کتابی درباره زندگی و کارهای ۸ دیکتاتور قرن بیستمی.کتابی که یه جاهاییش مو به تن آدم راست می‌کنه، یه جاهاییش آدم رو از آدم بودن منزجر می‌کنه،یه جاهاییش مخاطب از خوندن کارای مشابه و تکراری بین همه‌ی شخصیتا ، دیگه حوصلش سر میره و یه جاهاییش هم آدم متعجب میشه مگه چشما اینقدر هم میتونستن از حدقه خارج بشن؟!
.
برش هایی از کتاب:
۱. باری! کیش شخصیت کاری می‌کند که حتی خود شخصیتی که بادکنک وجودش را تا مرز ترکیدن باد کرده‌اند باورش شود که یگانه‌ی دوران است و از همه‌چیز سر در می‌آورد و همیشه هم دفترچه به دستانی هستند که حرف‌های صد من یک غاز او  را یادداشت کنند و روز بعد روزنامه‌هایی که به هرزنامه بدل شده‌اند، جملات نغز اورا به تیترهای درشت بدل و در چشم و چال ملت گرفتار در زندگی دونی که دیکتاتور به آنها تحمیل کرده فرو کنند.
.

۲.دیکتاتورها به شکل عجیبی به هم شبیه‌اند. ذهن پیشوایان مردم نگون بخت، به یک گونه فکر می‌کند و اسیر توهماتی از یک نوع است. پیشوا به کیش شخصیت خود زنده‌است و روزی که مردم دیگر فریب آنچه می‌نمایاند را نخورند و از زور و قدرت او نترسند، پایان فرا خواهد رسید. پایانی که گاه حقارت آمیز و عبرت آموز است : آن دم که قدرتمند ترین مرد زمانه، با صورت در حوضچه‌ی ادرار خود افتاده است و اطرافیان از ترسی که در عمق جانشان ریشه دارد جرئت نمی‌کنند حتی اورا برگردانند، آن لحظه که جسد باد کرده‌اش را از پا آویزان در دسترس مردمان ظلم‌دیده می‌گذارند تا با سنگ و چوب ، خشم چندین و چند سال برباد رفتن عمرشان را بر سر جنازه‌ی گندیده‌اش خالی کنند و یا آن لحظه که تکیه داده به دیوار مستراح، با تیرهای پیاپی بدنش را به دیوار می‌دوزند.
 البته این سرنوشت همه‌ی دیکتاتور ها نیست. هستند دسته‌ای که بی آنکه تقاص پس دهند در بستر می‌میرند درحالی‌که تا آخرین دم پا از گلوی مردمان برنمی‌دارند و مجال نفس کشیدن به آنان نمی‌دهند و بعد از مرگ هم با جانشین کردن تخم و ترکه‌شان میراث نفرت خود را رها نمی‌کنند.

برای اینان مکافات تنها نفرین تاریخ است...