برای کسی که کودکیش با کتاب های آن شرلی سپری شده، خوندن این کتاب یک جورایی ناراحت کننده بود.
تمام اون شخصیت ها، اون داستان ها و اون اتفاقات، در این کتاب زیر ردپای زمان رفته بودن و دیگه کسایی که عاشقانه زندگی شون رو دنبال می کردم رو ندیدم، درحالی که انتظار داشتم دوباره باهاشون رو به رو شم. برا همین بیشتر یک تجربه ی ناامید کننده از این جهت بود، نه از جهت داستان پردازی.
        

          کتاب عالی ای نبود. ولی به هرحال کتاب مونتگومری بود. 
کتاب داستان ۱۳ آدمه که در همسایگی آنی و خانواده‌اش زندگی میکنن و هرکدام ماجرای عجیب و منحصر به فردی دارن. 
خیلی عیبی نداشت ولی خب فرض کنین چندتا داستان تکه پاره از زندگی آدمهای بزرگ و کوچک جمع شده که در چند صفحه با آنها آشنا و بعد خداحافظی می‌کنید و به سراغ داستان بعدی می‌روید!
بخاطر چندتا از داستان‌هاش دوستش داشتم ولی بقیه‌اشون مثل متن‌های کوتاه ولی خوش‌فرم بودن.
        

          مدتها بود که مونتگومری نخونده بودم. یادم رفته بود که چقدر با مونتگومری میشه راحت از کتاب خوندن لذت برد. پر از حس زندگی. لا به لای کتابایی که خوندنشون سخت و زمان گیره واقعا خوندن همچین کتابی میچسبه. ممنونم ازت ای مونتگومری❤️
        

          داستان های جذابی رو پوشش میده که در کنار داستان های دختر موقرمزمون اتفاق افتادن:) 
از پیرزنی با راز هاش گرفته تا پسر بچه ی بی خبر از خانوادش... 
فضای داستان انقدر دلنشینه که مدام شمارو یاد گرین گیبلز میندازه و وسوسه میشید دوباره مجموعه رو بخونید!
        

          کتاب عجیبی بود ‌. همیشه حین خوندن مجموعه کتابای آن شرلی این سوال به ذهنم میرسید ک آیا بقیه مردمی ک اونجا بودن هم میتونستن همچین داستان هایی داشته باشن؟ و این کتاب جوابمو داد که بله. 
کتابی بود متشکل از ۱۳ داستان از افرادی که به طریقی در همسایگی بلایت ها بودن . بعضی داستان ها واقعا جذاب بودن و بعضی غمگین . در کل لذت بردم🤍
        

          به قشنگی مجموعه آنی‌شرلی به خصوص جلدای اول نبود ولی برا کسی که اونا رو خونده و کلا قشنگ بود و یادآور شخصیت ها و داستان های این نویسنده
        

          مجموعه داستانهایی از اهالی جزیره پرنس ادوارد که لابه لای ماجراهاشون اشاره هایی به آنی و گیلبرت هم میشه. در مقایسه با مجموعه داستان ماجراهای اونلی، جاده ای به گذشته رو خیلی بیشتر دوست داشتم. داستان ها طولانی تر بودن و فرصت همذات پنداری با شخصیت ها رو داشتم و میتونستم بیشتر از خوندنشون لذت ببرم.
هرچند کلا داستان کوتاه های مونتگمری رو کمتر از داستان های بلندش می پسندم. ولی همچنان مطالعه ی این کتاب بسیار لذت بخش بود