با دخترکی همراه می‌شویم که چشم‌های بادامی شکلش با او وداع گفته‌اند اما صدای گام‌های کنجکاوی‌اش خیر!
پسرکی از زندگی در روستا همراه سختی‌هایش لذت می‌برد.
آری رمانی‌است برای تمرکز و در عین حال کمی تجربه بیشتر.
درست همانند طبیعتی که نویسنده ماهرانه وصفش می‌کند، تا شاید انسان بفهمد تنها طبیعت است که ضعف و آتش جان انسان را می‌خواباند.
این اثر کوتاه آرام‌بخش خواهد بود.

      

        جهان ازآن ابلهان است و بس!
مهربانان تا ابد زجر خواند کشید اما کجاست آن موعظه‌گری که یادآور شود، پاداش حماقت مهربانی زیباتری از شادی‌است،
ابله ما چیزی بدست نمی‌آورد جز مهربانی مهر بخش‌تر از خود، آرامش غایت خوشبختی‌است نه شادی! 
کتاب زیباست همانند دلی که حتی یک دوست خیالی را ترک نمی‌گوید!
متنی ثقیل ندارد، به سبکی  دل ساده (ژه)، پسرک این داستان است.
از کودکی‌ای پر ماجرا آغاز  می‌شود و با  ساخت خانه‌ای چوبی از جنس پدر بودن در میان غنچه‌های غم بینوایانی به پایان می‌رسد. بوبن در این کتاب همانند دوستی غم‌خوار سخن گفته که انگار در کنار ژه نشسته است و نصیحتش می‌کند، هیچ‌جا نمیبینیم که ژه را نکوهش کند.
بعد از خواندن این داستان این سوال را از خود پرسیدم که چرا نمی‌توانم دست از حسادت به ژه بردارم؟
چرا ژه هیچوشت اشک نریخت و خندید؟
چرا باید حسادت این پسرک سبک‌سر را در سر داشته باشم؟
آیا می‌خوام ژه باشم؟
آیا لیاقتش را دارم؟ معلوم است که  خیر!
تنها حسادت به یک شخص در دلم ماند و داستان به پایان رسید، پایان داستان حق ژه است، شاهانامه اینبار خوش است اما کجا رفت تنها محافظ ژه؟
لبخند زد و نگریست و از شور و شادی گریست!
و حسادت من به یک قلب مهربان تا ابد باقی خواهد ماند!
حسادت به ژه!
      

        میدانم!
غمناک است اما با آن بالغ شده‌ایم.
از همان زمانی که دیگر به یاد نمی‌آوریم هر یک جهان یکی از اعضای رمان ویکتور هوگو را با پوست و جان چشیده‌ایم...
همانند گاوروش کوچولو سرکشی کردیم، همانند کوزت مظلوم درد چشیده‌ایم و همانند ژان اشتباه کرده‌ایم.
جهان هوگو در بینوایان برای تفسیر نیست... برای درک و فهم با گوشت و استخوان و خاطرات است.
فقط بخوانید 
خیلی شبیه همه‌ی جهانی است که می‌شناسیم. خیلی!
      

        اثر دیگری از آلبر کامو 
در بعضی سایت‌ها و محل‌های مورد اعتماد مردمی دیدم که این اثر را شاهکار کامو می‌خوانند؛ با این نظر موافق نیستم، نمی‌خواهم از ارزش کتاب بکاهم اما کتاب بیگانه را بیشتر دوست داشتم.
داستان درباره مردی که به واسطه شغلش یعنی وکالت خود را در جامه و کفش هر انسانی می‌تواند بگذارد و به واسطه‌گری احساسات یا اصوات این قدرت را بهبود بخشد، خود را قاضی می‌پندارد و حکم می‌دهد و دفاع می‌کند؛ تناقض زیبایی در سخنان قهرمان داستان وجود دارد از زندگی‌ آرام تا خرابه‌ها را می‌پیماید و کنکاش می‌کند، زیبایی آثار کامو در خلق ابعاد متفاوت، نهفته است.
      

        (هنوز جوانه!)
کلاماتی که چند بار کوتاه در رمان تکرار شد و به همگی به درستی بودند...
سربازی نوپا به قلعه‌ای فرستاده می‌شود. که برای سال‌های متمادی هیچ رزمایشی ندیده است اما در گذشته میدان فخر و شرافت بوده است. بیش از ده سال خودمت می‌کند، نامزدش، خانواده‌اش و دوستانش هنوز در زادگاه سرباز داستان ما هستند اما خب، سرباز ما هنوز (جوان است.)
کورسویی می‌یاید که شاید حداقل با افتخار عازم شود، نبردی پس از چندین سال آماده درگرفتن می‌شود...
ادامه داستان را خود بخوانید دینو بوتزاتی روزنامه‌نگاری که نویسنده شد و بی‌شک تجربیاتش از جنگ جهانی دوم، هنگام تهیه گزارشات در آفریقا، او را در نوشتن این داستان یاری کرده است.
ترجمه آقای حبیبی هم روان است مانند همیشه...
نویسنده آثار بسیاری دارد، برای علاقه‌مندان به این اثر، خوانش کتاب راز جنگل پیر از ایشان را توصیه می‌کنم.
      

        اشعار ایشان سرشار از محبت و سرزندگانی‌است.
      

        برام استوکر بار دیگر از قلم کلاسیک خود بهره می‌برد اما باید بدانیم که استوکر یکی از مستعدان نگارش داستان‌های کوتاه است پس این کتاب چالشی برای او بوده است.
کتاب ملکه ترا کمی مشابه دراکولاست جهانی از یک زوج و ماجراهایی که با یکدیگر سپری می‌کنند، فیلم‌ها و آثار بسیاری با الهام از این اثر ساخته شده است، پایان کتاب طبق معمول در آثار استوکر محسورکننده است و ترجمه آقای ملکی به شیوایی آن می‌افزاید.  این کتاب را از دست ندهید!
      

        دلم می‌خواست استوکر را می‌دیدم با یکدیگر سخن می‌گفتیم، ازش می‌پرسیدم؛ آن کلبه وحشتناک آدم‌خواران، کودکی‌ات بود که در فلج بودن گذشت؟ آن ریاضی دان ساده دل، داستان تو و اسکار وایلد بود؟ آن موهای قاتل، همسر خودت بود یا کنجکاوی‌ات؟
نمیدانم!
بعد خواندن دراکولا و مهمان دراکولا می‌خواهم با استوکر یک لیوان چای بنوشم و از او بپرسم که چرا انقدر متفاوتی؟
نویسندگان دیگر مثل دیکنز و وایلد و چخوف در پشت نقاب عشق و سیاست پنهان می‌گردند و عشاقشان برایشان فلسفه می‌بافند! تو چرا پشت ترس قایم شدی؟ نپنداشتی که کسی مثل من هم بخواهد برایت فلسفه‌سازی کند؟! پوستینت بس برای من زیباست! استوکر، چای را بنوش که سرد شد!

چندین داستان کوتاه و جذاب از استوکر در این کتاب گنجانیده شده و ترجمه بسیار دلنشین است. قلم کلاسیک استوکر را در وصف فضایی ترسناک ستایش می‌کنم، به حق گذارده‌ام اگر جهان این مرد سختی‌کشیده را دوست خود دانم.
      

        می‌دانید چه چیزی در این اثر نهفته است؟
درد و دل‌های یک نویسنده با خودش!
کتاب کوچکی گردآوری و ترجمه شده با عشق آغاز و با دوئلی به اتمام می‌رسد، نه داستان یک به یک از یکدیگر بی‌ربط‌تر، واقعا بی‌ربط‌تر چون حتی مترجم هم در اویل کتاب راهنمایی‌مان کرده که فقط دو داستان آن هم کمی به یک دیگر مرتبط اند.
این کتاب اثری فاخری از بورخس نیست آن هم دلیلش این است که مثل کتاب تابستان آلبر کامو، این آثار برای زیبایی خلق نشده‌اند این آثار دردودل نویسنده با خودش است نه اثری برای ما.
هر نویسنده‌ای برای زیبایی اثرش افکاری می‌یابد، افکاری که من و شما به خوبی درک نخواهیم کرد و صد در صد کامل هم بیان نخواهند شد، خاصیت نویسنده بودن این است که پندارها و افکارت را به صراحت بیان کنی، بورخش در این اثر به صراحت نشان می‌دهد که اینبار قصد نداشته اقدامی در این‌باره انجام دهد.
ترجمه دلنشین است این متن است که گاهی از دست فرار می‌کند.
      

        کتابی در خور تحسین جوانانمان!
گروهی تبه‌کار و شرارت آفرین به نام پیکی بلایندرز در شهر برمینگهام کشور انگلستان می‌لولند و سیر مسیر می‌کنند...
داستان واقعی آنان تا حدود فراوانی با فیلم شایسته تحسینی که ساخته شده دارد. نویسنده و مورخ کارل استیونسن چین با به‌کارگیری نهایت همت و همیت خود و بررسی دست‌کم ۶۵۰ سند تاریخی اعم از روزنامه‌ها و سندهای بجامانده از دوران پیکی‌بلایندز سعی کرده تا فهم بهتری به ما بدهد که به خودی خود زحمات این مورخ گرامی کتاب را عزیز می‌سازد.
کتاب محتوایی تاریخی دارد چنان است که انگار متنی گزارش‌وار می‌خوانید پس لطفا خوانندگان گرامی انتظار داستان مهیجی همانند فیلمش نداشته باشید چون به دنبال حقیقت هستید.
      

        خواندن کتابی از دینی کهن؟!
شاید عجیب باشد اما کنجکاوی‌است دگر! چه کنم؟!
آقای پورداوود کتابی به رشته تحریر درآورده‌اند که از حق نگذریم شایسته تقدیراند.
اوایل کتاب با معرفی زبان‌ اوستایی شروع می‌شود، جدولی ارائه می‌دهند که در آن مفاد زبان‌آموزی  و معرفی حروف الفبای اوستایی قابل استحضار است. کتاب ادامه می‌یابد و به دین باستانی ما ایرانیان می‌رسد. درباره تمامی آن‌هایی تا جایی که تحقیقاتشان به ایشان اجازه داده است سخن می‌گویند، از گاتها گرفته تا یسن‌ها. تا جایی که بتوانند همه چیز را توضیح می‌دهند و وارسی می‌کنند.
از زحمت‌های ایشان نمی‌توان ذره‌ای بی‌توجهی یافت، تماما با تفکر نوشته شده‌اند.
خسته نباشند.
      

        کتابی در باب سوره یوسف!
نمیدانم، تخصصی در این زمینه ندارم، اعتراف میکنم عقلی روحانی ندارم، دردمندی ندارم، عشق واقعی ندارم و نداشته‌ام، فهم کتاب را شاید به این دلیل کسب نکرده‌ام.
هر لحظه کتاب دلنشین است. از حق به دور است که بخواهم بدون داشتن زمینه‌ی ذاتی یک کتاب آن را قضاوت کنم تنها می‌دانم برای اهل دل و نامش لذت‌بخش خواهد بود.
تفاسیر زیبایند و گویا، از حق نگذریم توانستم دیدگاه دیگری پس از خوانش کتاب یابم، پس عقل گوید کتاب ارزشمند است، مگر نه؟ شاید یک روز بتوانم بفهمم، نمیدانم فهم چیست! اما به دنبالش‌ام...
همان‌طور که مولانا به دنبالش بود...
      

        سلام
بالاخره اثری دیگر در باب سبک‌های گُسبل و کریستچن (نغمه‌ها و سروده‌های مسیحی) به جزء "آدم‌ و حوا" اثر مارک تواین پیدا کردم.
"به نام مادر" اثر اری دلوکا، وضعیت یکی از مظلوم‌ترین مظاهر والده بودن را با زبانی دلسوزانه بیان می‌کند.
از شروع  عشق همسر تا زمان دیدار با فرشته پیام‌آور و بدنیا آمدن مسیح -کسی در تمامی ادیان ستوده شده است - روایتی مظلومانه و در عین حال روحانی، در باب مریم مقدس ، مادری که تنها خدا و همسرش در کنارش ماندند را روایت می‌کند.
داستان با زبان پاک و معصومانه منحصربفردی که تنها مادران از آن می‌توانند استفاده کنند، بیان می‌شود که این موهبت داستان، خود دال بر چیره‌دستی نویسنده خواهد بود.
ترجمه این کتاب از نشر ماهی، دلنشین و گویا است و در تمامی مراحل خوانش کتاب، مترجم، خواننده را با سلیسی خود همراهی می‌کند.
      

        درود
تاراس بولبا، نوشته نیکولای گوگول از دیگر داستان‌ها و شاهکارهای اوست، تاراس بولبا داستان مردی به همین نام است که دو فرزند پسر دارد و اهل قوم قزاق‌هاست، قومی که از قدیم‌الایام  درگیر جنگ‌های متفاوت بوده و به طور کلی محیطی تشنج‌آور، زندگی آنان را تشکیل داده است. در جنگی میان لهستانیان، قزاق‌ها و تاتارها تاراس بولبا در نبرد با لهستانیان شرکت می‌کند در آن نبرد به حساب فرزند خائن خود رسیده، فرزند دیگرش اسیر می‌شود. به مقر لهستانیان می‌رود و اسطوره تاراس بولبا را جاودان می‌کند‌.
گوگول به درستی تمام قومی را به تصویر می‌کشد که با آثار شکست از جنگ و مواجه با خائنین آشنا هستند، خائنین هیچ وقت تغییر نمی‌کنند و همیشه سبب ضرراند و اگر در جنگی شکشت خورد محکوم به نابودی ملت و فرهنگ و خانواده خود است، پس تنها انتخاب پیروز شدن و انتقام گرفتن است.
گوگول جهانی را به تصویر کشیده که به جز راه خشم نمی‌توان مسیری برای زیست پیدا کرد.
      

        می‌دونید...
همیشه از همون زمانی که اسکروچ رو شناختیم، همه اونو به چشم یک آدم بی‌احساس و بی‌وجود دیدیم.
خوبی کتاب خواندن اینه که همیشه می‌تونی به وجهه‌های مختلف برادشتشون کنی.
هر نویسنده‌ای چه دیکنز، چه تولستوی، چه دومآ همگی داستان‌هایی نوشته‌اند که می‌شه به شکل‌های متفاوتی برداشت بشن، برای اولین بار بیایم اسکروچ رو نه با دیدگاه دیکنز و مارلی بلکه از نگاه خودمون و خود اسکروچ ببینیم، مشکل دورانی که چارلز دیکنز باهاش درگیر بود، سردرگمی بود نه ناخن خشکی اسکروچ. یه بار هم شده بیاید از دنیای خودمان اسکروچ را ببینیم نه دنیای دیکنز و کریسمس‌.
اسکروچ همونطور که با روح دوم یعنی بعد مارلی، اولین روح کریسمس به گذشته و کودکی خودش برگشت، به دورانی که کودکی پیش نبود، مظلوم و معصوم. اگه دقت کرده باشید اسکروچ در خانواده‌ی جالبی بدنیا نیامده بود و در مدرسه هم کسی محل بهش نمی‌ذاشت چه درست، چه غلط؛ تنهایی در کودکی، بر اساس منطقه‌بندی‌های سیستم آموزش انگلستان به احتمال زیاد همه اشخاصی که در داستان هستند از خواهر و کارمندانش گرفته در اون مدرسه در یک ناحیه پیشش بودن، با اولین روح،  اسکروچ می‌بینیم که کسی به جز یه دختر بهش حتی کریسمس رو هم تبریک نمی‌گه، طبیعتا هم میره خونه کریسمس تو سرش کوبیده میشه و از همکلاسی‌ها و همه افراد دور و برش که در آینده میبینه متنفر میشه‌، کدوک که نمیتونه یه سری چیزها رو تحمل کنه!
با روح سوم به کریسمس حال میریم جایی که اسکروچ شادی خانواده‌اش رو میبینه و لذت می‌بره، برعکس چیزی که هممون فکر کردیم بی‌احساس نبود مخصوصا وقتی که دو بچه رو میبینه جهل و نادانی، اسکروچ می‌ترسه ، یعنی اینکه اون بچه‌ها رو خیلی خوب درک می‌کنه پس بی ذات نیست.
کسی مثل اسکروچ رو ما می‌سازیم، نه پول و ثروت.
اسکروچ در اول کتاب تمایلی به کمک به خیریه و مردم نداره چون هیچ کس به جز خواهرزاده کوچکش به خودش زحمت محبت به اونو نداده، در حالی که برای موفقیت تلاش می‌کرده تنها و بی‌کس بوده...
زندگی همه‌ی آدما مثل یک گل هستش در حالی که خارهایی بر ساقه اون قرار داره، سختی‌های زندگی آنقدر گلبرگ‌ها رو میکنن تا به جز یه تار خاردار و بد شکل چیزی نمونه، اسکروچ دیگه کارش به اونجا کشیده شده...
پس مارلی و ارواح به اون فرصتی دیگه میدهند و اسکروچ به ذات واقعی خودش برمی‌گرده‌.
هممون خیلی شبیه اسکروچیم مگه نه؟!
مواظب باشیم، شاید به ما فرصتی داده نشه! 
بیاید با دوران خودمون این داستان رو تحلیل کنیم، این داستان ماست که دیگه حتی نای گفتن سال نو مبارک! رو هم نداریم، فکر کردیم که خیلی از اسکروچ پاک‌تریم؟!
خب شاید، ولی با رفتارهایمان قراره اسکروچ‌های زیادی بسازیم، فکر کردید مارلی چرا اون همه یوغ به گردنش بود؟! 
صد در صد یکی یوغ‌ها به خاطر کمک نکردن به خودش و اسکروچ بود.
مهربونی و هدیه  یک گلبرگ تنها کاری که می‌تونیم انجام بدیم، بیاید همه‌امان مثل خواهرزاده اسکروچ باشیم
حتی در حد لبخند و فریادی محبت کنیم.

به قول حافظ:

پیوندِ عمر بسته به موییست هوش دار
غمخوارِ خویش باش، غم روزگار چیست؟
معنیِ آبِ زندگی و روضهٔ ارم
جز طَرفِ جویبار و میِ خوشگوار چیست؟