فکر نکنم کسی به سفر علاقه داشته باشه ولی به کتابهای منصور ضابطیان علاقه‌ای نداشته باشه. مثل همیشه پر از نکات ظریف و جالب  این بار درمورد ژاپن، که باعث شد دیدگاهم به ژاپن تغییر کنه. (و قطعا لذت کتاب برای ژاپن  دوست‌‌ها دوبرابره)
      

        الیزابت زات، توی یه جامعه‌ی به شدت مردسالارانه زندگی می‌کنه و  می‌خواد که مردم اون رو به عنوان یه دانشمند زن جدی بگیرن، که کار خیلی سختی هم هست و شاید در خیلی مواقع بی‌فایده. این وسط هم مشکلات خیلی زیادی سر راهش سبز شدن، ولی ورود کالین به زندگیش همه چیز رو تغییر می‌ده.
خیلی دوستش داشتم، شب شروعش کردم و با اینکه خیلی خوابم می‌یومد، بازم به خوندنش ادامه دادم کاری که خیلی وقت  بود نکرده بودم. از اواسط کمی خسته کننده شده بود، اما  ارزش خوندن داشت. یه سریال هم از روش ساخته شده.
      

        این چهار کارمند که داستان روایتشون می‌کنه، به شدت از تنهایی رنج می‌برن، نه فامیل نزدیک، نه دوست صمیمی و نه هیچ کس دیگه‌ای. اگر هم کسی رو داشته باشن روابطشون عمیق نیست. خیلی زیاد ساده نوشته شده ولی از اون طرف هم تنهایی و سردی به شدت تو کتاب موج می‌زنه. یه سری کتاب‌ها هستن که برای من از شدت سردی جزو کتاب‌های یخچالی محسوب می‌شن، این از همون کتاب‌ها بود.
مقدمه رو نخونید، داستان رو لو داده. 
      

        چند تا داستان کوتاه که به نحوی به هم متصل  می‌شن، دنا یه دانشجوی پزشکی که از طرفی به این رشته علاقه نداره از طرفی هم کار دیگه‌ای بلد نیست، امین دانشجویی که به هزار امید مهاجرت کرده ولی مهاجرت انتظاراتش رو برآورده نکرده و منصور یه پیرمرد قاتل که قاتل بودنش باعث نشده قلبش تبدیل به سنگ بشه.
داستان‌‌ها یه جوری نوشته شدن که احتمالا شما از بیشتر شخصیت‌ها متنفر بشین، که البته من هیچوقت نفهمیدم این رو می‌شه به عنوان یه مورد مثبت نوشت یا یه مورد منفی، اما به هر حال خوندنش برای من که داستان ایرانی دوست دارم جالب بود.
      

        «فکر می‌کنم عاشقت هستم میرا.»
«فکر می‌کنی؟»
«این تنها چیزی است که در تمام عمرم به آن باور داشته‌ام.»
........
اگه از هر صد کتابی که می‌خونم یه دونه‌ش هم برام شبیه این باشه، کتاب خوندن ارزشش رو داره. دوباره خوندنش بهم یادآوری کرد که چقدر روم تاثیر گذاشته و چقدر برام کتاب مهمی بود. من از همون موقعی که تمومش کردم دلم می‌خواست دوباره بخونمش ولی فرصت نشده بود، شاید هم من جرىتش رو نداشتم، از بس که تلخ بود...