🎻‌ «سمفونی مردگان» را دارم. نه فقط به‌عنوان یک رمان، بلکه به‌عنوان ضجه‌ای بلند از دل تاریخ، از دل خانه‌ای در اردبیل که در آن، مرگ نه با گلوله یا بیماری، بلکه با سکوت، سنت، و سرکوب رخ می‌دهد. عباس معروفی در این اثر، آیدین را به‌مثابه صدای خفه‌شده‌ی نسلی می‌سازد؛ شاعری روشن‌فکر، عاشق، و عصیان‌گر که در میان دیوارهای بلند تعصب، تنها می‌ماند.

آیدین، شخصیت اصلی، قلب تپنده‌ی این سمفونی است. او می‌نویسد، عاشق می‌شود، می‌خواهد از مرزهای بسته‌ی خانواده و جامعه عبور کند. اما پدرش، مردی خشک و سنت‌زده، او را نمی‌فهمد. اورهان، برادرش، نماد خشونت و حسادت است. و در این میان، آیدین تنهاست. حتی عشقش به سورمه، دختری ارمنی، نمی‌تواند نجاتش دهد. او در نهایت، در سردخانه‌ای بی‌صدا، به پایان می‌رسد؛ اما مرگش، پیش از آن آغاز شده بود، در لحظه‌ای که فهمید هیچ‌کس صدایش را نمی‌شنود.

🖤 مرگ آیدا و سورمه، دو زنِ خاموشِ این داستان، همچنان در هاله‌ای از ابهام باقی می‌ماند. آیدا، خواهر آیدین، دختری لطیف و حساس، ناگهان ناپدید می‌شود و بعدتر خبر مرگش می‌رسد. سورمه، دختری ارمنی که رابطه‌ای عاطفی با آیدین دارد، نیز بی‌صدا از صحنه‌ی زندگی حذف می‌شود. معروفی هیچ‌گاه توضیحی صریح نمی‌دهد؛ گویی مرگ در این جهان، نه حادثه‌ای ناگهانی، بلکه نتیجه‌ی تدریجی خفگی است. این زنان، قربانیان خاموش‌اند؛ قربانی سنت، مردسالاری، و جامعه‌ای که برای عشق و تفاوت، جایی ندارد.

🔍 در مقاله‌ای که از یک نویسنده‌ی ارمنی خواندم، تحلیل جالبی از شخصیت سورمه ارائه شده بود. او می‌گفت که «سورمه» اساساً نامی ارمنی نیست، و این شاید نشانه‌ای از بی‌ریشه بودن یا تلاش نویسنده برای خلق شخصیتی در مرز میان بودن و نبودن. نویسنده اشاره می‌کرد که در فرهنگ ارمنی، افراد معمولاً دیر با دیگران گرم می‌گیرند، اما سورمه خیلی زود با آیدین ارتباط می‌گیرد. این نکته، شاید نشان‌دهنده‌ی تنهایی عمیق سورمه باشد؛ دختری که نه در میان ارمنی‌ها پذیرفته شده، نه در میان مسلمانان. او در حاشیه است، در سکوت، در مرزهای نامرئی.

در آن زمان، دوستی میان دختر و پسر، به‌ویژه در خانواده‌های سنتی، نه تنها پذیرفته نبود، بلکه گناهی نابخشودنی تلقی می‌شد. سورمه و آیدین، با وجود تمام موانع، به هم نزدیک می‌شوند، اما این نزدیکی، نه به وصال، بلکه به مرگ ختم می‌شود. مرگی که شاید جسمی نباشد، اما روحی است؛ مرگی درونی، تدریجی، و بی‌صدا.

🎼 و اما اورهان. او راوی است، ناظر، و شاید تنها کسی که صدای آیدین را شنیده. او می‌بیند، می‌نویسد، و در نهایت، روایت می‌کند. نقش او، همچون صدای دوم در یک سمفونی است؛ نه آن صدای اصلی، اما صدایی که باقی می‌ماند، تا مرثیه‌ی آیدین را به گوش ما برساند. اورهان، شاید نماد ما باشد؛ مخاطبی که دیر می‌فهمد، اما هنوز می‌تواند بشنود.
      

        ‼️هشدار: اگر حوصله ندارید یا مونتگمری را دوست دارید، متن بعد از شکوفه ها«🌸» را بخوانید.

 
آه، "خانه رویاها"! چه نامی "ژرف و پر معنا"! "خانه‌ای" که نه با "خشت و گل"، بلکه با "واژه‌ها" بنا شده و "روحِ عمیقِ خالقِ آنه شرلی" را در خود جای داده است. این بار، نه داستانی از "جهانِ رنگینِ مونتگمری"، بلکه "حکایتِ خودِ او"، "معمارِ این رویاها"، "زیرِ ذره‌بینِ نگاهِ لیز روزنبرگ" قرار گرفته است. اجازه دهید این "بیوگرافیِ دلنشین" را، با "احساساتِ عمیق" و "پرده‌ای از احترام" برایتان روایت کنم. 

خانه رویاها: نغمه‌ی سکوت، حدیثِ دل در آشیانِ یک نویسنده 

در "خانه‌ی رویاها"، "لیز روزنبرگ"، "درب‌ها" را به "جهانِ درونیِ ال. ام. مونتگمری" می‌گشاید؛ "جهانی" که "مادرِ آه نشرلی" را آفرید، اما "خودش" پر از "نغمه‌هایِ پنهانِ غم و شادی" بود. "سفرِ روزنبرگ" از "کودکیِ مونتگمری" آغاز می‌شود؛ از "دورانِ تلخِ از دست دادنِ مادر" و "دوریِ پدر"، که "سایه‌ی عمیقِ خود" را بر "نقش و نگارِ روحش" افکند و "اولینِ جرقه‌هایِ نویسندگی" را در او شعله‌ور ساخت. "روزنبرگ"، این "سال‌هایِ حساس" را با "قلمی احساسی"، اما "واقع‌بینانه" ترسیم می‌کند؛ "گویی که با چشم‌هایِ مونتگمری"، "دنیا" را می‌بیند. 

معماریِ واژه‌ها، سازندگیِ جهان‌ها: رازِ آنه شرلی در خانه رویاها 

سپس، "پنجره‌ای" رو به "دنیایِ نویسندگیِ او" گشوده می‌شود. "چگونه آنه شرلی" از "تخیلِ او" زاده شد؟ "چالش‌ها و موفقیت‌ها"، "اشک‌ها و لبخندها"، "راهِ دشوارِ تبدیلِ رویا به کلمه"؛ "همه و همه" با "جزئیاتی دقیق" و "بیانی شیوا" در این "خانه" جای گرفته‌اند. "روزنبرگ"، "نقشه‌ی مسیرِ حرفه‌ایِ مونتگمری" را می‌گشاید و "خواننده" را با "پیچ و خم‌هایِ این جاده‌ی پر افت و خیز" همراه می‌کند. 

ارتباطاتِ روحی، بازتابِ زندگی: در آینه‌ی رویاها 

اما "خانه رویاها"، فقط "خانه‌ی کلمات" نیست؛ "خانه‌ی روابطِ انسانی" نیز هست. "ازدواجِ مونتگمری"، "تجربه‌ی مادری"، و "تعاملاتش" با "دیگرِ بزرگانِ زمانه" و "قلم‌به‌دستانِ هم‌عصرش"، "پرده از لایه‌هایِ عمیقِ شخصیتِ او" برمی‌دارد. "روزنبرگ"، با "حساسیتی ستودنی"، به "موضوعاتِ مهمی" چون "افسردگی" و "تنهاییِ درونیِ مونتگمری" می‌پردازد؛ "مبارزاتی پنهان" که "چگونه در پسِ داستان‌هایِ شیرینِ او"، "بازتابی هنرمندانه" یافته‌اند. او "جستجویِ بی‌پایانِ مونتگمری" برای "معنایِ زندگی" را نشان می‌دهد؛ "جستجویی" که "آثارش" را "جاودانه" ساخت. 

میراثِ ماندگار، خانه‌ای برایِ نسل‌ها: نورِ کلمات از گذشته تا آینده 

"تحلیلِ تأثیرِ آثارِ مونتگمری" بر "ادبیاتِ کانادا و جهان"، "تاجِ این بنایِ عظیم" است. "چگونه داستان‌هایِ او"، "فراتر از مرزها و زمان"، "نسل‌هایِ پی‌درپی" را "مسحورِ خود" ساخته‌اند؟ "روزنبرگ"، با "سبکِ نگارشی روان" و "توصیفاتی دقیق"، "تصویری جامع و عمیق" از "این بانویِ افسانه‌ای" ارائه می‌دهد. "خانه رویاها"، نه تنها "اثری ارزشمند" برای "طرفدارانِ مونتگمری" است، بلکه "کتابی خواندنی" برای "هر آن کس" که "دلتش به تاریخِ ادبیات" و "زندگیِ پر رمز و رازِ نویسندگان" گره خورده است. 

"خانه رویاها: زندگی ال. ام. مونتگمری"، "اثری است که قلب را لمس می‌کند" و "ذهن را به تفکر وامی‌دارد". "با زبانی دلنشین" و "تحلیلی دقیق"، "زندگیِ یکی از محبوب‌ترینِ نویسندگانِ کانادا" را "به تصویر می‌کشد". این کتاب، نه تنها "پلی" است به "زندگیِ شخصی و حرفه‌ایِ مونتگمری"، بلکه "پنجره‌ای" است رو به "عمقِ تأثیرگذاریِ آثارِ او" بر "جامعه و ادبیات". "این خانه"، "رویاهایِ گذشته را زنده می‌کند" و "نوری" می‌تاباند بر "مسیرِ آیندگان".
🌸🌸🌸🌸🌸
🔻این بار میخواهم بعد از گشودن پرده پر پیچ و خم زندگانی خالق عزیزترین شخصیت های کتابی، کمی نگرشی تحلیلی تر و افشاکننده تر(از دید یک نوجوان) به این کتاب داشته باشم. 
ابتدا، همان طور که قبل تر اشاره شد این کتاب، از کودکی و زمان تولد تا ازدواج و «مرگ ال. ام. مونتگمری»، همراه است، بدون کمی و کاستی. 
در کتاب، ژورنال نویسی، به عنوان عملی بسیار مهم و واجب در زندگی مونتگمری اشاره می شود. او درد و دل ها، احساست، اتفاقات روزمره، ایده ها، داستان پردازی ها و... در آن می نویسد. اما گاهی از خیلی چیز ها چشم پوشی می کند و حتی در دفتر وارد نمی کند. 
زندگی او با غم آغاز گشت و با غم به پایان رسید. او در زمان جنگ جهانی اول و دوم زندگی می کرد. علی رغم، غم وجودش سعی می کرد همیشه، کتاب هایش غم بار نباشند، اما در کتاب «پت، دختری از بیشه نقره ای» نتوانست جلوی این درد را بگیرد. 
کتاب های همیشه احساسات مثبتی را در آغوش خواننده به جای می گذارند، اما آن خواننده خبر ندارد که بعضی از این کتاب ها در بدترین زمان های ممکن زندگانی او به نگارش در آمده، یا به اجبار نوشته شده است. 
در این یادداشت گزیده تحلیل ها را قرار میدهم: 
🔻آنه شرلی در گرین گیبلز: به گفته خودش اگر او را هیچان زده تصور کنید، او همان آنه است. ایده اولیه این داستان از یادداشتی در دفترش پیدا شد. زوجی مسن که برای فرزند خواندگی و کمک در امور کشاورزی نیازمند یک پسر از یتیم خانه بودند، اما به اشتباه یک دختر آمد. 
بازتاب و منشا آنه شرلی از ماجرای دختر خواندگی یکی اقوام ماد گرفته می شود. الن(دختر خوانده) به همراه برادرش با قطار به جای دو پسری که بنا بود از یتیم خانه بیاید، آمده بود. 
او برای نوشتن این ایده، عکس فردی با موهای قرمز را از روزنامه برش داد و بر اساس آن داستانش را شروع به نوشتن کرد. 
او داستان را نه با آنه، نه با ماریلا، نه با متیو، بلکه با خانم ریچل لیند شروع کرد. خانمی که هیچ چیز از نگاه تیزبین او جا نمی ماند. 
-شخصیت متیو کاتبرت برگرفته از پدر ماد است، همان سرنخ هایی از احساساتی بود و کم رویی. 
-ماریلا کاتبرت همان شخصیت تغییر کرده مادربزرگ ماد است، به همان سخت گیری های بسیارش. 
-گیلبرت بلایت برگرفته از پسری است به نام نِیت که در نوجوانی به ماد نامه ای از اعترافی عاشقانه نوشت و پرده از عشق خود نسبت به او برداشت. 
-دایانا بری همان دوست محبت آمیز آنه، همان دوست خیالی ماد است که او هر روز با درد و دل می کرد و احساساتش در کنار او درحال فوران بود. 
-زندگی لسلی مور در کتاب «آنه شرلی در خانه رویا ها» بازتابی از ازدواج مشقت بار ماد است. 
-جالب است بدانید که کتاب «آنه شرلی در خانه رویا ها» در دوران جنگ جهانی دوم به سربازان لهستانی داده می شد تا با این کتاب احساس مثبتی پیدا کنند. 
-بعد از آنه شرلی در گرین گیبلز، فشار های زیادی انتشارات و طرفداران آن، به ماد می شد و از او تقاضای نوشتن ادامه زندگی آنه را می خواستند. 
-شاید جالب باشد که بدانید«آنه شرلی در جزیره» با همان لحن امیدوارانه و حس بی نظیر شاعرانه در تاریک ترین روز هایی او در جنگ جهانی اول نوشته شده است. 
-ماد بعد از «ریلا در اینگل ساید» نوشتن آنه را بوسید و کنار گذاشت و هیچ وقت دلش نخواست به او برگردد. 
🔻کیلمنی بانوی باغ«دومین کتاب ماد» :ماد بر مبنای داستانی که پیشتر به نوشتنش اقدام کرده بود. نوشتن رمان جدیدی با عنوان«کیلمنی بانوی باغ» را شروع کرد. این اولین کتابی بود که درباره اش خوش گمان نبود. ال. سی. پیچ(انتشاراتی که کتاب های او را چاپ می کرد.) او را برای نوشتن رمانی دیگر تحت فشار گذاشت. و او آمادگی دوباره نوشتن آنه را نداشت. در عوض حجم رمان کیلمنی بانوی باغ را بیشتر کرد که البته در آن زمان نام آن را «یونا بانوی باغ» بود. و تمام داستان را فقط در عرض یک یا دو ماه نوشت. 
ماد با آنکه تمام تلاشش را کرده بود اما از نتیجه کار رضایتی نداشت. اطمینان داشت شاخ برگ اضافی دادن به داستان که خواست ناشرش بود کتاب را ضعیف کرده. آرزو کرد کاش اصلا با چاپ آن موافقت نکرده بود. هر چند بعدا در مقابل حمله منتقدان از کیلمنی دفاع کرد. برای اولین بار کتاب ماد در نقد و بررسی، نظرات منفی دریافت کرد. در یکی از نقد ها نوشته شد:«نمونه افتضاحی از رمان های احساسی آمریکایی» دیگری گفت شخصیت اصلی داستان کافی بود تا آدم حسابی سردرد بگیرد. 
-نظر خودم: دو پاراگراف بالا برشی از کتاب بود. من قبل از انکه کتاب کیلمنی بانوی باغ را در دست بگیرم، با نظرات دیگران فکر می کردم با کتابی به معنای واقعی کلمه «افتضاح» طرف هستم، اما بعد از خواندن آن از لطافت ماجرا بسیار لذت بردم، فقط کمی با دیگر آثار ماد فرق داشت، فقط در توصیف، دیگر خبری از آن توصیف های همیشگی و معروف ماد در این کتاب نبود. 
از نظر من تمام نظر های بد درباره این کتاب فقط بر اساس توقعی هست که طرفداران نسبت به مونتگمری داشتند و این نشان دهنده موفقیت بسیار کامل او در اولین کتابش بوده. بعد از این کتاب دیگر اثری به اینگونه از مونتگمری دیده نمی شود. 
🔻جین در فانوس تپه: ماد در ۱۷ آوریل ۱۹۳۹در حال نوشتن جلد دوم این کتاب با عنوان «جین و جادی» بود. 
دیگر کافیست، به اندازه زیاده گویی کردم،برای ادامه، کتاب را خریداری کنید😉
📍قبل از پایان کلام بگویم که این کتاب به شدت زیادی مرا غمگین، به نحوی که میترسم زمانی که دوباره کتاب هایش را میخوانم، به یاد آورم که آن ها را در غمگین ترین لحظات زندگی اش نوشته. 
📍چون این کتاب ها رادر شب، قبل از خواب می خواندم، به شدت خوابم به هم ریخته بود و راحت نبودم، زیرا هر شب خواب خانم مونتگمری را می دیدم😐و خواب ها خیلی پریشانم می کرد(با آن که بی معنی ترین خواب ها بود) 
📍بعد از خواندن این کتاب، دیگر جرات نمیکنم، اعتراضی نسبت به نبود آنه و گیلبرت در مجموعه هشت جلدی کنم، زیرا دیگر میدانم که خودش هم چندان راصی در نوشتن آنه نبوده و اعتراض من تنها، حتی در آن دنیا کفری ترش می کند و شاید دلیل خواب هایم هم همین است. پس من ملتمسانه از بانو عذر میخواهم دیگر تکرار نمی شود. 
📍تا یادم نرفته بگویم، زود، تند، سریع، در گوگل این دو سرچ را انجام دهید: 
1-گرین گیبلز 
2-جزیره پرنس ادوارد 
و حسابی لذت ببرید، مخصوصا برای سرچ اول. 
      

        آه، "کیلمنی بانوی باغ"! چه نامی "دل‌ربا" و "پر از رمز و راز"! "مونتگمریِ بی‌نظیر"، بار دیگر "قلمِ جادویی" خود را به کار گرفته و "داستانی عمیق" از "عشق و انتظار" بافته است. این بار، نه با "سرخیِ گیسوانِ آنشرلی"، که با "سیاهیِ موهایِ کیلمنی" و "سکوتِ لب‌هایش"، "دل‌هایمان" را به "طوفانی آرام" می‌سپارد. اجازه دهید این "حکایتِ دلنشین" را، با "پرده‌ای از شاعرانگی" و "نغمه‌ای از عشق" برایتان روایت کنم.

کیلمنی، بانوی باغ: سکوتِ دلکش، نغمه‌ی عشق در سایه‌سارِ باغ

در "جزیره‌ی پرنس ادوارد"، "آن بهشتِ کوچکِ کانادایی" که "هر نسیمش بویِ راز" می‌دهد، "اریک مارشالِ جوان"، "چشم به آینده‌ای درخشان" در "تجارتِ خانواده‌ی ثروتمندش" دوخته بود. "بیست و چهار بهار" از عمرش گذشته بود و "جاده‌ی موفقیت" زیر قدم‌هایش، "هموار و روشن" به نظر می‌رسید. اما "سرنوشت"، همیشه "پرده‌ای پنهان" دارد و "نقشه‌ای دیگر" در آستین. "پذیرشِ پستی دو ماهه" در "مدرسه‌ای تازه"، "کلیدِ ورود" او به "قلمرویِ ناشناخته‌ی قلب" شد.

دیداری در سایه‌سارِ باغ: سکوتِ زیبا، فریادِ عشق

و آنجا، در "باغِ قدیمیِ کانرزها"، "میانِ شکوفه‌ها و عطرِ سیب"، "کیلمنی گوردون" ظهور کرد؛ "بانویِ باغ"! "موهایش چون شبِ تیره"، "چشمانش چون آبیِ بیکرانِ دریا"، و "سکوتش"، "آوایی دلنشین‌تر از هر کلام". "نوایِ ویولنِ او"، "آبشارِ نت‌ها" بر "دلِ اریک" ریخت و "همان دم"، "قلبش" را "تسخیر" کرد. "اریک"، "اسیرِ افسونِ کیلمنی" شد؛ "دخترکی خجالتی و حساس"، که "لب‌هایش مهرِ سکوت داشت"، اما "چشمانش"، "هزاران رازِ ناگفته" را فریاد می‌زد.

رقصِ تقدیر، وسوسه‌ی انتخاب: جدالِ عشق و تقدیر

برای "اولین بار" در زندگی، "این شاهزاده‌ی خوشبخت"، باید "برای آنچه می‌خواست"، "سخت تلاش می‌کرد". "عشقی مرموز و جنجالی"، "جاده‌ای پر از چالش" را پیش رویش گشوده بود. "کیلمنی"، با "قلبی سرشار از مهر"، اما "ترسی پنهان"، "پیشنهادِ ازدواجِ اریک" را رد کرد. "گمان می‌برد" که "سکوتش"، "مانعی بر سرِ راهِ خوشبختیِ اریک" خواهد بود. "چه اندیشه‌ی پاکی!"، و "چه تعلیقی دلنشین!" در "این حکایتِ عاشقانه".

"این رمان"، "نوشته‌ی همان مونتگمریِ همیشه دلربا"، "سوالی بزرگ" را در دلِ "هر خواننده‌ای" می‌کارد: "سرنوشتِ این عشقِ خاموش، اما پرشور، چه خواهد شد؟" آیا "اریک"، "موفق به شکستنِ دیوارِ سکوت" خواهد شد؟ آیا "کیلمنی"، "باور خواهد کرد" که "عشق، شنیدنِ دل است، نه کلام"؟

نغمه‌ی انتظار: وقتی سکوت، خودِ عشق است

"کیلمنی بانوی باغ"، "دعوتی است" به "دنیایِ سکوت‌هایِ پر معنی"، "چشم‌هایِ گویا" و "دل‌هایِ عاشق". "دعوتی است" به "دیدنِ زیباییِ پنهان" در "گوشه‌ی هر باغ"، و "شنیدنِ نغمه‌ی عشق" در "سکوتِ دلکشِ لحظه‌ها". "این داستان"، "گواهی است" بر اینکه "گاهی اوقات، بزرگترین حرف‌ها"، "همان‌هایی هستند که گفته نمی‌شوند"، اما "با تمامِ وجود، حس می‌شوند".
      

        جاده‌ای به گذشته: آنه شرلی و همسایه‌هایی که هرگز حوصله سر نمی‌برند!

خب، "آنه شرلی" رو که یادتونه؟ همون "کله‌قرمزِ پرشر و شور" که با "موهام مثل کلافِ آتشین" و "تصوراتِ تخیلی‌اش"، "قلبِ میلیون‌ها نفر" رو ربود. حالا فکر کنید این "ستاره‌ی بی‌بدیل"، بعد از کلی "ماجرا و شیطنت"، بالاخره سر و سامون گرفته و تو "روستایی دنج" با "گیلبرتِ عزیز"ش زندگی می‌کنه. فکر می‌کنید روستا، دیگه "ملال‌آور و کسالت‌باره"؟ هه! "کور خوندید!"، اونم تو "روستایی که آنه توش نفس می‌کشه"، "کسالت" فقط یه "کلمه‌ی بی‌معنی" تو دیکشنریه!

همسایه‌هایی با چاشنیِ ماجرا: از میلیونر تا متخصصِ کودکانِ قلابی!

"جاده‌ای به گذشته"، یه "کارناوالِ تمام‌عیار" از "۱۴ تا داستانِ ریز و درشت"ه که هر کدومش، "یه پیاز داغِ حسابی" داره. اینجا، "شایعات" از "نانِ شب واجب‌ترن" و "ماجراهای عجیب"، از "آبِ چشمه‌ی زلال‌تر" جریان دارن.

فکر کنید! یهو یه "میلیونرِ محترم" سر و کله‌اش پیدا میشه و "آرزوهای دوقلوهای بازیگوش" رو، "مثلِ چوبِ جادو" به حقیقت می‌رسونه! احتمالا اون میلیونر بنده خدا، فکر می‌کرده داره "خیریه" می‌کنه، غافل از اینکه گیرِ "دوتا وروجکِ حرفه‌ای" افتاده! یا داستانِ "زن و مردی" که "توقعاتشون از زندگی"، "مثلِ کالسکه و هلیکوپتر" با هم فرق داره. "این یکی عشقِ سکوت و آرامشه، اون یکی عاشقِ بزن و بکوبه!". خدا به خیر بگذرونه!

یه پسرِ بدشانس هم داریم که بعد از "مرگِ عمویش"، افتاده تو "دامنِ یکی از عمه‌ها یا عموهای باحالش". حالا فکر کنید "کدوم یکیشون" قراره "زندگیِ این بچه" رو "شاد یا خراب" کنه! یا اون "مردِ خودخوانده‌ی متخصصِ کودکان" که انقدر "ادعا" می‌کنه تا آخرش "مجبور میشه خودش سرپرستی یه طفل معصوم رو به عهده بگیره!" و احتمالا "اون طفل معصوم" قراره "جوری تربیتش کنه" که خودش بشه "متخصصِ متخصصانِ کودکان!"

و البته، "مغزِ متفکرِ فامیل" هم هست که سعی می‌کنه "برادرِ ساده‌دلش" رو از "چنگالِ یه زنِ خطرناکِ مرموز" نجات بده. فکر می‌کنید چی میشه؟ "وسطِ عملیاتِ نجات"، "خودش دلباخته‌ی همون زن میشه!" آخه قربونت برم برادر من! "جنگیدن با عشق"، مثل "جنگیدن با آسیاب باده!" آخرش "پشیمون و عاشق" میشی!

جاده‌ای از جنسِ خنده، اشک و شگفتی

"جاده‌ای به گذشته"، یه "بسته‌ی کاملِ شادی و غمه". از "اشک‌های شوق" تا "قهقهه‌های از ته دل"، همه چیز تو این کتاب هست. یه "جاده‌ی پر پیچ و خم" که هر "پیچش"، "یه شگفتی" داره و هر "خمش"، "یه لبخند" رو به لبتون میاره. اگه دنبالِ "لحظاتِ مفرح" و "زیباییِ بی‌ادعا" هستید، "بنشینید تو کالسکه" و "همراهِ آنه شرلی" به این "جاده‌ی دلنشین" بزنید! "قول میدم" هرگز "از مقصد پشیمون نمیشید!"
      

        جین در فانوس تپه: آوازِ رهایی در آغوشِ دریا

در "تورنتوی بی‌روح"، آنجا که "عمارتِ دلگیر" سایه بر زندگی می‌افکند، "جین استوارت" چون "گلِ یخ‌زده‌ای" می‌زیست. "مادر و مادربزرگ"، دیوارهای بلندِ عمارت، و "فقدانِ پدری که گمان می‌رفت در خاک خفته"، تاروپودِ دنیای او را می‌ساخت. "دنیایی خاکستری"، که در آن، "هر روز، تکرارِ دیروز بود" و "آرزوها، در کنجِ خاطرات، غبار می‌گرفتند".

نامه‌ای از دوردست: رستاخیزِ پنهان، رویایِ رهایی

اما ناگاه! "قاصدی از جنسِ کاغذ"، "نامه‌ای سپید"، "سکوتِ سالیان" را در هم شکست. "بویِ ناگفته‌هایِ کهن" از آن برمی‌خاست؛ "پدر زنده است!"، "پدر هست!"، "پدر نفس می‌کشد!". این "واژه‌هایِ جادویی"، "کلیدِ قفلِ زندانِ عمارت" شد. "جزیره‌ی پرنس ادورد"، "آن سویِ دریا"، "آغوشِ پدری گم‌شده"، "ندایی بود" که جین را به سوی خود می‌خواند.

فانوس تپه: طلوعِ شور زندگی، رقصِ باد و دریا

"تابستانی پر از معجزه"، "هدیه‌ی فانوس تپه" به جین بود. در "کلبه‌ای کوچک"، بر "پیشانیِ تپه"، آنجا که "فانوسِ دریایی" چشمکی به افق می‌زد، "زندگی" معنایی دیگر یافت. "درها" گشوده شدند بر "هر آنچه که ممنوع بود". "بویِ نمِ دریا"، "آوازِ مرغانِ دریایی"، "رقصِ باد در گیسوانِ درختان"، و "خنده‌هایی که از ته دل برمی‌خاست". جین، "طعمِ شیرینِ آزادی" را چشید. "دست‌ها"یش، "خاکِ زندگی" را لمس کرد. "چشم‌ها"یش، "رنگین‌کمانِ آرزوها" را دید. "دنیایِ عمارتِ تورنتو"، چون "خوابی دور" به نظر می‌رسید، "خوابی تلخ" که دیگر جایی در "بیداریِ فانوس تپه" نداشت.

آرزویی بر بالِ باد: خانواده‌ای گرم، خانه‌ای از جنسِ نور

اینک "آرزویی نو" در دلِ جین جوانه زد: "کاش این زندگی، دائمی می‌شد". "کاش در تورنتو نیز"، "همین‌گونه" می‌زیستند. "پدر و مادر"، "دوشادوشِ هم"، "دور از سایه‌ی سنگینِ مادربزرگ"، و در "خانه‌ای که بویِ خوشِ آزادی می‌داد". "خانه‌ای که هرگز طعمِ حقیقی‌اش را نچشیده بود"، اما اکنون "تصورش"، "شیرین‌ترین رؤیا"یش شده بود. "جین در فانوس تپه"، "حکایتِ بیداریِ روحی خفته" است. "نغمه‌ای از رهایی"، که در "آغوشِ باد و دریا"، "سرودِ زندگی" را می‌خواند. 
      

        کلاف سردرگم: آوازی از خاک، رقصی از سرنوشت

آن‌گاه که "عمه بکی" خفت و پلک بر جهان بست، نه کوزه خاکینش، که "روحی نهفته در دل خاک" را به میراث گذاشت. روحی که می‌دانست، رشتۀ تقدیرِ "دارک"ها و "پنهلو"ها، با "نخ یک سال انتظار" گره خواهد خورد. چه بسا "فصل‌های دیرینِ خویشاوندی" و "زخم‌های کهنِ دشمنی"، از نو جوانه زدند و قامت کشیدند.

طنینِ سرنوشت: از ترکِ یار تا پیوندِ جان

ببینید! "گی پنهلو"، چونان پرنده‌ای تنها، رها شد از آغوشِ "نامزدِ بی‌وفایش". او که فریفته‌ی "ندای نن پنهلوی بدنام" گشت و راهی دگر گزید. اما در پسِ این خزان، بهاری شکفت: "پیتر پنهلو" و "دانا دارک". سالیانِ سال، "شمشیرِ نفرت" میانشان آویخته بود؛ اما ناگاه، "تیرِ عشق"، از کمانی پنهان، دل‌هایشان را نشانه گرفت و "دو دشمنِ دیرین" را، "آرام جان" یکدیگر ساخت. گویی "سحرِ خاکِ کهن"، نیرویی داشت که "دل‌های سنگ" را نرم می‌کرد و "کینه‌ها" را به "عشق" بدل می‌نمود.

و چه "افسانه"ای نهفته در "جداییِ شبِ عروسی"؟ "جاسلین و هیو دارک". "رازِ ناگفته"ای بود در آن شب، که سال‌ها سایه افکنده بود. اما "چرخِ سرنوشت" چرخید و "نخِ گسسته‌شده"، دوباره پیوست. "آغوشِ گشوده"، "آشتیِ دیرین"، و "حکایتِ بازگشت". گویی "نخِ کوزه"، آن‌ها را نیز به "سرچشمه‌ی عشق" بازگردانده بود.

کوزهٔ افسانه‌ای: رازِ خاک، رمزِ غافلگیری

"کوزهٔ افسانه‌ای"، چونان "قلبی تپنده از خاک"، در میانِ این "رقصِ زندگی و مرگ"، "عشق و نفرت"، "وصال و جدایی"، "صبورانه" نشسته بود. هر "لحظه‌ی انتظار"، چون "قطره‌ای از چشمه‌ی سرنوشت"، به دلِ خاک می‌چکید. سالی گذشت، "سالی سرشار از شمیمِ عشق"، "نغمه‌ی امید"، و "زخمه‌های دلشکستگی".

و آن‌گاه که "شبِ موعود" از راه رسید و "سایه‌ها" بر خانه چیره گشت، "کوزه" دیگر تنها نبود. "رازِ کهنِ خاک"، آماده بود تا پرده از رخ برافکند. "آنچه در انتظار" بود، نه تنها "وارثی از خون و ریشه"، که "رقصی از غافلگیریِ محض" بود. "طوفانی از حقیقت"، که "جان‌ها را در هم می‌پیچید" و "قلب‌ها را از جای برمی‌کند". آری، "کلاف سردرگم"، "نغمه‌ای از خاک" است، که "رازِ سرنوشت" را "شاعرانه" زمزمه می‌ کند. 
      

        قصه‌های جزیره: جاده طلایی - در آغوش بادهای اونلی، حکایت سارا و جاده‌های دل
آخ، "قصه‌های جزیره"... هر وقت اسمش میاد، انگار عطر سیب‌های رسیده، صدای موج‌های آرام و نجوای باد لای درختای صنوبر میاد تو ذهنم. اینجا، قصه‌ی "خانواده کینگ"ه که نفس می‌کشه، از همون اوایل قرن بیستم، وقتی دنیا یه جور دیگه می‌چرخید، با یه ریتم آروم‌تر، یه هوای ناب‌تر. اما تو دل این قصه، یه ستاره‌ای هست که نورش از همه پررنگ‌تره: "سارا استنلی".

سارا: کوچ از قفس طلایی تا آغوش باز اونلی

سارا، دخترکی از "مونترال پرزرق و برق"، با دستانی نرم و لباسی که بوی زندگی مرفه می‌داد. اما چه فایده، وقتی "مهر مادر" از قلبش پر کشید و جای خالیش، یه دنیا غم رو تو چشماش کاشت. پدرش، دلش طاقت نیاورد ببینه نور اون چشمای قشنگ داره کم‌سو میشه. فرستادش "اونلی". اونلی! همون جزیره‌ی رؤیاها، جایی که "خاله‌ها هتی و اولیویا کینگ" منتظرش بودن. نه برای اینکه فقط مراقبش باشن؛ برای اینکه "مرهمی باشن بر زخم نبود مادر"، برای اینکه سارا کمتر حس کنه یه چیزی کمه، یه جایی خالیه.

اونلی، برای سارا، فقط یه جا نبود که نفس بکشه. یه "بوم سفید" بود برای کشیدن نقشی نو از زندگی. یه "آغوش بزرگ" بود که شاید سال‌ها دلش برای گرمای اون آغوش پر پر می‌زد. از قفس طلایی مونترال، پرید تو آسمون آبی اونلی، جایی که هر درخت، هر سنگریزه، هر موج دریا، یه قصه تازه براش داشت.

*من جاده‌ها را دوست دارم...": نجوای دختر قصه‌گو، طنین‌انداز در جان سارا

یادته اون جمله رو؟ "من جاده‌ها را دوست دارم. چون آدم همیشه می‌تواند منتظر باشد تا ببیند چه چیزی در انتهای آن است." این رو "دختر قصه‌گو" گفته بود. همون که یه روزی، خیلی قبل‌تر از اینکه "من و فلیکس" پامون رو تو این قصه بذاریم و تورنتو رو به مقصد جزیره پرنس ادوارد ترک کنیم، این جمله رو با دل و جونش گفته بود. ما اون روز، از وجودش خبر نداشتیم. نمی‌دونستیم یه روزی صداش تو گوشمون می‌پیچه و راهمون رو روشن می‌کنه.

اما سارا! سارا خودش، یه "جاده‌ی متحرک" بود. یه جاده‌ای که قدم به قدم، داشت راه زندگی رو کشف می‌کرد. از مونترال تا اونلی، خودش یه جاده بود. یه جاده‌ی پر از "ترس"، پر از "امید"، پر از "ناشناخته‌ها". و تو هر پیچ و خم این جاده، سارا داشت می‌فهمید "چه چیزی در انتظارشه".

این جمله دختر قصه‌گو، انگار "سرنوشت سارا" رو تو خودش پنهان کرده. سارا، با هر قدم تو اونلی، داشت منتظر می‌موند تا ببینه "انتهای این جاده چی پیدا میشه؟". یه دوست؟ یه خانواده واقعی؟ یه آغوش گرم که جای خالی مادر رو پر کنه؟ یا شاید هم "خودش"! یه سارای جدید، قوی‌تر، شادتر، و پر از قصه‌های ناگفته.

جاده طلایی: راهی که دل‌ها رو به هم گره می‌زنه

"جاده طلایی" در این قصه، همون مسیریه که سارا داره توش راه میره. این جاده، نه فقط یه راه خاکی، که "راهِ دلِ ساراست". راهی که از غصه شروع میشه و به "نور امید" می‌رسه. راهی که "خانواده کینگ" و "اونلی" و تمام آدمای خوبش، هر کدوم یه "نشونه" توشن. هر کدوم یه "چراغ" تو این جاده تاریک.

قصه‌ی "جاده طلایی" و "سارا استنلی"، قصه "رهاییه". رهایی از غصه، رهایی از تنهایی، و رسیدن به "آرامشی" که تو هیچ شهر بزرگ و پر زرق و برقی پیدا نمیشد. ته این جاده، نه فقط یه مقصد، که "یه دنیا قصه" انتظار می‌کشید؛ قصه‌هایی که سارا باید خودش کشفشون می‌کرد، با دل و جونش. و اینجاست که "جاده طلایی" میشه "راهِ دل"، راهی که آدم رو به خودش می‌رسونه.
      

        در دل آبی بیکران اقیانوس آرام، جایی که امواج نجوایی از رازهای کهن را با خود به ساحل می‌آوردند و نخل‌ها چون فانوس‌های سبزرنگ، راهنمای ستارگان بودند، جزیره‌ای کوچک و سرشار از شگفتی خفته بود. جزیره‌ای که نه با سنگ و خاک، بلکه با تاروپود رؤیا و زمزمه‌های باد بافته شده بود. و در آن جزیره، دختری می‌زیست که نامش "سارا" بود، اما اهالی او را "دختر قصه‌گو" می‌نامیدند. 

سارا نه موهایی به رنگ غروب داشت و نه چشمانی به وسعت آسمان؛ او تنها قلبی داشت که قصه‌ها در آن جوانه می‌زدند و زبانی که واژگانش، گویی از تارهای نور و رنگ بافته شده بودند. هر غروب، هنگامی که خورشید چون گوی آتشین به آغوش اقیانوس فرو می‌رفت و آسمان به بوم نقاشی از ارغوانی و طلایی تبدیل می‌شد، اهالی جزیره در کنار ساحل جمع می‌شدند. کودکان با چشمان کنجکاو، جوانان با دلی پر از اشتیاق، و پیران با صورتی از چین و چروک که هر کدام قصه‌ای ناگفته داشتند، همه و همه منتظر سارا بودند. 

سارا، با پیراهنی سفید که در نسیم شبانه جزیره می‌رقصید، بر تخته سنگی صیقلی می‌نشست و نگاهش را به افق دوردست می‌دوخت. او قصه‌هایش را نه از کتاب‌ها، که از خود جزیره می‌گرفت. از صدای موج‌ها که هر کدام داستانی از دریانوردان گمشده در خود داشتند، از نخل‌هایی که با برگ‌هایشان از عشق‌های پنهان سخن می‌گفتند، از ماه که شاهد تولد ستاره‌ها بود، و از ماهی‌ها که رازهای اعماق اقیانوس را نجوا می‌کردند. 

داستان‌های سارا، هم ساده بودند و هم عمیق؛ گاه درباره‌ی پریان دریایی که با ماهیان رنگارنگ می‌رقصیدند، گاه از دلفین‌هایی که راه گم‌کردگان را نشان می‌دادند، و گاه از گنجینه‌های پنهانی که تنها قلبی پاک می‌توانست آن‌ها را بیابد. اما هر قصه‌اش، بذری از رؤیا در دل شنوندگان می‌کاشت. او با کلماتش، اقیانوس را به پرنده‌ای غول‌پیکر بدل می‌کرد که بال‌هایش از آب و کف ساخته شده بودند و با هر پرواز، باران‌های ستاره‌ای بر سر جزیره می‌بارید. او آتشفشان خاموش جزیره را، به کوهی از شکلات تبدیل می‌کرد که هر از گاهی فوران‌هایی از شیرینی و شادی داشت. 

زمانی که سارا قصه می‌گفت، زمان متوقف می‌شد. باد آرام‌تر می‌وزید، موج‌ها ملایم‌تر به ساحل بوسه می‌زدند و حتی ستارگان، انگار با چشمان پرفروغشان به او خیره می‌شدند. اهالی جزیره، با هر کلمه‌ی او به دنیایی جادویی پرواز می‌کردند؛ دنیایی که در آن هر چیز ممکن بود و مرزهای واقعیت و خیال در هم می‌آمیختند. غم‌ها به فراموشی سپرده می‌شدند و امید، چون شکوفه‌ای نورانی، در دل‌ها باز می‌شد. 

سارا، "دختر قصه‌گو"، می‌دانست که جزیره تنها خاکی در میان آب نیست، بلکه موجودی زنده است با روحی مملو از داستان. و او، تنها راوی این روح بود. او می‌دانست که قصه‌ها، نه تنها برای سرگرمی، بلکه برای زنده نگه داشتن رؤیاها، برای پیوند دادن دل‌ها و برای بخشیدن معنا به زندگی هستند. 

و اینگونه بود که هر شب، در جزیره‌ای دورافتاده، صدای آرام و رویایی "دختر قصه‌گو" با زمزمه‌های اقیانوس در هم می‌آمیخت و قصه‌هایی را خلق می‌کرد که نه تنها شنیده می‌شدند، بلکه در تاروپود هر قلب، برای همیشه جا خوش می‌کردند. زیرا در جزیره، هر قصه‌ای یک دانه رؤیا بود که با هر طلوع خورشید، در باغ ذهن‌ها شکوفا می‌شد. 

"قصه‌های جزیره" تنها مجموعه‌ای از داستان‌های ساده نیست؛ آنجا، در میان آبی بیکران اقیانوس، جایی فراتر از دید ظاهری انسان، حقیقتی پنهان خفته است. حقیقتی که در تاروپود هر موج، در نجوای هر برگ نخل و در سکوت پررمزوراز سنگ‌های ساحلی تنیده شده است. و در قلب این راز، دختری قرار دارد که گویی نه از گوشت و خون، بلکه از خود این زمزمه‌ها و رازها ساخته شده است: "دختر قصه‌گو". 

جایگاه مبهم سارا: آیا او تنها راوی است؟ 

در نگاه اول، سارا، همان "دختر قصه‌گو"، به نظر می‌رسد صرفاً یک راوی است؛ کسی که با کلماتش، داستان‌های جزیره را به گوش شنوندگان می‌رساند. اما آیا هرگز به این اندیشیده‌ایم که چرا تنها او قادر به شنیدن زمزمه‌های پنهان جزیره است؟ چرا تنها او می‌تواند از دل صدای موج‌ها، از رقص ماهیان، و از سکوت اعماق اقیانوس، قصه‌هایی را بیرون بکشد که هیچ‌کس دیگری به آن‌ها دسترسی ندارد؟
شاید سارا چیزی فراتر از یک راوی باشد. شاید او تجسمی از خود روح جزیره است، یا رابطی میان دو جهان: جهان محسوس و جهان نامحسوس. کلمات او نه تنها داستان‌ها را بازگو می‌کنند، بلکه گویی آن‌ها را خلق می‌کنند، به آن‌ها جان می‌بخشند و آن‌ها را از قلمرو خیال به واقعیت می‌کشانند. آیا او تنها "قصه می‌گوید" یا اینکه قصه‌ها از او سرچشمه می‌گیرند؟ 

داستان‌هایی که تنها انعکاس نیستند: قدرت تغییردهنده کلمات 

قصه‌های سارا، آنطور که در ابتدا به نظر می‌رسد، فقط بازتابی از طبیعت و زندگی روزمره جزیره نیستند. آن‌ها قدرتی دارند؛ قدرتی که می‌تواند واقعیت را دگرگون کند. چطور می‌شود که با هر داستان، غم‌ها به فراموشی سپرده می‌شوند و امید، همچون شکوفه‌ای نورانی، در دل‌ها باز می‌شود؟ این تأثیر فراتر از یک سرگرمی ساده است. 

شاید قصه‌های او، بذرهای جادویی‌ای هستند که با هر کلمه‌اش در جان شنوندگان کاشته می‌شوند. بذرهایی که نه تنها ذهن را به رؤیا می‌برند، بلکه می‌توانند مسیر زندگی، دیدگاه‌ها و حتی سرنوشت را تغییر دهند. در این جزیره، کلمات تنها صدا نیستند، بلکه نیروهایی هستند که می‌توانند "آتشفشان خاموش را به کوهی از شکلات تبدیل کنند" یا "اقیانوس را به پرنده‌ای غول‌پیکر بدل سازند". این تمثیل‌ها، می‌توانند اشاره‌ای به توانایی قصه‌ها در تغییر نگرش و گشودن افق‌های جدید در زندگی واقعی باشند. 

راز پنهان جزیره: آیا جزیره به سارا نیاز دارد؟ 

جزیره خود نیز معمایی است. "ساخته شده از تاروپود رؤیا و زمزمه‌های باد". این توصیف نشان می‌دهد که جزیره موجودی زنده، پویا و شاید حتی آسیب‌پذیر است. آیا وجود سارا و قصه‌هایش برای بقای این جزیره حیاتی است؟ آیا اگر سارا نباشد، جزیره نیز از یاد می‌رود، رنگ می‌بازد، یا حتی محو می‌شود؟ 

شاید سارا نه تنها به جزیره قصه می‌بخشد، بلکه خود جزیره نیز از قصه‌های او نیرو می‌گیرد و زنده می‌ماند. این یک رابطه متقابل است؛ راوی و داستان، که هر دو به یکدیگر وابسته هستند. این ارتباط عمیق، لایه‌ای از معنای اساطیری و کهن‌الگویی به داستان می‌بخشد که فراتر از یک قصه‌ی ساده برای کودکان است. 

دعوت به تأمل: 

بنابراین، "قصه‌های جزیره" با "دختر قصه‌گو" فقط درباره‌ی پریان دریایی یا دلفین‌های بازیگوش نیست. این داستان، دعوتی است برای ژرف‌اندیشی درباره‌ی قدرت واژگان، ماهیت حقیقت و ارتباط ناگسستنی بین خالق، روایت و جهانی که در آن زندگی می‌کنیم. سارا، بیش از یک راوی، نمادی است از قدرت بی‌حد و حصر داستان‌گویی در شکل‌دهی به واقعیت و الهام‌بخشی به جان‌های خسته. و راز اصلی، شاید همین باشد: توانایی قصه‌ها برای جادو کردن و تغییر دادن، حتی اگر ما هرگز ندانیم این جادو دقیقاً چگونه عمل می‌کند.
      

        گذشت، فقط گذشت، آنه ی من!
یازده بهار گذشت. 
یازده ساله بودی که اومدی گرین گیبلز. کنار متیو و ماریلا، زندگی رو، زندگی کردی. 
با قدم های کوچیکت، یکی یکی مدرسه رفتی و یه پسر جذاب که اسمش «گیلــ..یعنی بعضیا» بود وسط رویاهای قشنگت بهت گفت هویج، و تو از شدت عصبانیتت تخته ت رو توی سرش شکستی. یه لحظه فکر نکردی، نکنه این مرد رویاهام باشه؟ 
گیلبرتی که مرد شد، پا به پای تو، با عشق تو، با روح تو، یا بهتره بگم با وجود تو. 
نجاتت داد از دریایی که داشتی غرق می شدی. 
پشیمون شد، معذرت خواست. دست رد به سینه ش زدی، اما دلت باهاش بود. 
انگار قلبت میون دستای گرمش جامونده بود.
متیو رفت. 
چشمای ماریلا داشت میرفت ولی تو نجاتش دادی. 
قرار شد بری تدریس، اما دور از ماریلا. 
اینجا بود که سند قلبی رو که به اسمت زده بودی، دیدی. 
گیلبرت رفت،دور شد تا تو کنار ماریلا بمونی. هم عشق خودش رو پایدار کرد هم عشق تو رو. 
با اینکه فکر کردی خواستگار هر چی شاعرتر، بهتر. اما یه کسی بود که اگه نبود، نبـــــــودی. 
چند سال میگذره. 
چند سال دوری... 
صبر... 
صبر... 
صبر... 
آقای دکتر بلایت بالاخره اومد. دیگه گیلبرت نیست، جناب دکتر بلایته. 
تو دیگه آنه شرلی نیستی. آنه بلایت همسر دکتر بلایت. 
قطعا دنیا مثه تو و گیلبرت رو روی زمین ندیده. 
آره، ندیده.
اومدی خونه رویاهات 
نمیخوام غصه هاتو یادت بیارم. 
جویس کوچولو رفت، با طلوع به دنیا اومد و با غروب رفت. 
اما جیمز متیو اومد و با اسمش نام متیو رو زنده کرد. 
رفتی، رفتی خونه قشنگت اما 
اینگل سایدم قشنگه، قشنگم! 
یه خونه با آنه ی موقرمز و کک و مکی، گیلبرت مو قهوه ای و چشم فندقی، جیم فرزند محترم و ارشد خانواده، والتر عزیزم یه شاعر کوچولو، شرلی شیطون بلا، نن و دای دوقلوهای جذاب و ریلای مغرور، قطعا بی نظیره. 
دره رنگین کمون... 
صدای خنده بچه ها.. 
شیطنت. 
بازی. 
و..... 
ولی جنگ سایه انداخت روی دنیا قشنگ شما هشت تا. 
جیم، والتر و شرلی برن جبهه. 
نن و دای دانشگاه. 
و فقط تو، گیلبرت و ریلا. 
یه لحظه آنه، میخوام با والترت صبحت کنم. 
ـــــــــــ
والتر، والتر بلایت. 
میدونستی خیلی دوست داشتنی هستی؟ 
ریلای ماریلا نه ریلای تو. تنها ریلای دنیا. 
مرد نی زن اومد تو رو برد، اما خاطره هات رو نبرد، شعرات رو نبرد، عکسات رو نبرد، رویات رو نبرد. 
میدونم الان بهترین جای جهانی. 
اما از قلب آنه، مادرت؛ گیلبرت، پدرت؛ خبر داری؟ 
ریلا توی آغوش بابا گیلبرتش غش کرد. 
و منم در آغوش خودم. 
بی اختیار فقط برای تو گریه کردم. 
تاریخ کسانی مثل تو رو هیچ وقت فراموش نمیکنه. 
هیچ وقت لقب ترسو نمیده. 
کاش برادرم بودی، داداش والتر عزیزم. 
ـــــــ
آنه بعد از جنگ هم هنوز جمعت قشنگه ولی 
متیو نیست. 
ماریلا نیست. 
جویس نیست. 
والتر نیست. 
کاپیتان جیمز نیست. 
و... 
اما زندگی همینه و همینه که قشنگه. 
دنیامو قشنگ کردی، 
دنیات قشنگ آنه ی من! 
      

        اخطار: این کتاب تجربه‌ای نفس‌گیر از فروپاشی انسانیت است. "آدم‌خواران" نوشته‌ی ژان تولی، نه یک داستان ساده، بلکه غواصی هولناک در اعماق تاریک روح بشر است؛ روایتی که بر اساس واقعه‌ای حقیقی در کوران جنگ فرانسه و پروس (اواسط قرن نوزدهم) شکل گرفته و به شکلی بی‌رحمانه، جنون جمعی ناشی از قحطی، خشم، جهل و توهم توطئه را به تصویر می‌کشد. تولی ما را به ضیافتی دعوت می‌کند که بوی خون و جنون می‌دهد، ضیافتی که در آن انسان، "آدم‌خوار" هم‌نوع خویش می‌شود، نه برای بقا، بلکه برای ارضای خشم و وحشت.

داستان در دهکده‌ای در جنوب غربی فرانسه و در اوج شکست‌های ناپلئون سوم و فروپاشی پاریس آغاز می‌شود. اشراف‌زاده‌ای جوان و خوش‌خلق برای گذراندن تعطیلات به روستا می‌آید، غافل از آنکه جهنم در انتظار اوست. مردم دهکده، که زمانی او و خانواده‌اش را دوست داشتند، حالا تحت تأثیر قحطی، گرسنگی مفرط، بی‌سوادی و شایعات پراکنده، دچار هذیان توطئه شده‌اند. در یک چرخش وحشتناک، او متهم به جاسوسی برای پروسی‌ها می‌شود؛ اتهامی که زندگی‌اش را به دوزخی زنده تبدیل می‌کند.

چرا "زجرآور" است؟: 
1.  خشونت عریان و بی‌رحمانه: ژان تولی با مهارتی بی‌باک، صحنه‌های ضرب و شتم، شکنجه، سوزاندن و... را با جزئیاتی هولناک به تصویر می‌کشد. این خشونت نه تنها فیزیکی، بلکه روانی است. خواننده شاهد فروپاشی تمام ارزش‌های انسانی در برابر خشم کور جمعی می‌شود. هر لحظه از رمان، بهت و وحشت را به جان خواننده می‌اندازد، گویی که خود در میان جمعیت خشمگین و بی‌رحم گرفتار شده است.
2.  تصویرسازی از جهل جمعی و توهم توطئه: یکی از زجرآورترین جنبه‌های کتاب، نمایش جامعه‌ای است که در آن اکثریت، حقیقت را نمی‌دانند و حتی به دنبال آن هم نیستند. آنها در توهمی بی‌پایه و اساس از توطئه غرق شده‌اند و خشم و ناکامی خود را بر سر قربانی‌ای بیگناه خالی می‌کنند. این بخش از داستان به شدت تکان‌دهنده است، چرا که نشان می‌دهد چگونه جهل و ترس می‌تواند به سرعت یک جامعه را به سمت بربریت سوق دهد.
3.  فروپاشی اخلاقی در قحطی و شکست:تولی به زیبایی و در عین حال با قساوت تمام، تأثیر فقر و تنگدستی را بر ارزش‌های انسانی نشان می‌دهد. در شرایط بحرانی، زمانی که بقا به خطر می‌افتد، چگونه انسان‌ها می‌توانند کرامت و اصول اخلاقی خود را کنار بگذارند و به موجوداتی بی‌رحم تبدیل شوند که آماده‌اند هم‌نوع خود را "بخورند" (به معنای نابود کردن).
4.  یأس‌آور بودن روایت: این رمان تصویری از سیاه‌ترین جنبه‌های وجود انسانی است. هیچ قهرمانی وجود ندارد که بتواند جلوی این فاجعه را بگیرد و هیچ نقطه‌ی امیدی در افق دیده نمی‌شود. خواننده با این پرسش بنیادی روبه‌رو می‌شود که "آیا همیشه حق با اکثریت است؟" و پاسخ تلخ و تاریک رمان، می‌تواند به شدت دلسردکننده باشد.

چرا "جذاب" است؟:
1.  رئالیسم سیاه نفس‌گیر:تولی استادانه یک رئالیسم سیاه را به کار می‌گیرد که هرچند آزاردهنده است، اما به شدت جذابیت دارد. او از اغراق دوری می‌کند و واقعیت را با تمام زشتی‌هایش به نمایش می‌گذارد. این شیوه، حس تعلیق و هیجان را در خواننده به وجود می‌آورد، زیرا می‌داند هر لحظه ممکن است اتفاقی عجیب و غیرمترقبه رخ دهد.
2.  کاوش در روانشناسی جمعی:این کتاب نه تنها یک داستان تاریخی، بلکه یک مطالعه‌ی عمیق روانشناختی از جنون جمعی است. تولی به خوبی نشان می‌دهد که چگونه ترس، خشم، و بی‌اطلاعی می‌تواند توده‌ای از مردم را به سوی اعمال غیرقابل تصور سوق دهد. این کاوش در روانشناسی جمعیت، کتاب را به اثری ماندگار و قابل تأمل تبدیل می‌کند.
3.  پرداختن به یک واقعه‌ی تاریخی هولناک: استفاده از یک واقعه‌ی واقعی به عنوان پس‌زمینه، به کتاب عمق و اعتبار بیشتری می‌بخشد. "آدم‌خواران" فقط یک داستان نیست، بلکه تلنگری است به فجایع تاریخی و یادآوری می‌کند که انسان در شرایط خاص تا چه حد می‌تواند به تاریکی فرو رود.
4.  نثر قدرتمند و تاثیرگذار: ژان تولی با نثری موجز، قوی و عاری از حاشیه، روایت را پیش می‌برد. او با جملات کوتاه و گیرا، تنشی دائمی ایجاد می‌کند و خواننده را در بطن وقایع قرار می‌دهد. این مهارت در نویسندگی، "آدم‌خواران" را به یک تجربه‌ی ادبی فراموش‌نشدنی تبدیل می‌کند.

در نهایت:
"آدم‌خواران" ژان تولی، یک رمان تاریخی صرف نیست؛ این یک آیینه است که زشتی‌های پنهان روح انسان را در شرایط بحرانی به نمایش می‌گذارد. این کتاب، اثری است که شما را در بهت و حیرت فرو می‌برد، از شما می‌پرسد که تا کجا حاضرید در برابر خشم کور جمعی مقاومت کنید و به چالش می‌کشد که آیا حقیقت همیشه در دست اکثریت است؟ اگر به دنبال یک تجربه‌ی ادبی عمیق، تکان‌دهنده و فراموش‌نشدنی هستید که شما را با خود به دل تاریکی‌های تاریخ و روح بشر ببرد، "آدم‌خواران" ژان تولی انتخابی است که تا مدت‌ها پس از خواندن نیز در ذهن شما طنین‌انداز خواهد شد. آماده باشید تا با تصویری "تکان‌دهنده" و "واقعی" از انسان روبه‌رو شوید که هم "زجرآور" است و هم به طرز وحشتناکی "جذاب".
      

        نامه‌ی اعتراض آمیز به خانم لوسی ماد مونتگمری (با عرض پوزش و احترام فراوان!)😡
📍عنوان:شکایت رسمی از "کمبود آنه" و "فقدان گیلبرت" در "دره‌ی رنگین‌کمان"!
📍مقصد:سرکار خانم لوسی ماد مونتگمری، خالق دوست‌داشتنی‌ترین دختر دنیا (آنه‌ی گرین گیبلز)، و البته خالق سکته‌های قلبی ما!
📍از طرف: جمعی از خوانندگان دلشکسته‌ی آثار گرانقدرتان، که هنوز در شوک "دره‌ی رنگین‌کمان" به سر می‌برند.
ـــــــــــــــــــــ
*با عرض سلام و ارادت خالصانه،
خانم مونتگمری عزیز،
ما سالیان سال است که به لطف قلم سحرآمیز شما، با آنه‌ی مو قرمز، تخیلات بی‌حد و حصرش، و گیلبرت دوست‌داشتنی‌اش زندگی کرده‌ایم. با هر کلمه‌ی شما، خندیده‌ایم، گریسته‌ایم، عاشق شده‌ایم و حتی آرزو کرده‌ایم که ای کاش ما هم یک بار با آقای هریسون بر سر گاومان دعوا می‌کردیم! 

اما... اما خانم مونتگمری، چه بلایی بر سر ما آوردید در "دره‌ی رنگین‌کمان"؟! 😭 

ما کتاب را باز کردیم، با هیجان به دنبال آنه و گیلبرت گشتیم. اولش فکر کردیم خب، شاید آنه رفته ناهار بپزه، یا گیلبرت رفته مریض ببینه. اما رفته رفته، ورق زدیم و ورق زدیم و ورق زدیم... و خدای من! این آنه‌ی ماست که دارد شبیه "ماکتی از آنه" رفتار می‌کند! گیلبرت هم که کلاً در حد یک روح نامرئی حضور دارد! (واقعاً شرمنده، ولی راستش را بخواهید، حتی روحش هم کم پیداست!) 

خانم عزیز، ما "آنه" را می‌خواهیم! آن آنه‌ی پرشور که با هر اتفاق ساده، کلی ماجرا می‌ساخت. آن آنه‌ی که به خاطر موهایش ناراحت می‌شد و با گیلبرت کل‌کل می‌کرد. آن آنه‌ی که اگر دستش می‌رسید، تمام شعرها را در گلن سنت مری به شاگردانش تزریق می‌کرد! (آخه الان آنه ما چی؟ فقط داره نصیحت‌های مادرانه می‌کنه! خب اینو که مامان خودمون هم میتونه انجام بده!) 

ما این همه راه آمدیم، با هفت تا بچه‌ی جدید آشنا شدیم که البته بامزه‌اند، اما... اما خانم مونتگمری، هیچکدامشان "آنه" نیستند! هیچکدامشان آن شیطنت، آن شیرینی و آن روح خاص آنه را ندارند! باور کنید دلمان لک زده برای یک "غلط املایی" آنه، یک "مادام بوترفلای" جدید! 

آیا عدالت است که "آنه" را که قهرمان قلب‌های ماست، تا این حد به حاشیه ببرید؟ آیا می‌دانید چه عذابی می‌کشیم وقتی "آنه" فقط در حد یک "مشاور عالی" یا "شخصیت مهمان" در کتابش حضور دارد؟ 

خواهشمندیم در نسخه‌های بعدی (البته اگر ارواحمان مجال یابند و بتوانیم نسخه‌های بعدی را بخوانیم!)، آنه و گیلبرت را به جایگاه اصلی‌شان بازگردانید. ما به حضور فعال این دو زوج عاشق و دوست‌داشتنی نیاز داریم، نه فقط به عنوان "والدین محترم" بچه‌ها! 

با آرزوی موفقیت‌های روزافزون در خلق داستان‌های جدید (اما با حضور پررنگ‌تر آنه و گیلبرت)،
با احترام و قلبی شکسته،❤️‍🩹
تمام طرفداران آنه شرلی (که هنوز از "دره‌ی رنگین‌کمان" شاکی‌اند!)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بزارید بگم قصه از چه قراره!! 
"دره‌ی رنگین‌کمان": وقتی آنه از تخت پادشاهی‌اش پایین میاد! 🌈🏡* 

آقا، اگه فکر می‌کنید با "دره‌ی رنگین‌کمان" قراره دوباره بریم سراغ شیطنت‌های آنه و گاف دادن‌های پشت سر همش، یا قراره سر گیج رفتن و نگاه‌های عاشقانه‌ی آنه و گیلبرت دعوا کنیم، باید بگم... ای وای! کاملاً در اشتباهید! 😅 

این کتاب، یه جورایی آنه رو از ستاره‌ بودن تو داستان، میاره پایین و تبدیلش می‌کنه به یه "مامان" واقعی! آره، آنه‌ی شیطون ما حالا شش تا بچه داره و حسابی سرش با زندگی و بچه‌داری گرمه. البته نه اینکه دیگه هیچ نقشی نداره‌ها، نه! هنوز هم همون آنه‌ی دوست‌داشتنی و فهمیده است، ولی خب، این بار دوربین بیشتر میره رو بچه‌هاش و همسایه‌هاشون.😳 

"دره‌ی رنگین‌کمان" بیشتر درباره‌ی بچه‌های خانواده‌ی "بلایت" و یه سری بچه‌ های دیگه. یه کشیش جدید هم میاد با کلی بچه‌ی بامزه و یه خرده هم عجیب و غریب! این بچه‌ها با هم کلی ماجرا دارن؛ از بازیگوشی و شیطنت گرفته تا یاد گرفتن درس‌های مهم زندگی و فهمیدن اینکه چقدر دوستی و خانواده باارزشه. 

فضای کتاب همونقدر که انتظار دارید، قشنگ و دلنشینه. پر از طبیعت سرسبز، خونه‌های دنج، و حس خوب زندگی ساده. یه جورایی مثل یه عصرونه‌ی دوستانه تو یه باغ پر از گل می‌مونه. ولی خب، صادقانه بگم، اگه عاشق دیالوگ‌های آنه و گیلبرت بودید، ممکنه یه خرده دلتون بگیره! 😔 

این کتاب بیشتر برای اونایی خوبه که کلاً دنیای آنه شرلی رو دوست دارن و میخوان ببینن بعداً چی میشه و بچه‌های آنه چطور بزرگ میشن. یه کتاب شیرین و دوست‌داشتنیه، ولی خب، انتظار آنه‌ی "گرین گیبلز" رو نداشته باشید! این آنه، آنه‌ ای که یه دنیا تجربه پشت سرشه و حالا داره مادرانگی می‌کنه.
      

        «یک شب فاصله»: سفری دلهره‌آور به قلب آلمانِ از هم گسیخته

کتاب «یک شب فاصله» نوشته‌ی جنیفر ای. نیسلن، نه فقط یک داستان، بلکه دریچه‌ای است به سوی برلینِ دهه‌ی ۱۹۶۰، شهری که با دیواری نه‌چندان استوار از هم جدا شده و کابوس جنگ سرد را به واقعیت بدل کرده بود. در این میان، «گرتا»، دختر دوازده‌ساله‌ای است که با آرزوهای کودکانه و دنیایی پاک، ناگهان خود را در گرداب سیاست و جدایی می‌یابد.

داستان از جایی آغاز می‌شود که پدر و برادر گرتا، برای یافتن فردایی روشن‌تر، راهی برلین غربی می‌شوند. اما طولی نمی‌کشد که سیم‌های خاردار و بلوک‌های سیمانی، شهر را دو نیم کرده و خانواده را از هم می‌پاشاند. نیسلن با ظرافتی مثال‌زدنی، وحشت و سردرگمی گرتا را در مواجهه با این دیوار بتنی به تصویر می‌کشد؛ دیواری که نه تنها شهر را، بلکه قلب‌ها را نیز تسخیر کرده است.

«یک شب فاصله» تنها روایت یک جدایی نیست، بلکه داستان مقاومت، امید و تلاش برای بقا در شرایطی است که هر لحظه ممکن است آخرین لحظه باشد. گرتا، نمادی از کودکان بی‌گناهی است که قربانی سیاست‌های خصمانه شده‌اند. او برای رسیدن به خانواده‌اش، دل به خطر می‌زند و با هر قدم، خواننده را با خود همراه می‌کند.

نیسلن با تحقیقات دقیق و قلمی شیوا، تصویری واقعی از زندگی در آلمان شرقی ارائه می‌دهد. از خانه‌های خاکستری و خیابان‌های خاموش گرفته تا سایه‌ی سنگین استاسی (پلیس مخفی آلمان شرقی) که بر شهر سنگینی می‌کند، همه و همه به باورپذیری داستان کمک می‌کنند.

اگر به دنبال یک رمان تاریخی جذاب و دلهره‌آور هستید که شما را به قلب آلمانِ از هم گسیخته ببرد، «یک شب فاصله» انتخابی بی‌نظیر است. این کتاب، یادآوری می‌کند که دیوارها، چه بتنی و چه ذهنی، هرگز نمی‌توانند مانع از رسیدن قلب‌ها به یکدیگر شوند. 
      

        📚 خواهران غریب: یه داستان دوقلویی دوست‌داشتنی!🥰

کتاب «خواهران غریب» از اریش کستنر یه داستان خیلی قشنگه! یه جورایی مثل یه بغل گرم تو یه روز سرد می‌مونه. 🐻‍❄️ داستان درباره دو تا دختر دوقلوئه که از هم جدا شدن و نمی‌دونن همدیگه رو دارن. 🥺 اما یه روز همدیگه رو پیدا می‌کنن و می‌فهمن که خواهرن! 👯‍♀️

از اینجا به بعد داستان میشه یه ماجراجویی هیجان‌انگیز و خنده‌دار! 😂 این دو تا خواهر تصمیم می‌گیرن جای همدیگه رو عوض کنن تا پدر و مادرشون رو دوباره به هم برسونن. 💖💑 تصور کنین چه اتفاقایی می‌افته! کلی سوتی و لحظه‌های دوست‌داشتنی! 😍

حالا برسیم به فیلم ایرانی «خواهران غریب» که از همین کتاب اقتباس شده. 🎬🇮🇷 این فیلم یه نوستالژی تمام عیاره! مخصوصاً با اون آهنگ معروف و صدای مرحوم خسرو شکیبایی: 🎵 "مادر من، مادر من، تو یاری و یاور من..." 😭💔 این آهنگ یه جوریه که انگار تمام حس‌های قشنگ دنیا توش جمع شده!

«خواهران غریب» فقط یه داستان سرگرم‌کننده نیست، یه جورایی یادآوری می‌کنه که خانواده چقدر مهمه و عشق چه قدرتی داره. 💪❤️ اگه دنبال یه کتاب یا فیلمی هستین که هم بخندین و هم کلی حس خوب بگیرین، حتماً «خواهران غریب» رو امتحان کنین! 😉💖

      

        «آنه در اینگل‌ساید»: وقتی آنه شرلی مامان میشه و خونه میشه سیرک!😳😅 

تصور کنین آنه شرلی، همون دختر مو قرمزی که عاشق کلمات قلمبه سلمبه و رویاپردازی بود، حالا مامان شیش تا بچه قد و نیم قده! بله، درست شنیدین، شیش تا! اونم چه بچه‌هایی: جیم (که انگار یه مینی گیلبرته)، والتر (شاعر درونم!)، نن (شیطون و بلا)، دای (با نمک و شیرین)، شرلی (که از الان داره آتیش می‌سوزونه) و آخریش، ریلا (که هنوز معلوم نیست چی ازش در میاد!).😶😂 

خونه‌ی آنه و گیلبرت دیگه اون خونه‌ی آروم و رمانتیکی که فکرشو می‌کردین نیست؛ تبدیل شده به یه سیرک تمام عیار! هر روز یه ماجرا، هر دقیقه یه اتفاق. تصور کنین آنه داره سعی می‌کنه یه شعر بنویسه، یهو جیم با یه قورباغه میاد وسط، والتر داره بلند بلند شعرای خودشو میخونه، نن داره همه‌ی گلدون‌ها رو آب میده (البته با مقدار زیادی گل‌ولای اضافه!)، دای داره لباسای عروسکی‌شو پاره می‌کنه، شرلی داره سعی می‌کنه آتیش روشن کنه (خدا رحم کنه!) و ریلا هم داره همه‌ی اینا رو تماشا می‌کنه و یه چیزایی زیر لب می‌گه که معلوم نیست چیه!😊💕 

گیلبرت بیچاره هم که دکتره، شب میاد خونه میبینه انگار نه انگار اینجا خونه‌ست، بیشتر شبیه میدون جنگه! ولی خب، ته دلش خیلی هم بدش نمیاد. آخه کیه که از یه زندگی پر از هیجان و خنده بدش بیاد؟🥲😄🤔 

«آنه در اینگل‌ساید» نشون میده که زندگی با بچه ها چقدر میتونه هم شیرین باشه هم دیوونه کننده. آنه با همه‌ی اون تصورات رمانتیکی که از زندگی داشت، حالا فهمیده که عشق واقعی یعنی همین: همین شلوغی‌ها، همین خنده‌ها، همین گریه‌ها، همین خرابکاری‌ها!🫀❤ 

اگه دنبال یه کتابی هستین که هم بخندین، هم یه کم اشک بریزین، هم یاد بگیرین که چطور میشه یه زندگی پر از عشق و شادی رو با وجود همه‌ی سختی‌ها ساخت، این کتابو از دست ندین. فقط قبلش، یه کم خودتونو برای یه انفجار اطلاعات و ماجراهای غیرقابل پیش بینی آماده کنین! چون آنه شرلی، حتی وقتی مامان شده، بازم همون آنه‌ی دیوونه و دوست داشتنیه!✨🌸💖 

پ.ن: این اتفاقا توی کتاب نمی افته، اما اگه بانو مونتگمری می خواست جلد ششم رو بلند تر کنه، قطعا انتظار می رفت 😁 حالا من براتون نوشتم دیگه. 
      

        می‌دونی، بعضی وقتا یه قصه‌هایی رو می‌شنوی یا می‌خونی که تا تهِ عمرت باهات می‌مونن. “خطای ستارگان بخت ما” واسه من از همون‌ قصه‌هاست. انگار یه زخمِ کهنه‌ست که هروقت یادش می‌افتم، دوباره تازه می‌شه.
یه قصه‌ای هست، یه داستانی هست که آروم آروم وارد قلبت می‌شه و دیگه نمی‌تونی بیرونش کنی. یه جورایی مثل یه آهنگ غمگینه که بارها و بارها گوشش می‌دی، با اینکه می‌دونی آخرش اشکتو درمیاره.

هیزل و آگوستوس… دو تا جوونِ پر از امید و آرزو، که مریضی لعنتی سرطان، سرنوشتشونو به هم گره زد. یه جورایی سرنوشتِ خودشون نبود، “خطای ستارگان بختشون” بود که اونا رو توی یه مسیرِ پر از درد و رنج قرار داد.

هیزل… یه دختری که با یه نگاه عمیق و یه ذهن پُر از سوال، سعی می‌کنه دنیای اطرافشو بفهمه. اون مجبور شده خیلی زودتر از بقیه بزرگ بشه، خیلی زودتر از بقیه بفهمه زندگی همیشه اون‌جوری که ما می‌خوایم پیش نمیره.
و آگوستوس… یه پسری که با یه لبخند جذاب و یه قلب مهربون، سعی می‌کنه به همه نشون بده میشه توی سخت‌ترین شرایط هم قوی بود و امید داشت. اون یاد گرفته چجوری با ترس‌هاش روبرو بشه و چجوری از لحظه‌های کوچیک زندگی لذت ببره.

اونا همدیگه رو توی یه گروه حمایتی پیدا کردن. یه گروه که پر بود از آدمای مریض و ناامید. ولی هیزل و گاس، یه جورِ دیگه‌ای بودن. اونا نمی‌خواستن تسلیم بشن. می‌خواستن زندگی کنن، حتی اگه بدونن که زمان زیادی واسه‌شون نمونده.

یادمه اون صحنه‌ای که هیزل و گاس رفتن آمستردام… انگار یه تیکه از قلبِ منم با خودشون بردن. یه سفرِ رویایی، برای دیدنِ نویسنده‌ی مورد علاقه‌ی هیزل. یه سفرِ پُر از امید و عشق، که یهو با یه واقعیتِ تلخ روبرو شد.اون واقعیت این بود که.... 

لحظه‌های آخرِ کتاب… خدا می‌دونه چقدر دلم می‌خواست اونجا بودم و می‌تونستم دستاشونو بگیرم. اون لبخندِ همیشگیشون درسته کم‌رنگ شده بود، ولی هنوزم سعی می‌کردن واسه هم یه قهرمان باشن. 
کتاب تموم شد… رفت و من رو با یه دنیا خاطره تنها گذاشت. خاطره‌هایی که هم شیرین بودن و هم دردناک.

“خطای ستارگان بخت ما” فقط یه داستانِ عاشقانه نیست. یه جورایی یه آیینه‌ست… یه آینه که بهت نشون می‌ده زندگی چقدر می‌تونه بی‌رحم باشه. یه آینه که بهت یادآوری می‌کنه قدرِ لحظه‌هاتو بدونی و قدرِ آدمایی که دوستشون داری رو بدونی.
بعد از خوندنِ این کتاب، دیگه هیچ‌وقت نمی‌تونی اون آدمِ سابق بشی. یه چیزی توی قلبت تغییر می‌کنه. یه دردی رو حس می‌کنی که تا حالا تجربه‌ش نکرده بودی. یه دردِ شیرین… یه درد که بهت یاد می‌ده چجوری زندگی کنی و چجوری عاشق بشی.