قشنگ بود راستش:)
امیدوارم جناب مارتینی  هرجا که هست در آرامش باشه 🧡
        

          جناب مارتینی، همون کسی‌ه که همه‌مون آرزوی به‌جای اون بودنش رو داریم!
کتاب خیلی جذاب شروع شد، طوری‌که باعث شد در نیمه‌های انتهایی شب، با چوب‌کبریت چشمانم رو باز نگه بدارم تا تمامش کنم:)
مردی که از عرش تا به فرش رسیدن‌اش رو در طول داستان دنبال می‌کنیم. ولی یک قشنگی‌ش شاید این بودش که تا انتهاش، در هر وضعی، آقای مارتینی رضایت داشت و احساس آزادمنشی رو می‌شد ازش دریافت کرد. چون اونم مثل فرانک بلد بود که چیزایی رو ببینه که معمولا آدما نمی‌بینند.
ممکنه بی‌ربط باشه، ولی می‌خوام یک تحلیل از قصه برای امروزمون داشته باشم:
دنیای امروز انگار همه‌مون رو قهرمان می‌خواد، موفق‌ترین می‌خواد، زیباترین می‌خواد، شاداب‌ترین و خوش‌رفتارترین و جوان‌ترین و برنده‌ترین می‌خواد، و اگه این ترین‌ها نباشیم، انگار محکوم میشیم به نبودن و نخواسته شدن‌ها. شاید درس آقای مارتینی برای ما این بودش که، آزاده باش، هرطوری که شد.
ولی شایدم درس دیگرش در اون طرف قصه، این باشه که اگر کسی دیگه ترین ِ خودش نبود، جانب ِ جوان‌مردی‌ها رو در موردش بیشتر رعایت کنیم:)
        

          مارتینی، نویسنده‌ای‌ست که کتابش تازه چاپ شده
و او اکنون در اوج شهرت است. اما این شهرت،
تنها یک لبه‌‌ی دنیای اشخاص معروف است.
لبه‌ی دیگر آن انزواست که مارتینی قرار است
با آن مواجه شود.
"جناب مارتینی" رمان کوتاهی‌ست که پیتر گروسی
برای نوشتنش از سلینجر و فیتزجرالد تاثیر گرفته است. داستانی که همه‌چیز در آن به اندازه است؛
نه چیزی زیاد دارد و نه چیزی کم.
        

          کتاب رو در یک نشست خوندم و واقعا برام دلنشین بود. از اون شخصیت‌ها بود که در یاد آدم می‌موند و تا مدت‌ها بهش فکر می‌کنی. باز هم از این برش‌های زندگی که برج بابل داره جمع‌شون می‌کنه. یه خبرنگار که با یه نویسنده مشهور مصاحبه می‌کنه. اولین سوالش: توی جیب‌هات چی داری؟ و جناب مارتینی از فرانک (خبرنگار) خوشش میاد و بعد از چاپ شدن اون مصاحبه، نامه‌ای برای فرانک می‌فرسته و میگه این قشنگ‌ترین چیزی بوده که یکی درموردش نوشته. 🥺 فرانک هم اونو قاب می‌کنه و می‌زنه به دیوار روبه‌روی میزش... سال‌ها می‌گذره و طی یک شرایط جالبی که دوباره همدیگه رو می‌بینن، مارتینی فرانک رو یادش مونده حتی با اینکه فرانک فکر نمی‌کنه اونقدری مهم بوده باشه. انگار باورش نشده. و چقدر این احساس‌هاش رو درک می‌کردم. جناب مارتینی بهش میگه: «فرانک. تو نویسنده بزرگی می‌شی.»
---
دیگه سعی می‌کنم باقی داستان رو لو ندم. اما دوستش داشتم و می‌دونم یه قسمت‌هایی ازش باهام می‌مونه، گرچه حافظه ماهی‌‌آنه‌م چند روز دیگه همه‌ش رو فراموش کرده و رفته. :)
        

          از مجموعه برجِ بابل نشرِ چشمه، هرچه خواندم خوب بود.
همه کوتاه و روان و قابل تامل.

جناب مارتینی آن شخصیتِ دوست‌داشتنی‌ای است که مثلِ رهگذری در بازار، از کنارتان می‌گذرد و شما از آن نمی‌گذرید.

به کارِ کتابِ کوتاه‌خوان‌ها می‌خورد، علاقه‌مندان به جزئیات زندگی و آن‌هایی که توی جیب‌هایشان چیزهای کوچکِ خوبی دارند.
        

          آن‌قدر شروع جذابی داشت که همان اول خوانش، تصمیم گرفتم بقیه کارهای نویسنده را هم بخوانم و مدام توی ذهنم مرور می‌کردم: «پیترو گروسی... پیترو گروسی... اوهوم! باید ببینم دیگر چه نوشته؟»
ولی همه این‌ها خیالات خام یک عدد خوشبین ذوق‌زده بود و بس!
نیمه‌های به اصطلاح رمانک فهمیدم با داستانی مواجهم که رونوشتی کم‌مایه از واقعیاتی بیرونی است. دقیقا هم از آن‌ دست نوشته‌هایی که از خواندن‌شان فراری هستم و نویسندگان‌شان را سرزنش می‌کنم که آخر این‌همه سوژه برای نوشتن! چرا رفته‌ای سراغ این؟! چرا تخیلت را به کار نگرفتی؟! چرا و چرا و چرا؟!
نوشتن یک نویسنده درباره نویسندگان و نویسندگی، آن هم در قالب داستان و رمان و بدتر از آن واقع‌گرایانه! وای خدای من! بدترین انتخاب برای نوشتن است.

کتاب را تمام کردم تا تمامش کرده باشم، همین. اواخر خوانش، آن کنجکاوی اولیه چنان فروکش کرده بود که تقریبا ته کشیده بود و کاملا ناامید بودم از غافلگیری. و متاسفانه پیش‌بینی‌ام درست از آب درآمد.
فعلا باید هر چند دقیقه یکبار با خودم تکرار کنم: «پیترو گروسی، جناب مارتینی را نوشته، حواست باشد»؛ بلکه آن ذوق‌مرگی اول خوانش از ذهنم پاک شود و روبات‌وار هر کتابی که نام این نویسنده را بر خود داشت، خریداری نفرمایم!
        

          در دوره‌ای از زندگی به سر می‌برم که اجازه میدم کتاب‌ها من رو صدا بزنند!

و در خطاب به جناب مارتینی عزیز می‌گویم؛ تو چیزی رو انتخاب کردی که باعث شد چیز باارزشی رو از دست بدی.
و از شما که داری این رو میخونی می‌پرسم؛ آیا انسان چیزی‌ست غیر از انتخاب‌هایش؟
        

          جناب مارتینی! دیدن جزئیاتی که دیگران نمی‌بینند. استعداد جناب مارتینی همین است اما انگار تا آخر آن را در نمیابد. زندگی همین جزئیات است. چه باور کنیم یا مثل جناب مارتینی باور نکنیم، همین جزئیات است که ما را متمایز می‌کند و استفاده از آن‌هاست که ما را به قله خودمان می‌برد.
قله‌ای که شاید خوشبختی بنامیم‌ش، شاید پرورش استعداد یا یافتن جواب معمای زندگی.
تو جیب‌هات چی داری؟