شکار و تاریکی، داستانی معمایی، هیجان انگیز، جنایی و پلیسی است که توسط ادو گاوا رانپو نوشته شده است. هیرائی تارو، نام اصلی این نویسنده ژاپنی در قرن بیستم می‌باشد که بنیانگذار رمان و داستان پلیسی در ادبیات ژاپن است. او علاقه و ارادت خاصی به قلم و سبک نوشتاری ادگار آلن پو ، که در سبک پلیسی داستان نویسی می‌کند، دارد. به همین دلیل است که نام مستعار خود را با الهام از نام ادگار آلن پو، ادو گاوا رانپو گذاشته است و کتاب های خود را با این نام به چاپ می‌رساند.
رمان کوتاه شکار و تاریکی، یکی از جذاب ترین داستان های معمایی و پلیسی ادو گاوا رانپو می‌باشد. در ابتدای این کتاب، مشخص می‌شود که در ادبیات پلیسی و معمایی یا بهتر است بگوییم در ادبیات جنایی ژاپن دو دسته نویسنده را می توان دید که یکی طرفدار مجرم و دیگری طرفدار اعمال قانون بر مجرم است! داستان این رمان کوتاه، با تقابل دو نویسنده داستان های جنایی ژاپنی که هرکدام تعلق به یکی از این پارادایم ها دارد، پیوند می‌خورد. به نظر می‌رسد که راوی این داستان، خود ادو گاوا رانپو می‌باشد که نویسنده رمان ها و داستان های جنایی یا پلیسی است. داستان از آشنایی این نویسنده‌ی راوی با یک زن بسیار زیبا و متاهل در یک نمایشگاه نقاشی آغاز می‌شود. نویسنده پس از آن که محسور زیبایی این زن جوان و زیبا می‌شود، نامه نگاری را با او آغاز می‌کند و سپس زن از او می‌خواهد که با او ملاقات کند تا در حل یک مشکل او را یاری رساند.
در جریان این ملاقات مشخص می‌شود که زن رابطه اش را با مردی در جوانی، از شوهرش پنهان کرده است و حالا آن مرد پس از چندسال سکوت به زن نامه می دهد و او را می ترساند. این مرد خود را شوندی اوئه معرفی کرده است که نام مستعار داستان های جنایی معروفی است که نویسنده اش همیشه از دیدگان مخفی شده است. تقابل این دو نویسنده از اینجا آغاز می‌گردد. هر دو در عشق این زن مسحور کننده و عجیب افتاده اند، منتها در یک نقطه عشق است و در نقطه ای دیگر کینه ناشی از رابطه ای قدیمی که بی سرانجام مانده.
داستان به شکلی پیش می‌رود که ترس و هیجان در لابلای صفحات کتاب احساس می‌شود. راوی داستان سعی می‌کند این معما را در طول داستان حل کند و در نهایت، با نزدیک شدن به انتهای داستان، هم راوی و هم خواننده داستان تصور میکنند که بالاخره معما را حل کرده اند اما تنها در دو صفحه پایانی کتاب، معما دوباره پیچیده می‌شود و مخاطب را درست یک گام پیش از حل آن، رها می کند.


        

          بسم‌الله
« نبوغی که جنون شد »
بخاطر گیرایی داستان که قبل تر اشاره کرده بودم ،قصد داشتم تمام آثار رانپو را بخوانم ولی منصرف شدم. هنگام تحقیق درباره نام اصلی کتاب و سال انتشارش با چیز هایی روبه رو شدم که روحم را نخ کش کرد، مانند گربه‌ای که به پارچه ای چنگ بیاندازد. هنوز نمی دانم باید بگردم و نسخه انگلیسی اش را هم بخوانم تا کاملا مطمئن شوم متن اصلی چقدر سانسور شده. اما حتی  اگر این متن سانسور شده هم باشد میتوان تاریکی ذهن نویسنده را دید که تا کجا پیش میرود.
هر چه جلوتر میرفتم با خودم میگفتم چطور ممکن است این سناریو( از لحاظ رذالت، وحشی‌گری و پیچیدگی )به ذهن یک انسان خطور کند! حسی که این رمان به من داده خیلی عجیب و پیچیده است، درست مثل خودش( خود رمان).  همزمان که مغزم از  درهم تنیدگی گره ها و گلاویز شدن نویسنده برای باز کردنش لذت می‌برد ، احساس دلزدگی، تهوع و انزجار مرا ول نمی‌کند.  از لحاظ پیچیدگی رمان های جنایی بسیار جذاب و لذت بخش و گیرا بود ولی ... چطور بگویم ؟... نمی توانم توصیفش کنم فقط میتوانم  بگویم ... اگر به خواندن چنین رمان هایی ادامه دهم قطعا دچار اختلالات روانی خواهم شد. 
راستش را بخواهید نمیدانم چه امتیازی بدهم. 
باید درباره رانپو بیشتر تحقیق کنم . باید بدانم چطور چنین افکار پیچیده و روان پریشانه ای از ذهنش عبور میکند و چرا؟ باید بدانم چرا در زمانی که این کتاب منتشر شده ژانر مورد علاقه مردم ژاپن چنین ژانر وحشتناکی بود؟
به نظرم شوندی اوئه (ایچیرو هیراتا) تفاوت چندانی با خود رانپو (هیرائی تارو)  ندارد. سرتاسر این کتاب، تماما خود رانپو است.
        

          📝 یک تلخیِ بی‌پایان!

▪️ در یک کلام: داستانی شسته‌رفته، روان و خوش‌خوان. معمولاً زمان زیادی طول می‌کشد تا یک کتاب را تمام کنم، اما آن‌قدر مسحور ایدهٔ اولیهٔ «شکار و تاریکی» شدم که آن را در مدت خیلی کوتاهی تمام کردم. پیش از این با ادبیات ژاپن آشنایی چندانی نداشتم و اعتراف می‌کنم که با بدبینی به سراغ کتاب رفتم؛ اما مرا شگفت‌زده کرد. 

▪️ «شکار و تاریکی» ایده‌ای ناب و بدیع دارد. عادت کرده‌ایم که هنگام خواندن رمان‌های پلیسی به‌دنبال کارآگاهی آشنا باشیم که معمولاً قرار است از بین چند مظنون، قاتل ناشناس را شناسایی کند. خلاصه که گوشمان پر است از موقعیت‌های تکراری در ژانر کارآگاهی و پلیسی. در این ژانر قراردادها حرف اول را می‌زنند و اگر کسی بتواند به‌طور جذابی این قراردادها را کنار بگذارد یا به بازی بگیرد، شایستهٔ تحسین است. «شکار و تاریکی» ما را به دل یک موقعیت جدید و متفاوت (دست‌کم برای من) برد که شخصیت اصلی‌اش نه یک کارآگاه، بلکه یک داستان‌نویس است. ما در طول داستان شاهد رقابت خونین دو نویسندهٔ داستان‌های پلیسی هستیم که گویا یکی از آن‌ها به مرز خشم و جنون رسیده و می‌خواهد تمام تخیلات داستانی‌اش را در دنیای واقعی به کار بگیرد. با این حال، هویت و شخصیت دقیق نویسنده‌ای که اکنون تبدیل به یک جانی شده، بر شخصیت اصلی و به تبع آن بر مخاطب پوشیده است. این راز که ضدقهرمان قصه دقیقاً کیست، یکی از موتورهای محرک داستان است و باعث می‌شود تا پایان با آن همراه شویم.  

▪️ ادو گاوا رانپو در کمترین حجم داستانی، آدم‌های واقعی و باورپذیر می‌سازد. او برای خلق شخصیت، خودش را به در و دیوار نمی‌زند و از همان ابتدا معلوم است که اولویت داستان با پیرنگ و معمای آن است (مثل اغلب آثار این ژانر). اما پرداختن به انگیزه‌ها و ذهنیات نویسندهٔ مخوف داستان، جنبه‌های روانشناختی آن را پررنگ‌تر می‌کند و از طرف دیگر، قرار دادن خود رانپو در نقش شخصیت اصلی و یکی شدنِ راوی و نویسنده به همدلی ما با قهرمان کمک می‌کند و به روایت رنگ و بوی واقعی می‌دهد؛ گویی که رانپو دارد خاطرات شخصی خودش را نقل می‌کند، نه یک داستان خیالی را. 

▪️ اما دربارهٔ پایان‌بندی داستان: اگرچه بعضی‌ها از پایان‌بندی ناراضی بودند و این میزان ابهام را برای انتهای یک داستان معمایی ناصواب می‌دانستند، اما شخصاً از نحوهٔ پایان یافتن داستان بسیار خوشحال شدم. پایان «شکار و تاریکی» به دور از کلیشه‌ها بود و مرا به یاد «سرگیجه» آلفرد هیچکاک انداخت؛ نوعی پایان که بی‌پایان است و تا ابد ادامه دارد. این کار داستان را تا مدت‌ها در ذهن خواننده زنده نگه می‌دارد و باعث می‌شود بیشتر به شخصیت‌ها فکر کند. البته، نویسنده اصلاً داستان را رها نکرد و هرآنچه از حل‌وفصل داستان می‌خواستیم به ما داد. به‌عبارت‌دیگر، رانپو پاسخی اولیه به سوالاتی که برای خواننده به وجود آورده، می‌دهد و اختیار را به او می‌دهد که این پایان را باور کند یا همچنان درگیر احتمالات بماند. پس درصدی از شک باقی می‌ماند که برای من خیلی مطبوع است؛ چون شبیه به پایان‌های مرسوم پلیسی نیست که در آن تمام سوالات به‌دست یک آدم به‌شدت باهوش جواب داده می‌شود.

▪️ خلاصه اینکه: با داستانی مواجهیم که با وجود پیچیدگی طرح و رازآلودگی‌ای که تا پایان باقی‌ می‌ماند، زبانی شیوا دارد و متن آن بسیار روان و بی‌تکلف است و البته در این زمینه تاثیر ترجمهٔ خوب را هم نباید نادیده گرفت. «شکار و تاریکی» یک جنایی نوآورانه و غیرکلیشه‌ایست و حتماً ارزش خواندن را دارد.
        

          قلم نویسنده خیلی خوب بود ، شرح وقایع عالی بود ، اما پایان باز داستان رو دوست نداشتم.
        

          رفت در لیست کتاب‌های جنایی که باید خواند.
لذت بردم از تعلیق‌ها و غافلگیری‌ها
و جاهایی از قصه ترسیدم.
سبک بود، دو ساعته خواندم و حظ کردم.
        

          از جذاب ترین جنایی هایی که خوندم
یکم اولش پذیرش ادعای شبیه به ادگار آلن پو بودن واسم سخت بود اما نویسنده کاری کرد ته کتاب واقعا اجازه نفس کشیدن به خودم نمی‌دادم عالی بود
        

          از نویسنده این کتاب مجموعه داستان «اتاق قرمز» رو خوندم و برام خیلی جذاب بود. این جذابیت باعث شد سه تا کتاب دیگه‌ای که از همین نشر و همین نویسنده چاپ شده بود رو بخرم. این دومین کتابیه که از رانپو می‌خونم و سبک تاریکی که برای نوشتن داره رو می‌پسندم.
        

          شسته رفته 
        

          نویسنده در این کتاب یک شمشیر سامورایی نامرئی داشته و با دقت تمام ، پاراگراف ، جملات و حتی هر کلمه ی اضافی رو حذف کرده ، مخاطب با یک اثر جنایی به شدت یکدست ، چالش برانگیز و فشرده روبرو هست و در نهایت خواننده با رسیدن به یک پایان باز با یک تعلیق جذاب همیشگی مواجه میشه .
        

          زنی که شوهرش را کشتند و کل معما حول و حوش همین موضوع می‌گذره.
مردی که چنان دقیق زن رو توصیف می‌کنه که تا حد آزاردهنده‌ای هستش!
        

          بسم الله الرحمن الرحیم

به عنوان مشاور وقتی میخوام به دانش‌آموزان در معرض خطر یا آسیب دیده‌م  زجرکش‌شدن رو توضیح بدم از این مثال استفاده می‌کنم
_ اگه من یه ماهیگیر باشم، روی‌نوک چوب ماهیگیریم طعمه می‌زارم و منتظر می‌مونم، وقتی ماهی رو گرفتم اونو توی یه سطل کوچیک پرت میکنم تا برای ذره‌ی نفس و زندگی تقلا کنه، بعد ممکنه چندبار بیارمش بیرون تا از صیدی که کردم لذت ببرم و پز بدم، من اینکارو مدام تکرار میکنم تا وقتی که اون ماهی ذره ذره درد بکشه و بمیره. هی بهش امید میدم،اما امید رو ازش می دزدم و گیجش می‌کنم و بعد از بین می‌برمش.

این کتاب دقیقا  همین بود ، بی کم و کاست و حتی بیشتر از اون.
نویسنده هم شخصیت اصلی داستان رو که خودش باشه زجرکش کرد هم منو🙄 خدا ازش نگذره.

اره دوستان، هی من حدس کی‌زدم ،میگفتم این دیگه اخرشه، دیگه رو دست نمی‌خورم بعد شترق یه معما می کوبید تو صورتم😒
همه چی جلو چشمم بود اما نمی دیدم، از فن ( بهترین جا برای پنهون کردن یه درخت خوده جنگله) استفاده کرده بود.
تا لحظه آخرم گیج نگهم داشت . حالا می‌دونید جالب چیه؟
تمام مدارک رو داد کف دستم، هی ریز ریز به خوردم دادشون تا وقتی که اینقدر پر شدم و نتونستم از هم تفکیک‌شون کنم و آخر سر بوووووم🤯
بعدش نویسنده چقدر ظاهر بین بود،یه حوری بلوری خورد به چشمش دل و ایمونش رو برد حراج کرد تو جمعه بازار‌ . آخه مرد یکم مقاومت به خرج بده🙄😒
پ‌ن¹: پنج ستاره رو با غیض امیخته با لذت کسی که رودست خورده میدم😒
پ‌ن²:ترجمه خیلی خوب بود،همچنان چترنک تو عشق تیم مایی🫶
پ‌ن³:اوایل کتاب گفته شد که این داستان واقعیه، از طرفی نمیخوام باور کنم اما از طرف دیگه میگم نه، ببین امکانش هستا، خلاصه انشالله که خیره.
پ‌ن⁴:دوز جنایت در این کتاب کمتر بود، دل کسی از جنایتا بهم نمیخوره اما یکم مفسده داشت خوبیت نداره ( هرچند با ظرافت نوشته و ترجمه شده بود) ولی بازم خوبیت نداره،عیبه😒
پ‌ن⁵: اگه چیزی یادم اومد بهش اضافه می‌کنم
        

          روح آلن  پو غرق نور که در تمام لحظات کتاب حضور داشت!

کتابش علیرغم همه پیچیدگی‌هایی که داشت کاملا عیان بود و قاتل از همون اول جلوی چشم. هر چند نویسنده در آخر سعی کرده بود داستان رو با ابهام به پایان ببره ولی روشش چندان فایده نداشت.

نکته دیگه‌ای که اواخر کتاب یادم اومد این بود که ماجرای کتاب خیلی شبیه کتاب "تصویر دختری در آخرین لحظه" سیامک گلشیری بود. اونجا هم به جای مراجعه به پلیس، به یه نویستده برای حل معما مراجعه کرده بودن که راستش به نظرم خیلی غیر‌قابل باور بود. باز تو این کتاب یه دلیل و توجیهی برای این کار تراشیده شده بود. اما تو کتاب گلشیری همین دلیل هم نبود و اونجا هم از اولش معلوم بود کار کیه.


        

          این که در اواخر داستان به طوری دیده می‌شد که معما حل شده ولی در آخر دوباره داستان رو باز گذاشت و پایان اون باز بود جالب بود
        

           اوایل داستان جوری روایت شده بود که انگار از یک رمان دیگه ای نقل شده و نویسنده داره فقط توضیح میده ولی بخاطر شخصیت عجیب نویسنده و بقیه شخصیت ها دوست داشتنی بود، سیر داستان رو دوست داشتم و همینطور اطلاعاتی که درمورد خود نویسنده های داستان های پلیسی داشت جالب بود برام مخصوصا چون این ژانر مورد علاقمه، بخاطر مشکلی که با پایان های باز دارم و دلم میخواد یه کتاب رو بطور کامل تموم کنم و کنار بگذارم یه ستاره کم کردم ولی خب همچنان برام دوست داشتنی بود 💙✨
        

          بعد از خواندن مجموعه داستان کوتاه اتاق قرمز از همین نویسنده، ترغیب شدم تا کتاب‌های دیگرش را هم بخوانم و شکار و تاریکی کتابی که خودش را در کتابفروشی از میان کتابهای تازه‌ی چیده نشده روی زمین به من نشان داد را برداشتم و با خودم به خانه آوردم و فردا صبح خواندمش؛یک نفس!!
به گمانم داستان‌های این نویسنده هرکدام دارای یک پلات توییست غافلگیرکننده است (بیشتر بخوانم تا مطمئن تر شوم) و این همانقدر که جذاب است می‌تواند برای خواننده   قابل پیش بینی شود اما ادوگاوا رانپو با روشی ماهرانه آن را دور میزند و خواننده را به وجد می‌آورد 
        

          به نام خدا
 کتاب بسیار عجیبی بود! ساده و روان بود. اول خیلی شیک و مجلسی سرنخ ها رو خیلی واضح بهتون میده که سبب میشه با خودتون بگین، "خیلی ساده بود، خودم فهمیدم مجرم کیه" ولی خب خبر ندارین که اقای رانپو چه تخیل عجیبی داره. پایان کتاب باز بود. و خب راستش رو بخواین فکر میکنم سبک نوشتن اقای رانپو هم مثل شوندی اوئه هستش (وقایع بیمار گونه و وسواس آمیز) البته من از کتاب های دیگه ی اقای رانپو خبر ندارم، شاید دارم اشتباه می کنم. و در پایان نمیدونم بهش چند ستاره بدم، اصلا بهش ستاره بدم یانه. 
        

          داستان حتی بعد از تمام کردن کتاب هم ادامه دارد.
        

          یکی از جناییای خوب 🕊️
        

          اولین رمان جنایی معمایی از ادبیات ژاپن بود که می‌خواندم. طبیعتا با توجه به عدم شناختم از ادبیات معمایی ژاپن، انتظار خواندن رمانی جذاب را نداشتم ولی این رمان کوتاه خواندنی بود هرچند که می‌توانست بهتر باشد. البته گره‌گشایی اصلی رمان غافلگیرکننده و عالی بود ولی پایان‌بندی قوی نبود.
خواندنش برای علاقمندان رمان‌های جنایی و معمایی می‌تواند مفید باشد.