سه روش سنتی برای ارتباط مستقیم با شرایط دشوار به عنوان مسیر بیداری و شادی وجود دارد. نخستین روش را پرهیز از ستیز می‌نامیم؛ دومین روش، استفاده از زهر به عنوان داروست؛ و سومی، دیدن هر چیزی است که به صورت خِرَدِ روشن شده ظهور می‌کند. این‌ها سه تکنیک برای مواجهه با آشفتگی، مشکلات و وقایع ناخواسته در زندگی روزمره ما هستند.

این فکر که در آینده زمان زیادی برای انجام کارها داریم بزرگترین افسانه، بزرگترین گرفتاری و بزرگترین زهر است. این امر، همراه با میل مستمر و عمیق‌مان به کوشش در جهت خلاصی از آنچه انجام می‌دهیم، ادراک و اندیشه‌مان را تیر و تار می‌کند. اگر می‌دانستیم امشب قرار است کور شویم، با اشتیاقی حقیقی به تماشای هر تیغه علف، هر ذره غبار، هر رنگین کمان، هر قطره باران، و به طور کلی هر چیزی می‌نشستیم. اگر می‌دانستیم فردا کر می‌شویم، هر صدایی را به خاطر می‌سپردیم. تعالیم واجرایانا هراسی در دل ما می‌افکنند تا بیدار شویم و ببینیم چه زمان اندکی در اختیار داریم و چقدر تولد انسان گران‌بهاست.

ما عادت داریم از ناراحتی و رنج بگریزیم، و خیلی قابل پیش‌بینی هستیم. اگر چیزی را دوست نداشته باشیم، به دیگران حمله ور می‌شویم یا خودمان را آزار می‌دهیم. می‌خواهیم امنیت و قطعیت داشته باشیم، حال آنکه زیر پایمان هیچ زمینی برای ایستادن نداریم. دفعه بعد که زمینی برای ایستادن نداشتی، آن را مانع در نظر نگیر. آن را نشانه اقبالِ بلند بدان. ما هیچ جایی برای ایستادن نداریم و این در عین حال می‌تواند ما را نرم و ملایم کند و الهام بخش ما باشد. می‌توانیم این را بیازماییم که با درست و نادرست به این سو و آن سو پرت نشویم و یاد بگیریم در عین بی‌زمینی آرام و ریلکس باشیم.

بدون پرورش دوستی نامحدود با خود، در مسیر پیشرفت نمی‌کنیم. انجام مراقبه و شنیدن تعالیم، به ما کمک می‌کند به یاد داشته باشیم که درگیر توسعه‌ی مهربانی هستیم.