به اندازه جلد اول دوستش داشتم.
یکی از بهترین مجموعه های جنایی هست که خوندم:)
پی نوشت برای پیپ؛من هم عاشق پیژامه هستم:>
      

        باورم نمیشه اینجوری تموم شد:)
اولش فکرمیکردم کتاب برای بچه ها کوچکتر باشه،ولی یهو توی کتابخونه خیلی به چشمم اومد.به خاطر طراحی قشنگ جلدش:>

کتابشو خیلی دوست داشتم،با این‌که اولش ریدینگ اسلامپ شدم.اون هم به خاطر سه گانه بودن کتاب که باعث شد یکم گیج بشم
وایب خیلی دوست داشتنی و فانتزی طوری داشت،به قدری جذبش شدم که به دنبال فیلمش هم رفتم
پی نوشت؛نفست رو حبس کن،به خوراکی ها دست نزن،گچ رو فراموش نکن،دلم رحم هم نباش،برو کتاب رو شروع کن:>
(بخونید کتاب را منظورم را میفهمید)

      

        این کتاب یکی از بهترین اثری بود که از خانم مک فادن خوندم.
وایب کتاب برای یک داستان جنایی خیلی خفن بود از نظر من البته
واقعا یه جاهایی از کتاب قابل پیش بینی نبود،و واقعا تهش خیلی خوب تموم شد،من اصلا فکرنمیکردم همچین بشه،و اینجوری بودددم واااااا😨
یه سری جاها فلش بک به عقب بود که من دوستش داشتم و یه حس کنجکاوی رو بهت میداد،ولی گذشته رو خوب توصیف نکرده بود و کامل مبهم بود و من هنوز دنبال یه چیزی توی گذشته کارکتر بودم،و خوب نتونسته بود اون قسمتو دربیاره.
درکل کتاب خوبی توی ژانر جنایی بود و حق داشت معروف بشه
      

        این کتاب مثل مثل غواصی کردن توی اقیانوسه؛ گاهی اوقات آرامش‌بخشه و گاهی هم آدم رو با حقایق تلخ و تنهایی روبرو می‌کنه. 
پی نوشت برای هنری؛چرا انقدر پرنسسعلی هستی مرد:)
      

        کتاب "زمین بر پشت لاک‌پشت‌ها" دومین اثری بود که از جان گرین خوندم و راستش رو بخواین، حسابی رفت توی لیستم! بعد از اینکه "بخت پریشان" اونقدر منو جذب خودش کرد که کلاً قفل شدم روش و دنبال بقیه کارای جان گرین رفتم، این کتاب هم واقعاً نظرمو جلب کرد.

بذارین روراست باشم، من با این کتاب زندگی کردم! انگار جان گرین اومده بود و قصه ذهن خود منو نوشته بود. اون حس لعنتی که افکار آدمو می‌بلعه و نمی‌ذاره نفس بکشی رو، انقدر خوب و دقیق توضیح داده بود که مو به تن آدم سیخ میشه. این مشکلیه که خیلی از نوجوونا باهاش دست و پنجه نرم می‌کنن و به نظرم خیلی کمه کتابایی که انقدر واقعی و بدون ادا و اصول، بهش بپردازن.

جان گرین بدون اینکه بخواد نصیحت کنه یا شعار بده، دقیقاً حال و هوای ایزا، شخصیت اصلی داستان رو به ما نشون میده. این سفر گاهی واقعاً ترسناکه، ولی از یه طرف یه حس رهایی هم به آدم میده؛ چون میفهمی تنها نیستی و خیلیای دیگه هم مثل تو با این چیزا درگیرن. این کتاب فقط یه قصه نیست، یه آینه است که واقعیت درونی خیلی از ما رو نشون میده.

خوشحالم که این کتاب رو تو همین سن و سال خوندم، چون واقعاً رفت جزو اون کتابایی که همیشه یادم میمونه و به همه هم پیشنهادش میدم. اگه دنبال یه کتابی هستید که حرف دلتونو بزنه و یه کمکی هم بهتون بکنه تا پیچیدگی‌های ذهن رو بهتر بشناسید، خصوصاً اگه نوجوون هستید، حتماً "زمین بر پشت لاک‌پشت‌ها" رو بخونید. پشیمون نمیشید!

      

        راستش رو بخوای، اولش که اسم کتاب “عشق‌های فراموش‌شده” نشر هوپا رو دیدم، فکر کردم حتماً یه کتاب کلاسیک و سخته که شاید خوندنش یه کم زمان ببره.

ولی وقتی شروع کردم به خوندن، دیدم اصلاً اینطور نیست! کتاب خیلی ساده و خودمونی نوشته شده بود و کلی هم لحن بامزه و خنده‌داری داشت. انگار که یکی داشته داستان‌های قدیمی ایرانی رو با زبون خودمونی و یه عالمه شوخی تعریف می‌کرده. کلاً خیلی باهاش حال کردم😭
      

        راستش رو بخوای، اولش که اسم کتاب “عشق‌های فراموش‌شده” نشر هوپا رو دیدم، فکر کردم حتماً یه کتاب کلاسیک و سخته که شاید خوندنش یه کم زمان ببره.

ولی وقتی شروع کردم به خوندن، دیدم اصلاً اینطور نیست! کتاب خیلی ساده و خودمونی نوشته شده بود و کلی هم لحن بامزه و خنده‌داری داشت. انگار که یکی داشته داستان‌های قدیمی ایرانی رو با زبون خودمونی و یه عالمه شوخی تعریف می‌کرده. کلاً خیلی باهاش حال کردم😭
      

        یادش بخیر:)
تو بچگیام با این کتاب احساس می‌کردم ته خفنی هستم😭
      

        یه چیزی توی خوندن این کتاب بود که نمی‌تونم دقیق توضیحش بدم؛ یه حسِ عجیب که قاطی غم و امید و فکر کردن به زندگی و فرصت‌ها بود. داستان دختری که فقط ۷ روز وقت داره، باعث شد چند بار با خودم فکر کنم: اگه من فقط یه هفته وقت داشتم، چی‌کار می‌کردم؟ با کی حرف می‌زدم؟ چی رو جبران می‌کردم؟

به نظرم قشنگ‌ترین بخش کتاب، همین تغییر تدریجی شخصیت اصلی بود. اینکه از یه دختر معمولی با کلی کارِ نکرده و اشتباه، تبدیل می‌شه به کسی که می‌فهمه هر لحظه‌ی زندگی چقدر می‌تونه ارزشمند باشه. همین باعث شد من هم توی لحظه‌هایی از کتاب دلم بگیره، گاهی بغض کنم و گاهی لبخند بزنم.

البته راستش رو بخوای، انتظار بیشتری داشتم. حس می‌کنم پتانسیلِ زیادی داشت که می‌تونست عمیق‌تر و تاثیرگذارتر باشه. بعضی جاها خیلی سریع رد شد، یا سطحی موند، ولی با این حال همون حال خوبِ عجیبی که گفتم، بهم داد. از اون کتاباست که وقتی تمومش می‌کنی، یه مدتی توی ذهنت می‌مونه و بهت یادآوری می‌کنه که باید زندگی رو بیشتر زندگی کرد.

پی نوشت برای سمی؛
تو به ما نشون دادی که حتی وقتی زمان داره تموم میشه، هنوز میشه آدمِ بهتری شد... و این شجاعته که از خیلی‌ها برنمیاد:)
      

        وقتی رویاها در تاریکی گم می‌شوند

"شب‌های روشن"، اولین گام من به دنیای شگفت‌انگیز و گاهی تاریک داستایفسکی بود و اعتراف می‌کنم که این نویسنده، استاد استخراج احساسات پنهان در انسان‌هاست. این داستان کوتاه، مانند یک نقاشی آبرنگ از شب‌های سن پترزبورگ است؛ پر از غم شیرین، دلتنگی‌های عمیق و امیدهایی که در مه غلیظ شهر گم می‌شوند.

فضای داستان، سنگین و احساسی است. راوی، با تمام وجودش دل به دریا می‌زند و دلباخته‌ی دختری می‌شود که تمام دنیایش را روشن می‌کند. اما این عشق، مانند یک شهاب‌سنگ زودگذر است؛ درخشنده اما ناپایدار. همین حس نرسیدن و تلخی عشق‌های نافرجام، یکی از جنبه‌هایی بود که مرا به شدت درگیر کرد. انگار سرنوشت، همیشه بازیگوش‌تر از آن است که ما می‌خواهیم.

اما شخصیت ناتسکا... هم زیبا و هم به طرز عجیبی دور از دسترس. آن بی‌خیالی‌اش، که گاهی حس می‌کردم شبیه کسی است که در رویا زندگی می‌کند یا حتی "تریاک می‌زده" (جسارت مرا ببخشید بابت این تشبیه!)، واقعاً عجیب بود. این که حتی اسم مردی که تمام شب‌هایش را با او گذرانده، نمی‌پرسد، نشان از یک دنیای درونی کاملاً متفاوت دارد. شاید او در انتظار عشق دیگری است، یا شاید دنیای خیالی‌اش آنقدر واقعی است که واقعیتی جز آن را نمی‌بیند. این گره‌ی شخصیتی، داستان را برایم جذاب‌تر کرد، اما در عین حال، حسرت را هم عمیق‌تر.
      

        ۶ نفر، یه تیرانداز و رازهایی که باید فاش میشدن!

این کتاب با داستانی که در مورد ۶ نفر، یه تیرانداز و رازهایی که یواش یواش فاش میشن، آدم رو درگیر خودش می‌کنه. ترکیبی از عشق، خیانت، دروغ، پنهان‌کاری، دوستی و هیجان که حسابی خواننده رو نگه می‌داره.

راستش رو بخواهید، بعد از اینکه «راهنمای کشف قتل» خانم هالی جکسون رو خوندم و خیلی از قلمشون خوشم اومد، این کتاب رو هم برداشتم. با اینکه این یکی به اندازه اون کتاب پر از پیچ و خم‌های معمایی نبود، ولی خانم جکسون با مهارتشون تونستن حتی فضای کوچیک یه واگن ۹ و نیم متری رو تبدیل به یه جایی پر از هیجان کنن. واقعاً فوق‌العاده است!

من ۶۰ صفحه آخر کتاب رو که خوندم، حسابی میخکوب شدم. جاهایی بود که واقعاً نمی‌تونستم کتاب رو زمین بذارم. البته، به نظرم پایانش می‌تونست یه کم هیجان‌انگیزتر باشه، ولی خب شاید هم این فقط حس من بود.

در کل، اگه جنایی دوست دارید، این کتاب رو حتماً بخونید. شخصیت‌پردازی‌هاش قویه و پایانش هم تمیز و دقیقه، طوری که دیگه هیچ سوالی توی ذهن آدم باقی نمی‌مونه

پی نوشت برای رد؛ تا وقتی حقیقتِ تلخِ فریب رو نچشیده بودی، نمی‌دونستی چقدر راحت می‌شد اون لبخندِ دروغین رو خوند.”
      

        کتاب «مادربزرگ سلام رساند و گفت متاسفم» برای من خیلی خاص بود. با هر شخصیتش زندگی کردم، چون همه‌شون با ضعف‌ها و اشتباه‌های واقعی‌شون، خیلی شبیه آدم‌های دور و بر ما بودن. هر کدوم داستان خودش رو داشتن و این عمق شخصیت‌ها باعث شد کتاب خیلی واقعی و ملموس بشه.
این کتاب درباره تفاوت‌ها، بخشیدن‌ها و پذیرفتنِ همدیگه است؛ چیزهایی که توی زندگی واقعی خیلی بهشون نیاز داریم.
داستانش باعث شد هم بغض کنم و هم لبخند بزنم؛ کاش می‌تونستم همه شخصیت‌ها رو بغل کنم و بهشون بگم که تنها نیستن.
عاشق قلم فردریک بکمن شدم، چقدر ساده و در عین حال عمیق زندگی رو روایت می‌کنه. واقعاً از این نویسنده خوشم اومده و حالا جزو مورد علاقه‌هامه.
فردریک، ممنون که با این داستان‌ها به ما یادآوری می‌کنی زندگی پر از رنگ و احساسه.

پی نوشت برای السا؛ا تو به من یاد دادی که حتی وقتی زندگی پر از اشتباه و ناراحتیه، بخشیدن و پذیرفتن خودش بزرگ‌ترین قدرته. راهی که رفتی، راه امید و زندگی بود.
پی نوشت2؛ السا من هم دنبال قهرمان زندگیم هستم و فکرکنم پیداشون کردم:)
      

        «النور و پارک» مثل آهنگی آرام و دلنشین است که بی‌صدا وارد دل می‌شود و نمی‌توانی آن را فراموش کنی. حال و هوای کتاب، پر از حس‌های ساده و واقعی نوجوانی است؛ آن حس‌های دست‌نیافتنی، ترس‌ها، شور و اشتیاق‌ها، و عشق‌هایی که به جای غرور، خلوص دارند. در دنیایی که همه چیز پیچیده و پر از قضاوت است، النور و پارک به ما یادآوری می‌کنند که عشق واقعی، نه کامل است و نه بی‌عیب، بلکه با تمام تلخی‌ها و شیرینی‌هایش زیباست.

شخصیت‌ها برایم نه ایده‌آل، بلکه عمیق و زنده بودند؛ آن‌ها با تمام ضعف‌ها و اشتباهاتشان، جایی در قلبم باز کردند. این نقص‌ها، نه تنها انسانی بودنشان را نشان می‌دهد، بلکه باعث می‌شود عشقشان باورپذیر و تاثیرگذار شود. چیزی که بیش از همه دوست داشتم، صداقت و پاکی روابطشان بود؛ عشقی که نه از روی ظاهر، بلکه از دل و روح جوانه می‌زند.

اما این کتاب تنها یک داستان عاشقانه نیست. «النور و پارک» شجاعانه به مسائلی همچون نژادپرستی، معیارهای ظالمانه‌ی زیبایی، تجاوز و زن‌ستیزی می‌پردازد و از زخم‌های پنهان جامعه سخن می‌گوید. نویسنده، با زبانی ساده و در عین حال قدرتمند، ما را دعوت می‌کند که فراتر از ظاهر و پیش‌فرض‌ها، انسان‌ها را ببینیم و بشنویم.

خواندن این کتاب مثل نفس کشیدن در هوای تازه‌ای بود؛ هوایی پر از امید، درد، و عشق ناب. هر صفحه‌اش را که ورق می‌زدم، با خودم می‌گفتم چقدر خوب است که هنوز هم چنین داستان‌هایی نوشته می‌شوند؛ داستان‌هایی که به ما یادآوری می‌کنند در جهانی که پر از قضاوت و تبعیض است، محبت و درک می‌تواند همه چیز را تغییر دهد.

پی نوشت؛

النور:
«او مثل نوری نرم و گرم در تاریکی‌های زندگی‌اش بود، کسی که با وجود همه دردها، هنوز به دوست داشتن ایمان داشت.»

پارک:
«او تکیه‌گاهی بود که در لحظه‌های سرد و سردرگمی، بی‌صدا اما محکم کنار النور ایستاد، تا نشان دهد عشق یعنی درک و همراهی بی‌قید و شرط.»
      

        «هر روز راه خانه دور و دورتر می‌شود» داستانی است که خیلی راحت می‌تونی باهاش ارتباط برقرار کنی. فردریک بکمن باز هم مثل همیشه توانسته شخصیت‌هایی بسازه که واقعی و نزدیک به زندگی روزمره ما هستند.

این کتاب درباره احساسات پیچیده‌ای است که گاهی تو زندگی تجربه می‌کنیم؛ مثل سختی‌ها، تصمیم‌های بزرگ، و اینکه چطور می‌شه با گذشته و حال کنار اومد. بکمن با زبانی ساده و روون، ما رو وارد دنیای شخصیت‌ها می‌کنه و باعث می‌شه همراه‌شون فکر کنیم، دل بسوزونیم و گاهی هم امیدوار بشیم.

خواندن این کتاب مثل یک گفت‌وگوی آرام با دوستیه که می‌خواد بفهمه ما چطور با سختی‌ها روبرو می‌شیم و چطور می‌تونیم زندگی‌مون رو ادامه بدیم. داستان به ما یادآوری می‌کنه که «خانه» فقط یک مکان نیست؛ یک احساسه، جایی که دل بهش تعلق داره، حتی وقتی راهش دور و دورتر می‌شه.

اگر دنبال کتابی می‌گردی که راحت بخونی، اما به دل بشینه و بعد از تموم شدنش کلی فکر کنی، «هر روز راه خانه دور و دورتر می‌شود» گزینه خیلی خوبی‌یه.

پی نوشت؛ فردریک بکمن نویسنده موردعلاقم شد:)
      

        کتاب «بادیگارد» شاید داستانش کلیشه‌ای باشه، ولی واقعاً تونست حس و حال خوبی بهم منتقل کنه. روند داستان آرام و ملایم بود و یه وایب تابستونی خنک داشت که با یه عاشقانه طنز ترکیب شده بود. کل کل‌ها و صحبت‌های شخصیت‌ها خیلی بامزه و دوست‌داشتنی بودن و باعث می‌شد کلی بخندم و حال خوبی داشته باشم.
بعد از خوندن چندتا کتاب غمگین و افسرده‌وار، این کتاب واقعاً مثل یه نسیم تازه بود که دلم رو آرام کرد و بهم انرژی مثبت داد.
برای من که دنبال یه داستان سبک، شیرین و سرشار از حس خوب بودم، «بادیگارد» بهترین انتخاب بود. داستانی که شاید ساده به نظر برسه، اما دقیقاً همون چیزیه که گاهی لازم داریم؛ یه نفس تازه و لحظه‌هایی پر از لبخند و آرامش.

پی نوشت برای هانا؛ خوشبخت بشی زن به شوهر سلام مارا برسون😭🫢