این کتاب را هر کس بخواند می تواند تشخیص دهد که تنها لقبی که به نویسنده اش می نشیند«نخبه» است؛ آخر مگر میشود در سیصد و شصت صفحه مفاهیم پیچیده روانشناختی و جامعه شناسانه مثل خیانت، جبران، وجدان و عذاب وجدان، ترک وطن، دیدن حال بد وطن و مردمانت، همخون ناتنی طبقه‌ی اجتماعی و... را انقدر خوب و ملموس به مخاطب برساند؟ 
خالد حسینی کاری کرد که همه ی ما کسانی که این کتاب را خواندیم دلمان تنگ روز های خوش افغانستان شود، این که با هزاران کیلومتر دوری از وطنش توانست اثری خلق کند که همه جهانیان را همدرد با مردم افغانستان کند. 
این کتاب را به هرکسی که می‌خواهد حس همزادپنداری را تجربه کند و با هر قلم لبخند بر لبانش بیایید یا خشم بر دلش چیره شود و یا غم و افسوس بر قلبش بنشیند و به هرکس که می‌خواهد رمان خوب بخواند پیشنهاد میکنم.
      

        یه چند تا کتاب سفارش دادم که پنج شیش روزی طول می‌کشید رسیدنش، رفتم یه سر کمد کتاب های قدیمی که با این اثر مواجه شدم، تو سه روز خوندمش، نویسنده سعی داشت مفهوم پوچی و اتفاقات غیر منتظره در زندگی رو به نمایش بزاره، من نتونستم بعد از خواندنش این هارو استنباط کنم، اما در کل کسایی که دوست دارن لذت ببرن از رمان خواندن این کتاب به دردسون میخوره چون بسیار روانه و خوب شمارو همراه می‌کنه،
در کل از نظر من، خوبه.
      

        ناطور دشت، شاهکاری که هر نوجوانی باید قبل از هجده سالگی آترا بخواند؛اگر فیلم بود به نظر من اینگونه بود که : 
فیلم با نمایی از یک مدرسه‌ی شبانه‌روزی آغاز می‌شود؛ سالن‌های سرد، راهروهای پر از قفل و کمدهای فلزی. نور صبحگاهی از پنجره‌های بلند به داخل می‌تابد، ولی هوای فضا سنگین و خفه‌کننده است.
هولدن، پسری قدبلند با نگاه لجوج، از جمع هم‌کلاسی‌ها فاصله می‌گیرد. دوربین روی چهره‌اش زوم می‌کند؛ چشم هایش پر از لجاجت و استقلال طلبی است،اما پشت همین نگاه ها تنهایی عمیقی خوابیده است.
از همین نقطه سفرش آغاز می‌شود: از دیوارهای بسته‌ی مدرسه تا خیابان‌های روشن و پرهیاهوی شهر.
فیلم مدام میان دو حس در نوسان است؛ گاهی پرنور و زنده، گاهی با یک برش ناگهانی تاریک، درست مثل روان بی‌قرار یک نوجوان.
اما در لحظه‌هایی که کنار فی‌بی می‌نشیند، همه چیز تغییر می‌کند. رنگ‌ها گرم می‌شوند، موسیقی نرم‌تر می‌شود، و هولدن برای چند دقیقه از لجاجت جدا می‌شود و شبیه یک برادر بزرگ، متشخص و آرام به‌نظر می‌آید.

و در پایان، وقتی پرده‌ی آخر روی صورت او بسته می‌شود، ما با یک سکوت باز و مبهم تنها می‌مانیم. نه پایان قطعی، نه سقوط کامل؛ بلکه دریچه‌ای به سردرگمی، جایی که کارگردان صندلی را به سمت تماشاگر می‌چرخاند و می‌گوید: «حالا تو ادامه‌اش را بساز.»
      

        جلد قبلی «آبنبات» رو که می‌خوندم، انگار با محسن هم‌خانه بودم؛ اینجا ولی فقط همسایه‌ش شدم. هنوزم کلی خندیدم و کیف کردم، ولی حس می‌کنم این بار صدای خنده‌ها از یک کوچه اون‌ورتر می‌اومد.
محوریت داستان بیشتر روی ماجرای عروسی ملیحه می‌چرخید و باقی ماجراها، روزمرگی‌هایی بودن که محسن با همون زبان شیطنت‌آمیزش تعریف می‌کرد.
در کل، شاید کمی از شور و حال جلد قبل کمتر داشت، اما دوستی من و محسن هنوز محکمه. حالا میرم سراغ «آبنبات دارچین» ببینم دوباره برمی‌گردیم زیر یک سقف یا نه!
      

        📚 یه کتابی که کاش همه بخونن: آبنبات هل‌دار

نمی‌خوام این یادداشت مثل نقدهای رسمی باشه.
نمی‌خوام بگم کتاب از نظر ساختار روایی یا لحن چیه.
فقط می‌خوام از ته دلم بگم:

«آبنبات هل‌دار» رو بخونید. لطفاً.

من تو پنج روز این کتابو تموم کردم، ولی حس می‌کنم پنج ماه باهاش زندگی کردم.
هر روز با محسن بودم.
باهاش خندیدم. باهاش فکر کردم. باهاش نگاه‌م به زندگی تغییر کرد.
محسن یه پسر ساده و معمولیه. ولی نگاهش معمولی نیست.
اون یادم داد که لازم نیست همیشه دنبال یه اتفاق بزرگ باشم تا خوشحال شم.
خندیدن، فکر کردن، دیدن خانواده، فهمیدن آدم‌ها… همین چیزهای کوچیک، لذت واقعی‌ان.
این کتاب فقط یه طنز نیست. یه آینه‌ست.
آینه‌ای که توش خودتو می‌بینی، ولی یه کم خندون‌تر، یه کم آروم‌تر، یه کم واقعی‌تر.
اگه من الان دارم این یادداشت رو می‌نویسم، فقط برای اینه که دلم می‌خواد یه نهضت راه بندازم برای خوندن «آبنبات هل‌دار».
برای اینکه رفقای من، هم‌سن‌های من، بخندن، فکر کنن و حالشونو ببرن از یه داستان بی‌ادعا.
اگه خوندیش، بیا رفیق شیم.
اگه هنوز نخوندیش، برو بخون و برگرد.
      

        یک تابستان گرم، یک خانه‌ی قدیمی در جنوب، و پسری به نام سام که ناگهان با توله‌خرسی در مرغدانی روبه‌رو می‌شود. ماجرا از آن‌جا شروع می‌شود که خیال و واقعیت در هم گره می‌خورند. خرسی که شاید نماد طبیعت باشد، یا شاید آینه‌ای از تنهایی‌ها، دلسوزی‌ها، و انتخاب‌های یک نوجوان در آستانه‌ی بلوغ.
قصه با ریتمی کند و شاعرانه جلو می‌رود، درست مثل یک عصر تابستانی که انگار هیچ‌وقت نمی‌خواهد تمام شود.

اما برای من، این کتاب فقط داستان نجات یک خرس نبود.
برای من، تابستان من با خرس سیاه و شعر نو، انگار خود من بودم که رفته بودم تعطیلات خونه‌ی عمه‌ام.
همون حس و حال آشنای زندگی روزمره، بوی غذاهای محلی، گرمای بعدازظهرها، و اتفاق‌های ساده‌ای که انگار هیچ‌چیز نیستند ولی عاشقانه باهات همراه می‌شن.

این کتاب باهات حرف نمی‌زنه، دستت رو می‌گیره و می‌بردت وسط یک زندگی دیگه. بدون زور زدن، بدون ادعا.
یه تجربه‌ی شاعرانه، انسانی، و خیلی خیلی واقعی.
      

        در دل شهری خاکستری، جایی‌که خورشید از خودکشی حرف می‌زند، مغازه‌ای هست با چراغ‌هایی کم‌نور و دیوارهایی نم‌زده از افسردگی. این‌جا "مغازه خودکشی" است. جایی که خانواده‌ای با چشمانی بی‌نور، لبخند را فراموش کرده‌اند و طناب و سم را مثل عروسک‌های شاد می‌فروشند. همه چیز سیاه است ــ نه به رنگ، بلکه به نیت.

دوربین، آرام از پشت ویترین پر از تیغ و تابوت رد می‌شود و به فضای وهم‌آلود خانه می‌رسد. پدر، فروشنده مرگ؛ مادر، زنی که گویی بچه‌هایش را با اشک شیر داده. پسر بزرگ، تکه‌ای از تاریکی، در حال نوشتن شعرهایی که بوی گور می‌دهند.

اما ناگهان، انگار نویسنده دوربین را از دست می‌دهد.

صحنه‌ها تند می‌شوند، پرش دارند. شخصیت‌ها حرف‌های دیروز را فراموش می‌کنند. گفتگوها قطع می‌شوند و تصویر بعدی بی‌ربط می‌رسد. گویی کارگردان سناریو را پرت کرده و فقط فریم‌های تصادفی پخش می‌شوند. یک‌دفعه، مرلین ــ دختر خجالتی و لرزان خانواده ــ با اعتمادبه‌نفس روی صحنه می‌آید. پسر بزرگ، که روزی مرگ را می‌ستود، حالا پنکیک می‌پزد و می‌خندد. تماشاگر چشم‌انتظار یک معجزه نیست، بلکه دنبال یک توضیح ساده می‌گردد: چی شد؟ کی شد؟ چرا؟


صحنه‌ی آخر: خانواده، شاد و خندان، گویی اصلاً غمی نبوده، گویی پایان همیشه باید «خوب» باشد. تیتراژ بالا می‌رود. موسیقی پخش می‌شود. و تماشاگر با چشمانی خیره و ذهنی پر از علامت سؤال از سالن بیرون می آید 


      

        یک تابستان کش‌دار و داغ در ممفیس.
پسری با لکنت، برخلاف میلش، مسئولیت روزنامه‌فروشی دوستش را قبول می‌کند.
داستان با همان ضرباهنگی که از اول دارد، پیش می‌رود؛ یکنواخت، بی‌هیجان‌های ساختگی، و درست همین یکنواختی است که دلنشین و واقعی به‌نظر می‌رسد.

هر صفحه مثل یک ظهر تابستانی در ممفیس است: گرم، سنگین، و پر از سکوت‌هایی که بیشتر از کلمات حرف می‌زنند.
قصه‌ای که عجله ندارد، مثل لکنت زبان پسرک، با حوصله و مکث، خودش را به شما می‌رساند.

«روزنامه‌فروش» نه با پیچ‌وخم‌های عجیب، که با همین آرامش و یکنواختی شاعرانه‌اش شما را می‌برد وسط کوچه‌های ممفیس، جایی که سکوت و گرما و کلمات گره‌خورده، همه با هم یک داستان ساده و به‌یادماندنی می‌سازند.
      

        
کتاب «شاه کوچولو کاله ویرش» مثل یک انیمیشن رنگارنگ و شیرین شروع می‌شود: لوکیشن‌ها ساده‌اند، شخصیت‌ها تخت و همه‌چیز در یک قاب روشن و قابل پیش‌بینی اتفاق می‌افتد. اما همین‌جا مشکل اصلی پیدا می‌شود؛ انگار نویسنده  فراموش کرده که تماشاگرش را بالای دوازده سال صدا زده است.

در حالی که پشت جلد وعده‌ی داستانی برای نوجوانان می‌دهد، متن بیشتر شبیه یک فیلم کودکانه با دیالوگ‌های بدون پیچیدگی، گره‌های بی‌درام و پایانی که از همان صحنه اول قابل حدس است، پیش می‌رود. شما در سالن انتظار یک درام نوجوانانه با چالش‌های جدی‌تر و شخصیت‌پردازی عمیق هستید، اما با یک نمایش عروسکی فانتزی روبه‌رو می‌شوید.

فضاسازی و زبان ساده‌ی داستان می‌توانست برای گروه سنی پایین‌تر دلنشین باشد، ولی برای یک نوجوانی که به دنبال عمق، تعلیق یا حتی یک شوک کوچک در روایت است، چیزی ندارد.

اگر بخواهیم سینمایی بگوییم: «شاه کوچولو کاله ویرش» بیشتر شبیه یک فیلم کوتاه کودکانه‌ی خوش‌رنگ و بی‌خطر است تا یک درام نوجوانانه‌ی پرکشش؛ چیزی که تماشاگر بالای دوازده سال را چندان راضی نمی‌کند.

      

        «دوربین از روی دریاچه‌ی ماجوره آرام می‌گذرد. جزیره‌ای کوچک در مه فرو رفته. در عمارت قدیمی، زمزمه‌هایی زیر سقف می‌پیچد: «لامبرتو… لامبرتو…». نامش مثل نورِ کم‌رنگِ شمعی در تاریکی می‌درخشد.
اما پشت پنجره‌ها، دزدها جشن گرفته‌اند، خیال می‌کنند قصه تمام شده.
اما ناگهان، در باز می‌شود…
و او، دوباره وارد می‌شود؛ زنده، جوان، با نامی که هنوز زنده نگهش داشته.
این کتاب، قصه‌ی جزیره‌ای است که نام‌ها در آن قدرت دارند و مرگ فقط وقتی می‌آید که فراموش شوی.»
      

        بچه‌های سبز بیشتر از آنکه یک رمان باشد، یک قاب سینمایی است؛ پر از رنگ، صدا و نفس‌های معلق در میان بوته‌های سبز. اولگا توکارچوک با مهارت یک کارگردان و با حوصله‌ای شبیه قاب‌بندهای فیلم‌های ویم وندرس، شخصیت‌هایش را در طبیعت رها می‌کند و ما را مجبور می‌کند از دور، با چشمی خیس و دلی فشرده، نگاهشان کنیم.

در هر صحنه، می‌توانستم تصویر کنم: باران روی شیشه، دست‌های کوچک بچه‌ها روی خاک، نور غروب که مثل یک فیلتر سبز روی همه‌چیز می‌افتد. حتی سکوت‌های کتاب هم مثل سکوت‌های خوبِ فیلم‌ها بودند، پر از معنا و پر از چیزهایی که نمی‌شود به زبان آورد.

توکارچوک در این اثر، به من یاد داد که حتی اگر جهان پر از خشونت و تاریکی باشد، هنوز گوشه‌ای هست که چند «بچهٔ سبز» در آن می‌دوند، می‌خندند و زندگی را نجات می‌دهند.

اگر بچه‌های سبز فیلمی بود، حتماً از آن فیلم‌هایی می‌شد که در فستیوال‌ها، ایستاده تشویقش می‌کنند.
اما حالا که کتاب است، ما باید کلماتش را مثل نگاتیوهای یک فیلم در ذهنمان ظاهر کنیم.
      

        دوربین آهسته از پشت پنجره رد می‌شه.
یه دوچرخه‌ست، نصفه‌جون، تکیه داده به دیوار آجری.
صدای هواپیما تو آسمونه، ولی صدای ضربان قلب آدا بلندتره.

دخترک توی قاب پنجره، دستش روی زانوش.
نه لباس جنگ پوشیده، نه اسلحه داره.
فقط زخمش معلومه. زخمی که سال‌ها باهاش زندگی کرده.
ولی حالا جنگ بیرون شروع شده… و اون تازه داره نجات پیدا می‌کنه.

آدم بعضی وقتا تو دل شلوغ‌ترین فاجعه، تازه می‌فهمه چه‌قدر "حق داشته دوست‌داشته بشه".
آدا، همون لحظه که فهمید پاهاش می‌تونن حرکت کنن، فهمید دلش هم می‌تونه.

این البته یه توصیف سینماتیک از این قصه بود، داستان کلی این کتاب ارزش پنج ستاره رو داره ولی  داستان به جاهایی خواننده رو خسته می‌کنه هرچند که بسیاری از مواقع کتاب رو نمی‌تونید زمین بزارید. ارزش خوندن رو داره مخصوصا در این روز های پسا جنگ.
      

        خوندن این کتاب رو به هیچ عنوان به کسانی که درحال حاضر ذهن ارومی ندارن توصیه نمیکنم.
رمان است و غیرواقعی اما ذهن نا آرام را متشنج میکند
      

        چیز های بدیهی میگه ولی خب خوندنش بد نیست
      

        بسیار عالیه
کلی ایده واسه شروع یک کسب و کار برای نوجوانان، اموزش و هر انچیزی که لازمه یه نوجوان برای ساخت یه کسب و کار پایه بدونه رو داره.