کتاب «شاه کوچولو کاله ویرش» مثل یک انیمیشن رنگارنگ و شیرین شروع می‌شود: لوکیشن‌ها ساده‌اند، شخصیت‌ها تخت و همه‌چیز در یک قاب روشن و قابل پیش‌بینی اتفاق می‌افتد. اما همین‌جا مشکل اصلی پیدا می‌شود؛ انگار نویسنده  فراموش کرده که تماشاگرش را بالای دوازده سال صدا زده است.

در حالی که پشت جلد وعده‌ی داستانی برای نوجوانان می‌دهد، متن بیشتر شبیه یک فیلم کودکانه با دیالوگ‌های بدون پیچیدگی، گره‌های بی‌درام و پایانی که از همان صحنه اول قابل حدس است، پیش می‌رود. شما در سالن انتظار یک درام نوجوانانه با چالش‌های جدی‌تر و شخصیت‌پردازی عمیق هستید، اما با یک نمایش عروسکی فانتزی روبه‌رو می‌شوید.

فضاسازی و زبان ساده‌ی داستان می‌توانست برای گروه سنی پایین‌تر دلنشین باشد، ولی برای یک نوجوانی که به دنبال عمق، تعلیق یا حتی یک شوک کوچک در روایت است، چیزی ندارد.

اگر بخواهیم سینمایی بگوییم: «شاه کوچولو کاله ویرش» بیشتر شبیه یک فیلم کوتاه کودکانه‌ی خوش‌رنگ و بی‌خطر است تا یک درام نوجوانانه‌ی پرکشش؛ چیزی که تماشاگر بالای دوازده سال را چندان راضی نمی‌کند.

      

        «دوربین از روی دریاچه‌ی ماجوره آرام می‌گذرد. جزیره‌ای کوچک در مه فرو رفته. در عمارت قدیمی، زمزمه‌هایی زیر سقف می‌پیچد: «لامبرتو… لامبرتو…». نامش مثل نورِ کم‌رنگِ شمعی در تاریکی می‌درخشد.
اما پشت پنجره‌ها، دزدها جشن گرفته‌اند، خیال می‌کنند قصه تمام شده.
اما ناگهان، در باز می‌شود…
و او، دوباره وارد می‌شود؛ زنده، جوان، با نامی که هنوز زنده نگهش داشته.
این کتاب، قصه‌ی جزیره‌ای است که نام‌ها در آن قدرت دارند و مرگ فقط وقتی می‌آید که فراموش شوی.»
      

        بچه‌های سبز بیشتر از آنکه یک رمان باشد، یک قاب سینمایی است؛ پر از رنگ، صدا و نفس‌های معلق در میان بوته‌های سبز. اولگا توکارچوک با مهارت یک کارگردان و با حوصله‌ای شبیه قاب‌بندهای فیلم‌های ویم وندرس، شخصیت‌هایش را در طبیعت رها می‌کند و ما را مجبور می‌کند از دور، با چشمی خیس و دلی فشرده، نگاهشان کنیم.

در هر صحنه، می‌توانستم تصویر کنم: باران روی شیشه، دست‌های کوچک بچه‌ها روی خاک، نور غروب که مثل یک فیلتر سبز روی همه‌چیز می‌افتد. حتی سکوت‌های کتاب هم مثل سکوت‌های خوبِ فیلم‌ها بودند، پر از معنا و پر از چیزهایی که نمی‌شود به زبان آورد.

توکارچوک در این اثر، به من یاد داد که حتی اگر جهان پر از خشونت و تاریکی باشد، هنوز گوشه‌ای هست که چند «بچهٔ سبز» در آن می‌دوند، می‌خندند و زندگی را نجات می‌دهند.

اگر بچه‌های سبز فیلمی بود، حتماً از آن فیلم‌هایی می‌شد که در فستیوال‌ها، ایستاده تشویقش می‌کنند.
اما حالا که کتاب است، ما باید کلماتش را مثل نگاتیوهای یک فیلم در ذهنمان ظاهر کنیم.
      

        دوربین آهسته از پشت پنجره رد می‌شه.
یه دوچرخه‌ست، نصفه‌جون، تکیه داده به دیوار آجری.
صدای هواپیما تو آسمونه، ولی صدای ضربان قلب آدا بلندتره.

دخترک توی قاب پنجره، دستش روی زانوش.
نه لباس جنگ پوشیده، نه اسلحه داره.
فقط زخمش معلومه. زخمی که سال‌ها باهاش زندگی کرده.
ولی حالا جنگ بیرون شروع شده… و اون تازه داره نجات پیدا می‌کنه.

آدم بعضی وقتا تو دل شلوغ‌ترین فاجعه، تازه می‌فهمه چه‌قدر "حق داشته دوست‌داشته بشه".
آدا، همون لحظه که فهمید پاهاش می‌تونن حرکت کنن، فهمید دلش هم می‌تونه.

این البته یه توصیف سینماتیک از این قصه بود، داستان کلی این کتاب ارزش پنج ستاره رو داره ولی  داستان به جاهایی خواننده رو خسته می‌کنه هرچند که بسیاری از مواقع کتاب رو نمی‌تونید زمین بزارید. ارزش خوندن رو داره مخصوصا در این روز های پسا جنگ.
      

        خوندن این کتاب رو به هیچ عنوان به کسانی که درحال حاضر ذهن ارومی ندارن توصیه نمیکنم.
رمان است و غیرواقعی اما ذهن نا آرام را متشنج میکند
      

        چیز های بدیهی میگه ولی خب خوندنش بد نیست
      

        بسیار عالیه
کلی ایده واسه شروع یک کسب و کار برای نوجوانان، اموزش و هر انچیزی که لازمه یه نوجوان برای ساخت یه کسب و کار پایه بدونه رو داره.
      

        هر مهارتی که یه نوجوون لازم داره توش هست.

      

        بی نظیر، معرکه،خارق العاده بی نظیره از زبان روانشناس مشهور فردریک فانژه روایت شده و همه ی جنبه های بی اعتماد به نفسی رو روی دایره میریزه و با روش های بی نظیری که توصیه میکنه میتونید کم کم بر بی اعتماد به نفس غلبه کنید.
      

        رمان خوب و روونیه، معرکه نیست ولی سناریو جالبی داره و وشیمونتون نمیکنه
      

        حیاط مدرسه مثل صحنه‌ای از فیلم‌های صامت بود.
فقط قدم‌ها صدا داشتن. باقی چیزها، تنبیه می‌شدن اگر حرف می‌زدن.

گینا کنار مجسمه ایستاد. سرد بود، سنگی بود، ولی گوش می‌داد.
در دنیایی که هیچ‌کس نمی‌پرسید “حالت چطوره؟”، مجسمه می‌دونست کِی شکستی.

شب‌ها توی خواب اسم پدر رو زمزمه می‌کرد،
اما بیداری پر از دعای اجباری بود.
دختری که یه روز با آزادی راه می‌رفت، حالا با ترس راه می‌رفت که مبادا پاهاش صدا کنن.

اون‌جا، جایی بود که یاد گرفت چطوری قوی بودن بدون فریاد زدن ممکنه.
یاد گرفت سکوت گاهی بلندتر از خشم شنیده می‌شه.