به نسبت دیگر کتب فاضل به نظرم ضعیف تر بود و اشتباه نکنم یه شعرش رو هم قبلا تو گریه های امپراتور دیده بودم
        

          بسيار جذاب و خواندنی
        

          عشق را گفتم چرا بر من نبستی راه، گفت
راه بر گمراه بستن نیست در آیین ما :)
        

          آخرین مجموعه شعر فاضل نظری. مثل همیشه خوب بود!
گیرم که شرط عقل به جز احتیاط نیست
ای خواجه! احتیاط کجا؟ عاشقی کجا؟
        

          لعنتی شعر وقتی شاعرش کار درست باشه بایه دو بیتی میندازتت.
اقای فاضل نظری هم همین طوره بعضی تیکه ها از شعراش و بعضی از صفحه های کتاب جوری به فکر میبرتت که وقتی شعرو میخونی هیچی برای وصف اون شعر پیدا نمی کنی. توی هر بیت یه دنیا تجربه ، غم و داستانه که خوابیده و هر کس میتونه برداشت های مختلفی از شعر های ایشون کنه.

        

          واقعا حس خوبی داشت این شعر مخصوصا آنجا که میگه :((ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم / بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می باختی))
        

          "قاصدک‌های پریشان را که با خود باد برد
با خودم گفتم مرا هم می‌توان از یاد برد
ای که می‌پرسی چرا نامی ز ما باقی نماند
سیل وقتی خانه‌ای را برد از بنیاد برد
عشق می‌بازم که غیر از باختن در عشق نیست
در نبردی اینچنین هرکس به خاک افتاد برد
شور شیرین تو را نازم که بعد از قرن‌ها
هر که لاف عشق زد، نامی هم از فرهاد برد
جای رنجش نیست از دنیا که این تاراجگر
هر چه برد از آنچه روزی خود به دستم داد برد
در قمار دوستی جز رازداری شرط نیست
هر که در میخانه از مستی نزد فریاد برد"
        

          .....
        

          بسم الله
مگه میشه با شعرهای جناب فاضل نظری حال ما به نشود...🦋
        

          ظرافت ظرافت ظرافت... فاضل چه میکنی با دل بی‌اعتبار ما/ با شعر خود نسنج، خلوص و عیار ما
        

          "کارزار"
گر عقل پشت حرف دل "اما" نمی گذاشت
تردید پا به خلوت دنیا نمی گذاشت
از خیر هست و نیست دنیا به شوق دوست
می شد گذشت، وسوسه اما نمی گذاشت
اینقدر اگر معطل پرسش نمی شدم
شاید قطار عشق مرا جا نمی گذاشت
دنیا مرا فروخت، ولی کاش دست کم
چون بردگان مرا به تماشا نمی گذاشت
شاید اگر تو نیز به دریا نمی زدی
هرگز به این جزیره کسی پا نمی گذاشت
گر عقل در جدال جنون مرد جنگ بود
ما را در این مبارزه تنها نمی گذاشت
ای دل! بگو به عقل که دشمن هم اینچنین
در خون مرا به حال خودم وا نمی گذاشت
ما داغدار بوسهٔ وصلیم چون دو شمع
ای کاش عشق سر به سر ما نمی گذاشت...
        

          دلخوش به جمع کردن یک مشت آرزو 
این شادی حقیر همین است زندگی 
        

          یکی از بهترین کتاب های شعر فاضل آقای نظری....
من فوق العاده دوستش داشتم.
هر بار که هوس شعر به سرتان می زند، بردارید، یکی از شعرهایش را بخوانید، جانی تازه می کنید.
        

          اولین کتابی بود که از فاضل نظری خوندم و خیلی هم به دلم نشست. شعر ها کوتاه و در عین حال پر معنا و قشنگ بودن🥹
        

          شعرهای فاضل نظری رو دوست دارم و برام دلنشینن، اما «کتاب» بدیع بودن آثار قبلی رو نداشت. اگر از چند غزلی که هنوز هوشمندی‌های دلچسبی داشتن بگذریم، صنایع ادبی و مضمون‌ها الگوی قابل پیش‌بینی و مشخصی داشتن. در کل فکر می‌کنم بعد از سه‌گانه (اقلیت، آن‌ها و گریه‌های امپراتور) فاضل تا حدی مدل خودش رو تکرار کرد. حتی بعضی واژه‌ها و تشبیه‌ها مثل تعبیر «آیینه» هم بارها تکرار شده. البته اینکه بتونیم بگیم صاحب سبک شده گام مثبت و مهمیه، اما در صورتی که حداقل محتوا و دغدغه‌های جدیدی رو مطرح کنه. 

«ضمیر مشترک»
مدام در سفر از خویشتن به خویشتنم
هزار روحم و در یک بدن نمی‌گنجم
ضمیر مشترکم، آنچنان که «خود» پیداست
که در حصار تو و ما و من نمی‌گنجم...
        

          حوصله ی شرح قصه نیست...
        

          امتیازم در حقیقت ۳.۵عه.
جناب نظری که کلاً قلمش از موردعلاقه‌هامه.
از شاعرانیه که با بیشترین درصد نسبت به آثار شاعران دیگه، با آثارش ارتباط می‌گیرم.
و این بیت رو دوست‌دارم تو زندگیم اجرا کنم حتماً:
"فرقی میان طعنه و تعریف خلق نیست
چون رود بگذر از همه‌ی سنگ‌ریزه‌ها."
آره‌.
        

          عالییییی....
        

          بسته می‌شود کتاب،
" و تو چه می‌دانی
شاید آن ساعت نزدیک باشد.."