از اون کتاب های کلیشه ای که از خوندش خیلی لذت بردم 
خوندن این کتاب توی بهار خیلی حس خوبی داره پیشنهاد میکنم  بهار یا تابستان مطالعه کنید 🌻
        

          این کتاب هم به لیست کتاب های مورد علاقم اضافه شد و هر بار که دنبال حس خوب باشم به دنبال این کتاب میام و شروع میکنم به خوندش بس که توصیف فضا جذابه و احساسات شخصیت ها لطیف و زیباست .
        

          خیلی خوب نبود .می‌تونست ترجمه بهتری داشته باشه. توصیفات خوبی داشت اما
پلات داستان خیلی ساده و آبکی بود.
        

          کیلمنی،بانوی باغ  قصه مرد جوانی هست که بعد از فارغ التحصیلی از دانشگاه مدتی به جای دوست بیمارش در مدرسه جزیره پرنس ادوارد تدریس کنه و در جزیره ماجراهایی براش پیش میاد.
کیلمنی مثل قصرآبی تک جلدی و حول محور یک شخصیته. مثل همه کتاب های مونتگمری طبیعت جزیره پرنس ادوارد به زیبایی توصیف شده. اگرچه توصیفات از بقیه کتاب ها به نظرم کمتره. عاشقانه کتاب نه به پرشوری قصرآبیه و نه به پختگی کلاف سردرگم. حالت بالغانه تر و کمتر خیال بافانه ای داره. داستان گویی نامعمول اما باورپذیر مونتگمری توی این کتاب هم هست اما بسیار کم رنگ تره. کلا کتاب فضای عادی تر و بی مزه تری نسبت به بقیه کتاب های مونتگمری داره. از شخصیت ها خانم و آقای صاحب خونه خیلی دوست داشتنی و باورپذیر بودن. بقیه شخصیت ها کاملا عادی بودن و ویژگی چندان چشمگیری نداشتن.
من عاشق مونتگمری و آثارشم اما درباره این کتاب می تونم بگم فقط داستانی بود که  خوندمش. 
        

          همون‌قدر شیرین
مثه داستانای آنی‌شرلی! :)
هرچی میخوندم هم لذت میبردم ازش هم غصه میخوردم ک چرا ی تک جلده!
خیلی دوسش داشتم
خیلی چسبید بهم :)
        

          واقعا چگونه قلم یک نفر می‌تواند اینقدر دلنشین باشد؟ مانند یک قطعه موسیقی بود(:
پنج‌شنبه ۲۹ شهریور ۱۴۰۳
        

          این کتاب با بقیه کتاب های مونتگمری یک فرقی داشت و فرقش این بود که از زبان پسر روایت میشد و این تغییر دیدگاه خیلی برام جالب بود و خوشم اومد.
مونتگمری همیشه کتاب هاش پایان خوش دارن و اشاره کمی به درد و اندوه می‌کنه شاید یکی از دلایلی که دوستش دارم همینه 
تو زندگی واقعی به اندازه کافی درد و اندوه هست ....
        

          اولین کتاب از مونتگمری بود که ناتمام گذاشتمش 
        

          خیلی کوتاه، لطیف و قشنگ.
اما بیش از حد باور ناپذیر و گل و بلبل.
البته جالب بود خوندنش و جملات و توصیفات جالبی داشت بعضاً. 
ولی در حد بقیه کتابهاش جذاب نبود.
        

          #یادداشت_کتاب 
#کیلمنی_بانوی_باغ

این کتاب یک داستان عاشقانه از نویسنده مجموعه‌ی آن شرلی است. قبلا علاوه بر آن شرلی، قصر آبی را هم از این نویسنده خوانده بودم و همین باعث شد ترغیب شوم سایر کتاب‌هایش را هم بخوانم.
این کتاب یک داستان عاشقانه خطی است و مثل قصر آبی، نویسنده آخرش سعی کرده خواننده را غافلگیر کند. ولی آنقدر همه چیز ساده و قابل پیش‌بینی است که بیشتر شبیه تمرین‌های کلاس‌های نویسندگی شده است. در هر حال شاید اگر آن را نخوانید هم چیزی از دست ندهید. برای نوجوانانی که حوصله کتاب قطور ندارند ولی دنبال یک داستان عاشقانه اند می‌تواند یک گزینه مناسب باشد.

        

          میتونست خیلی قشنگتر و مونتگمری تر باشه ولی خب نمیتونم بگم افتضاح بود ، شاید فقط نسبت به بقیه آثار مونتگمری جای بحث داره.
شخصیت پردازی مثل تک تک شخصیت هایی که مونتگمری خالق اون‌هاست عالیه و تنها مشکل این کتاب روند سریع و شاید آبکیشه.
سعی میکردم به عنوان یه کتاب کم حجم از نویسنده مورد علاقم ازش لذت ببرم و بردم و داستان کیلمنی زیبا قراره تا همیشه در ذهنم حک شه ، و البته اریکی که هیچوقت دست نمیکشه!
        

          راستش کتاب رو وقتی دیدم برای مونتگمریه بدون فکر خریدمش و بعد از خرید تازه متوجه شدم که خیلی از خواننده ها کتاب رو دوست نداشتن. ولی من به امید پیدا کردن همون حس و حال خوب قلم مونتگمری این کتاب رو شروع کردم ولی با توقع خیلی کم، و به نتایج نسبتا خوبی رسیدم؛ میشه گفت نظر منم با بقیه خواننده ها تو یه جهته اما نه به شدت اونا. 

به نظرم اولین نکته ای که باید توجه کرد به شدت کوتاه بودن داستان کتابه و این در حالیه که مونتگمری معروفه به توصیف ها و جزئیات زیاد و جذاب که به نظرم مونتگمری وقتی دید خودش داستانش قابلیت کشش نداره، از اعتبارش نزد و همون داستان کوتاه رو سعی کرد به سبک خودش بنویسه. (داشتم با خودم فکر میکردم اگه این داستان جزو مجموعه داستان های کوتاهش، یعنی "ماجرا اونلی" بود احتمالا با این همه نقد منفی مواجه نمی‌شد.)

من به شخصه نمیدونم کامنت بقیه روم اثر گذاشته بود یا کلا داستان این شکلی بود که بر خلاف بقیه کتابای مونتگمری، روند قابل پیش بینی بود و شما از اواسط کتاب به راحتی میتونستین پایان رو حدس بزنین.

با وجود پردازش نسبتا خوب کاراکتر ها که گرچه مثل اثرای قبلی که من از مونتگمری خونده بودم خوب و عالی نبود؛(در این حد که خودمم تعجب کرده بودم چرا من توی این کتاب نسبت به هیچ کودوم از کارکترا احساس دلبستگی ندارم و نهایتا از بعضی از شخصیت های فرعی خیلی خیلی کم خوشم اومد!) این موارد باعث شدن منم مثل بقیه خواننده ها با خوندن داستان تو ذوقم بخوره:< . 

ولی همچنان پردازش مکان مثل همیشه عالی بود و دوباره در یه گوشه جزیره پرینس ادوارد درگیر یه ماجرای جدید شدیم و این فکر کنم همونجایی بود که من دوباره اون حال خوب قلم مونتگمری رو حس کردم.

به نظرم کسی که خیلی از مونتگمری کتاب نخونده و اینو بخونه احتمالا لذت ببره ولی من به شخصه وقتی این کتاب رو با کلاف های سردرگم، قصر آبی و...مقایسه میکنم؛ چنگی به دلم نمیزنه ولی لازمه اینو بگم که از خوندنش پشیمون نیستم و به نظرم برای یه بار خوندن...شاید خوب بود؟
        

          عاشقانه‌ای لطیف و خیلی هم ضعیف که خب اصلا از مونتگومری توقع نداشتم. 
        

          من از قلم و سبک نوشتن مونتگمری لذت می برم . هر چند این کتابش یک داستان‌ عاشقانه ی ساده و کوتاه است ردی از توصیفات زیبا و قابل لمس سبک خودش را در کتاب می بینیم . در کل پیچش های داستانی خیلی زیادی نداریم و سیر داستان قابل پیش بینی ست ولی یک کتاب بسیار راحت خوان ، نوجوان پسند و شیرین است. 
        

          پارسال بود که کیلمنی رو خریدم. بعد از خوندن دو فصل نتونستم ادامه‌اش بدم، و از این اتفاق ترسیدم! چرا؟ چون کار هرروزم خوندن صدباره‌ی کتاب‌های مونتگمری بود و اینکه اینقدر راحت میتونستم کتاب رو نصفه ول کنم نشونه‌ی یکی از این دوتا گزینه بود: یا سلیقه من عوض شده یا این کتاب ضعیفه.
تقریبا مطمئن بودم جواب اولیه، برای همین ترسیدم که نظرم نسبت به کتابای آنی و امیلی و.. که دوستای خوبم بودن عوض شه، برای همین تا اواخر ۱۴۰۳ سراغ هیچ کدوم از کتاباش نرفتم. وقتی اواخر اسفند کلاف سردرگم رو خوندم فهمیدم سلیقه من عوض نشده و مونتگمری هنوزم همون نویسنده‌ی قدر توی ذهنمه. پس حتما این کتاب ضعیف بوده که اینقدر زد تو ذوقم..
"کیلمنی بانوی باغ" یه عاشقانه‌ی کلیشه‌ای بود، جوری که بعد از فهمیدن کلیت داستان میتونین تا ته داستان رو حدس بزنین. احتمال اینکه موقع خوندن ریدینگ اسلامپ شین خیلی زیاده.
بعید میدونم بعدا هم بخوام به کسی توصیه‌اش بکنم، این کتاب ضعیف‌ترین کتاب مونتگمری بود که خوندم. جوری که انگار بقیه رو یه نفر دیگه نوشته! 
پ.ن: امیدوارم کسی مونتگمری رو با این کتاب مقایسه نکنه، همین:) 
        

          درووود؛
"کیلمنی بانوی باغ" یه عاشقانه کلیشه ای، با پایان خوش!
روند داستان بسیار ساده و روونه و کاملا پایان پیشبینی شده ای دارد.
عاشقانه لطیف که می تونید توی یه روز تمومش کنید اگر ریدینگ اسلامپ نشید چون احتمالش هست.
درکل به نظرم میتونست خیلی قشنگ تر باشه و درحد بقیه کتاب های مونتگمری عالی نبود.
(مونتگمری نویسنده ای بینظیری است ولی این آثارش مثل بقیه نبود)
ولی خوندن این کتاب آروم توی حال و هوای بهار میتونه لذت بخش باشه:)

        

          خرید این کتاب رو آخر یکی از هفته ها به خودم وعده داده بودم و همونجا توی فروشگاه وقتی کتاب رو برام آوردن ، نازک بودنش به شدت توی ذوقم زد. خوندنش هم چندان دلچسب نبود. ماجرا از زاویه دید یک پسر جوان نوشته شده و خب نویسنده نتونسته کار رو خوب دربیاره. فکر میکنم یکی از ضعیف ترین کارهای مونتگمری باشه.
        

          به نام او
.
.
.
در یک جمله: این کتاب عزیز ارزش خوندن داره.
در واقع من از نه سالگی با 8 جلد آنشرلی شروع کردم و میشه گفت رسما با کتاب های خانم مونتگری بزرگ شدم (و زندگی کردم.)
تا 30 صفحه‌ی اول مردد بودم (از لحاظ توصیفات زیاد) اما بعد کتاب روان شد و میشد گفت بعد از 30 صفحه کاملا از انتخاب خودم راضی بودم. تعلیق به !
!صورتیه که آدم تا 10 صفحه آخر منتظر یه واقعه است و بعد معجزه در این کتاب اتفاق می‌افتد
.
.
.
برای علاقمندان کار های خانم مونتگمری باید بگم چاپ این کتاب و ترجمه‌اش، (چاپ اول: 1402) یه اتفاق خوشایند به حساب میاد.
اگر این کتاب رو مطالعه کردید، حتما سراغ کتاب قصرآبی و کلاف سردرگم هم برید.
{تنها نکته همون توصیفات زیادی بود که گرچه من این نکته رو جزو سبک نگارش خانم مونتگمری می‌دونم.}
        

          باز هم تابستون، که در سنت کتابخوانی من، فصل مونتگمری خوندنه!
در راستای رفع دلتنگی از مونتگمری عزیز و توصیفات قشنگنش این کتاب رو خوندم و لذت بردم!
داستانش به پای سه گانه امیلی یا حتی تک جلدی قصر آبی نمی رسه ولی برای من، همون شخصیت های بی آلایش و پایان های قابل پیش بینی(🤭) و توصیفات زیبای مونتگمری کافیه! اگه معیارهاتون برای خوندن کتاب مثل من باشه، فکر کنم از خوندن کتاب لذت می برید.
کتاب، داستان مردیه که به جای دوستش ، موقتا در مدرسه ای دور از محل زندگیش مشغول به کار می شه و یک روز عصر توی باغ میوه، صدای ویولن زدن بسیار زیبایی می شنوه؛ بدون اینکه بدونه این صدا، اون رو با کیلمنی، بانوی زیبای باغ آشنا می کنه...
نکته ی آخر هم اینکه طراحی جلد رو دوست داشتم، موقع خوندن کتاب، کیلمنی رو شبیه تصویر جلد تصور می کردم و به نظرم مناسبه!

        

          آه، "کیلمنی بانوی باغ"! چه نامی "دل‌ربا" و "پر از رمز و راز"! "مونتگمریِ بی‌نظیر"، بار دیگر "قلمِ جادویی" خود را به کار گرفته و "داستانی عمیق" از "عشق و انتظار" بافته است. این بار، نه با "سرخیِ گیسوانِ آنشرلی"، که با "سیاهیِ موهایِ کیلمنی" و "سکوتِ لب‌هایش"، "دل‌هایمان" را به "طوفانی آرام" می‌سپارد. اجازه دهید این "حکایتِ دلنشین" را، با "پرده‌ای از شاعرانگی" و "نغمه‌ای از عشق" برایتان روایت کنم.

کیلمنی، بانوی باغ: سکوتِ دلکش، نغمه‌ی عشق در سایه‌سارِ باغ

در "جزیره‌ی پرنس ادوارد"، "آن بهشتِ کوچکِ کانادایی" که "هر نسیمش بویِ راز" می‌دهد، "اریک مارشالِ جوان"، "چشم به آینده‌ای درخشان" در "تجارتِ خانواده‌ی ثروتمندش" دوخته بود. "بیست و چهار بهار" از عمرش گذشته بود و "جاده‌ی موفقیت" زیر قدم‌هایش، "هموار و روشن" به نظر می‌رسید. اما "سرنوشت"، همیشه "پرده‌ای پنهان" دارد و "نقشه‌ای دیگر" در آستین. "پذیرشِ پستی دو ماهه" در "مدرسه‌ای تازه"، "کلیدِ ورود" او به "قلمرویِ ناشناخته‌ی قلب" شد.

دیداری در سایه‌سارِ باغ: سکوتِ زیبا، فریادِ عشق

و آنجا، در "باغِ قدیمیِ کانرزها"، "میانِ شکوفه‌ها و عطرِ سیب"، "کیلمنی گوردون" ظهور کرد؛ "بانویِ باغ"! "موهایش چون شبِ تیره"، "چشمانش چون آبیِ بیکرانِ دریا"، و "سکوتش"، "آوایی دلنشین‌تر از هر کلام". "نوایِ ویولنِ او"، "آبشارِ نت‌ها" بر "دلِ اریک" ریخت و "همان دم"، "قلبش" را "تسخیر" کرد. "اریک"، "اسیرِ افسونِ کیلمنی" شد؛ "دخترکی خجالتی و حساس"، که "لب‌هایش مهرِ سکوت داشت"، اما "چشمانش"، "هزاران رازِ ناگفته" را فریاد می‌زد.

رقصِ تقدیر، وسوسه‌ی انتخاب: جدالِ عشق و تقدیر

برای "اولین بار" در زندگی، "این شاهزاده‌ی خوشبخت"، باید "برای آنچه می‌خواست"، "سخت تلاش می‌کرد". "عشقی مرموز و جنجالی"، "جاده‌ای پر از چالش" را پیش رویش گشوده بود. "کیلمنی"، با "قلبی سرشار از مهر"، اما "ترسی پنهان"، "پیشنهادِ ازدواجِ اریک" را رد کرد. "گمان می‌برد" که "سکوتش"، "مانعی بر سرِ راهِ خوشبختیِ اریک" خواهد بود. "چه اندیشه‌ی پاکی!"، و "چه تعلیقی دلنشین!" در "این حکایتِ عاشقانه".

"این رمان"، "نوشته‌ی همان مونتگمریِ همیشه دلربا"، "سوالی بزرگ" را در دلِ "هر خواننده‌ای" می‌کارد: "سرنوشتِ این عشقِ خاموش، اما پرشور، چه خواهد شد؟" آیا "اریک"، "موفق به شکستنِ دیوارِ سکوت" خواهد شد؟ آیا "کیلمنی"، "باور خواهد کرد" که "عشق، شنیدنِ دل است، نه کلام"؟

نغمه‌ی انتظار: وقتی سکوت، خودِ عشق است

"کیلمنی بانوی باغ"، "دعوتی است" به "دنیایِ سکوت‌هایِ پر معنی"، "چشم‌هایِ گویا" و "دل‌هایِ عاشق". "دعوتی است" به "دیدنِ زیباییِ پنهان" در "گوشه‌ی هر باغ"، و "شنیدنِ نغمه‌ی عشق" در "سکوتِ دلکشِ لحظه‌ها". "این داستان"، "گواهی است" بر اینکه "گاهی اوقات، بزرگترین حرف‌ها"، "همان‌هایی هستند که گفته نمی‌شوند"، اما "با تمامِ وجود، حس می‌شوند".