بریده‌ای از کتاب زیستن در روزگار سخت اثر پما چودرون
1404/3/11
صفحۀ 134
ما عادت داریم از ناراحتی و رنج بگریزیم، و خیلی قابل پیش‌بینی هستیم. اگر چیزی را دوست نداشته باشیم، به دیگران حمله ور می‌شویم یا خودمان را آزار می‌دهیم. می‌خواهیم امنیت و قطعیت داشته باشیم، حال آنکه زیر پایمان هیچ زمینی برای ایستادن نداریم. دفعه بعد که زمینی برای ایستادن نداشتی، آن را مانع در نظر نگیر. آن را نشانه اقبالِ بلند بدان. ما هیچ جایی برای ایستادن نداریم و این در عین حال می‌تواند ما را نرم و ملایم کند و الهام بخش ما باشد. می‌توانیم این را بیازماییم که با درست و نادرست به این سو و آن سو پرت نشویم و یاد بگیریم در عین بی‌زمینی آرام و ریلکس باشیم.
ما عادت داریم از ناراحتی و رنج بگریزیم، و خیلی قابل پیش‌بینی هستیم. اگر چیزی را دوست نداشته باشیم، به دیگران حمله ور می‌شویم یا خودمان را آزار می‌دهیم. می‌خواهیم امنیت و قطعیت داشته باشیم، حال آنکه زیر پایمان هیچ زمینی برای ایستادن نداریم. دفعه بعد که زمینی برای ایستادن نداشتی، آن را مانع در نظر نگیر. آن را نشانه اقبالِ بلند بدان. ما هیچ جایی برای ایستادن نداریم و این در عین حال می‌تواند ما را نرم و ملایم کند و الهام بخش ما باشد. می‌توانیم این را بیازماییم که با درست و نادرست به این سو و آن سو پرت نشویم و یاد بگیریم در عین بی‌زمینی آرام و ریلکس باشیم.
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.