هنوز شوکەم بعد تموم شدنش 
تنها کتابی بود که هم گریه کردم هم هیجان داشت هم حالم بهم میخورد😂حس هایی کاملا متناقض 
اخرش که واقعا پوکرر فیس داشتم دیوارو نگاه می کردم :))) هی میگی از این بدتر که نمیشه یهو بچیز خیلی بدتر اتفاق میوفتاد 
        

          بی نظیییییییییییییییییییر
        

          موضوع کتاب  و روندش واقعا جالب بود و تجربه ارزشمندی بود. اما فکر می‌کردم که محور اصلی کتاب روی مقدمه‌ باشه و به کلماتی به قول نویسنده قانونی و تمیز بپردازه. ابتدای داستان با سیستم حاکم بر کشور و روند عرضه گوشت انسان رو به رو بودیم که به نظرم همه چیز با جزئیات و به روونی بیان شده بود. در نیمه‌های دوم کتاب مارکوس با مشکلی دست و پنجه نرم می‌کنه که در انتهای کتاب مخاطب رو با تغییرات شوکه‌کننده‌ای رو به رو می‌کنه.
هر لحظه از کتاب جمله‌ی "از این بدتر نمی‌شه" بود، اما وحشتناک‌تر و وحشیانه‌تر از آن موقعیت هم بود.
اگرچه که احساسات بد از جمله انزجار، وحشت، نفرت و... رو به مخاطب منتقل می‌کرد، اما خوندنش خالی از لطف نیست و لحظه‌ای آدم رو به تأمل و تفکر وا می‌داره.
        

          من بعد از خوندن پاراگراف آخرِ صفحه‌ی آخر کتاب: 💀؟
هنوزم تو شوک موندم.
باورم نمیشه تموم شد. 😭🛐. بخونیدش.
یا شایدم بهتره نخونیدش. نمیدونم. ولی واقعا این فقط یه کتاب ۲۲۰صفحه‌ایِ عادی نیست🙏🏻. خیلی بیشتر ازیناست.
(واقعا میگم اگه یه روز واقعا دنیا اینجوری بشه، کاش بمیرم ولی اون روز رو نبینم. تصورشم وحشتناکه.)
        

          چطور می‌توان جهانی به این تیرگی را با منطق و به لطافت به تصویر کشید؟ 
برای من کتاب مثل عنوانش یک لاشه‌ی لطیف بود. 
حقیقتی تلخ اما باور پذیر، اما منطقی، بدون خشونت. پارادوکسی که سطر سطر کتاب و در فضای کلی آن بهم دست می‌داد. 
خشونت و تیرگی که در پس تمام اتفاقات، رفتارها و کلام‌ها نهفته بود، اما به ساده‌ترین و منطقی‌ترین و لطیف‌ترین حالت ممکن بیان می‌شد و  بیان حقیقتی بیش نبود.
حقیقتی از زندگی. ادامه دادن، امید داشتن، عادت کردن و فراموشی.  

برای من زندگی کردن در این جهان، دوست نداشتنی ولی بسیار باور پذیر بود و همین داستان را  ترسناک‌تر می‌کرد.

        

          کتاب فضای دارک،سرد و منزجر کننده ای داشت
اما  در عین حال  قلم قوی نویسنده کاری  میکرد که همین فضای منزجر کننده  برات جالب و خواندنی به نظر بیاد
        

          دوست نداشتم. می شود به این صورت نگاه کرد که کتاب می خواهد در باره سرشت پلید انسانی صحبت کند ولی آیا همه اینگونه هستند؟ از پایان کتاب هم راضی نبودم
        

          فقط جمله ی آخر و احساس وحشتی که سرتاسر وجودم رو گرفت:حالت انسانیه یه حیوون اهلی رو پیدا کرده بود 
انسان تا کجا می‌تونه پیش بره..... تاریک ترین و عمیق ترین و سیاه ترین نقاط رو قادر به کشف کردنه ....
این کتاب میخکوب کننده بود خیلی از جا ها نفس آدم بند میاد و صحنه هایی رو متصور میشه که هیچ وقت به سیاه ترین قسمت ذهنش هم خطور نکرده 
شاید و تا حدی امیدوارم هیچ وقت دنیای بشریت چنین تاریخی رو ثبت نکنه .....
        

          کتاب: #لاشه‌ی_لطیف 
نویسنده: آگوستینا باستریکا
مترجم: سحر قدیمی
سال انتشار: ۲۰۱۷
تعداد صفحات: ۲۱۵
ژانر: پادآرمانشهری
خلاصه داستان: گوشت حیوانات مسموم شده، انسان‌ها نمیتوانن گوشت حیوانات رو بخورن، دولت راه چاره پیدا می‌کنه پرورش انسان برای قربانی کردن و جایگزین کردن گوشت حیوانات. 
مارکوس یکی از کسانی که داخل شرکت سلاخی انسان کار میکند روزی با هدیه رئیسش که ماده گوشت مخصوصی‌ست  رو به رو می‌شود و...
بررسی: 
کتاب لاشه‌ی لطیف با روایت ساده و خطی از زبان سوم شخص ماجرای زمانی رو تعریف میکنه که انسان ها به نوع جدیدی از پستی و خوی حیوانی درونشون رسیدن، ادمخواری. 
نویسنده هیچ تلاشی داری بیان احساسات نمیکنه و با بی حس ترین حالت ممکن داستان رو توصیف و پیش می‌بره.( اینطوری بگم که انگار یه شخصی داره یه سری وقایع رو برات توضیح میده و هیچ حسی نداره، دارن ادمها رو سلاخی میکنن ولی کلا براش مهم نیست یا چیز عجیبی نیست) 
داستان کتاب رو باید یه خط صاف در نظر بگیرید که پایانی عجیب داره. 
روند داستان معمولی اما توصیف دقیق از کشتن و قربانی کردن انسان ها داره که ممکنه هرکسی نتونه تحمل این حجم از خشونت رو داشته باشه. 
بیشتر هدف نویسنده روی مطالبی بوده که در باطن این داستان میخواد بیان کنه و این کار رو به خوبی انجام میده پس توقع کتابی داستان محور و هیجانی نداشته باشید. 
دنیایی که ادمها عاری از هرگونه محبتی هستن و وحشت میکنن از برده داری در زمانی که انسان پرورش میدن برای خوردن، و کلیسایی که برای سرپا موندن مجبوره همرنگ جماعت بشه و حتی مردم رو با شستشوی مغزی به قربانی کردن خود و تقدیم گوشت خود به بقیه مردم، وادار کنه و اما ادم هایی که میدونن دولت و مذهب و انسان‌هایی برای بقای خودشون چشم رو همه چیز بستن و خودشون رو گول میزنن که خبری نیست، درواقع چقدر پستن ولی زمانی که منفعت خودشون وسط باشه از همه‌ی اون ها پست تر میشن.
( حقیقتا من کل کتاب رو خوندم و انقدر که پایان کتاب اذیت شدم، هیچکدوم از قسمت ها اذیت نشدم.) 
پایان کتاب عجیب بود اما خیلی سریع و عجله‌ایی پیشرفت نسبت به کل کتاب.
        

          مگه دیگه حرفی برای گفتن می‌مونه؟ اگه قرار بود توی دنیایی که داخل این کتاب وجود داره باشم ترجیح می‌دادم مرده به دنیا بیام
        

          شگفتی ادبیات در تلاقی و سپس درهم‌آمیختگی اندیشه و‌ خیال است. داستان جهانی را خلق می‌کند که مصرف‌نشده است؛ اما درعین‌حال، قواعد منطقی در آم جریان دارد. داستان، زندگی‌کردن در جهانی دیگر را می‌آزماید. «لاشه‌ی لطیف» جهان مصرف‌نشده‌ای را خلق می‌کند که در آن انسان‌ها امکان استفاده از گوشت حیوانات را ندارند و مجبورند از گوشت انسان‌ها تغذیه کنند. نویسنده برای این جهان جدید، قواعد منطقی زندگی‌کردن را می‌آزماید. انسان در چنین جهانی چه می‌کند؟ «لاشه‌ی لطیف» را باید از زاویه‌ی انسان‌هایی نگاه کرد که درون آن جهان زندگی می‌کنند؛ آن‌وقت نه خشونتی وجود دارد و نه قساوتی؛ چیزی نیست جز تلاشی برای زندگی‌کردن.
«لاشه‌ی لطیف» تجربه‌ی شگفت‌انگیزی‌ است از مواجهه با انسانی که با هر تغییری خو می‌گیرد؛ چه از طریق پیداکردن راهی برای ادامه‌دادن و چه از طریق بازکردن دروازه‌های جنون.
        

          تنها کتابی بود که بعد از خوندنش انقدر فکرم و درگیر خودش کرد
ولی اصلا دوست نداشتم آخرش اینجوری تموم بشه🥲

        

          وای جمله آخرش فقط!💀😭
چقدر یه آدم میتونه پست باشه😑
کتاب خوبی بود، فقط اولاش یکم حوصله سر بر بود، ولی وسطاش خیلی خوب شد.
فضای تاریکی داره و برای کسایی که حساسن اصلا توصیه نمیکنم.
        

          اوووههه:))))
هنوز توی شوک خوندن این کتاب موندم!!!!
اولش فکر میکردم این کتاب داره به طور اغرار آمیزی خشم و نفرت مردم رو رو صفحه میاره...
اما با خوندن هر خط نظرم راجع بهش عوض میشد
باحال🌱
چندش آور 
حال خوب کن✨️
نااميد کننده
و....
اما با خوندن پاراگراف آخر دیگه نتونستم باورش کنم آخه چرا اینجوری تموم شد؟؟؟😭😶
احساس میکنم سر پاراگراف آخر نویسنده یکم عصبانی بود😅
        

          جزییات به زیبایی به تصویر کشیده شده، موضوع داستان جدید و جالبه. اما روند چیز تازه ای نداره. داستان محور نیست و بیشتر توجه به توصیف فضاست.
        

          کاش کتاب‌بروشی داشتم و این کتاب رو به آدما معرفی می‌کردم!
        

          کتاب خوبی بود که پایانش به شدت منو شگفت زده کرد . آیت کتاب رو واقعا به هر کسی پیشنهاد نمیکنم چون وحشی گری توی کتاب نکته ای بود که نویسنده مدام روش تاکید داشت. ولی کتاب خوبی بود به شخصه خیلی ازش خوشم اومد.
        

          کتابی تلخ و سیاه، که بخش تاریک انسان را بی‌هیچ نور و امیدی روایت کرده بود. و البته بسیار موفق بود در این زمینه. 
حین خواندن بارها از انتخابش  پشیمان شدم.