『هو النور』
خوانش اول:
"اصلا نمی‌دونستم که عشق یه همچین حسیه، که می‌تونه این‌قدر به درونم نفوذ کنه و دو تا قلب توی سینه‌م بتپه."
خب این الان انصافه که من نمی‌تونم برم مارلی رو بغل کنم؟(:
مارلی دوست‌داشتنی‌ترین قصه‌گویِ ممکن بود. کایل(شخصیت اصلی) می‌گفت قصه‌هایِ مارلی جادوییه اما به نظر من خود مارلی جادویی بود. با این حال نویسنده جوری از پس شخصیت پردازی براومده بود که همذات‌پنداری عجیبی با این دختر مرموز و جالب داشتم.
بعد اینکه چه پلات توییست معرکه‌ای داشت. من رو تا مرز سکته برد.
قشنگ نویسنده کاری می‌کنه که همراه شخصیت‌ها دل‌تون بشکنه، عاشق بشید، وحشت کنید، لبخند بزنید، بغض کنید...

من عاشق رشد شخصیتی توی کتاب‌ها هستم و اینجا ما کایل و مارلی رو داشتیم که در کنار هم به خوبی رشد کردند و زخم‌های همدیگر رو درمان کردند. کایل از آدمی که بیشتر حواسش به خودش بود تبدیل به آدمی شد که تلاش می‌کرد بیشتر به اطرافیانش توجه کنه و مراقب‌شون باشه. سعی می‌کرد دیگه همه‌چیز رو کنترل نکنه. مارلی هم که همیشه از آدم‌ها فرار می‌کرد تبدیل به شخصی شد که تلاش می‌کرد توی فعالیت‌های اجتماعی شرکت کنه و ترس‌هاش رو کنار بزاره. این قسمت از کتاب رو بخونید:
"-کی وقتی می‌تونه حرف بزنه نمی‌زنه؟
+اونی که داره خودش رو از زندگی قایم می‌کنه."
_دوشنبه ۱۹ دی ۱۴۰۱

خوانش دوم:
خدای من! بسیار تغییر کرده‌ام اما هنوز هم همان ریحانه هستم. 
دوباره خواندن یک کتاب جالب است اما از آن جالب‌تر و حیرت‌انگیز‌تر خواندن جملاتی است که زیر آن‌ها خط کشیده‌ایم. گاهی دلیل علامت زدن آن جملات را یادمان می‌آید و گاهی نه. گاهی هنوز آن جمله به دلمان می‌نشیند و با آن متن‌ها ارتباط برقرار می‌کنیم و گاهی جملاتی که در گذشته حس‌شان کردیم الان برایمان فقط قطاری دنباله‌دار از کلمات هستند. 
نه تنها گذر عمر بلکه زمان‌های متفاوتی که کتاب را خواندیم، سیل اتفاقات و حوادث آن زمان بر درک‌ متفاوت‌مان از شخصیت‌ها اثر می‌گذارد. این جادوی قصه‌هاست که هر بار جوری دیگر احساس‌شان کنیم.
این بار جور دیگری کتاب را خواندم و حس کردم.
_ دوشنبه ۷ مهر ۱۴۰۴
      

        
『هو النور』
شارلوت برونته در این کتاب تمام اتفاقات اعم از تاریخی، اجتماعی، عاشقانه و... را از چندین بعد می‌نگرد. نتیجه‌گیری و برداشت را به عهده‌ی خود مخاطب می‌گذارد.
آیا کارخانه‌داران را ظالم و کارگران را مظلوم نشان می‌دهد یا بالعکس؟ هیچ‌کدام! هر حادثه‌ای چندین بعد دارد و شارلوت برونته بدون آنکه نگاه و دید شما را به سمت و سویی سوق دهد، حوادث را نشان می‌دهد. البته که لزوم درستکاری، مهربانی و پشتکار همیشه در قصه‌های شارلوت هست و قطب‌نمایی اخلاقی شخصیت‌ها را هدایت می‌کند.

می‌دانم که بسیاری از نویسنده‌ای که معلم اخلاق باشد بدشان می‌آید اما قلم شارلوت آنقدر زیبا و تکان‌دهنده است که بر من تاثیر شگرفی می‌گذارد. به جملات موردعلاقه‌ام تبدیل می‌شوند، علامت می‌زنم و بارها و بارها مرورشان می‌کنم.

دقت نظر و ظرافت طبع شارلوت برونته در خلق تک تک شخصیت‌های فرعی و اصلی بر کسی پوشیده نیست اما برای من مهم‌ترین وجه تمایز این کتاب وجود دو شخصیت اصلی و قهرمان زن است. دو زن که طبع و شخصیت بسیار متفاوتی دارند. تاثیر عشق، حوادث و بحران‌ها بر آن دو متفاوت است، روزگار را متفاوت می‌بینند و حس می‌کنند. آسایش و راحتی را متفاوت می‌بینند اما قطعا به بهترین دوستان یکدیگر تبدیل می‌شوند.
اگر چندین سال پیش بود می‌گفتم که کاش زندگی به انسان‌هایی همچون کارولین سهل می‌گرفت اما حال می‌دانم که سخت‌گیری بر خود در ذات کارولین بود و شکنجه‌گرِ اصلی کارولین بعد از رابرت خودش بود. این‌گونه آدم‌ها را هیچ‌کس و هیچ‌کس نمی‌تواند بیشتر از خودشان زجر دهد. همین موضوع قلب انسان را بیشتر به درد می‌آورد. چه می‌شد اگر همانند شرلی سهل‌گیر خلق می‌شد؟ شاید نور خورشید را گرم‌تر حس می‌کرد و آینده را متفاوت می‌دید...
با وجود تفاوت شخصیتی هر دو بسیار باذکاوت، عمیق و دوست‌داشتنی خلق شده‌ بودند. دنبال کردن قصه‌شان در آن دوران پر تب و تابِ تاریخی حس‌های متفاوتی را در من بیدار می‌کرد.
خواندن ریزه‌کاری‌های شخصیتیِ هر دو من را به وجد می‌آورد.

همچنین ضرورت شغل و حرفه برای برخی از زنان، جنبه‌ای اجتماعی‌ است که در این کتاب نه تنها اشاره شده بلکه به خوبی درک می‌شود. شما به خوبی تنهایی و پرپر شدنِ کارولین در خانه را می‌بینید و حس می‌کنید. کارولین نیازی که برای پرورش تجربه و فکر خود دارد را در خانه نمی‌یابد. در حالی که شرلی از این نوع زندگی بسیار هم لذت می‌برد. انسان‌ها متفاوتند و نمی‌شود یک نسخه را برای همه نوشت.

عزت نفس ویژگی مشترک بسیاری از شخصیت‌های داستان بود. در سطر به سطر داستان عزت نفس مشاهده می‌شد.
کاپیتان کیلدار عزیز که سعی می‌کرد ناراحتی‌های خود را بروز ندهد. کارولین و لویی که سعی می‌کردند از عشق خودم دم نزنند و رابرت که هر چند برای من به هیچ وجه شخصیت دلچسبی نبود اما سعی می‌کرد یک تنه از تمام مشکلات بربیاید.
جمله‌ای را لویی گفت که یادم نمی‌رود "گاهی فقر و غرور با هم‌اند." 
من اسم آن را عزت نفس می‌گذارم که در شخصیت‌هایی همچون فارن به‌خوبی تبلور یافته بود. 

نیم ستاره‌ی کم شده بخاطر بعد عاشقانه‌ی کتاب است. عشق برخی از شخصیت‌ها برای من قابل درک نبود و از ظواهر فراتر نمی‌رفت. برای مثال با عمق وجود درک می‌کردم که این شخصیت عاشق است اما دلیلش را درک نمی‌کردم. چرا؟ حتی نتیجه‌اش برای من نه تنها واقع‌گرا نبود بلکه هشدار دهنده بود. نمی‌خوام بیشتر در رابطه با این قسمت و پایانش صحبت بکنم چون انتقادهای بسیاری دارم که بیشتر به نظرات شخصی خودم برمی‌گردد.
پ.ن: تصویر روایت‌گر قسمتی از کتاب است که من بسیار دوستش دارم.
_چهارشنبه ۲ مهر ۱۴۰۴ 
      

        『هو النور』
کتاب مصور کوچکی در بابِ سوگواری است.
سوگ را نمی‌شود درمان کرد. فقط می‌توان بر روی آن مرهمی گذاشت. 
این کتاب رو از دست ندید.
_ چهارشنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۳
      

        『هو النور』
فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ[بقره:37]
 آرزو می‌کنم افراد بیشتری این کتاب را بخوانند. 
نام کتاب به خوبی محتوایش را توضیح می‌دهد. 
اگر شما هم مانند بنده‌ی حقیر از خطاها و کاستی‌هایتان ناامید می‌شوید و احساس می‌کنید که شهدا از اولین روز خلقت‌شان به‌مانند شهیدان زندگی‌ کرده‌اند، حتما این کتاب را بخوانید. همانند نور به دریچه‌ی قلب‌تان می‌تابد و گرمایش وجودتان را دربرمی‌گیرد.
انسان به امید زنده است و چه امیدی قشنگ‌تر از امیدِ رسیدن به خالق خوبی‌ها...✨️🌱

تنها نکته‌ی منفیِ کتاب برای من این است که تعداد بالای نویسندگانی که این کتاب را نگارش کرده‌اند کاملا مشخص است و  گاهی انسجام لازم را ندارد. شاید هم از قصد به این صورت نگاشته شده تا لحن گوینده‌های حکایت‌ها حفظ شود. در هر صورت محتوای کتاب بسیار ارزشمند و زیباست. امیدوارم بیشتر به این‌گونه قصه‌ها توجه شود.
_ جمعه ۷ شهریور ۱۴۰۴📚
      

        『هو النور』
خوب می‌شد اگر طرفداران قانون جذب کمی تعصب خود را کنار گذاشته و نیم نگاهی به این کتاب می‌انداختند. نویسنده به صورت خلاصه و با بررسی آیات و روایاتی که خود مروجان قانون جذب برای تصدیق آن استفاده می‌کنند، نشان می‌دهد که این قانون نه تنها در اسلام باطل است و پایه‌ و اساسی ندارد بلکه صرفا انسان را به ورطه‌ی ناامیدی، زیاده‌خواهی و کفر می‌کشاند. 
-20 تیر ۱۴۰۴
      

        "If all else perished and he remained, I should still continue to be; and if all else remained, and he were annihilated, the universe would turn to a mighty stranger,"

"He's more myself than I am. Whatever our souls are made of, his and mine are the same"
      

        『هو النور』
تا به حال شده است کسی شما را برای خواندن رمان قضاوت کند؟ اشخاصی که نگاهی از بالا به پایین به شما می‌اندازند و می‌گویند که "اهل رمان خواندن نیستند."
خوشا به حال‌شان ولی کاش ما را به حال خود واگذارند و وقت و بی‌وقت اظهار نظرهای بی‌مورد نکنند و بگذارند ما در دنیای قصه‌های خود بمانیم.
ما انسان‌ها در یک کشور، یک شهر، یک خانواده و تاریخ به خصوص به دنیا می‌آییم. ممکن است امکان دیدن کشورهای بسیار را نداشته باشیم و قطعا امکان دیدن تاریخ‌ها و دوره‌های مختلف را نداریم؛ چند لحظه صبر کنید! فکر کنم داریم. چجوری؟ کتاب! کتاب! کتاب!
با کتاب‌ها، قصه‌ها، افسانه‌ها و داستان‌ها هر چند استعاری؛ امکان زیستن در بین انسان‌های بی‌شمار، کشورهای گوناگون، دوره‌های متفاوت، عصرهای متنوع و.. را داریم. 

چطور می‌توان تنها به یک زندگی کفایت کرد وقتی می‌توانیم با کتاب‌ها زندگی‌های بی‌شماری را تجربه کنیم.

در این کتاب صحبت‌های آقای خامنه‌ای را در باب کتاب جمع‌آوری کرده‌اند و در میان صحبت‌های ایشان به خوبی به لزوم قصه‌خوانی و قصه‌نویسی اشاره شده است. ایشان به زیبایی در صحبت‌هایشان به این نکته اشاره کرده‌اند که تاریخ روزگاران متفاوت را با قصه بهتر می‌توان درک کرد و ملموس یافت.

ایشان درباب کتاب صحبت‌های متنوع و بی‌شماری داشته‌اند و اگر این کتاب به‌روزرسانی شده و صحبت‌های ایشان را ده سال اخیر نیز جای بدهند، عالی می‌شود.

به قول ایشان کاش نویسنده‌ای به‌مانند ویکتور هوگو پیدا می‌شد و روزگار مردم در این دوران را به نگارش درمی‌آورد. قصه‌ی این مردمِ همدل، شجاع و باغیرت واقعا خواندنی‌ است.
-شنبه ۳۱ خرداد ۱۴۰۴
      

        『هو النور』
صادقانه نظرم نسبت به جلد اول تغییری نکرده است.
این نوع پایان‌بندی‌ها مرا به یاد افسانه‌ها و داستان‌های برادران گریم می‌اندازد؛ جایی که هر اشتباه ممکن است به پایانی سهمگین منجر شود. شاید برای بزرگسالان این موضوع بامزه به نظر برسد، اما کودکان چه؟ باید در نظر داشت که روحیه‌ی هر کودک با دیگری متفاوت است و پیش‌بینی تأثیر این نوع پایان‌بندی‌ها بر آن‌ها کار آسانی نیست.
_چهارشنبه ۸ اسفند ۱۴۰۳
      

        من نسخه‌ی صوتی رو با صدای خود مل رابینز گوش دادم. نسخه‌ی صوتی با متن اصلی کتاب یکم تفاوت داره و یک سری جاها نسخه‌ی صوتی حتی بیشتر از متن خود کتابه. مل رابینز یه جوری خودمونی و با شوخی از زندگی خودش و اطرافیانش تعریف می‌کرد که حس می‌کردم دارم با دوستم حرف می‌زنم. نمی‌دونم شاید منم اگه نسخه متنی رو می‌خوندم، خوشم نمی‌اومد یا حوصله‌ام سر می‌رفت اما واقعا از نسخه‌ی صوتی‌اش لذت بردم^^
۳۱ فروردین ۱۴۰۴
      

        جادویی، ناز و دلنشین.
      

        "هر کس با او برخورد کرده از اون خاطره‌ای مثل آفتاب داره."
آرزو می‌کنم روزی برسه که راجع به من هم این رو بگن.
      

        『هو النور』
آیا زمانی بهتر از حالا برای مطالعه این کتاب سراغ دارید؟ 
در این اثر، سخنرانی‌های امام موسی صدر درباره سوره قدر که در جلسات متوالی ایراد شده، به نگارش درآمده است. ایشان آیات را از جنبه‌های دینی، تاریخی، علمی و دیگر ابعاد مورد بررسی قرار داده و برای روشن‌تر شدن مطالب، به آیات دیگری از قرآن نیز اشاره کرده‌اند.

نکته‌ای که برایم جالب بود این بود که ایشان با قاطعیت برخی تفاسیر و روایات را بیان نمی‌کردند. بلکه می‌فرمودند با توجه به بررسی‌های خودم به این نتیجه رسیده‌ام و ممکن است که حتی نظر من هم درست نباشد.
این رویکرد، واقعاً نشان‌دهنده بزرگی و تواضع ایشان است.
_جمعه ۱ فروردین ۱۴۰۴
      

        『هو النور』
اگر دلتون گریه می‌خواد، سراغ کتاب خوبی اومدید.
این کتاب قلبم رو مچاله کرد. فکر کنم الان نویسنده داره پودر حاصل از قلبم رو در رودخانه‌ می‌ریزه.🥲
قصه از اونجایی شروع میشه که "مرگ" در خونه رو می‌زنه و میگه که قصد داره مادربزرگ بچه‌ها رو ببره.
کتاب کوتاهی است که در یک نشست چند دقیقه‌ای تمام می‌شود. 🌸
_چهارشنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۳

      

        『هو النور』
انگار که این چشم‌ها، چشم‌های دیروز نیست.
"شاید جسم انسان، آرام و مرحله به مرحله رشد کند، ولی روح با جهش‌هایی بلند و ناگهانی بزرگ می‌شود و زمانی به والاترین درجه‌اش می‌رسد."
گاهی چند سال می‌گذرد و رشد نمی‌کنیم اما گاهی اوقات هم به فاصله یک صبح تا شب، بزرگ می‌شویم، عمیق‌تر می‌شویم و نوع نگاه‌مان متفاوت می‌شود. به آینه نگاه می‌کنیم و با خود می‌گوییم: انگار که این چشم‌ها، چشم‌های دیروز نیست.
_ دوشنبه ۲۳ مرداد ۱۴۰۲
      

        『هو النور』
"هیچ وقت نباید فکر کنیم کارمان با زندگی تمام است؛ چون درست زمانی که احساس می‌کنیم به خطوط آخر قصه‌مان رسیده‌ایم، دست سرنوشت، کتاب عمرمان را ورق می‌زند و فصلی تازه پیش رویمان می‌گشاید."
کاش نی‌زن از راه نمی‌رسید.(شما بخوانید جنگ)
کاش اجازه می‌داد بیشتر بچگی می‌کردن. کاش هیچ وقت از آن رویاها و امیدهای شیرین بیرون نمی‌آمدند. کاش بدانند که این فصل سخت هم بالاخره تمام می‌شود و اگر به ورق زدن کتاب زندگی‌شان ادامه بدهند می‌توانند فصل‌های جدیدتری را ببینند.
_ جمعه ۲۵ فروردین ۱۴۰۲