اینم چون مهسا گف خوندم
احساس میکنم خیلی کش داده بود.
یعنی اونجایی که مشخص میشه داره با کی مکالمه میکنه باید خیلی زود تموم میشد تا شوکی که میخواست وارد کنه تو اوج بمونه.
        

          «آرایش دشمن» یه کتاب خیلی کوتاه و جمع‌وجوره، ولی حسابی آدم رو درگیر می‌کنه! 🤯 داستان درباره‌ی یه مرده به اسم ژروم انگار هست که تو فرودگاه منتظره پروازش با تاخیر مواجه شه. 🛬 یهو یه مرد غریبه میاد پیشش و شروع میکنه به حرف زدن باهاش، اما نه یه جور حرف زدن عادی... بلکه یه جور خیلی عجیب و آزاردهنده! 🤨
این غریبه، که اسمش تکستور تکسل هست، یه جورایی انگار داره ژروم رو تحریک میکنه، بهش تیکه میندازه، و هی یه چیزایی رو یادآوری میکنه که ژروم دوست نداره بهشون فکر کنه. 😠 
کل داستان تو یه فضای خیلی محدود و بسته اتفاق میوفته، تو همون سالن فرودگاه. ✈️ ولی این محدودیت باعث میشه که تنش و اضطراب داستان بیشتر بشه. 😬 انگار داری یه فیلم هیجانی رو تماشا میکنی که نمیدونی تهش چی میشه. 😱
«آرایش دشمن» یه کتابه درباره‌ی خشونت، درباره‌ی نفرت، درباره‌ی گذشته، و درباره‌ی اینکه چطوری یه اتفاق کوچیک میتونه زندگی یه آدم رو نابود کنه. 🤯 اگه دنبال یه کتابی هستی که ذهنت رو به چالش بکشه، اعصابت رو خورد کنه، و تا مدت ها بعد از خوندنش هم تو فکرت بمونه، این کتاب رو از دست نده! 📚
یه چیزی که شاید بعضی ها رو اذیت کنه اینه که داستان خیلی تاریک و دپرس کننده است. 🖤 ولی خب، به نظر من، این تاریکی بخشی از جذابیت کتابه. 😏 «آرایش دشمن» یه کتابیه که نشون میده آدم ها چقدر میتونن بیرحم و وحشتناک باشن. 😈 در کل، این کتاب یه تجربه ی خوندن خاصه، یه جوری که شاید هیچوقت فراموشش نکنی. 😉
        

          من این کتاب رو با ترجمه مارال دیداری از نشرچشمه خوندم. داستان درباره مردی‌ست که در فرودگاه پروازش با تأخیر انجام میشه و منتظر نشسته. (ژروم آنگوست)
مرد دیگه‌ای (تکستور تکسل) میاد کنارش میشینه و شروع میکنه مخاطب قرار دادن ژروم آنگوست. هرچقدر ژروم از این مرد اجتناب میکنه و تهدیدش می‌کنه که مزاحمش نشه به گوش تکستور نمیره... در ادامه اونقدر ژروم عاصی میشه که گوش‌هاش رو با دستش میگیره اما بازم فایده نداره. مرد همچنان داره حرافی میکنه...
کل این داستان در قالب گفت‌و‌گو نوشته شده بهمین خاطر خیلی روان پیش می‌ره. خواندنش رو حتما پیشنهاد میکنم.
اگه تونستین فیلمش (A perfect enemy) رو هم ببینید.
        

          { خود اسم هم برای خودش چیزی است، این را لوک دیتریش نگون‌بخت می‌گفت. فقط اسم محبوبمان را هم که بدانیم یعنی کلی چیز برای دوست داشتن داریم‌. }


اولین کاری بود که از نوتومب می‌خواندم. هشتادونه صفحه تعلیق حساب‌شده. ماجرای دیدار دو نفر در فرودگاه. زمانی که پرواز یکی‌شان چند ساعتی به تعویق افتاده است. غیر از یک پنجم پایانی که تکلیف ماجرا مشخص می‌شود و من دوست داشتم که نویسنده زودتر حرف زدنش را تمام کند، باقی داستان خیلی حساب‌شده و درست بود. نشر چشمه هم این کار را جدیدا با یک طرح جلد بهتر ترجمه کرده است. یادم باشد عکس خودم، پیشنهاد خوبی برای طرح جلد رمانم نخواهد بود!
        

          آرایش دشمن!
دارک ترین، عجیب‌ترین و غیرقابل پیش‌بینی‌ترین کتابی که تو عمرم خوندم.
تعداد صفحاتش زیاد نیست پیشنهاد می‌کنم بخونید

بیستمین‌ #کتاب‌۱۴۰۳
        

          نویسنده‌‌ی کتاب رو با کتابش که الهام گرفته از افسانه‌ی معروف ریش آبی هست می‌شناسم که خب به واسطه‌ی علاقه‌ام به فولکلور واسم جالب بود. نوتومب معمولا کتابهای  کوتاه و سرگرم کننده‌ای داره و به نظرم این کتاب‌ هم از این قاعده پیروی می‌کنه اما  از «سرگرم کننده» بودن فراتر نمیره. بر طبق چیز‌هایی که خوانده و شنیده بودم،  قرار بر این بود که موضوع کتاب باید به شدت جدید و شکه کننده باشه اما مطمئنم بارها شبیه این داستان رو خوندیم و شنیدیم. اون پیچش داستانی که قرار بود متحیرمون کنه چندان اعجاب آور نبود و حتی پایانی  که برای بعضی‌ها پیش‌بینی نشده و نقطه‌ی قوت داستان بوده،‌ حتی ذره‌ای باعث تعجب نمیشه.
        

          برای روحیه های حساس مناسب نیست چون دارای صحنه های جنسی و جنایی خشن است ولی میتوان گفت داستان کاملا شوکه کننده ای بود که باعث میشد فرد نتواند کتاب رانیمه رها کند.
        

          به دشمنِ درونتون تا حالا فکر کردید؟
اونی که افکار شیطانی داره، هرچیز ارزشمندی رو تو وجودتون نابود می‌کنه، وادارتون می‌کنه بدجنس باشید و از شما یک گناهکار می‌سازه.

این کتاب یک مکالمه‌ی طولانیه. مکالمه‌ی عجیب، منزجرکننده و غیر قابل پیش‌بینی.

«ژروم» قراره یه سفر کاری داشته باشه ولی متوجه می‌شه پروازش تاخیر داره و  تو فرودگاه منتظر می‌مونه.
مردِ ناشناسی میاد کنارش می‌شینه و شروع می‌کنه به حرف زدن؛ از خودش، از گذشته‌اش، و از دشمن درونش! 
ژروم هیچ علاقه‌ای به این مکالمه نداره و این رو چند مرتبه هم اعلام می‌کنه ولی مرد دوم توجهی نمی‌کنه و ادامه می‌ده.
آخرش می‌گه ببین تو فکر می‌کنی من حرفام جالب نیست، ولی اگه بهت بگم من آدم کشتم چی؟!

بینِ کتاب‌هایی که از املی نوتومب خوندم این جذاب‌ترین و عجیب‌ترین بود!
و راستی پیشنهادم اینه که قبل از خوندنش پشت جلد رو نخونید:))

پی‌نوشت:
از اون کتاب‌هاست که کنجکاو می‌شی از زندگیِ نویسنده بدونی و بفهمی واقعا حالش خوبه؟ این ایده‌های مریض رو از کجا آورده؟🤯
        

          کتاب هایی که با فضای وهم آلود شروع میشن و آروم آروم و به تدریج داستان روشن میشه رو دوست دارم ، از این کتابا بود ، اولش فک کردم کتابی در مورد جنگ هست ولی در مورد شخصی هست که میشه گفت به جور شخصیت دو قطبی داره  و با یکی از شخصیت هاش جنایاتی انجام میده که وقتی به اون یکی شخصیتش سوئیچ میشه هیچکدوم از اینا رو به خاطر نداره...در این مورد یک فیلمی بود محصول کره جنوبی به نام خاطرات یک قتل که داستانش مشابه این کتاب بود..در ضمن اگر طرفدار کره بادام زمینی هستید بهتره این کتاب رو نخونید 😅
        

          یک کتاب کم حجم که فکر میکنم باید در یک نشست خوانده شود چرا که مجموعه ای از مکالمات پیوسته و بی وقفه بین دو شخصیت است در یک مکان واحد .
در بیست صفحه ی پایانی واقعیتی شوکه کننده و دور از انتظار کل فضاسازی ذهنی شما را بهم می‌ریزد و روند داستان را تغییر می‌دهد. 
و در کمال ناباوری باید بگم علیرغم طولانی بودن این مکالمات پیوسته ، اصلا خواندن آن خسته کننده نیست بلکه در شما کششی برای فهمیدن ایجاد می‌کند و در پایان شما را شگفت زده می‌کند .
واقعا تبحر خاصی میخواد نوشتن سلسله مکالمه ای که خسته کننده و تکراری نباشه ، همینطور شخصیت سازی و فضاسازی زیبا و منحصر که نوتومب چه عالی از پس آن برآمده است .
و فکر می‌کنم نیاز دارم یکبار دیگر آن را بخوانم ، انقدر که فلسفه ی جالبی داشت .
        

          این کتاب رو به پیشنهاد حدیث انتخاب کردم و اون‌قدر واسه خوندنش اشتیاق داشتم که برای پیدا کردن نسخه‌ی چاپیش صبر نکردم و نسخه‌ی الکترونیک رو خریدم (در نظر داشته باشید که من اصلاً نمی‌تونم e-pub بخونم :))) )، دوتا پلات‌توییست داشت که یکیش متاسفانه سورپرایزم نکرد و تو همون یک‌سوم اول داستان متوجهش شدم و برام قابل حدس بود، دومی هم خیلی عجیب و غریب و دور از ذهن نبود؛ اما دیالوگ‌ها جالب بودن (کلاً سبک این نویسنده همینه، همه‌ی داستان‌هاش به ‌شدت دیالوگ‌محورن) و پایان‌بندی هم معرکه بود.
        

          روان، جذاب و کوتاه!
معما و قتلی که یکی در پی اعترافشه یکی در پی انکارش.
می‌تونید نیمروز خودتون رو به خواندن دیالوگ‌های یه وراج و فردی که از بخت بد گیر این غریبه‌ی پرحرف افتاده اختصاص بدین.
 اگه باهوش باشید قبل از صفحه‌ی ۳۰ شکی می‌کنید که باورش براتون سخته.
        

          داستان به طور مشکوکی شروع می‌شود و به طور رمزآلودی جلو می‌رود، به طوری که نگاه خواننده را تا صفحات آخر مجذوب می‌کند تا بالاخره پرده از راز این غریبه وراج برداشته شود.

کتاب روان و خوش خوانی است، لذت بردم.
        

          بازم تاکید میکنم نوتومب را بخوانید :))) هرچقدر داستان آرایش دشمن بیشتر میره جلو بیشتر عجیب میشه و به عنوان خوانند هحیرت میکنی. به خودت میگی یعنی چی..این چه وضعشه...چجوری میتونی انقدر جالب بنویسی...چجوری به ذهنت میاد با آسیب های روانی انقدرررررررررررر خوب بازی کنی. تو کتاب آرایش دشمن هیچی اونطوری که دارین میخونین نیست :))) چند صفحه آخر کتاب کاملا پوکر فیس میشین. نوتومب تو چه میکنی با روان ما
        

          ۹۰ صفحه در ۲ ساعت و ۱۰ دقیقه.
‌
"هرچیزی که بزرگ می‌شود، ظرفیت خودمخرّب‌بودنش افزایش می‌یابد".
‌
«آرایش دشمن» یک قطعه‌ی بسیار هوشمندانه‌ی وحشت روانی‌ست. با خنده گرمتان می‌کند و کمی که جلوتر می‌روید همان خنده را روی صورتتان خشک می‌کند. وقتی شروع به خواندنش می‌کنید و جلو می‌روید، طول می‌کشد تا بفهمید با چه متن سیاهی روبه‌رو هستند؛ متنی که با مداومت هرچه ترسناک و ترسناک‌تر می‌شود.
«آرایش دشمن» کتاب بسیار کوچکی‌ست، حتی می‌شود گفت برای یک نوولا هم زیادی کوچک است اما به‌هیچ‌وجه متن ساده‌ای نیست و «نوتومب» هم در این متن کوتاه اما پُرملاط چیزی کم نگذاشته است. این عدم سادگی البته که ربطی به پیچیدگی‌های زبانی ندارد اما مشکل است چون خواننده با یک متن کاملن روان‌شناختی اما هم‌زمان بسیار هیجان‌انگیز طرف است. متن پر است از پیچ‌وخم و دست‌کند اما بسیاردرخشان.
‌
«آرایش دشمن» تمامن روایت گفتگوهای «ژروم آنگوست» که در پی تأخیر پروازش در سالن ترمینال فرودگاه به انتظار نشسته‌ست و مرد مزاحمی با نام «تکستور تکسل» که به یکباره بر سرش خراب شده و راحتش نمی‌گذارد. درست است که کلّ کتاب در قالب رفت و برگشت همین گفت‌وگوهاست، اما «نوتومب» با همین دیالوگ‌ها به نحو احسن می‌تواند چیزهای زیادی را برانگیزد؛ تکنیکی که در دیگر آثارش هم وجود دارند و همین توانایی‌ست که آن پاساژهایی را که خصوصن از دهان کاراکترهایش بیرون نمی‌آیند را بسیار بسیار مهم و مؤثر می‌کند خصوصن در ابتدا و در انتهای کتاب. او خواننده‌اش را همچون «آنگوست» وادار می‌کند که کم‌کم گاردش را پایین بیاورد و از همین‌جاست که ضربه‌هایش را شروع می‌کند و هوک تمام‌کننده‌اش را هم می‌گذارد برای صفحه‌ی پایانی.
‌
بازی پرریسکی‌ست آنچه که «آنگوست» و «تکسل»می‌کنند اما «نوتومب» به خوبی به نمایش درش می‌آورد و طبق معمول، یک داستان فربینده‌ی سبک، اعماق شگفت‌انگیزی از خود را ارائه می‌دهد آن‌جایی که نویسنده به زیبایی برخی مسائل اخلاقی خشن‌تر را علاوه بر اشارات ادبی‌ای چند همراهش می‌کند. این رمان همچنین موفق می‌شود که پیوسته هم شوخ‌طبعانه و هم جدی باشد: یک عمل متعادل‌کننده‌ی منظم.
        

          این کتاب بی‌نظیر بود. موقع خوندن یاد کتاب باشگاه مشت‌زنی افتادم. و حقیقتا پیشنهادش می‌کنم.
        

          کشف!
لذت بخش‌ترین بخش ادبیات برای من کشف و برملا شدن است‌. ممنون خانم نوتومب. خیلی چسبید.
        

          مکالمه ای طولانی دو نفر در رابطه با  عشق، تنهایی، جنون و..... به شدت مریض در سالن انتظار فرودگاه برای من پایانی ترسناک داشت. این آدمی که درونمون داریم تا چه حد میتونه خطرناک یا درست کار باشه
        

          اگر دنبال کتابی مرموز هستین پیشنهاد میکنم بهتون ازون سبکاس که هی دوس دارین بیشتر بخونین ببینین چی میشه
        

          خوندن این کتاب رو به هیچ عنوان به کسانی که درحال حاضر ذهن ارومی ندارن توصیه نمیکنم.
رمان است و غیرواقعی اما ذهن نا آرام را متشنج میکند