از بی‌کفایتی زبان در برابر شر باشد، اما ضمنا چشم‌اندازی غم انگیز از سکوتی ارائه می‌دهد که در انتظار انسان تنهامانده در جهان پس از انقراض گونه‌های دیگر است.»
در دنیای «لاشه‌ی لطیف» انسان‌ها به سرعت به چنین نتیجه‌ای رسیده‌اند که: «در نهایت گوشت، گوشت است. مهم نیست از کجا می‌آید.» و در عین‌حال همین انسان‌ها زمانی که صحبت از «برده‌داری» در گذشته می‌شود یک‌صدا و وحشت‌زده «برده‌داری» را عملی بسیار وحشیانه می‌شمارند!

شاید خواندن جملات بالا، شما را به این فکر بیاندازد که آخر مگر می‌شود؟ چطور می‌شود در چنین پارادوکسی زندگی کرد؟ اما آیا من و شما و دیگران، هم‌اکنون در چنین پارادوکسی زندگی نمی‌کنیم؟ آیا همین الآن ما چشم‌مان را به روی واقعیت نبسته‌ایم؟ همین الآن که من بعد از نگارش این‌جمله‌ها، اتاق کارم را ترک خواهم کرد و پای میز غذاخوری خواهم نشست که از گوشت حیوانات بیچاره‌ای که طعم‌دار شده و پخته شده‌اند، رنگین است... مسئله این است که آن ویروس کذایی که گاوها و مرغ‌ها و گوسفندها را از بین ببرد، هنوز از راه نرسیده است و من هم در پس ذهنم چنین فکر می‌کنم که اساسا گوسفندها و مرغ‌ها برای همین در جهان هستند که ما، این اشرف مخلوقات! بخوریم‌شان دیگر.

📚 از متن کتاب:
«کلمات حفره‌ای خالی‌اند، حفره‌ای که هر صدا، هر ذره، هر نفسی را به درون خود می‌کشد.»

لحن داستان سرد و مستقیم و گاهی حتی بی‌رحمانه است؛ در تناسبی بی‌نقص با دنیای بی‌احساس رمان. «باستریکا» عمدا با زبانی عریان و شفاف، سعی کرده است خواننده‌اش را با واقعیت تلخ جهان خیالی رمان (و جهان حقیقی خود) مواجه سازد. «لاشه‌ی لطیف» رمان آسانی نیست. خشونت و توصیف‌های تکان‌دهنده‌اش ممکن است برای برخی آزاردهنده باشد، اما همین عناصر هستند که خواننده را با عمق سئوالات اخلاقی و فلسفی داستان روبرو می‌کند. به باور من، این رمان بیشتر از آن‌که به دنبال سرگرم کردن باشد، قصد دارد که خواننده‌ش را به اندیشیدن در رابطه با حقایق ناخوشایند درباره‌ی انسان وادار کند.

به آن‌چه که تاکنون گفته شد، یک پایان فوق‌العاده و عالی را اضافه کنید و با چشمان باز سراغ کتاب بروید!
        

          عجیب ترین و جذاب ترین کتاب امسالم ❣️
        

          
و اما کتاب بدون هیچ اتفاق خارق العاده و خارج از چارچوب جهان کتاب به پایان رسید 
با قساوت و عریانی کلمات خشن که روح رو‌ به شدت می‌خراشید هنوز هم نمیدونم که نویسنده از خلق چنین جهانی اونم بدون راه گشایش برای این خشونت چه منظوری داشته شاید فقط میخواست درنده خویی و وحشی گری انسان رو نشون بده .
توی آدمخوران ژان تولی شما دلیل می‌بینید برای خشونت آدم ها و کاری که با شخصیت اصلی کتاب کردند اما توی این کتاب انگار دلیل خاص و موجهی وجود نداشت 
در هر حال برام تجربه جالبی در کتابخوانی بود و از اینکه یک زن این کتاب رو با هنرمندی کامل نوشته و اثر تمیزی از کار در آمده لذت بردم .

        

          مگه دیگه حرفی برای گفتن می‌مونه؟ اگه قرار بود توی دنیایی که داخل این کتاب وجود داره باشم ترجیح می‌دادم مرده به دنیا بیام
        

          بی نظیییییییییییییییییییر
        

          ::::::)
چیزی راجب این کتاب نمیتونم بگم در کل فقط بخونیدش
البته به این هشدار هم توجه کنید که کتاب پر از صحنه های خشنه و اگر اذیت میشید سمتش نرید اما اگه به کتابای دارک و خشن و وحشتناک علاقه دارید توصیه ش میکنم
صفحه آخرم اینجوری بودم که چی؟چیشد؟آریو کیدینگ می؟
وای وای وای
        

          واقعا کتاب کثیفی بود
        

          من هنوز تو شوک پایان‌بندی کتابم😲😲خیلی دارک بود
        

          حقیقتا کتاب عجیبی بود، نیمدونم چطوری باید تمام احساساتی رو که با این کتاب تجربه کردم در قالب کلمات توضیح بدم
بعضی قسمتاش امیدوار کننده و بعضی قسمتاش جوری بود که آرزو میکردی اگر قراره دنیا روزی همینجوری بشه تو قبلش بمیری و به اون زمان نرسی
خوندن این کتاب تجربه جدید و جالبی بود 


پ.ن: اگر روحیه حساسی دارین به هیچ وجه سمت این کتاب نرین!
        

          ( این داستان باعث می‌شود لحظه‌ای از انسان بودن متنفر شوید ) 

. نویسنده تمام کلمات را در بهترین جای خودش گذاشته است .
        

          گاهی آدم باید وزن دنیا را تحمل کند...
        

          لعنت بهت مارکوس تخو
لعنت بهت آگوستینا باستریکا
از حیوون کمترید به خدا
گریه ام گرفت
لعنت بهتون 
چون فکر میکنید این یه بازیه
یه چیزی مینویسی بقیه میخونن به به چه چه میکنن خر کیف میشی
تو آدم کشتی
و آدمیت رو
        

          نویسنده مریض!!!
سخنی ندارم واقعا .... عالی بود ولی ترسناک و چندش آور و دلهره آور جوری که وقتی آخر داستان رو خوندم چند دقیقه توی شوک بودم و نمیدونم چجوری میشه یک انسان گوشت یک انسان بی گناه رو بخوره؟؟؟؟؟؟؟ وحشتناکه!!!!
        

          موضوع کتاب  و روندش واقعا جالب بود و تجربه ارزشمندی بود. اما فکر می‌کردم که محور اصلی کتاب روی مقدمه‌ باشه و به کلماتی به قول نویسنده قانونی و تمیز بپردازه. ابتدای داستان با سیستم حاکم بر کشور و روند عرضه گوشت انسان رو به رو بودیم که به نظرم همه چیز با جزئیات و به روونی بیان شده بود. در نیمه‌های دوم کتاب مارکوس با مشکلی دست و پنجه نرم می‌کنه که در انتهای کتاب مخاطب رو با تغییرات شوکه‌کننده‌ای رو به رو می‌کنه.
هر لحظه از کتاب جمله‌ی "از این بدتر نمی‌شه" بود، اما وحشتناک‌تر و وحشیانه‌تر از آن موقعیت هم بود.
اگرچه که احساسات بد از جمله انزجار، وحشت، نفرت و... رو به مخاطب منتقل می‌کرد، اما خوندنش خالی از لطف نیست و لحظه‌ای آدم رو به تأمل و تفکر وا می‌داره.
        

          لاشه لطیف؛
یک داستان غم انگیزه بیشتر تا اونجور که راجبش صحبت میشه،چندش اور...
نویسنده به بهترین شکل نوشتتش
پایانش یکم اعصابمو بهم ریخت درکل برای یبار خوندن و به فراموشی سپردن کتاب خوبیه.
        

          کتاب را تمام کردم، رمانی بسیار جذاب، بدون اضافات و البته مشمئز کننده... اشاره دارد به خوی حیوانی انسان که میتواند در صورت ایجاد شرایط بروز کند. حیواناتی که انسان میخورند، حرف میزنند، کار میکنند، زندگی میکنند. شاید قرون وسطای مدرن چیزی شبیه این باشد. داستان، پایانی غیرقابل باور و شوکه کننده داشت... البته نحوه جمله بندی و چینش کلمات هم میتوانست در ترجمه بهتر و با دقت بیشتری صورت بگیرد.
        

          "دولت" کلمه ای چهار حرفی که با چهار حرف روی حقیقت سرپوش می گذارد و تغییرش می‌دهد و ما به سادگی طبق گفته آن ها عمل می‌کنیم، چرا؟
دولتی که به مردمان خود گفته از گوشت هم نوعان خود تغذیه و اینگونه به ما کمک کنید، چطور این اتفاق رخ داد؟
برای کم کردن زیر دست‌هایشان یا کشتن انسانیت و رواج کشتار و پرخاشگری آن هم با خودمان "هم نوع خواری"
سرپوشی بر روی افکارشان و نام گذاری حیوانات به عنوان بیماری تا مردم را بترسانند. کشتن انسان ها در کارخانه و استفاده از تمامی اجزای آنها نشانی بر کشتن انسانیت در مردم است؛ اینکه چطور ما همان گونه با حیوانات برخورد میکنیم، از تک تک اجزای آنها استفاده کرده و وقتی نیازی به آنها نداریم آنها را بی احساس و عقل بدانیم چون فاقد تارای صوتی ما هستند و صدایشان به گوش ما نمیرسد. آن ها را کشته و فقط برای نیازمان به آنها محبت کنیم.
دولت، ما، اینده ای که ممکن است مانند این کتاب ساخته شود شرم آوره که ما برای آنها مانند حیوان های اهلی ای هستیم در قالب انسان.
        

          "لاشه. شقه شده. بی‌هوش. صف سلاخی. آبکشی."
با‌ خواندنِ اولین کلمات رمانِ "گوشت لطیف است"، خواننده متوجه می‌شود که آنچه در انتظارش است، چندان هم لطیف نیست.
این رمان، جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که در آن ویروسی تمام گوشت حیوانات را آلوده کرده و پس از ممنوعیت خوردن گوشت حیوانات، آدمخواری قانونی می‌شود. مارکوس (که بعد از خواندنِ چندین فصل از رمان، با نام او آشنا می‌شویم)، در کارخانه فرآوری محلی کار می‌کند و شغل او سلاخی انسانهاست، اگرچه دیگر کسی آنها را چنین نمی‌نامد. پدر او پیش از شیوع ویروس، کارخانه‌ی پرورش خوک داشت؛ اما حالا مارکوس، آن را به کارخانه‌ی پرورش انسان تغییر داده است. و این درحالیست که فرزند مارکوس مرده، همسرش او را ترک کرده و پدرش دچار آلزایمر شده است. مارکوس سعی می‌کند به اعداد، محموله ها، پردازش ها پایبند باشد تا در این شرایط، کمتر گرفتار عذاب وجوان شود. سپس یک روز به او هدیه‌ای داده شد: یک نمونه‌ی زنده با بهترین کیفیت. و این اتفاق مارکوس را بر سر دوراهی قرار می‌دهد... 
سوالی که بعد از خواندنِ این رمان برای هرکس پیش می‌آید این است که اگر قرار باشد بین آدم‌خواری و مرگ، یکی را انتخاب کنید، کدام را ترجیح می‌دهید؟
این کتاب، برنده‌ی جایزه‌ی پرمیو کلارین آرژانتین در سال ٢٠١٧ و برنده‌ی جایزه‌ی بهترین نویسنده‌ی زن در ژانر ترسناک در سال ٢٠٢٠ شده است.