یادش بخیر:)
تو بچگیام با این کتاب احساس می‌کردم ته خفنی هستم😭
      

        یه چیزی توی خوندن این کتاب بود که نمی‌تونم دقیق توضیحش بدم؛ یه حسِ عجیب که قاطی غم و امید و فکر کردن به زندگی و فرصت‌ها بود. داستان دختری که فقط ۷ روز وقت داره، باعث شد چند بار با خودم فکر کنم: اگه من فقط یه هفته وقت داشتم، چی‌کار می‌کردم؟ با کی حرف می‌زدم؟ چی رو جبران می‌کردم؟

به نظرم قشنگ‌ترین بخش کتاب، همین تغییر تدریجی شخصیت اصلی بود. اینکه از یه دختر معمولی با کلی کارِ نکرده و اشتباه، تبدیل می‌شه به کسی که می‌فهمه هر لحظه‌ی زندگی چقدر می‌تونه ارزشمند باشه. همین باعث شد من هم توی لحظه‌هایی از کتاب دلم بگیره، گاهی بغض کنم و گاهی لبخند بزنم.

البته راستش رو بخوای، انتظار بیشتری داشتم. حس می‌کنم پتانسیلِ زیادی داشت که می‌تونست عمیق‌تر و تاثیرگذارتر باشه. بعضی جاها خیلی سریع رد شد، یا سطحی موند، ولی با این حال همون حال خوبِ عجیبی که گفتم، بهم داد. از اون کتاباست که وقتی تمومش می‌کنی، یه مدتی توی ذهنت می‌مونه و بهت یادآوری می‌کنه که باید زندگی رو بیشتر زندگی کرد.

پی نوشت برای سمی؛
تو به ما نشون دادی که حتی وقتی زمان داره تموم میشه، هنوز میشه آدمِ بهتری شد... و این شجاعته که از خیلی‌ها برنمیاد:)
      

        وقتی رویاها در تاریکی گم می‌شوند

"شب‌های روشن"، اولین گام من به دنیای شگفت‌انگیز و گاهی تاریک داستایفسکی بود و اعتراف می‌کنم که این نویسنده، استاد استخراج احساسات پنهان در انسان‌هاست. این داستان کوتاه، مانند یک نقاشی آبرنگ از شب‌های سن پترزبورگ است؛ پر از غم شیرین، دلتنگی‌های عمیق و امیدهایی که در مه غلیظ شهر گم می‌شوند.

فضای داستان، سنگین و احساسی است. راوی، با تمام وجودش دل به دریا می‌زند و دلباخته‌ی دختری می‌شود که تمام دنیایش را روشن می‌کند. اما این عشق، مانند یک شهاب‌سنگ زودگذر است؛ درخشنده اما ناپایدار. همین حس نرسیدن و تلخی عشق‌های نافرجام، یکی از جنبه‌هایی بود که مرا به شدت درگیر کرد. انگار سرنوشت، همیشه بازیگوش‌تر از آن است که ما می‌خواهیم.

اما شخصیت ناتسکا... هم زیبا و هم به طرز عجیبی دور از دسترس. آن بی‌خیالی‌اش، که گاهی حس می‌کردم شبیه کسی است که در رویا زندگی می‌کند یا حتی "تریاک می‌زده" (جسارت مرا ببخشید بابت این تشبیه!)، واقعاً عجیب بود. این که حتی اسم مردی که تمام شب‌هایش را با او گذرانده، نمی‌پرسد، نشان از یک دنیای درونی کاملاً متفاوت دارد. شاید او در انتظار عشق دیگری است، یا شاید دنیای خیالی‌اش آنقدر واقعی است که واقعیتی جز آن را نمی‌بیند. این گره‌ی شخصیتی، داستان را برایم جذاب‌تر کرد، اما در عین حال، حسرت را هم عمیق‌تر.
      

        ۶ نفر، یه تیرانداز و رازهایی که باید فاش میشدن!

این کتاب با داستانی که در مورد ۶ نفر، یه تیرانداز و رازهایی که یواش یواش فاش میشن، آدم رو درگیر خودش می‌کنه. ترکیبی از عشق، خیانت، دروغ، پنهان‌کاری، دوستی و هیجان که حسابی خواننده رو نگه می‌داره.

راستش رو بخواهید، بعد از اینکه «راهنمای کشف قتل» خانم هالی جکسون رو خوندم و خیلی از قلمشون خوشم اومد، این کتاب رو هم برداشتم. با اینکه این یکی به اندازه اون کتاب پر از پیچ و خم‌های معمایی نبود، ولی خانم جکسون با مهارتشون تونستن حتی فضای کوچیک یه واگن ۹ و نیم متری رو تبدیل به یه جایی پر از هیجان کنن. واقعاً فوق‌العاده است!

من ۶۰ صفحه آخر کتاب رو که خوندم، حسابی میخکوب شدم. جاهایی بود که واقعاً نمی‌تونستم کتاب رو زمین بذارم. البته، به نظرم پایانش می‌تونست یه کم هیجان‌انگیزتر باشه، ولی خب شاید هم این فقط حس من بود.

در کل، اگه جنایی دوست دارید، این کتاب رو حتماً بخونید. شخصیت‌پردازی‌هاش قویه و پایانش هم تمیز و دقیقه، طوری که دیگه هیچ سوالی توی ذهن آدم باقی نمی‌مونه

پی نوشت برای رد؛ تا وقتی حقیقتِ تلخِ فریب رو نچشیده بودی، نمی‌دونستی چقدر راحت می‌شد اون لبخندِ دروغین رو خوند.”
      

        کتاب «مادربزرگ سلام رساند و گفت متاسفم» برای من خیلی خاص بود. با هر شخصیتش زندگی کردم، چون همه‌شون با ضعف‌ها و اشتباه‌های واقعی‌شون، خیلی شبیه آدم‌های دور و بر ما بودن. هر کدوم داستان خودش رو داشتن و این عمق شخصیت‌ها باعث شد کتاب خیلی واقعی و ملموس بشه.
این کتاب درباره تفاوت‌ها، بخشیدن‌ها و پذیرفتنِ همدیگه است؛ چیزهایی که توی زندگی واقعی خیلی بهشون نیاز داریم.
داستانش باعث شد هم بغض کنم و هم لبخند بزنم؛ کاش می‌تونستم همه شخصیت‌ها رو بغل کنم و بهشون بگم که تنها نیستن.
عاشق قلم فردریک بکمن شدم، چقدر ساده و در عین حال عمیق زندگی رو روایت می‌کنه. واقعاً از این نویسنده خوشم اومده و حالا جزو مورد علاقه‌هامه.
فردریک، ممنون که با این داستان‌ها به ما یادآوری می‌کنی زندگی پر از رنگ و احساسه.

پی نوشت برای السا؛ا تو به من یاد دادی که حتی وقتی زندگی پر از اشتباه و ناراحتیه، بخشیدن و پذیرفتن خودش بزرگ‌ترین قدرته. راهی که رفتی، راه امید و زندگی بود.
پی نوشت2؛ السا من هم دنبال قهرمان زندگیم هستم و فکرکنم پیداشون کردم:)
      

        «النور و پارک» مثل آهنگی آرام و دلنشین است که بی‌صدا وارد دل می‌شود و نمی‌توانی آن را فراموش کنی. حال و هوای کتاب، پر از حس‌های ساده و واقعی نوجوانی است؛ آن حس‌های دست‌نیافتنی، ترس‌ها، شور و اشتیاق‌ها، و عشق‌هایی که به جای غرور، خلوص دارند. در دنیایی که همه چیز پیچیده و پر از قضاوت است، النور و پارک به ما یادآوری می‌کنند که عشق واقعی، نه کامل است و نه بی‌عیب، بلکه با تمام تلخی‌ها و شیرینی‌هایش زیباست.

شخصیت‌ها برایم نه ایده‌آل، بلکه عمیق و زنده بودند؛ آن‌ها با تمام ضعف‌ها و اشتباهاتشان، جایی در قلبم باز کردند. این نقص‌ها، نه تنها انسانی بودنشان را نشان می‌دهد، بلکه باعث می‌شود عشقشان باورپذیر و تاثیرگذار شود. چیزی که بیش از همه دوست داشتم، صداقت و پاکی روابطشان بود؛ عشقی که نه از روی ظاهر، بلکه از دل و روح جوانه می‌زند.

اما این کتاب تنها یک داستان عاشقانه نیست. «النور و پارک» شجاعانه به مسائلی همچون نژادپرستی، معیارهای ظالمانه‌ی زیبایی، تجاوز و زن‌ستیزی می‌پردازد و از زخم‌های پنهان جامعه سخن می‌گوید. نویسنده، با زبانی ساده و در عین حال قدرتمند، ما را دعوت می‌کند که فراتر از ظاهر و پیش‌فرض‌ها، انسان‌ها را ببینیم و بشنویم.

خواندن این کتاب مثل نفس کشیدن در هوای تازه‌ای بود؛ هوایی پر از امید، درد، و عشق ناب. هر صفحه‌اش را که ورق می‌زدم، با خودم می‌گفتم چقدر خوب است که هنوز هم چنین داستان‌هایی نوشته می‌شوند؛ داستان‌هایی که به ما یادآوری می‌کنند در جهانی که پر از قضاوت و تبعیض است، محبت و درک می‌تواند همه چیز را تغییر دهد.

پی نوشت؛

النور:
«او مثل نوری نرم و گرم در تاریکی‌های زندگی‌اش بود، کسی که با وجود همه دردها، هنوز به دوست داشتن ایمان داشت.»

پارک:
«او تکیه‌گاهی بود که در لحظه‌های سرد و سردرگمی، بی‌صدا اما محکم کنار النور ایستاد، تا نشان دهد عشق یعنی درک و همراهی بی‌قید و شرط.»
      

        «هر روز راه خانه دور و دورتر می‌شود» داستانی است که خیلی راحت می‌تونی باهاش ارتباط برقرار کنی. فردریک بکمن باز هم مثل همیشه توانسته شخصیت‌هایی بسازه که واقعی و نزدیک به زندگی روزمره ما هستند.

این کتاب درباره احساسات پیچیده‌ای است که گاهی تو زندگی تجربه می‌کنیم؛ مثل سختی‌ها، تصمیم‌های بزرگ، و اینکه چطور می‌شه با گذشته و حال کنار اومد. بکمن با زبانی ساده و روون، ما رو وارد دنیای شخصیت‌ها می‌کنه و باعث می‌شه همراه‌شون فکر کنیم، دل بسوزونیم و گاهی هم امیدوار بشیم.

خواندن این کتاب مثل یک گفت‌وگوی آرام با دوستیه که می‌خواد بفهمه ما چطور با سختی‌ها روبرو می‌شیم و چطور می‌تونیم زندگی‌مون رو ادامه بدیم. داستان به ما یادآوری می‌کنه که «خانه» فقط یک مکان نیست؛ یک احساسه، جایی که دل بهش تعلق داره، حتی وقتی راهش دور و دورتر می‌شه.

اگر دنبال کتابی می‌گردی که راحت بخونی، اما به دل بشینه و بعد از تموم شدنش کلی فکر کنی، «هر روز راه خانه دور و دورتر می‌شود» گزینه خیلی خوبی‌یه.

پی نوشت؛ فردریک بکمن نویسنده موردعلاقم شد:)
      

        کتاب «بادیگارد» شاید داستانش کلیشه‌ای باشه، ولی واقعاً تونست حس و حال خوبی بهم منتقل کنه. روند داستان آرام و ملایم بود و یه وایب تابستونی خنک داشت که با یه عاشقانه طنز ترکیب شده بود. کل کل‌ها و صحبت‌های شخصیت‌ها خیلی بامزه و دوست‌داشتنی بودن و باعث می‌شد کلی بخندم و حال خوبی داشته باشم.
بعد از خوندن چندتا کتاب غمگین و افسرده‌وار، این کتاب واقعاً مثل یه نسیم تازه بود که دلم رو آرام کرد و بهم انرژی مثبت داد.
برای من که دنبال یه داستان سبک، شیرین و سرشار از حس خوب بودم، «بادیگارد» بهترین انتخاب بود. داستانی که شاید ساده به نظر برسه، اما دقیقاً همون چیزیه که گاهی لازم داریم؛ یه نفس تازه و لحظه‌هایی پر از لبخند و آرامش.

پی نوشت برای هانا؛ خوشبخت بشی زن به شوهر سلام مارا برسون😭🫢
      

        این کتاب نامه از طرف ترین برای جود است،قرار بود نظر مارو راجب ترین عوض کنه بخاطر کارهاش،ولی اصلا تاثیری نداشت
نمیتونم بگم ازش متنفرم ولی خوب اصلا تغییری توی علاقم به ترین ایجاد نکرد..
فقط اینجوری بودم هالی بک منظظظظورررت چیه؟🤣
      

        «قلب جنگجوی خورشید» دنیایی فانتزی با حال و هوای شرقی داره؛ پر از اژدها، جادو و جنگ‌هایی که تنش و رمزآلودگی رو تا آخر داستان حفظ می‌کنه. داستان تو یه فضای شرقی قدیمی و جنگجویی می‌گذره که شخصیت‌ها بین سنت و احساسات پیچیده خودشون دست و پنجه نرم می‌کنن.

من جلد اول رو خیلی دوست داشتم؛ چون هم ماجراها قوی بودن، هم شخصیت‌ها خوب پرداخته شده بودن و مخصوصاً به عنوان یه فن لیوای، خیلی جذبش شدم. اما جلد دوم، هرچند داستان هیجان‌انگیزتر و پرکشش‌تر بود، از نظر من یکم لنگ زد. مشکل اصلی به مثلث عشقی بین شینگ‌یین، لیوای و ونژی برمی‌گرده. شینگ‌یین نمی‌دونست کدوم یکی رو بیشتر دوست داره و همین سردرگمی و تلاش برای داشتن هر دو، داستان رو کش‌دار و گاهی اعصاب‌خوردکن کرد. اگر این بخش بهتر مدیریت شده بود، قطعاً هیجان و تمرکز داستان خیلی بیشتر می‌شد.

این نقد تقریبا در فضای مجازی هم دیده میشه؛ خیلی‌ها این مثلث عشقی رو باعث افت کیفیت داستان می‌دونن، هرچند که پیچیدگی‌های دنیای فانتزی و نبردها هنوز دلنشین و جذابه.

در کل، اگر از طرفداران ژانر فانتزی و فضای شرقی هستید و جلد اول رو پسندیدید، این جلد هم می‌تونه برای شما لذت‌بخش باشه. اما اگه دنبال یه داستان خطی و با تمرکز بالا روی شخصیت‌پردازی هستید، ممکنه اینجا کمی گیج بشید و اون حس اولیه رو نداشته باشید.

پی نوشت برای شینگ یین: زن قشنگ تصمیم بگیر  روانیم کردی،درسته میون دوتا دلبر بودی ولی خوب این دلیل نمی‌شد روانیم کنی تا یکیو انتخاب کنی:>
      

        راجب خانوم مک فادن این روزها خیلی  می شنویم،نویسنده ای حرفه ای در زمینه جنایی/راز آلود.
اولین کتابی که برای شروع خوندن آثارشان انتخاب کردم آموزگار بود.
واقعا کتاب ضعیفی بوذ،موضوع کتاب فقط فاجعه غرب رو نشان میداد‌.بخشش های زیادی از کتاب یکنواخت و خسته کننده بود.
هر اتفاقی که می افتاد اینجوری بودم که اصلا تعجب آور نیست!پس پلات توییست های کتاب کو؟
برای منی که فیلم های جنایی دیده بودم و کتاب راهنمای کشف قتل را خونده بودم،جنایی کتاب خیلی ضعیف بود به طوری که حتی اسمشو من جنایی نمی زارم شایدم انتظار من بالا بود:>.به هرحال یک کتاب نمی تونه تعیین کننده قلم نویسنده باشه‌
این کتابو از انتشارات ارتباط نوین خوندم که واقعا ترجمه خیلی کاملی داشت ولی متاسفانه غلط تایپی زیاد داشت.
چون نشرش فیک بود و نیازی به مجوز نداشت واقعا متن خوب و بدون سا.نسوری داشت.
      

        تو یه دنیای بی‌کران از آب و جزیره‌های مخفی، جایی که بادبان دزدای دریایی مثل روح‌ها رو پهنه دریا می‌رقصن و عطر شور دریا با بوی تند شراب قاطی شده، یه قصه‌ای داره شکل می‌گیره. این‌جا دنیای فابله، یه سرزمین پر از صدف‌های گرون‌قیمت، کشتی‌های نفرین‌شده و رازهایی که ته اقیانوس قایم شدن.

★اولش که کتابو خریدم، فکر کردم زیادی دارن بزرگش می‌کنن، ولی کم‌کم روند داستان یه جوری شد که دیگه نتونستم ولش کنم. خیلی جذاب بود، بعید بود وسطش آدم خسته شه. رومنس‌اش هم کافی و به‌اندازه بود، که این خیلی نکته مثبتیه،من خودم به شخصه رومنس زیاد دوست ندارم.
 فقط حیف که توصیف کاراکترها و لباس‌ها یه کم سرسری بود، واسه همین نمی‌شد شخصیت‌های فرضی رو درست از روی فن‌آرت‌ها تصور کرد.

★ ناشر می‌تونست بهتر عمل کنه، با این‌که جلدش خیلی قشنگه، می‌تونست مثل نشر آذرباد طرح اصلی رو نگه داره. یه جاهایی هم نیاز بود سانسور کمتر باشه، ولی در کل ترجمه‌اش خوب بود. البته به غیر از صفحه ۲۵۰ که اصلاً معلوم نبود چی به چیه و هیچ ربطی به قبل و بعدش نداشت، ولی خب همین هم جالب بود!

★پی نوشت برای فابل؛ 
 فابل مهم نیست چقدر طوفان بیاد تو راهتو پیدا میکنی همیشه توی تاریک ترین و عمیق ترین اعماق آب هم امید هست مگه نه؟

      

        اشک های زیادی برای "حقیقت" ریختم...
دروغگوها سعی می کنند برای بهتر شدن وضع کاری بکنند اما.... 

کتاب ترکیبی از عشق،خشم،حسادت،ترس،حسرت،زیبایی و دروغ است
لحظه به لحظه منتظر پایان داستان بودم ولی وقتی فهمیدم کنترل اشک ها از دستم خارج شد:)
داستانش عجیب بود،و شخصیت پردازی ها از همه عجیب تر بود تا لحظه آخر درک شخصیت ها برام سخت بود،فضای داستان یه وایب گرم تابستونی و تینیجری مثل آهنگsummertime sadness میداد:) 

پی نوشت برای کیدنس؛پذیرش حقیقت همیشه سخت و دشوار بوده بعضی روزا ندونستن حقیقت بهتر از دونستنشه:)
      

        داستات در مورد دختری به اسم سوزان است که در غم از دست دادن دوست قدیمی اش(فرنی) به سر می برد.
شخصیت سوزان را به شدت درک می کردم.
با دوست خوب و قدیمی به مشکل برمیخورد و درست زمانی که می خواهد مشکلش را حل کند و رابطه خود و فرنی را ترمیم کند همه چیز به هم میریزد،و اتفاق ناگواری برای دوستش می افتد و او را برای همیشه از دست می دهد.
فرنی مرا به یاد دوستم می انداخت.دوستی که به یکباره تغییر کرد و آدم های جدید را به دوستی چندساله ترجیح داد.
بهتر می شد اگر از افکار فرنی هم آگاهی پیدا می کردیم.
آیا دوست داشت دوباره با سوزی دوست بشه؟
آیا بابت کارهاش عذاب وجدان داشت؟......
درکل متن کتاب ساده و روون بود.شخصیت پردازی ها و سناریوها خوب بود.

پی نوشت برای سوزی؛گاهی همه چیز آن طور که تو فکر میکنی نیست و زندگی طبق خواسته های تو پیش نمیره،خوشحالم که در برار ناملایمت های زندگی ناامید نشدی:)
      

        《ای کاش من هم آدم معمولی بودم.》
سرش را به چپ و راست تکان میدهد و دستم را میگیرد.میگوید《اینجا معمولی بودن یک فحش است،همه میخواهند بدرخشند و معمولی بودن یعنی هیچ.》
اما همه اشتباه می کنند.
معمولی بودن یک نعمت است.و فقط آنهایی که معمولی نیستند ارزشش را میفهمند.
این چیزی است که تمام عمر آرزویش را داشته ام.
و همه عمرم حاضر بوده ام تمام وجود عجیبم را با آن معامله کنم.
می گویم《من عاشق همین معمولی بودنت هستم》 

از اولش که خلاصه پشت کتاب رو خوندم میدوسنتم قراره ساعت ها باهاش اشک بریزم،ولی نمیدونستم قراره رکود اشک ریختن با کتاب به دست ایشون بیوفته!
این کتاب یک مرثیه در ستایش عشق است:)
داستانی آروم ولی پرکشش که ساعت ها باهاش اشک ریختم.خوندنش ۲ ساعت طول کشید ولی ساعت ها باهاش گریه کردم.
این داستان درباره عشقه،سخت ترین نوع عشق،دوطرف عاشق همن میخوان که باهم باشن ولی نمیتونن:)
این داستان فریادی است که بگوید ما مثل شما هستیم،ولی نیستیم،یا ما را درک کنید یا رهایمان کنید.
این کتاب حفره است،حفره ای درقلب که با هیچ چیز پر نمیشود.
این داستان غم است،غم از دست دادن... 

 پی نوشت برای تی پی و گریس:
تی پی و گریس دوست داشتنی من،تا ابد توی قلبم جا دارید.بارها فکر کردم که اگر شمارو میدیدم چه واکنشی نشان میدادم.ولی مطمئنم اگر شمارو میدیدم جیغ نمیزدم،از لمس کردنتان دوری نمیکردم،ازتان نمیترسیدم.
گریس من هم مثل تو از چشم ها میترسم،ولی قول میدهم اگر میدیدمت با چشمانی سرشار از محبت بهت نگاه میکردم.
تی پی،تو واقعا خواهر خارق العاده ای هستی،خواهری که هرکس بهش نیاز داره،پس سعی میکنم من هم برای خواهرم تی پی باشم:)