کتاب خوبی بود و میخواست روایتی داستانی از یک ماجرای واقعی ارایه کند؛ که موفق شده بود.

یکی از مزیت‌های کتاب هم، پرداختِ مثبت و دوست‌داشتنی به نقش سربازان و افسران ارتش در جنگ بود.

البته بهتر بود در نهایت اطلاعات بیشتری از ماجرای اصلی ارایه می‌کرد. مثلا چند عکس، نقشه‌ی محل و ... .
        

          امروز بعد ازظهر ساعت چهار دست گرفتمش  و الان ۳۰ دقیقه بامداده که تمام میشه
معبد زیرزمینی رو هیچی در موردش نمی‌دونستم، لای کتابهای خواهر بوده و  آورده بود این روزهای خانه نشینی ام  بخوانمش،
خدا می‌داند با الیاس بارها تپه ها و خاکریزها را بالا رفتم و پایین آمدم.  بارها ترس  پیدا شدن سروکله عراقی ها  تمام تنم را لرزاند.
و بعد انگار  روح وطن دوستم  خودش را به ابتدای آن معبد می‌رساند هر بار ،و اوضاع امنیت آنجا را دست می‌گرفت .
من حتی نمی‌دانستم مقنی چیست ،اما حالا می‌دانم مقنی های رکن آباد در دل خاک های شور زار  جنوب قنات حفر کرده اند ،آن هم چه قناتی! 
 و باز حرفهای امیرخانی توی سرم زنگ می‌خورد آنجا که در  ارمیا  می‌گفت خاک جنوب  مثل آب بود مثل آب دریا ،خاک جنوب مثل ...
چه خوب که خانم نویسنده کتاب را تقدیم مقنی های رکن آباد کرد.
 بیخود نیست قلب جنوبیم یه جوری دیگری یزد را دوست دارد هاااا

        

          خیلی خیلی کتاب قشنگی بود.
داستان کوتاهی داشت اما بیان ساده و شیوا از اون  دسته کتابهایی که دوست نداری زمین بذاری.
تاثیری که پا گذاشتن در یک مسیر درست و همراهی کردن آدم‌های درست بر عزت نفس آدم و شخصیتش میذاره، تغییرات هدف و روحیات حاصل از اون بیشتر و بیشتر تاثیر همنشین رو نشون میده.
فقط دوست داشتم در ادامه یک مقدار بیشتر از  زندگی الیاس بعد اون عملیات می‌گفت.
        

          محمد علی میگه کتاب رزقه، باید قسمتت بشه! راستم میگه
ولی من معتقدم کتاب های شهدا دو تا رزق و روزی داره.
رزق اول خودِ کتابه و رزق دوم اینه که بتونی بری سر مزار شهید!
با اینکه اهل قم هستم ولی الان تو سفرم. از خدا می‌خوام که سالم و سلامت برگردم قم و روزیم بشه بتونم برم سر مزار این شهیدِ عزیز.
رحمت و رضوان خدا بر این هنرمندان کلنگ به دست
        

          خیلی قشنگ بود...
خوب شد که تصمیم گرفتم بخونمش...

ایکاش منم بتونم یه کانال تو زندگیم ایجاد کنم و درطولش رشد کنم، تغییر کنم، ترس ها و بی عرضگی هام رو کنار بذارم و تبدیل به یه مجاهد واقعی بشم 😭
        

          این کتاب تا جایی که می‌دونم یه رمانه و شخصیت اصلی که داستان حولش می‌چرخه ساخته و پرداختهٔ ذهن نویسنده‌ست. 
با این حال، ماجرای اصلی کتاب و همچنین چند تا از شخصیت‌هاش واقعی هستن. از این جهت کلا ترکیب جالبی داره.

🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅

داستان از زاویه‌دید الیاس روایت می‌شه، یه نوجوون ۱۷ سالهٔ روستایی که همراه داییش مقنی‌گری می‌کنه و دائم از همین جناب دایی سرکوفت می‌شنوه.
سر همین سرکوفت‌ها و از اون طرف قربون‌صدقه‌رفتن‌های مادرش فکر می‌کنه بچه‌ست و عرضهٔ هیچ کاری رو نداره...

تا اینکه خبردار می‌شه یکی از مقنی‌های روستای مجاور برای یه کاری تو جبهه دنبال همکار می‌گرده. کارش انگار اونقدر هم خطرناک نیست ولی خب، بالاخره جبهه‌ست دیگه! جبهه رفتن دل‌ و جرئت می‌خواد و الیاس برای اینکه خودش رو به دایی و از همه بیشتر به صدیقه، دخترداییش، ثابت کنه برای انجام این کار داوطلب می‌شه...

🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅

نویسنده روی موضوع خاص و قشر خاصی دست گذاشته بود که خودم تا به حال چیزی ازشون نخونده بودم و این به جذابیت کار اضافه می‌کرد.

تقریبا همون اولی هم که شروع به خوندنش کردم عنوان coming of age به ذهنم اومد. تو این دسته از کتاب‌ها، نویسنده سیر رشد یه نوجوون به یه انسان بالغ رو به تصویر می‌کشه و این کتاب هم همچین چیزی بود (بنا بر ویکی‌پدیا به این رمان‌ها تو فارسی می‌گن رمان‌های بلوغ! ولی خب این بلوغ نباید با اون بلوغ دوران نوجوانی قاطی بشه 😅).

تو این کتاب به نظرم بزرگ شدن الیاس خوب نشون داده شده بود، یه جاهایی شاید می‌تونست شیب منطقی‌تری داشته باشه ولی در مجموع خوب بود.

یه چند تا تیکه هم وسط کتاب بود که باعث شد با صدای بلند بخندم (نامه‌های سید جواد عالی بود 😂).

🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅

در مجموع، من این رمان رو واقعا دوست داشتم و خوندنش بهم حس خوبی داد. هر چند، اینطوری نبود که بگم خیلی هیجانی و پرکششه ولی طوری بود که دوست داشتی ادامه بدی ببینی ماجرا به کجا می‌رسه. البته حس می‌کنم آخرش جای ‌پرداخت بیشتری داشت 🤔

در نهایت اینکه به نظرم این کتاب رو می‌شه به نوجوون‌های ۱۳-۱۴ سال به بالا پیشنهاد داد.
        

          کتاب قشنگی بود. متن روان و جذابی داشت که به شدت آدم رو جذب خودش میکرد😍
موضوع زیبایی که از دل خاطرات دفاع مقدس بیرون کشیده شده و شده یک کتاب دل نشین 👏🏻
برای قشر نوجوان هم بسیار مناسبه👌🏻
        

          چند روز دیگر یک سال می‌شود. یعنی 365 روز می‌گذرد از شروع یک طوفان. طوفان الأقصی. موجی که شروع شد تا در هر بار جَزرش یک مشت زباله را بیرون بریزد از صف انسانیت و با  هر مَدّش یک مشت انسان را بیاورد به سمت درست تاریخ. در این 365 روز جنایتی که هرکدامش برابر است با یکی از جنایات طول تاریخ، چشم امیدمان به مردانی است صورت پوشیده با چفیه‌ که از دل تونل‌هایی در دل زمین بجوشند و یورش ببرند به خناس‌ترین زادۀ شیطان و شمر زمان. تونل‌هایی که صهیونیست با تمام دبدبه و کبکبه و همه تجهیزات و تکنولوژی‌های پیشرفته و به‌روزش نتوانسته پی به وجودشان ببرد و ردی از آن‌ها بیابد تا مانع نزول نجم‌های ثاقب بشود بر پیکرۀ نجس و آلوده‌اش. تونل‌هایی که اگر رد تاریخی‌اش را بزنی ریشه‌اش در همین خاک ایران خودمان پیدا می‌شود. در روزهایی که رزمنده‌های ما پنجه فشرده بودند بر گلوی یکی از دیکتاتورهای تاریخ و با ابدعات و نوآوری‌ها و عزم‌های پولادینشان سدی شده‌ بودند درمقابل جنگی جهانی که همه جهان استکبار برضد کشور عزیز و تنهایمان علم کرده بودند. آن روزها ما تنها بودیم با حداقل‌ترین تجهیزات مادی. اما مگر برای مردان خدا بن‌بست و ناامیدی هست؟
بیایید از روزهای مهر سال 1403 برویم به آخرین روزهای سرد اسفند سال  1360. برویم کنار رود کرخه. برویم داخل سنگر فرماندهان عالی ارتش. عملیاتی در پیش است اما موانعی بر سر راه است. وجود رودخانه و باتلاقی بودن زمین، میدان‌های مین گسترده، برتری دید دشمن که اجازه به‌کارگیری گسترده نیروها و انجام عملیات وسیع را نمی‌دهند. شما فرمانده باشید چه کار می‌کنید؟ چاره کار کجاست؟ یا راهی خواهم ساخت یا راهی خواهم یافت. راه روی زمین بسته است، زیرِزمین که بسته نیست. همین ایده فرماندهان باعث می‌شود بروند سراغ مقنی‌های یزدی و کلید عملیاتی مخفی و محرمانه زده می‌شود تا بدون اینکه خودشان بدانند زمینه‌ساز بزرگ‌ترین فتح رزمنده‌های اسلام بشوند و نامشان در تاریخ ثبت بشود و بشوند الگوی رزمندگان آینده و برای روزهای معاصر ما. سرپرستی این کار به عهده استادکار مقنی‌های میبد حاج غلامحسین رعیت رکن‌آبادی می‌افتد تا با گروه‌های مخلصش و کار شبانه‌روزی و به‌شدت محرمانه حدود ۴۶۰ متر کانال حفر کنند، آن هم زیر گوش تیز بعثی‌ها. همین موضوع انگیزه‌ای شده است برای معصومه میرابوطالبی، نویسنده حوزه کودک و نوجوان تا از این حماسه ناگفته دفاع مقدس داستانی بنویسد و نمونه موفقی از تلفیق حادثه‌ای واقعی و در عین حال اثری ادبی و درام خلق کند و یک فیلمنامه آماده برای فیلم‌سازان بسازد. کتابی در 163 صفحه که خواندنش نهایتاً سه ساعتی طول بکشد اما ما را با بخشی از تاریخ ایثارگری‌های هم‌وطنانمان که حقی بر گردنمان پیدا کرده‌اند آشنا می‌کند. معبد زیرزمینی قصه است برای آدم‌هایی  که می‌خواهند نقبی بزنند به اعماق وجودشان و با اعتکاف در معبد دل، خودشان را از عمق تاریکی‌ها به بلندای آسمان پرواز دهند. به‌تازگی خبر تقریظ نوشتن رهبر بر معبد زیرزمینی به افتخارات این کتاب اضافه کرده است. باشد که انگیزه‌ای بشود برای همه نویسندگان تا گنج‌های دفاع مقدس را از زیر خاک خاطرات ذهن‌های افراد بیرون بکشند و درباره‌اش بنویسند تا برای فرزندان این آب و خاک بازگو بشوند و باقی بمانند.
شهید فرودگاه بغداد چه خوب گفت که دفاع مقدس ما قله است، و جبهه مقاومت دامنه. برگردیم به همین روزهای باقی‌مانده به سالگرد طوفان الأقصی. کدام‌یک از ما حاضریم مثل غلام‌حسین رعیت‌ها چند ماه طی کار شبانه‌روزی در محیطی به‌شدت شرجی که راه نفس را سد کند و پر از گرد و خاک که تبدیلمان می‌کند به مجسمه‌های گلی برای نجات مردم و سرزمین‌مان تلاش کنیم؟ در روزهای امنیت و آسایش حرف‌های گنده‌گنده سیاسی زدن و نظریات سیاسی دادن و رد کردن عملکرد این و آن ملاک نیست، وقتی کوس جنگ نواخته بشود آن زمان است که مرد از نامرد شناخته می‌شود و مشخص می‌شود چه کسانی واقعاً پای اعتقادات و ارزش‌ها می‌ایستند و از جان و مال دیگران دفاع می‌کنند. مثل همین روزهای امروز ما که یک عده رجزگوی فضای مجازی‌اند و یک عده در تونل‌های زیرزمینی برای نجات جان زنان و کودکان سرزمینشان خواب و آسایش را بدرود گفته‌اند.
        

          این کتاب با بیشتر کتاب‌هایی که درباره‌ی دفاع مقدس بوده و خوانده‌ام، فرق داشت. یک فرق خیلی خیلی بزرگ!
آن هم اینکه راوی کتاب که پسری ۱۷ ساله بود، به جای آنکه سر نترس و عشق تیر و تفنگ داشته باشد،  خیلی خیلی هم ترسو و از نگاه اطرافیان بی‌عرضه بود! اما یک تصمیم او را به جایی در جبهه‌ی جنوب می‌کشاند و...

ریتم کتاب جذاب بود. پیشنهاد می‌کنم بخونیدش🌱
        

          نظر آقای خامنه‌ای:  موضوع این رمان تازه و مبتکرانه است، نگارش آن هم شیرین و جذاب است. پرداختن به بخش‌های حاشیه‌ای ولی مهم و تاثیرگذار دفاع مقدس کار لازمی است که نویسنده‌ی این رمان شیوا از عهده‌ی آن برآمده است. استفاده از مقنّی‌های یزدی را شهید صیاد شیرازی چند بار مطرح کرده بود و ماها از آن مطلع بودیم، اما اهمیت و ظرافت و دشواری آن به گونه‌ای که در این کتاب تشریح شده برای ما و دیگران امثال ما معلوم نبود. رحمت و رضوان خدا بر این هنرمندان کلنگ به دست. شهریور ۴۰۲
        

          متن روان و داستان جذابی داشت . دو روزه خوندمش . جالب بود . ضمن اینکه داستانش واقعی بود و این کانال زیر زمینی در عملیات فتح المبین باعث پیروزهای زیادی شد . 
        

          داستان یک پسر به نام الیاس که پدرش را از دست داده و داییش سرپرستی او را قبول کرده به او امر و نهی می‌کند و او را با خود به مقنی گری ی‌برد دایی پرحرف بد زبان و دنبال ایرادگیری از الیاس است الیاس برای نشان دادن خودش به صدیقه ختر داییش تصمیم می‌گیرد برای کار مقنی در جبهه راهی جبهه جنوب شود کار آنها ساخت یک تونل یا کانال برای عملیات پیش روست الیاس ی‌تواند در این راه خودش را به خودش و اطرافیانش اثبات کند الیاس وقتی از جانب صدیقه خیالش راحت می‌شود به جبهه برمی‌گردد و در عملیات شرکت می‌کند. 
کتاب بسیار زیبا خواندنی و به یاد ماندنی است نویسنده ا کلماتی ساده و صمیمی داستان را پیش می‌برد. 

        

          کتاب را دوست داشتم، خیلی چسبید.مثل بقیه کتاب‌های شهدا نبود که نویسنده بنشیند پای حرف راوی، حرف‌ها رو با کمی جابه‌جا کردن فعل و فاعل بنویسد و اسمش را بگذارد نویسنده!!

قصه داشت. لابه‌لای قصه شهید رکن‌آبادی را هم به مخاطب معرفی می‌کرد. 

        

          روایت نمونه ی انسان سازی در جبهه 
تبدیل یک انسان معمولی به انسان مفید
        

          آقا الیاس پسری هفده، هجده ساله که داییش حسابی اونو بی عرضه میدونه. آقا الیاس قصه ما حسابی دلخور و ناراحته از اینکه چرا آدم حسابش نمیکنن. آقا الیاس دلش پیش دختر داییش صدیقه خانم گیره و میخواد علاوه بر داییش ایشون هم آدم حسابش کنه و باهاش ازدواج کنه. 
خبری میاد مبنی بر اینکه چند تا مقنی جوان و کاربلد میخوان تا تو جبهه کمک کنن. آقا الیاس ما که تقریبا از همه چی میترسه تصمیم میگیره برای اینکه به همه بفهمونه بزرگ شده میره جبهه. 
ساکش رو جمع میکنه و میره. وقتی میرسه میفهمه کار بسیار مهم و سرنوشت سازی به روی دوششون هست و برای مخفی موندن عملیات چیزی نگفته بودن. آقا الیاس اولش میترسه و می خواد هرجور شده برگرده اما اتفاق هایی میوفته که منصرف میشه و کم کم و ذره ذره بیشتر به اهمیت ماجرا پی میبره. 
اونها باید بدون اینکه عراقی ها بفهمن یک کانال حفر میکردن. کانالی که جون چندصدتا رزمنده ایرانی رو قرار بود نجات بده. 
حالا آقا الیاس فهمیده که باید مثل یک مرد وایسه و به کشورش خدمت کنه. آیا کانال با موفقیت بدون اینکه عراقی ها بفهمن تموم میشه؟ عملیات با موفقیت انجام میشه؟ صدیقه خانم جواب بله میده؟ 
خلاصه فوق العاده بود کتابش🤩🤩♥♥👌👌
        

          چون رهبری تقریظ کردن خوندمش. شخصیت اصلی داستان اولش ضعف های زیادی داره. ضعف در اعتماد به نفس، در اخلاص، در ترسو بودن و انواع ضعف های اعتقادی. جبهه و جنگ و محیط های سخت، انسان رو زیر فشار، با ضربه چکش می‌سازنش، شخصیت اصلی هم در ادامه با اتفاقاتی که براش تو جبهه پیش میاد قوی تر و کامل تر میشه. من حس کردم بعضی جا های داستان، بیشتر قسمت نظامیش کمتر به واقعیت نزدیک بود و می‌تونست بهتر باشه. روند خوب و قلم روان باعث میشه بتونید کتاب رو خیلی زود تمومش کنید. کتاب خوبی بود، بیشتر نوجوانانه بود.
        

          خیلی شیرین و روون بود، دوستش داشتم 👌🏻
        

          دومین کتاب/ از سیر کتب تقریظی رهبری
ساده، روان و‌ پرکشش.  داستان درباره جاهایی از جنگ  است که کمتر پرداخته شده است. جنگی بدون تیر و تفنگ، با کلنگ و تیشه برای خاک. 
بُعد زیباتر جنگ، یعنی کاویدن خود و برآمدن و ساختن شخصیت و هویت جدید، بسیار شیرین  پرداخت شده بود‌.
جنگ و عشق در داستان بدل هم بودند و کنش داشتند. 
در کل خیلی لذت بردم حتی وسط سالن انتظار سونوگرافی برای لحظه تصمیم به انفجار و تخریب کانال، اشک ریختم.