به نسبت دیگر کتب فاضل به نظرم ضعیف تر بود و اشتباه نکنم یه شعرش رو هم قبلا تو گریه های امپراتور دیده بودم
        

          بسيار جذاب و خواندنی
        

          عشق را گفتم چرا بر من نبستی راه، گفت
راه بر گمراه بستن نیست در آیین ما :)
        

          آخرین مجموعه شعر فاضل نظری. مثل همیشه خوب بود!
گیرم که شرط عقل به جز احتیاط نیست
ای خواجه! احتیاط کجا؟ عاشقی کجا؟
        

          من اشعار رو، بیانی از نگفته‌ها و توصیف‌هایی که خودم در به‌زبون‌آوردنش ناتوان هستم می‌دونم و با خوندنش شدیدا به وجد میام. 
این کتاب با هر بیت و صفحه سر ذوقم آورد و ازش لذت بردم🤍
        

          بسته می شود کتاب و تو چه می‌دانی شاید آن ساعت نزدیک باشد... فاضل نظری 
        

          اولین کتابی بود که از فاضل نظری خوندم و خیلی هم به دلم نشست. شعر ها کوتاه و در عین حال پر معنا و قشنگ بودن🥹
        

          فاضل یکی از بهترین هندی گوی معاصر
        

          از بین کتابای فاضل این کتاب و کتاب گریه های امپراتور رو بیشتر از بقیه دوست داشتم
        

          ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم
بد نبود ای عشق گاهی هم تو دل می‌باختی❤️
        

          تویی که نام تو در صدر سربلندان است
هنوز بر سر نی چهره‌ی تو خندان است
...
خوشا به تربت پاک تو سجده بردن ما
تویی که نام تو در صدر سربلندان است
        

          فاضل نظری که نیاز به تعریف نداره؛ داره؟
        

          میشه گفت جزو کتابای متوسط رو به بالای فاضل نظری محسوب میشه :)
        

          عالی شعرهاش به عمق وجود آدم میشینه! من خیلی شاعرای معاصرو نمیشناسم از بین اینایی که میشناسم حتی بعضیاشونم با اینکه خیلی معروفن ولی به نظرم به گرد پای فاضلم نمیرسن چون یه زبون همگانیی داره که حتی کسایی که اهل شعر نیستن هم دوسش دارن! من به واسطه‌ی این شعرش👌 باهاش آشنا شدم:
از باغ می‌برند چراغانی‌ات کنند
تا کاج جشنهای زمستانی‌ات کنند
پوشانده‌اند «صبح» تو را «ابرهای تار»
تنها به این بهانه که بارانی‌ات کنند
یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند
این بار می‌برند که زندانی‌ات کنند
ای گل گمان مکن به شب جشن می‌روی
شاید به خاک مرده‌ای ارزانی‌ات کنند
یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست
از نقطه‌ای بترس که شیطانی‌ات کنند
آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه‌ای است که قربانی‌ات کنند
        

          "قاصدک‌های پریشان را که با خود باد برد
با خودم گفتم مرا هم می‌توان از یاد برد
ای که می‌پرسی چرا نامی ز ما باقی نماند
سیل وقتی خانه‌ای را برد از بنیاد برد
عشق می‌بازم که غیر از باختن در عشق نیست
در نبردی اینچنین هرکس به خاک افتاد برد
شور شیرین تو را نازم که بعد از قرن‌ها
هر که لاف عشق زد، نامی هم از فرهاد برد
جای رنجش نیست از دنیا که این تاراجگر
هر چه برد از آنچه روزی خود به دستم داد برد
در قمار دوستی جز رازداری شرط نیست
هر که در میخانه از مستی نزد فریاد برد"
        

          3.5
        

          *بیگانه ماندی و نشدی آشنا تو هم
بیچاره من! اگر نشناسی مرا تو هم*

*دیدی بهای عشق به جز خون دل نبود
آخر شدی شهید در این کربلا تو هم*

آیینه‌ای مکدرم از دست روزگار
آهی بکش به یاد من، ای بی‌وفا تو هم

*چندیست از تو غافلم ای زندگی ببخش*
چنگی نمی‌زنی به دل این روزها تو هم

*ای زخم کهنه‌ای که دهان باز کرده‌ای
چون دیگران بخند به غم‌های ما تو هم*

*تاوان عشق را دل ما هر چه بود داد
چشم انتظار باش در این ماجرا تو هم ...*

|فاضل نظری _ غزل تاوان.

پ.ن۱: عصری داشتم کتابِ کتاب فاضل را می‌خواندم که به این غزل رسیدم و یاد حدیثِ *"من عشق فکتم و عف فمات  فهو شهید"* افتادم‌.

پ.ن۲: و همزمان بیتی از کاظم بهمنی در ذهنم مرور شد که مرگ عاشق را اینطور وصف می‌کنه:
ترک افیونی شبیه تو اگر چه مشکل است
*روی دوش دیگران یک روز ترکت می‌کنم...*

پ.ن۳: گاهی خون‌دلی که تنهایی میخوری "لعل" نمیشه، "کشنده" میشه. خوش به حال کسانی که با این حال از عشق مجازی به حقیقی رسیدن و لقاء الله قراره براشون جبران کننده‌ی مافات بشه!
        

          کتاب معرفی امروز، کتابی نیست جز کتاب #کتاب!
#کتاب، یکی از آخرین کتاب‌های منتشر از شاعر محبوب کشورمان، یعنی جناب آقای #فاضل_نظری می‌باشد که همانند آثار قبلی ایشان، بسیار مورد استقبال علاقه‌مندان قرار گرفته است. اشعار این کتاب هم همانند سایر کتاب‌های ایشان عاشقانه می‌باشد.
بیایید چند شعر از اشعار ایشان را بخوانیم:

شهر دل‌آزردگان
باز هم باغچه از غنچه پژمرده پر است
شهر، از مردم دلتنگ و دل‌آزرده پر است

گر زمین خوردم و برخاستم ای دوست! چه غم
خاک این میکده از مست زمین‌خورده پر است

گیرم از قصه این غصه هم آگاه شدم
زندگی روز  و شبش از غم نشمرده پر است

بی‌سبب نیست که یادآور تنهایی‌هاست
آه از آیینه که از خاطر افسرده پر است

عشق حق داشت اگر تور نینداخت در آب
برکه بخت من از ماهی دلمرده پر است

ستون آه
مثل کوهی که سر از آب نیاورد برون
دیر برخواستی از خواب خوش ای بخت نگون!

عقل من گرچه به‌جز چون و چرا هیچ نداشت
بعد از انکار تو دیگر نه چرا داشت، نه چون

چون اناری سر راه تو به خاک افتادیم
تا بغلتیم به آغوش تو ای رود! به خون

دل بی‌حوصله صدبار فروریخته بود
زیر این سقف نمی‌زد اگر آن آه ستون

پاسخی درخور پیچیدگی موی تو نیست
می‌کشد کار من از فکر تو آخر به جنون
        

          ″ما دو سرویم، در آغوش هم افتاده به خاک
چشم بگشا که گره خورده به هم ریشه‌ی ما″