چقدر جای خالی کتاب‌های کمیک استریپ خوب برای بزرگسالان در کشور ما خالی است. این کتاب را طی دو روز خواندم و همه را هم در ساعت‌های مرده مثل وقت انتظار تاکسی، یا داخل تاکسی، یا بین دو کتاب یا ...
با این که این همه درباره کره شمالی خوانده‌ایم هنوز هم کتاب جزییاتی که شگفت‌زده‌مان کند دارد که رو کند
کاش واقعا کمیک استریپ برای بزرگسالان بیشتر و بیشتر شود. به ویژه کمیک‌های داستانی
        

          اگر شماهم فکر می‌کنید که کتاب مصور فقط برای بچه‌ها و فوق فوقش نوجوان‌هاست حتما این کتاب را بخوانید به احتمال زیاد نظرتان را تغییر می‌دهد:)
        

          پیونگ یانگ سفرنامه مصور تصویرگر کانادایی به پایتخت کره شمالی است. نکته ی جالبی که در مقدمه این کتاب مطرح می شود این است که برخلاف تصور عموم داستان مصور مختص کودکان و نوجوانان نیست. اما در ایران بعد از ترجمه و چاپ مجموعه تن تن این قالب داستانی تقریبا به خاموشی رفت. نبودِ داستان مصور برای تن تن خوان های قدیمی غم انگیز بود تا اینکه نشر اطراف به سمت احیای این قالب داستانی رفت. «پیونگ یانگ» برای علاقه مندان به کتاب مصور و سفرنامه کتاب محبوبی خواهد بود.
        

          کتاب کمیک کی دولیل که به زیبایی سفرش به کره شمالی رو به تصویر کشیده.
کتاب مفیدیه
        

          هیچ وقت کتاب یا فیلمی ندیده‌بودم که درباره کره‌شمالی یا محصول آن کشور باشد. پیونگ دانگ سفرنامه‌ای مصور و زیباست که شما را با خود به جایی می‌برد که مردمانش با زمزمه با هم سخن می‌گویند... پیونگ دانگ شما را به شهری خاموش خواهد برد.
        

          این داستان مق
مثل داستان های گی دولیل هست که به ژاپن می رود و در مورد اتفاقات انجا می نویسدکه برایش چه اتفاقاتی افتاده
        

          کتاب رو پارسال شروع کردم ولی نصفه، رها شد. جذابیت کتاب، نسبت به دو کتاب دیگه‌ای که از این نویسنده خونده بودم کم بود. دیشب از بین کتابهای نخوانده برداشتمش و نیم ساعته بقیه‌اش رو خوندم. مطلب خاصی به نظرم نیومد که درباره‌اش بنویسم
کتاب من، چاپ سومه و صحافی خیلی ضعیفی داشت
        

          بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی اسم کره شمالی میاد، سریع ذهنمون یه کشور بدبخت عقب افتاده با مردم مظلوم و بی خبر از همه جا که از ترس تبعید یا اعدام می لرزن رو پیش چشممون تصور میکنه.
سوال اینجاست، آیا واقعا همچین چیزیه؟

جوابی که من بهش رسیدم اینه:
هم بله و هم خیر.
از جهاتی واقعا مردمی رنج کشیده و ستم دیده ان که تحت یک حاکمیت کمونیستی ( جامعه ای یکدست با تقسیم ثروتی یکسان) که همه چشم به یک شخص دوختند.
رهبر کره شمالی مردی نابغه و با استعداد در تمامی زمینه هاست و میشه گفت یه خدای مینیمال زمینیه که از بین نمیره، بلکه از شکلی به شکل دیگر تغییر وجه میده. 
خب این حرف بر چه مبنایه؟ تفکر حاکم بر ملت کره شمالی.
اگر شما توی کره شمالی به دنیا می اومدید نمی تونستید به صورت دیگه ای غیر از این فکر کنید، چون شما چیزی غیر از این بلد نبودید .
خب از جهت دیگه موافق نیستم که ملت کره شمالی تو سری خور یا احمق و ابله باشن ، چرا که من هوش و نبوغ رو در اونها می بینم که حتی با وجود جو اختناق آوری که وجود داره همچنان دارن پیش میرن، حتی اگر به چشم من و شمای نوعی نیاد.
********
راجع به کتاب، گی دولیل اطلاعات خاصی به من اضافه نکرد اما تصاویر جالبی که کشیده بود باعث شد من بیشتر بتونم به بطن فرهنگ کره شمالی وارد بشم.
تصور کنید شما یه طراح شنگولید که وارد یک کشور سرد و بی روح می شید، کمترین کاری که انجام می دید چیه؟
اول سعی می کنید قهرمانانه شرایط تون رو عوض کنید اما بعدش بنگ، می خورید به دیوار بسته و دو هفته بعد می بینید که زیادی با شرایط سازگار شدید.

پ ن1: ترجمه کتاب خوب و رون بود .
پ ن2: توصیه میکنم اگه تا الان کتابی راجع به کره شمالی نخوندید با همین که سبک هست شروع کنید، بعدش می تونید سفرنامه اقای امیرخانی رو بخونید، خیلی جامع تره و فضای موجود رو بهتر به تصویر کشیده.
        

          نظر خاصی در مورد این کتاب ندارم. تصویرگری‌های جالبی داشت ولی حقیقتا هیچ‌گونه اطلاعات خاصی دریافت نکردم از این سفرنامه. شاید هم واقعا دست و بال نویسنده بسته بوده و فقط می‌تونسته از دیده‌ها و شنیده‌هاش اندک چیزی بنویسه.
        

          یک جایی که جلسه‌ای بود و کل روزم را می‌گرفت و توان تمرکز کافی برای مطالعه برایم نمی‌گذاشت.

 از طرفی نباید به پروژه #روزی_۳۴_صفحه_کتاب_بخوانیم آسیب می‌رسید. به خویش گفتم یک کتاب کمیک بخوانم و لاجرم این کتاب را دست گرفتم.

روایت یک انیماتور امریکایی که برای پروژه‌ای به کره شمالی سفر کرده و مشاهداتش را روایت می‌کند.
گرچه که می‌گویند خیلی خوب است و... اما کتابش کشش کافی را ندارد.

از لحاظ محتوا نیز خب معلوم است دیگر: با یک کشور بدبخت عقب مانده‌ی پر تناقض دیکتاتوری... مواجهیم: روایت‌هایی که این سال‌ها مرتبا از کره شمالی به ما می‌رسد.

چند جلد دیگر هم دارد: سفر به برمه و چین و بیت‌المقدس و...
        

          اصلا قابل مقایسه با سرزمین مقدس که پیش تر از نویسنده خوندم نبود.  چندان اطلاعات ویژه ای در مورد کره‌ی شمالی باهاش به دست نیوردم. همون نیم دانگ پیونگ یانگ خودمون خیلی بهتره. اما همچنان نقاشی های این آقای نویسنده خیلی دلنشین بود. در کل  خیلی دوستش نداشتم، ولی ارزش خوندن داشت. همین.
        

          کتاب نسبتا جالبی بود اما خیلی جهت دار و جانب دارانه نوشته شده بود.
        

          کتاب روایتی ساده و روان داره مخصوصا در مورد کشوری که اطلاعات چندانی ازش نداریم. زبان طنزش هم خوبه.
ولی به نظرم جاهایی از کتاب مناسب یا قابل درک برای گروه سنی نوجوان نیست . 
        

          اگر تا به حال از کره شمالی نخوندین، خوبه
اگر کمیک دوست دارید، خوبه
اگر حال و حوصله ندارید کتاب بخونید، خوبه
برای وقت گذرانی ، خوبه
برای دریافت اطلاعات از کشور کره‌ی شمالی ، خوب نیست
برای قضاوت کره‌ی شمالی ، خوب نیست
برای لذت بردن از کمیک ، خوب نیست
من کتاب های دیگه‌ای و داستان ها و روایت های دیگه از کره خوندم، همه‌اش منتظر بودم که این روایت چیز جدیدی بهم اضافه کنه یا شگفت زده‌ام کنه ولی نکرد.

        

          نویسنده از "دنیای قشنگ نو"ی هاکسلی به دنیای "۱۹۸۴" جورج اورول سفر کرده و  طوری از سرکوب و کنترل  در آنجا اظهار شگفتی می‌کنه گه گویی در "جهان آزاد" ایده مخالف فرصت بروز  و شنیده‌ شدن داره.
        

          تصویرگری شو دوست داشتم ، نسبتا قوی بود و حالات چهره رو خوب منتقل میکرد، اما محتوا شو نه! 
با اینکه درباره کشور کره شمالی اطلاعات قبلی ای نداشتم، متوجه میشدم که نویسنده با گارد گیری داره حرف میزنه و یه طرفه به قاضی میره.
خیلی عجیب بود که  در طول سفرِ آقای نویسنده، هیچ نکته مثبتی درباره کره شمالی به نظرشون نرسیده ! کل کتاب داشت از  فضای خشک، منزوی ، و احمقانه جامعه شاهد مثال میاورد.
یکی از چیزهایی که خیلی بهش اشاره میکرد تبلیغ و اقناع بیش از حد حکومت برای جذبِ اطاعت مردم  و آمادگی بیش از حد کشور برای دفاع از خود در برابر حمله های احتمالی هسته ای  بود، که توی ساخت مکان های عمومی شون این مورد رو لحاظ کرده بودن.
کتاب گاها طنز هایی هم داشت، اما هیچ طنزی خالی از تمسخر و تحقیر مردم و حکومت نبود!
همونطور که گفتم اطلاعات قبلی نداشتم اما بعد از خوندن این کتاب فضایی که از کره شمالی تو ذهنم شکل گرفت، یه جامعه خشک و بی مغزه که حکومت مزخزفی داره و مردم و افکارشون تحت خدمت شن.
تنها نکته جالبی که به نظرم رسید این بود که مردم داوطلبانه کارهایی که شهرداری تو کشورما انجام میده رو انجام میدن، مثل رنگ کردن پل، آبیاری فضای سبز و غیره.
        

          کتاب رو در بازه ی زمانی کوتاهی خواندم، و با توجه به سبک کمیک کتاب طبیعی بود که سرعتم به نسبت زیاد باشه
شاید بعد از سالهای سال اولین کتاب کمیکی بود که خواندم، از این لحاظ یعنی از لحاظ سبک کار به نسبت خوشم آمد
اما محتوای کتاب چیز جدیدی نداشت و همان کلیشه های همیشگی در مورد کره شمالی، درسته که تجربه ی دست اول نویسنده ی کتاب روایت شده بود و نکات ریزی داشت اما اگر از آن چند درصد بگذریم، میشد کتاب رو بدون رفتن به کره شمالی هم نوشت، یعنی آنقدر کلیشه بود که همه ی این موارد را همه می دانند، چیز خاصی بعد از مطالعه ی کتاب به شما اضافه نمی شود
سخت به دنبال روایت های جدید و شاید هم متفاوت از وضعیت کره شمالی هستم، نه آنکه بیاید بگوید محدودیت نیست و از این دست حرفها، ولی روایتی که با کتابهای موجود در بازار ترجمه ی ایران متفاوت باشد، حتماً هست، ولی نیافته ام هنوز، البته خیلی هم جدی جستجو نکردم، ولی اگر کسی پیدا کرد و معرفی کرد، خوشحال می شود
        

          اولین کتاب از مجموعه کتاب‌های مصور نشر اطراف. 
قبل از این سفرنامه فلسطین گی دولیل را خوانده بودم و از بی‌طرفی و نحوه روایتش خوشم آمده بود. اما گی دولیل نه آن بی‌طرفی در فلسطین را اینجا رعایت کرده بود و نه روایتش به اندازه آنجا جذاب بود.
شاید دلایلش را بشود در چند چیز خلاصه کرد. یکی زندگی سرد کمونیستی کره شمالی که در سال‌ ۲۰۰۵ که گی دولیل آنجا رفته بود تازه داشت آن کوه یخ کم کم آب می‌شد‌. دوم نگاه منفی همه جهان به کمونیست‌ها و آخرین چیز اصرار گی دولیل بر تابوشکنی در کره. 
با این وجود آشنایی هر چند کمی از کره شمالی به شما می‌داد و اندکی شما را با دنیای کمیک کم‌تر شناخته شده درون ایران همراه می‌کرد
پیشنهادم این است که از بین این دو کتاب سرزمین مقدس و پیونگ یانگ گی دولیل ابتدا پیونگ یانگ راه بخوانید تا جذابیت نسبتا کمش را جذابیت دنیای کمیک اندکی جبران کند و بعدش سراغ سرزمین مقدس بروید که به اندازه کافی جذاب است
        

          اولین تجربه سفرنامه مصورخوانی. برای من که خیلی جالب بود.