بازی های عشق و مرگ نوشته ی فرد وارگاس رمانی پلیسی است که برنده ی بهترین رمان در فستیوال کنیاک در سال 1986 شد. داستان در مورد شخصیتی و به نام توماس است که نقاشی آماتور است  و دوست دارد کارهایش را از طریق فردی با نام گیلور به شهرت برساند. او به یک مهمانی در خانه ی گیلور به صورتی مخفیانه وارد می شود تا از این فرصت برای آشنایی با نقاش زبردست استفاده کند اما چیزی که با آن روبرو می شود جسدی است که در اتاق شخصی گیلور پیدا می کند. این مسئله شروع یک ماجرای پلیسی است که مخاطب را تا آخر داستان به دنبال خود می کشاند تا سر از ارتباطات میان شخصیت ها دربیاورد. داستان به صورتی روان و ساده به نگارش درآمده اما نیاز به دقت و حواس متمرکز دارد تا جزئیات کار نادیده گرفته نشوند. شخصیت ها به صورتی واقع گرایانه ترسیم شده اند و نقطه ی عطف نویسنده همین پرداختن عالی به احساسات و روابط میان شخصیت های رمان است. در واقع، این رمان پلیسی بیشتر از آنکه در پی یافتن حقیقت باشد به دنبال شخصیت پردازی و استفاده از ترفندهای مختلف در خصوص هویت می باشد آن هم در دورانی که هنوز تشخیص هویت کار چندان آسانی نبود. بازی های عشق و مرگ داستانی است در مورد نجات اتفاقی انسان ها در نبود تکنولوژی و از طریق به کارگیری قوه ی استدلال
      

        رمانی در مورد خرافات و جهالت و نادانی...محیطی روستایی و آدمهایی ساده اما فریبکار...مانی شخصیت اول داستان پس از سالها به شهر مادری خود بازمیگردد و با حضور خود داستان را آغاز می کند و به پایان می برد...
      

        آیشمن در اورشلیم داستان محاکمۀ آدولف آیشمن در اسرائیل است. داستان تمام قتلها و نسل کشی هایی که نازی ها در اردوگاه های مرگ مرتکب شدند. آرنت علاوه بر توصیف و تعریف شرایط دادگاه، به زمینه های سیاسی، تاریخی و اجتماعی شر هم می پردازد. با خواندن شرح این محاکمه سوال های زیادی در خصوص ماهیت شر، مجازات، وجدان و انسانیت برایتان پیش می آید و آرنت با نگاهی گاه فیلسوفانه چراغ راه شما در این مسیر می شود. کتاب برای من کمی سخت خوان بود و اصطلاحات تخصصی حقوقی زیادی داشت اما بخش های عمومی تر کتاب بسیار روشنگر بودند.
      

        شاید به سختی بتوان داستانی خطی و خلاصه از سلوک روایت کرد. اصلا تمام قصد نویسنده همین است که به احتمالات میدان بدهد. هیچ چیز قطعی نیست. فقط می دانیم یک نفر شکست خورده، در احساساتش، در روحش و حالا این واگویه ها و داغها جریان روایت را آشفته می کنند.حتی شخصیتها هم اسم درست و حسابی ندارند : مها، مهتاب و اسم های مستعار دیگر همه به عدم قطعیت اشاره می کنند :به حالتی که انسان به جنون می رسد و منطق دیگر حکمفرما نیست.
احساس می کنم زیادی به فرم توجه شده و محتوی در همین بازی های صوری گم شده است. هر چند که به نظر شخصی خودم در ادبیات باید از فرم به محتوی رسید اما پیچیدگی زیاد فقط خواننده را گیج می کند. هنر واقعی زمانی بروز می یابد که در عین سادگی و با فرمی زیبا به محتوی اشاره شود آن هم به طرزی غیر مستقیم
      

        رمان های بن جلون همیشه دل نشین بوده اند و البته تلخ. تادیب هم از آن داستان های خاص و شخصی بن جلون است. بعد از مدت ها یک کتاب را یک سره خواندم. با ترجمه روان و عالی و دقیق. و چقدر شبیه خودمان اند این شخصیت ها و این داستان ها.
      

        کتابی بسیار ارزنده و آموزنده که با ترسیم تاریخچه ای کوتاه از زبان فارسی و ترکیب آن با زبان های عربی و اروپایی دست از پیشداوری های تعصبی برداشته و به تحلیل و ارائه راهکارهای نوین در جهت بهبود وضعیت نثر فارسی می پردازد
      

        در این کتاب شما به طور خلاصه با ترفندها و روشهایی آشنا میشوید که حاکمان مستبد آنها را در جهت سوءاستفاده علیه مردم به کار میبندند. نویسنده با آوردن مثال هایی از دوران فاشیسم ایتالیا، نازیسم آلمان و کمونیسم شوروی تلاش می کند رفتار حکومت های روزگار کنونی ما را در مقایسه با آنها عیان کند و در این راه توصیه هایی نیز برای آگاهی بیشتر در حوزۀ حقوق شهروندی ارائه می دهد
      

        از قسمت مربوط به دون ژوان و بازیگری انسان در این هستی لذت بردم. اما فلسفه کامو در اینجا آن چنان قانع کننده نیست. بیشتر مرهمی است بر رنج انسان. به علاوه کمی جنگ‌طلبانه و قدرت طلبانه به معنی عام کلمه است. به هر حال در مواجهه با مسئلهٔ خودکشی می‌تواند دید بهتری بدهد. کامو زندگی را آونگی میداند که میان فراز و فرودها در نوسان است. البته او هیچگاه خود را فیلسوف نمی‌دانست، اما به قول دوستی، اغلب مخاطبان او را فیلسوف می‌داند.
      

        جان و صورت کتابی است در ستایش فرم و شاید یکی از قشنگترین بخش های آن بحث عشق کیرکگور باشد به رگینه اولسن. خود لوکاچ هم بعدها این ژست کیرکگور را تقلید کرد و از معشوقه خود دست کشید. او این کتاب را هم به
      

        رمان درد سیاوش نوشته اسماعیل فصیح تا حد زیادی وام گرفته از اسطوره ی سیاوش در شاهنامه فروسی است. با این تفاوت که داستان در فضای سالهای 52 می گذرد و فلش بک هایی به سال 32 زده می شود که گره اصلی داستان هم در یک شب کذایی مرداد در سال 32 ایجاد می شود. این رمان را می توان تا حدودی در ردیف ژانر معمایی قرار داد چرا که جلال، شخصیت اصلی، مدام در حال بازپرسی از آدمهای رمان است و در پی کشف حقیقت قتل سیاوش. به همین دلیل در این داستان ما بیشتر با دیالوگ روبرو هستیم تا توصیف و تآمل. زبان روایت دلنشین است و به خوبی می تواند مخاطب را به دنبال خود بکشد. گره افکنی ها و گره گشایی ها با اینکه ساده لوحانه طراحی نشده اند اما بعضی اوقات تصعنی جلوه می کند. در کل رمان جالبی است مخصوصا اینکه در پس زمینه آن اسطوره ها حضور دارند.
      

        کتابی بسیار آموزنده و کوتاه در مورد طغیان تودوروف علیه نظریات فرمالیستی و ساختارگرایانه‌اش. برای تمام کسانی که ادبیات میخوانند و برای آنهایی که مطالعه، عادتشان است، این کتاب را توصیه می کنم. اینجا با دوراهی "ارتباط ادبیات با واقعیت و حقیقت" بیشتر آشنا میشوید. ترجمه هم بسیار روان و عالی بود و بدون هیچ مشکلی از این جواهر کوچک لذت خواهید برد
      

        کتاب به نسبت خوبی بود. بیشتر به درد افرادی می خوره که صبح تا شب درگیر اخبار هستند و نسبت به این عادت شون آگاهی ندارند. برای کسی که می دونه ماهیت اخبار چیه خیلی محتوای جدیدی نداره. اما در کل خوندنش لذت بخش بود.
      

        آلن دو باتن به نحوی ساده و گیرا مفاهیم فلسفه غرب را از طریق داستانی عاشقانه نقد و تحلیل می‌کند‌. بیشتر به نظر می‌رسد که نویسنده قصد داشته از ورای داستان به تحلیل برخی مفاهیم فلسفی در روابط بیناانسانی نقب بزند تا اینکه قصد داشته باشد صرفاً روایتی ادبی ارایه کند. همین موضوع این اثر را از باقی آثار داستانی متمایز می‌کند. اما مشکل اینجاست که برخی جاها مفاهیم انتزاعی در واقعیت به صورتی که در داستان روایت شده اند اتفاق نمی افتند. یعنی اصولاً انسانها تا این حد در روابط خود به طور لحظه ای فرصت تامل و تفکر در خصوص واکنش ها و رفتار های یکدیگر را ندارند. شاید بیشتر بتوان از آن به عنوان آسیب شناسی روابط شکست خورده یاد کرد آن هم با نگرشی کاملاً فلسفی.
      

        مقدمهٔ دورانت بسیار عالی است اما نامه‌های ارسالی در آن حد تاثیرگذار نیستند.
      

        عجب رمان معرکه ای... عجب شخصیت هایی... عجب توصیفات و فضاسازی هایی... تنها نکته ای که باید بگم اینه که ترجمه آقای حسینی خیلی ثقیله و حدود 60 صفحه طول کشید تا تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. اما بعدش خوب میشه چون هم ویرایش شده هم روون تره. قسمت اول رمان خیلی سنگین و نامفهوم ترجمه شده.