چقدر جای خالی کتاب‌های کمیک استریپ خوب برای بزرگسالان در کشور ما خالی است. این کتاب را طی دو روز خواندم و همه را هم در ساعت‌های مرده مثل وقت انتظار تاکسی، یا داخل تاکسی، یا بین دو کتاب یا ...
با این که این همه درباره کره شمالی خوانده‌ایم هنوز هم کتاب جزییاتی که شگفت‌زده‌مان کند دارد که رو کند
کاش واقعا کمیک استریپ برای بزرگسالان بیشتر و بیشتر شود. به ویژه کمیک‌های داستانی
        

          اگر شماهم فکر می‌کنید که کتاب مصور فقط برای بچه‌ها و فوق فوقش نوجوان‌هاست حتما این کتاب را بخوانید به احتمال زیاد نظرتان را تغییر می‌دهد:)
        

          پیونگ یانگ سفرنامه مصور تصویرگر کانادایی به پایتخت کره شمالی است. نکته ی جالبی که در مقدمه این کتاب مطرح می شود این است که برخلاف تصور عموم داستان مصور مختص کودکان و نوجوانان نیست. اما در ایران بعد از ترجمه و چاپ مجموعه تن تن این قالب داستانی تقریبا به خاموشی رفت. نبودِ داستان مصور برای تن تن خوان های قدیمی غم انگیز بود تا اینکه نشر اطراف به سمت احیای این قالب داستانی رفت. «پیونگ یانگ» برای علاقه مندان به کتاب مصور و سفرنامه کتاب محبوبی خواهد بود.
        

          هیچ وقت کتاب یا فیلمی ندیده‌بودم که درباره کره‌شمالی یا محصول آن کشور باشد. پیونگ دانگ سفرنامه‌ای مصور و زیباست که شما را با خود به جایی می‌برد که مردمانش با زمزمه با هم سخن می‌گویند... پیونگ دانگ شما را به شهری خاموش خواهد برد.
        

          کتاب کمیک کی دولیل که به زیبایی سفرش به کره شمالی رو به تصویر کشیده.
کتاب مفیدیه
        

          کتاب مانند سایر تصاویر روایت غرب از کره شمالی‌ست؛ و در واقع منطبق با همان روایتی ست که کشورداران کره شمالی سعی کرده‌اند تا از خودشان به دنیا مخابره کنند.
نویسنده در سال‌های ریاست جمهوری دبلیو بوش پسر به پیونگ‌یانگ رفت و آمد دارد. نخست دلیل رفت و آمد نویسنده بسیار جالب است. او یک کارگردان و انیماتور کانادایی مقیم فرانسه است که برای مدیریت و سرکشی بر فرآیند ارزان تولید انیمیشن در کره شمالی به آن‌جا سفر می‌کند. داستان از این قرار است که فریم‌های اصلی در فرانسه طراحی می‌شوند و فریم‌های میانی به صورت ارزان‌تر در شرق آسیا و به خصوص کره شمالی... همین آغاز کافیست تا آن تصویر «کره شمالی جدا از جهان» کمی در ذهن آدم مخدوش شود....
اما از این جا به بعد تصویرها مانند سایر توصیف‌هاست. زندانی هر مستشار و یا مسافری در چند پرده مختصر و تجربه محدود... و صورت‌های سردی که به هیچ عنوان ارتباط برقرار نمی‌کنند؛ و آیینی غیرذات‌گرا و موهوم و بن‌بستی تمام عیار و غیرانسانی
برای من که در هم‌زمانی با این کتاب سفرنامه «نیم‌دانگ پیونگ‌یانگ» از رضا امیرخانی را هم می‌خواندم شباهت زیاد تجربه‌ها در دو سفرنامه با حداقل دو دهه فاصله و در دو زمان قاعدتاً متفاوت پدر و پسر جالب توجه بود.
از سویی دیگر تجربه کتابی کمیک و تماما تصویری در مقابل سفرنامه نوشتاری، ارادتم را به کمیک و کتب تصویری دوچندان کرد... انتقال پیام در این کتاب بیش‌تر از کتاب نوشتاری امیرخانی بود و این قابل توجه است
        

          تصاویر به شدت جذاب، محتوا به شدت رو اعصاب!
این کتاب رو وقتی شروع کردم که به ظاهر جنگی  در کار نبود و وقتی تموم کردم که ظاهرا جنگ تموم شده. دیدگاه متکبرانه‌ی یک خارجی به کشور کره شمالی و زیر سوال بردن هر اون چیزی که به گفته ی خود نویسنده مورد قبول مردم این کشوره، منو به فکر وا داشت. 

صحافی کتاب به شدت ضعیف بود، من کتاب هامو خیلی با احتیاط و لای پر قو نگه میدارم:)) با این حال از معدود دفعاتی بود که حین خوندن کتاب پر پر شد!
        

          شدیدا به کسانی که هوش تصویری دارند و یا خیلی اهل کتاب نیستند پیشنهاد می شود.
افرادی که اهل کتاب هستند هم از این کتاب لذت می برند. با اینکه احساس می شود که نویسنده کتاب کمی اغراق کرده اما تصویربرداری ها بسیار زیبا و نشان دهنده شرایط کره شمالی است. 
        

          این داستان مق
مثل داستان های گی دولیل هست که به ژاپن می رود و در مورد اتفاقات انجا می نویسدکه برایش چه اتفاقاتی افتاده
        

          هیچوقت فکر نمیکردم کره ی شمالی اینطور باشه؛ روایت طنز گی دولیل گاهی تعجب بر انگیز و گاهی آدمو میخندوند؛ مشکلش اینجا بود که بعضی جاها همه چیز بهم میریخت و امروز و فرداش مشخص نبود. 
        

          احساس میکنم به جز چند مورد نویسنده حرفی برای گفتن نداشت و بیشتر تلاش داشت نظرات خودش  در مورد کره شمالی رو بگه.
کره شمالی جای ناشناخته‌ای هست ولی خب اینکه نویسنده اینقدر جهت‌دار همه چیزش رو زیر سوال میبرد برام خوشایند نبود.
شاید تنها مزیتس تصاویرش بود که باعث میشد یک تصویری از کره شمالی تو ذهن آدم شکل بگیره...
        

          ابتدا این اثر و سپس شنژن گی دولیل را خواندم
هر دو عالی و روایت فضای کمونیستی حاکم بر کره شمالی و تا حدودی چین و کشوری بدون آزادی ...
        

          تابه‌حال کمیک بزرگسال نخونده بودم و باید بگم که خیلی جالب بود.
‌
 لحن کتاب حالت طنزآلودی داره و شما رو با خودش همراه می‌کنه. کتاب ماجرای واحدی رو تعریف نمی‌کنه و در واقع از خرده‌ماجراهای زیادی تشکیل شده که خیلی‌هاشون اتفاقات خارق‌العاده‌ای نیستن؛ اما نویسنده به خوبی از پس تصویرگری و روایت‌گری براومده و اثر جذابی رو خلق کرده. من رو علاقه‌مند کرد تا جلدهای دیگه‌ی این مجموعه رو هم بعداً بخونم.
        

          خوبه ، مرتبط با یادداشتِ کتابِ نیم دانگ پیونگ یانگ .
        

          شناخت کره شمالی با نگاه از دریچه انیماتور خیلی جالب بود.
        

          اولین سفرنامه‌ی مصوریه که از گی دولیل میخونم. برخلاف کمیک‌های دیگه‌ای که خونده بودم پیدا کردن پیوستگی جمله‌ها و ربط اتفاقات خیلی سخت بود و خیلی پرش داشت. از روایت سراسر با نگاه بالا به پایین مرد غربی سفیدپوست هم که چیزی نگم.. امیدوارم "سرزمین مقدس"ش  جالبتر باشه.
        

          کتاب رو پارسال شروع کردم ولی نصفه، رها شد. جذابیت کتاب، نسبت به دو کتاب دیگه‌ای که از این نویسنده خونده بودم کم بود. دیشب از بین کتابهای نخوانده برداشتمش و نیم ساعته بقیه‌اش رو خوندم. مطلب خاصی به نظرم نیومد که درباره‌اش بنویسم
کتاب من، چاپ سومه و صحافی خیلی ضعیفی داشت
        

          بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی اسم کره شمالی میاد، سریع ذهنمون یه کشور بدبخت عقب افتاده با مردم مظلوم و بی خبر از همه جا که از ترس تبعید یا اعدام می لرزن رو پیش چشممون تصور میکنه.
سوال اینجاست، آیا واقعا همچین چیزیه؟

جوابی که من بهش رسیدم اینه:
هم بله و هم خیر.
از جهاتی واقعا مردمی رنج کشیده و ستم دیده ان که تحت یک حاکمیت کمونیستی ( جامعه ای یکدست با تقسیم ثروتی یکسان) که همه چشم به یک شخص دوختند.
رهبر کره شمالی مردی نابغه و با استعداد در تمامی زمینه هاست و میشه گفت یه خدای مینیمال زمینیه که از بین نمیره، بلکه از شکلی به شکل دیگر تغییر وجه میده. 
خب این حرف بر چه مبنایه؟ تفکر حاکم بر ملت کره شمالی.
اگر شما توی کره شمالی به دنیا می اومدید نمی تونستید به صورت دیگه ای غیر از این فکر کنید، چون شما چیزی غیر از این بلد نبودید .
خب از جهت دیگه موافق نیستم که ملت کره شمالی تو سری خور یا احمق و ابله باشن ، چرا که من هوش و نبوغ رو در اونها می بینم که حتی با وجود جو اختناق آوری که وجود داره همچنان دارن پیش میرن، حتی اگر به چشم من و شمای نوعی نیاد.
********
راجع به کتاب، گی دولیل اطلاعات خاصی به من اضافه نکرد اما تصاویر جالبی که کشیده بود باعث شد من بیشتر بتونم به بطن فرهنگ کره شمالی وارد بشم.
تصور کنید شما یه طراح شنگولید که وارد یک کشور سرد و بی روح می شید، کمترین کاری که انجام می دید چیه؟
اول سعی می کنید قهرمانانه شرایط تون رو عوض کنید اما بعدش بنگ، می خورید به دیوار بسته و دو هفته بعد می بینید که زیادی با شرایط سازگار شدید.

پ ن1: ترجمه کتاب خوب و رون بود .
پ ن2: توصیه میکنم اگه تا الان کتابی راجع به کره شمالی نخوندید با همین که سبک هست شروع کنید، بعدش می تونید سفرنامه اقای امیرخانی رو بخونید، خیلی جامع تره و فضای موجود رو بهتر به تصویر کشیده.
        

          نظر خاصی در مورد این کتاب ندارم. تصویرگری‌های جالبی داشت ولی حقیقتا هیچ‌گونه اطلاعات خاصی دریافت نکردم از این سفرنامه. شاید هم واقعا دست و بال نویسنده بسته بوده و فقط می‌تونسته از دیده‌ها و شنیده‌هاش اندک چیزی بنویسه.