خب باید اعتراف کنم که انتظارم از نویسنده کتاب کیک آسمانی خیلی بالاتر بود از این حرف ها! نمیدونم شاید چون اون رو در دوران  کودکی خونده بودم. ایده این کتاب رو دوست داشتم ولی خب نحوه پردازش این ایده رو نه. بنظرم خشونت های عجیب غریب زیاد داشت. مثلا بریدن اعضای بدن لامبرتو. 
در کل خوندنش رو به کسی پیشنهاد نمیکنم. نتونستم باش ارتباط برقرار کنم و فاز ذهنی نویسنده رو بفهمم. نقاشی هاش رو هم بیشتر از خود استان دوست داشتم!
        

          اسم کتاب برای خریدنش جذبم کرد.
ایده‌ی داستان برای ادامه دادنش کافی بود، حتی اگر پرداخت داستان در برخی قسمت‌ها گویا و شفاف نبود.
شخصیت‌‌پردازی، اغراق‌ها و تکرارها جلوه‌ای طنزگونه و نمکین به داستان داده بود.
دوست دارم اگر روزی فرصتی پیش آمد، کتاب را برای سالمندان بلندخوانی کنم.
        

          «دوربین از روی دریاچه‌ی ماجوره آرام می‌گذرد. جزیره‌ای کوچک در مه فرو رفته. در عمارت قدیمی، زمزمه‌هایی زیر سقف می‌پیچد: «لامبرتو… لامبرتو…». نامش مثل نورِ کم‌رنگِ شمعی در تاریکی می‌درخشد.
اما پشت پنجره‌ها، دزدها جشن گرفته‌اند، خیال می‌کنند قصه تمام شده.
اما ناگهان، در باز می‌شود…
و او، دوباره وارد می‌شود؛ زنده، جوان، با نامی که هنوز زنده نگهش داشته.
این کتاب، قصه‌ی جزیره‌ای است که نام‌ها در آن قدرت دارند و مرگ فقط وقتی می‌آید که فراموش شوی.»