حول و حوش صفحه ی ۵۰ کتاب رو رها کردم و دردناک بود. رها کردن یک کتاب نیمه خوانده همیشه برام سخته، اما موضوع این کتاب - فلسطین- که جایی مخصوص در قلب من داره این کار رو سخت تر کرد.
چرا رهاش کردم؟ چون کیفیت نوشتار پایینتر از چیزی بود که بتونم تحمل کنم. کتاب مجموعه ای خاطرات یک زن باردار جوون در خوابگاه متاهلی دانشگاهه که با یک خانواده فلسطینی همسایه ست. انتظار خیلی بالایی نداشتم. معمولا خاطرات به زبان ساده و نزدیک به گفتار نوشته میشن. نباید انتظار کلمات قملبه سلمبه یا تشبیه های عمیق ادبی داشت. من هم نداشتم.
اولین جایی که توی ذوقم خورد همون اولین خاطره بود. از آتش سوزی ای که نفهمیدم چی بود، چطور شروع شد، چطور تموم شد و یهو یک عالمه شخصیت رو ریخت توی ماجرا. و از خاطره ی بعدی هم به کلی رد پاش محو شد، انگار هیچ وقت چنین اتفاقی نیفتاده. درحالیکه خاطره ی بعدی بهتر و قشنگ تر بود و حتی کنجکاویت رو برمی‌انگیخت! یعنی بهتر بود اولین خاطره از کتاب حذف می شد ، هیچ آورده ای نداشت. خب... ادامه دادم. برای قضاوت زود بود.
اینجا و اونجای متن کلمات و تعابیری بود که اذیتم می کرد. اما قرار نیست خط به خط یک کتاب لذت بخش باشه پس ادامه دادم. اما جی باعث شد نرسیده به نصف کتاب، رهاش کنم؟
عدم انسجام شخصیت اصلی
شخصیت اصلی یک جا در ابتدای کتاب گفته بود که چیزی از فلسطین نمی دونه. فقط صحنه هایی رو در تلویزیون دیده و تصورش از مردم فلسطین، پسرهاییه که چفیه پوشیدند و سنگ پرتاب می کنند. کلا تاکیدش روی اینه که چیزی از فلسطین نمیدونه و کم کم داره از معاشرت با همسایه ش اطلاعات بیشتری از فلسطین کسب می کنه. اون وقت کمی جلوتر یک جا این جمله رو به عنوان نظرش درمورد شعر فلسطین نوشته: « شعرهای عاشقانه ی هیچ شاعری در جهان به پای این همه شاعران فلسطینی نمی رسه. »
نتونستم از این جمله جلوتر برم. این تناقض آشکار در شخصیت پردازی یک کتاب ۲۰۰ صفحه ای قلبم رو به درد آورد. تمام مدت باور کرده بودم که چیزی از فلسطین نیم دونه. اصلا یکی از پایه های کتاب همین ندانستنه که مکالماتش با خانواده ی فلسطینی رو بتونه توجیه کنه. کسی که فقط اسم فلسطین رو شنیده و راهمپایی روز قدس رو توی تلویزیون دیده و به اعتراف خودش چیزی از تاریخ یا فرهنگ فلسطین نمی دونه، «این همه شاعران فلسطینی» رو از کجا می شناسه و کی شعرهاشون رو خونده که میتونه اینطور تحلیل و مقایسه ارائه بده؟
همین.
