یکی از واقعی ترین سرگذشت نامه هایی بود که از زندگی شهدا خوندم. یک تصمیم عالی هم این بود که لهجه ی مشهدی شخصیت ها در کتاب حفظ شده بود و خوندنش رو شیرین تر می کرد. ساختار کتاب قشنگ بود و در کل در ژانر خودش کتاب قوی ای بود.
اما
از نظر داستانی، نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. در همان سالهای ابتدایی زندگی شو که اتفاقا عاشقانه هم شروع شده، شهید میره و زن دوم می گیره. خوندن اون صفحات برام خیلی سخت بود. هرچند بعدش پشیمون میشه و سعی می کنن زندگی رو به خاطر بچه های هر دو طرف حفظ کنن، اما من دیگه هرگز نتونستم با این زندگی کنار بیارم. 
خب  البته این داستان مال دو نسل عقب تر از منه. و در شرایطی اتفاق افتاده که هم خانم و هم اقا در خانواده های دوزنه زندگی کرده بودند. این رو می فهمم. ولی خب دیگه شیرینی حرف های عاشقانه ی کتاب برام از بین رفت. ی
البته شجاعت همسر شهید رو تحسین می کنم که هم واقعیت ها رو گفته بودن هم از کسی بدگویی نکرده بودن تا دل آزردگی پیش نیاد (برداشت منه).
      

        بار اول - فروردین ۱۴۰۱
بین نظرات خوندم که این کتاب رو میشه «زندگی بخش» توصیف کرد و کاملاااااا موافقم
میترسیدم بعد از‌خوندن کتابهای آنه شرلی دیگه این کتابی برام جذابیت نداشته باشه اما خوشحالم که شروعش کردم و فوق العاده لذت بردم
***
بار دوم - مهر ۱۴۰۳
پاییز اومده و دلم میخواست میون همه ی کتابهای جدی جدیدی که باید بخونم و رمان های جدیدی که یکی در میون مزخرف از کار درمیان، چیزی بخونم که روحم رو نوازش بده. در نتیجه باز امیلی رو دست گرفتم و با ورق زدن هر صفحه بیشتر زنده شدم. 
پ.ن (خطر لو رفتن داستان): 
کاش اولین باری که امیلی و جاربک همو ملاقات میکنن همچین اختلاف سنی فاحشی وجود نمی داشت تا می تونستم بیشتر لذت ببرم
      

        باورم نمیشه این نویسنده انقدر معروف باشه و کتابش «ملت عشق» انقدر در ایران فروخته باشه. 
چون این کتاب مزحرف بود!
بسیار کند و بدون شخصیت پردازی درست حسابی بود. با ساختار بدی نوشته شده بود. معلوم نبود هر شخصیت چرا فلان کارو میکنه. به نظرم مهارت نسبی نویسنده در توصیف هاش بود که بعضی جاها خوب از اب در اومده بود اما شخصیت پردازی، دیالوگ نویسی، و طرح ریزی داستان اصلا خوب نبود. به زور تمومش کردم. 
ترجمه و ویراستاری هم زیاد خوب نبود. چندتا غلط املایی بسیار واضح دیدم مثلا «عربستان صعودی» یا «فارق از اینکه»! به نظرم همچین اشتباه هایی باید مایه ی شرم انتشارات باشه. 
مترجم هم تصمیم گرفته بود شعرهای حافظ و مولانای عزیز رو به سان شعر نو از ترکی ترجمه کنه به جملات فارسی !!!!
چطور به خودت حرئت دادی با شعر حافظ همچین کاری بکنی اخه؟؟؟؟

من ملت عشق رو به خاطر معروف شدن بیش از حدش نخوندم. چون حدس میزدم که قراره ناامید بشم. اما حالا که این کتاب نویسنده رو خوندم مطمئنم دیگه تا اخر عمرم سمت ملت عشق نمیرم.
      

        سالها پیش زمانی که تازه از سالهای نوجوانی عبور کرده بودم، جود گمنام رو خوندم. اون موقع نویسنده ش یعنی توماس هاردی هم برام گمنام بود. نمی شناختمش. فکر می کردم یک کتاب معمولی از یک نویسنده ی معمولی رو می خونم. بعد دیدم نه... یک کتاب عالی از یک نویسنده ی گمنام رو می خونم. و بعدتر فهمیدم نههه!!! نویسنده ش هم اتفاقا خیلی مشهور بوده و عیب از اطلاعات کم من بوده.

تس دوربرویل رو با خاطره ی خوش کتاب دیگرش شروع کردم. اونقدرها جذبم نکرد، اما اصلا بد یا ضعیف نبود. منتها برای سلیقه ی من کمی بیش از اندازه مردانه بود. با اینکه شخصیت اصلی کتاب یک زنه، اما این زن در تمام زندگیش از زاویه ی نگاه مردانه دیده میشه و روایت میشه و مهمترین اتفاق های زندگیش تحت تصمیم گیری و تاثیر مردها می افته. من این مدل داستان پردازی رو نمی پسندم. 

ترجمه بسیار خوب و قشنگ بود. کتاب حاوی مفاهیم عمیقیه که در جستار انتهایی هم خوب توضیح داده شده و می چسبه. 
منتها

❌ یک اخطار مهم ❌

اگر کتاب رو از نشر نو تهیه کردید، به هیچ وجه توضیح کوتاه پشت جلد رو نخونید.
به هییییچ وجه!
چون در یک کار به شدت غیر حرفه ای، بخش عظیمی از داستان رو در ۲-۳ خط لو دادن. یعنی از یک کتاب ۵۵۰ صفحه ای، داستان ۳۴۰ صفحه ش در پشت جلد گفته شده!!!!
این قضیه لدت زیادی رو از گرفت که بابتش بسیار ناراحتم.
      

        هوراااااا
بالاخره تموم شد 🥳
آخیییییش 😂

جلد اول این کتاب خاطرات ارتشبد حسین فردوست هست که بعد از انقلاب دستگیر شد و کلی مصاحبه داره و کلی خاطره نوشته. چون حالت روایتی داره، خوندنش راحت تره و سریع تر جلو میره مخصوصا اون قسمتهاییش که درباره ی دراماهای درون کاخ حرف میزنه 😅
جلد دوم توسط آقای شهبازی اضافه شد و جستارهایی از افراد مهم سطلنت پهلویه. سیاستمدارها و جاسوسها و غیره. بعضی بخش ها کوتاه (۵-۱۰ صفحه) و بعضی هم خیلی طولانیه و به ۳۰ صفحه هم می رسه. خوندن این جلد خیلی سخت تره مخصوصا اگر اطلاعات پیشینی نداشته باشید و خیلی از اسم ها و وقایع براتوت جدید باشن. 

توصیه م به خوانندگان بعدی:
همزمان با خوندن جلد اول، نیم نگاهی به فهرست جلد دوم داشته باشید و هرجا فردوست از یکی از اون اشخاص نام می بره، برید از جلد دوم بخونیدش. اینطوری خوانش روان تر و سریع تری خواهید داشت. متاسفانه من زمانی که داشتم جلد دوم رو میخوندم، حرفهای جلد اول یادم نبود و یادداشت هم ننوشته بودم 🤦🏻‍♀️ که البته برای جلد دوم دیگه این اشتباه رو تکرار نکردم!

در کل کتاب بسیار کامل و خوبیه درباره ی تاریخ معاصر ایران و مخصوصا سلطنت محمدرضا پهلوی
      

        فکر می کردم قراره با مطالعه ی این کتاب یاد بگیرم که OKR چیه و و چطور میتونم ازش استفاده کنم تا برنامه ریزی های کاری بهتری داشته باشم. همچنین با نمونه های واقعی ای آشنا بشم که با استفاده از OKR تونستن کسب و کارشون رو نجات بدن. 

ایا چنین چیزی دریافت کردم؟ نه!
ایا این کتاب بهت یاد میده OKR چیه؟ نه!

این کتاب مجموعه ای از داستان های بی سر و ته با تعداد زیادی اسم آدمهای (مثلا معروف) عه که نویسنده فکر کرده ما می شناسیمشون و قراره کلی ذوق کنیم که وااااای 😍 اسم فلانی توی کتاب اومده یا نویسنده با فلانی کار کرده 😶‍🌫️

خیلی بد بود! اعتراف می کنم که ۱۵۰ صفحه ی نهایی کتاب رو یک خط درمیون خوندم چون فقط می خواستم ببینم ایا چیز متفاوتی میگه یا نه... که نمی گفت!
اصلا پیشنهاد نمی کنمش.
      

        اون همه درد و رنج و سختی و شکنجه رو موقع خوندن تحمل کن و جلو برو تا در نهایت دریچه ی نور کم جونی باز شه و تو رو امیدوار کنه به آینده ی افغانستان... چرا؟ چون حالا امریکا اومده و اوضاع داره بهتر میشه و شخصیت اصلی دوم ماجرا به وطنش برمی گرده

به نظرم خالد حسینی رو میشه اصغر فرهادی ِ ادبیات افغانستان در نظر گرفت. چرکی ها و تاریکی ها رو به جای اینکه با لنز دوربینش اونقدر بزرگ کنه که هیچ چیز دیگری رو نبینی، اونها رو لا به لای صفحات کتابش میذاره و اونقدر با مهارت بهشون بال و ر میده که تو باور میکنی چیزی جز این وجود نداره

از نظر تاریخی ارزش خوندن نداره، اونقدر تاریکه که لذت خاصی هم نداره خوندنش، اما قطعا نویسنده ی با مهارتیه و میشه برای «نوشتن» ازش یاد گرفت
      

        من از خوندنش خیلی لذت بردم. از نظر محتوایی، جذاب و هیجان انگیز بود. اتفاقاتی که برای راوی افتاده بود متفاوت بود با بقیه ی سرگذشت هایی که خونده بود. دلیلش هم این بود که این بار راوی اهل سردشت و کرد و اهل سنت بود و ماجراهایی که براش پیش میومد به طبع فرق داشت. 

متاسفانه من درباره ی کومله و دموکرات و نیروهای معاند غرب کشور چیز زیادی نمی دونم، شاید اگر بیشتر می دونستم، بهتر میتونستم کتاب رو تصویرسازی کنم و ازش استفاده ببرم. 

به نظرم قسمتهایی که از دید سعدا (همسر راوی) روایت میشد میتونست بیشتر و مفصلتر و قوی تر باشه. یعنی در کل پتانسیل خیلی زیادی داشت. اما خب میدونم سرگذشت نامه ها با رمان فرق دارن. یکی شون داستان ادمهای واقعیه که باید برای نوشتن خط به خطش خیلی چیزها رو در نظر گرفت و اون یکی کاملا حاصل تخیل نویسنده ست و دستش خیلی بازتره.
      

        متاسفانه ارزش خوندن نداشت. در تمام طول کتاب مدام از زاویه دید یک شخصیت می پریدیم به زاویه دید شخصیت بعدی و این طوری میون دو تا زن و یک مرد دست به دست می شدیم. حالا فکرهاشون چی بود؟ چرا فلانی حرف زد؟ چرا فلانی نگاه کرد؟ چرا فلانی نشست؟ چرا فلانی پا شد؟ یعنی فکر کنم بیشترین کلمه ای که توی این کتاب به کار رفته «چرا» باشه. اتفاق خاصی هم آخه نمی افتاد. هیچی! هیچ! کل ایده ی کتاب رو میشد شاید در یک داستان کوتاه جمع کرد و تمام.

ضعیف بودن پیرنگ و شخصیت پردازی و توصیفات یک طرف، اینکه یک جا وسط پاراگراف فارسی ناگهان نوشته بود:«های فایو» یک طرف دیگه. یعنی مثلا می نوشت فلانی زد قدش چی می شد؟ خیلی برام سواله بدونم چرا اون وسط باید می نوشت های فایو؟

خدا رو شکر تموم شد و راحت شدم.
      

        تابستان ۱۴۰۴ را با این کتاب روی مبل محبوبم در خانه گذراندم. هر بار که کتاب را باز می کردم هوای گرم ِ اتاق کم کم سبک می شد و نسیم خنکی لای موهایم می پیچید. من این کتاب را «نخواندم» بلکه ان را با کوچکترین جرعه های ممکن مزمزه کردم و آن قدر کند پیش رفتم تا بتوانم روزهای کمی بیشتری را در میان سطور آن بگذرانم. 

و در نهایت، تمام شد.

این کتاب، جستارهایی از اخمد اخوت و نویسندگان داخلی و خارجی متعدده درباره ی کتاب خواندن. به نظر من، درباره ی با کتاب زندگی کردنه! 

 ویرجنیا ولف، سلینجر، ربکا، آقای حقوقی معلم ادبیات دبیرستان ادب اصفهان و کلی آدم دیگه که زندگی شون به نحوی با کتاب خوندن ارتباط داره در این کتاب زندگی می کنن. 

یکی از شیرین ترین کتابهایی بود که خوندم. 

مخصوصا کلمات و اصطلاحات فارسی نابی که آقای اخوت در جای جای کتاب گذرونده و روح ایرانی رو نوازش میدن. چندتاش رو در ادامه میارم:

- کتابهای دلی
- خویش داستان
- تعلیق نویسی
- دقیق خوانی 
- آستربدرقه ی کتاب
- کارهای نا‌به‌خود
- گذشته ی حسی اشیاء
- زمان مند بودن
- رستاخیز ِ خاطره
- قصه های درونه ای 
- ناقص خوانی


و در نهایت، یکی از قشنگ ترین اصطلاحات کتاب اینه: لذت ِ دیروزخوانی
یعنی لذت به پایان نرسیدن یک کتاب! دلت میخواد خوانده های دیروز را دوباره بخوانی و به پایان نرسی و خوشی روز قبل را تکرار کنی!

لذتی که دلم میخواد بارها برای این کتاب تجربه ش کنم!
      

        سریالکی به نام شمال و جنوب تماشا کردم و بعد فهمیدم اقتباسی از یک رمان به همین نامه. مشتاق شدم رمان رو بخونم. معمولا تماشای فیلم یا سریال اقتباسی باعث میشه نتونم دیگه از مطالعه ی کتابش لذت ببرم. در این مورد خاص خوشبختانه چنین اتفاقی نیفتاد. 

شمال و جنوب، تلاقی ِ انگلستان صنعتی و سنتی در قالب دو شخصیت اصلی کتابه. ما با میلتون، یک شهر صنعتی رو به پیشرفت از زاویه دید مارگارت آشنا میشیم که به اجبار به میلتون مهاجرت میکنه و اونجاست که باورهای فکریش کم کم عوض میشه و البته کم کم عاشق میشه!

متاسفانه فصل های انتهایی کمی هول هولکی نوته شده، چون سردبیر نشریه ای که فصلهای کتاب در اون چاپ میشدن اصرار به پایان یافتن داستان داشته و نویسنده هم خودش از این موضوع ناراحت بوده، اما همچنان تونسته یکپارچگی داستان رو تا حد خوبی حفظ کنه.
      

        یک کتاب خیلی کوتاهه که در یکی دو ساعت تموم میشه. منتها زمان خوندنش دم ایام فاطمیه هست تا کمکمون کنه از این ایام بهترین استفاده رو ببریم. مخصوصا اگر خودمون دست اندرکار هستیم و می خواهیم هیئتی راه بندازیم یا روضه خونگی برگزار کنیم.
      

        حول و حوش صفحه ی ۵۰ کتاب رو رها کردم و دردناک بود. رها کردن یک کتاب نیمه خوانده همیشه برام سخته، اما موضوع این کتاب - فلسطین- که جایی مخصوص در قلب من داره این کار رو سخت تر کرد. 
چرا رهاش کردم؟ چون کیفیت نوشتار پایینتر از چیزی بود که بتونم تحمل کنم. کتاب مجموعه ای خاطرات یک زن باردار جوون در خوابگاه متاهلی دانشگاهه که با یک خانواده فلسطینی همسایه ست. انتظار خیلی بالایی نداشتم. معمولا خاطرات به زبان ساده و نزدیک به گفتار نوشته میشن. نباید انتظار کلمات قملبه سلمبه یا تشبیه های عمیق ادبی داشت. من هم نداشتم.
 اولین جایی که توی ذوقم خورد همون اولین خاطره بود. از آتش سوزی ای که نفهمیدم چی بود، چطور شروع شد، چطور تموم شد و یهو یک عالمه شخصیت رو ریخت توی ماجرا. و از خاطره ی بعدی هم به کلی رد پاش محو شد، انگار هیچ وقت چنین اتفاقی نیفتاده.  درحالیکه خاطره ی بعدی بهتر و قشنگ تر بود و حتی کنجکاویت رو برمی‌انگیخت! یعنی بهتر بود اولین خاطره از کتاب حذف می شد ، هیچ آورده ای نداشت. خب... ادامه دادم. برای قضاوت زود بود. 
اینجا و اونجای متن کلمات و تعابیری بود که اذیتم می کرد. اما قرار نیست خط به خط یک کتاب لذت بخش باشه پس ادامه دادم. اما جی باعث شد نرسیده به نصف کتاب، رهاش کنم؟ 
عدم انسجام شخصیت اصلی
شخصیت اصلی یک جا در ابتدای کتاب گفته بود که چیزی از فلسطین نمی دونه. فقط صحنه هایی رو در تلویزیون دیده و تصورش از مردم فلسطین، پسرهاییه که چفیه پوشیدند و سنگ پرتاب می کنند. کلا تاکیدش روی اینه که چیزی از فلسطین نمیدونه و کم کم داره از معاشرت با همسایه ش اطلاعات بیشتری از فلسطین کسب می کنه. اون وقت کمی جلوتر یک جا این جمله رو به عنوان نظرش درمورد شعر فلسطین نوشته: « شعرهای عاشقانه ی هیچ شاعری در جهان  به پای این همه شاعران فلسطینی نمی رسه. » 
نتونستم از این جمله جلوتر برم. این تناقض آشکار در شخصیت پردازی یک کتاب ۲۰۰ صفحه ای قلبم رو به درد آورد. تمام مدت باور کرده بودم که چیزی از فلسطین نیم دونه. اصلا یکی از پایه های کتاب همین ندانستنه که مکالماتش با خانواده ی فلسطینی رو بتونه توجیه کنه. کسی که فقط اسم فلسطین رو شنیده و راهمپایی روز قدس رو توی تلویزیون دیده و به اعتراف خودش چیزی از تاریخ یا فرهنگ فلسطین نمی دونه، «این همه شاعران فلسطینی» رو از کجا می شناسه و کی شعرهاشون رو خونده که میتونه اینطور تحلیل و مقایسه ارائه بده؟

همین.
      

        از عید غدیر شروع به خوندنش کردم، چون کتاب با حال و هوای آخرین حج پیامبر و روز غدیر شروع میشه. همراه با اتفاقات کتاب پیش رفتم و اشک ریختم و چند روز مونده به شروع محرم تمومش کردم. انگار امسال قراره محرم رو عمیق تر درک کنم، چون حالا بیشتر میدونم چه اتفاقاتی در جامعه ی اسلامی افتاد که زمینه چینی محرم رو کرد. 

هدف کتاب نقل و تحلیل اتفاقات از غدیر تا شهادت حضرت زهراست. همه ی وقایع با سند ذکر شدند و نثر کتاب نه اونقدر سخت و علمیه که نتونی بخونیش و نه اونقدر احساسی و شاعرانه ست که حوصله رو سر ببره. 

اتفاقاتی که در کتاب ذکر شده نسبتا کامله. خیلیاش رو نشنیده بودم، یا شنیده بودم اما جزئیاتش رو نمی دونستم (مثلا جزئیات حمله به خانه ی حضرت زهرا) و چند اتفاق کوچک هم بود که شنیده بودم اما در کتاب نیامده بود. مثلا فردای دفن حضرت زهرا در کتاب نبود چون کتاب با شهادت ایشون تموم میشه.

در کل بسیار مفید بود. خیلی از این مسائل گفته نمیشه، یا به صورت سربسته گفته میشه که البته منطقیه. اما به عنوان شیعیانی که فاطمیه رو عزاداری می کنیم باید بدونیم دقیقا چی شده و چرا عزاداریم. 

قطعا خوندنش رو توصیه می کنم. مخصوصا در حول و حوش غدیر یا ایام فاطمیه 🖤
      

        فوق العاده بود
هدف کتاب مشخص بود: بررسی دو شخصیت مشهور که در لباس مرجعیت کلی هزینه برای نظام تراشیدند:
۱- آقای شریعتمداری
۲- اقای منتظری

مطالب کتاب در چهار مقاله جمع آوری شده. مقاله ی اول که نوشته ی محمد حسین صاحب فصول هستش خیلی خوب بود. البته بقیه ی کتاب هم خوب بود ولی این مقاله یک جور دیگه بهم چسبید و خدارو شکر مفصل تر از سه تا مقاله ی دیگه بود.

من همیشه اسم اقای شریعتمداری رو شنیده بودم و میدونستم به پاره کردن عکس امام ربط داره ولی بیشتر از این چیزی بلد نبود. این کتاب کاملا برام روشن کرد که این ادم چی بوده، از قبل انقلاب چکار می کرده، چه ارتباطاتی با ساواک داشته و بعد انقلاب چه کار کرده. 

در مورد اقای منتظری اطلاعات بیشتری داشتم ولی بازم این کتاب برام مفید بود چون من فقط قضایای مهدی هاشمی رو می دونستم ولی متوجه شدم نه بابا هادی هاشمی هم هست، نوشین نفیسی هم هست، سعید منتظری هم هست! 
البته کتاب خیلی کوتاهه و برای مطالعه ی مفصل تر کافی نیست. اما سرنخ های بسیار خوبی برای مطالعات بعدی به دستم داد!