یادداشت fatemeh

        .
بریده‌ای از کتاب:
جنگ چه قدر طول کشید؟ چهار سال. خیلی طولانی بود... نه پرنده ای ، نه گلی ، چیزایی از این دست به خاطرم نمیاد. قطعا بودن، اما من به خاطرشون نمی‌آرم.
بله...عجیبه نه؟مگه فیلم های جنگی میتونن رنگی باشن؟ همه چیز تو جنگ سیاهه. فقط خونِ که رنگش متفاوته. فقط خون که رنگش قرمزه...
.
همونطور که نویسنده هم گفته ،با نگاه زنانه نگاه کردن به جنگ، جنگ خیلی ترسناک‌تر و دردناک‌تره. من تا به الان کتابای زیادی درباره‌ی جنگ خوندم که ناقل داستان یک مرد بوده و داستان با زاویه دید مردانه نوشته شده، موقعی که اون کتابارو می‌خوندم به قدری با آرامش داستانو دنبال می‌کردم که انگار دارم داستان زندگی یه آدم عادیو در شرایط غیر جنگی می‌خونم. ولی امان از این دو کتاب(دا و جنگ چهره‌ی زنانه ندارد) که هردو با دید زنانه از جنگ نوشته شدند...
اون از کتاب "دا" که موقع خوندنش به قدری داغون شدم که اطرافیانم اجازه ندادند ادامه‌اش بدم و کتابو ازم گرفتن و مجبور شدم نیمه رهاش کنم و اینم از این کتاب که موقع خوندن بعضی قسمتاش بغض گلومو رها نمی‌کرد و احساس می‌کردم که قلبم توی سینه‌ام از شدت فشار داره متلاشی میشه و از ناراحتی نفسم بالا نمیاد.
که البته به نظرم این تفاوت دید کاملا منطقی و قابل توجیهه. چون مردا از جنگ کلیاتشو می‌بینن ( این که بالاخره منطقه مورد درگیری به دست کی فتح شد و یا این که چه تکنیک و تاکتیکی توی نبرد به کار گرفته شد و چیزایی از این دست) و زنا به جزئیاتش نگاه می‌کنن ، به این که چند نفر بی‌خونه شدن ، چند نفر جونشونو از دست دادن ، چند نفر عزیزشونو از دست دادن، اونایی که عزیزاشونو از دست دادن الان چه حالی دارن و...
و حالا تصور کنید وقتیو که همین زنها فقط یه ناظر بیرونی نیستن و ...
خلاصه که همونطور که خود نویسنده هم توی کتاب گفته ، جنگ از نگاه زنانه خیلی وحشتناک تره...💔