این دومین کتابی است که از این نویسنده می‌خوانم، به عنوان داستان  و رمان و سرگرمی خوب است، منهای اعتقادی که می‌خواهد  به مخاطب القا کند، امان از دست غربی‌ها که هیچ‌گاه از تحمیل سبک زندگی خودشان به دیگران هیچ کوتاهی نمی‌کنند
      

        به نام امام حسین، به کام ...، چندان از کتاب خوشم نیامد، بنا بر  دلایلی، ادعا این است که به دنبال دیدن مراسم عزاداری شیعیان غریب آذربایجان برای امام حسین است، ولی چندان چنین چیزی دستگیرتان نمی‌شود

      

        کتاب برایم روان نبود و از خواندنش چندان لذتی نبردم، حتی حوادث داستان و شخصیت‌ها هم خیلی جذاب نبودند، باز اواخر کمی اوضاع بهتر می‌شود. اما از نظر من از بین کتاب‌هایی که سایر نویسندگان غیرفلسطینی درباره فلسطین نوشته‌اند، این کتاب با نویسنده نیمه فلسطینی و دور از وطن، خیلی بهتر اوضاع فلسطین و اشغالگری را نشان می‌دهد، و چقدر مردمان فلسطین در رنج و سختی در خانه خود هستند. 
به نظرم برای نوشتن درباره هر چیزی بهترین گزینه خود تجربه‌کننده‌ها هستند نه دیگرانی که هیچ قرابتی با موضوع ندارند چون بسیار مصنوعی درمی‌آید مثل رمان‌هایی درباره تاریخ گذشته خصوصا درباره ائمه که به جای مواجهه با شخصیت‌های عرب هزار سال پیش با شخصیت‌های لوس و فانتزی ایرانی قرن۲۱ مواجهیم، یا نوشتن درباره شهید از قلم یک نویسنده که حتی یک جانباز را از نزدیک هم ندیده. 
نقطه ضعف کتاب از نظر من نگاه ضدمقاومتی نویسنده بود
      

        کتاب را خواندم. آنقدرها هم که درباره‌اش گفته بودند کتاب بی‌طرفی است، بی‌طرف نبود، زمان کتاب برای سال ۲۰۱۱ است یعنی ۱۴ سال پیش، و از نظر من ۸۰ـ۲۰ بود، ۸۰درصد به نفع اشغالگرها و ۲۰درصد ناخواسته به نفع فلسطینی‌ها، چیزی که بیش از همه در این کتاب حالم را بد کرد، نگاه غربی‌ها به سایر مردم است، اینکه خودشان را بی‌نهایت نایس و  همه‌چیز تمام می‌دانند و بقیه با متر و ملاک آن‌ها یا تندرو هستند یا کندرو، اینکه فقط لذت‌طلبند و هر چیزی که برایشان لذت داشته باشد انجام می‌دهند فارغ از انسانیت حتی. سه کتاب دیگر دولیل را که خواندم شاید کمی دوستش داشتم، اما با خواندن این کتاب از شخصیت گی دولیل بدم آمد.
      

        کتاب جالبی بود، دوستش داشتم، در طول خوندنش مدام چشم‌هام پر از اشک شد، چقدر جای این کتاب‌ها در بین کتاب‌هایمان کم است، کتاب هایی درباره اقتدار ما، دفاعمان از مظلومان عالم، شرارت دشمنانمان، چقدر برای انتقال این مفاهیم به فرزندانمان کم کاری کردیم
      

        اولین باری که مجموعه کتاب‌های این منم انتشارات مهرسا را خواندم، هزاران و هزاران بار افسوس خوردم که چرا دانشمندان و علما و شهدای ما که میلیون‌ها بار بهتر از  مشاهیر غرب هستند درباره‌شان نوشته نمی‌شود و گفته نمی‌شود ولی همین کوتوله‌های غرب هم که با بالا رفتن از شانه‌های دانشمندان و علمای ما خودشان را بزرگ جلوه داده‌اند، هزاران کتاب درباره‌شان به هزاران سبک و برای تمام سنین نوشته شده، تاااااا اینکه بالاخره این کتاب را دیدم، اولین بار نویسنده در نمایشگاه کتاب سال ۱۴۰۲ راجع به این کتابش گفت، هر چند خیلی طول کشید که چاپ شود ولی به نظرم می‌ارزید 
تبریک و تبریک به نویسنده و آرزوی توفیقات روزافزون و کتاب‌های هرچه بیشتر
ما باید از بزرگانمان بنویسیم  تا فرزندانمان بخوانند، فرزندانمان باید بنویسند تا فرزندانشان بخوانند، و این زنجیره مشاهیر این خاک پر گوهر ادامه پیدا کند
      

        کتاب رو بدون اینکه خلاصه‌اش رو بخونم فقط به خاطر اسم و جلدش برداشتم. یه چیزی توی تصویر و عنوانش حس کنجکاوی توی من ایجاد کرد، انگار قراره با دنیایی آشنا بشم که هم آشناست هم غریبه فکر می کردم شخصیت داستان شبیه من باشه

اوایلش واقعاً جذبم کرد  و حس کردم با مگی اشتراکات زیادی دارم. دختری خاطره‌باز، با احساس، که از چیزی و کسی دل نمی‌کنه و فراموش نمی‌کنه اما از یه جایی به بعد حس کردم کتاب زیادی وارد جزئیات شده و انگار دیگه داری دفترچه خاطرات روزانه یه نوجوون رو می‌خونی. یه جورایی سرعت داستان کند شد، بعضی توصیف‌ها و تکرارها می‌تونست کمتر باشه. ولی خب، شاید این هم بخشی از تلاش نویسنده‌ست برای نشون دادن پیچیدگی ذهن یه نوجوان با هزار تا فکر و دغدغه 

نکته‌ای که واقعاً تو چشمم اومد و خیلی پررنگ و مفید بود، توجه نویسنده به روابط خانوادگی بود. کتاب‌هایی که توش خانواده نقش پررنگ داره، خیلی زیاد نیستن. اما اینجا همه بودن: مامان، بابا، خواهر، برادر، حتی مادربزرگ و پدربزرگ. و حضورشون فقط نمادین نبود، واقعاً توی روند داستان نقش داشتن. این حس گرما و پشتیبانی یه خانواده واقعی رو منتقل می‌کرد، چیزی که خیلی از بچه‌ها ممکنه دنبالش باشن، یا ازش محروم.  از روابط بین اعضای خانواده، قوانینشون و حرف‌ها و رسم و رسوماتشون خیلی خوشم اومد

جالب اینکه کتاب پر از اعتقادات خرافی بود که نویسنده بدون خجالت بیانش کرده بود در حالی که ما از بیان اعتقادات دینی و فرهنگیمون واهمه داریم

در کل، اگه دنبال یه داستان آروم، صمیمی، و پر از جزئیات روانی و خانوادگی هستی، این کتاب می‌تونه برات لذت‌بخش باشه. ولی اگه عاشق داستان‌های سریع و پرهیجان و ماجرایی هستی، ممکنه وسط‌های راه از سرعت کمش کلافه بشی.

برای من؟ یه تجربه متفاوت بود. و به هر حال نظر اولیه من رو عوض کرد و دیگه اون‌قدرها هم دوسش ندارم و فقط می‌خواستم زودتر تموم بشه
      

        شاید از بهترین روزهایی که می‌شود این کتاب را خواند، همین روزها باشد، روزهایی که داریم در خاک خودمان جنگ را تجربه می‌کنیم، همیشه از دور، بیرون گود، اخبار جنگ لبنان و فلسطین و عراق و سوریه و... را می‌شنیدیم، اما الان با چشم‌های خودمان می‌بینیم و ذره‌ای از سختی‌هایی که آن‌ها سال‌ها هر لحظه‌اش چشیدند، کمی درک می‌کنیم، نمی‌شد که طرفدار فلسطین باشیم اما هم‌دردشان نه.
می‌خواستم جاهای زیبای کتاب را به صورت برش بگذارم، دیدم کل کتاب می‌شود، پس کلا بخوانیدش
آنجای کتاب خیلی تکان خوردم، که سید کمیل گفت: همه چیز من سیدحسن بود. خدای من سید بود. بعد از اون انفجار، همه چیز من فروریخت. تازه فهمیدم سید خدایی داره. خدا هم هست
و این جمله برای منی که دیشب تهدید نتانیاهو را در قصد ترور رهبرمان سید علی خوانده بودم و با اضطراب شدید فقط دعا می‌خواندم، به شدت تکان داد
      

        نتوانستم کتاب را زمین بگذارم. یک ضرب خواندم. قلم روان و بی دست‌انداز، داستانی نفس گیر،‌هم غمگین و هم محکم. صبر و ایمان زهرا برایم عجیب بود و درک نمی‌کردم. واقعا حیف است چنین کتاب‌هایی خوانده نشوند. خوشحالم از اینکه این کتاب را خواندم تا بیشتر به ضعف ایمان و صبرم پی ببرم
      

        یکی از دلایلی که با این سبک کتاب‌ها یعنی داستانی کردن زندگی علما و شهدا و ... ارتباط نمی‌گیرم این است که از نظر من ویژگی بارز این کتاب‌ها باید این باشه که شخصیتی جاودان و ماندگار از اون شخص مهم در ذهنم باقی بگذارد
اما متأسفانه این سبک کتاب‌ها بیشتر به جزئیات بی‌کارآمدی مثل توصیف اشیا و حوادث غیر کمک‌کننده به شناخت شخصیت اصلی و دیالوگ‌های بی‌کاربرد سپری میشه
در صورتی که اگر زندگی علما و شهدا به‌خوبی به تصویر کشیده بشه، عاشقشون می‌شیم، و در ذهنمون یک تصویر پررنگ و بزرگ از این شخصیت‌ها به جا می‌ماند و الگوی زندگی‌مون می‌شن
چرا امثال مستر همفر گفتن مردم نباید با زندگی علما آشنا بشن؟ چون اگه مردم سبک زندگی و رفتاری علما رو بفهمن، جذبشون می‌شن و غیر از اونا به کسی اهمیت نمی‌دن
ولی این سبک کتاب‌ها چنین کاری نمی‌کنن، وارد زندگی شخصی اون عالم یا شهید نمی‌شن تا مخاطب رو شیفته او کنن، مثلا که بهتر از علما و شهدا در رفتار با همسر و فرزند؟ اما در این سبک کتاب‌ها می‌بینیم اون فرد خیلی بی‌توجه و سرد رفتار می‌کنه با همسرش من این حس را در این کتاب یا کتاب نخل و نارنج داشتم درحالی‌که این افراد در رفتار با همسر بهترین هستن، مثل خاطراتی که از امام خمینی شنیدیم در رفتار با همسر که این باید در کتاب گنجانده بشه
این سبک کتاب‌ها صرفا داستانن، داستانی که بعد از تموم شدنشون یادی از اون عالم  یا شهید در دل باقی نمی‌گذارن
برای همین من، خودم ترجیحم مطالعه کتاب‌های زندگی‌نامه و غیره این افراد است تا اینکه داستانشون رو بخونم که همش بازی با کلمات نویسنده است در وصف ویژگی‌های اسباب و وسایل و افراد که چی پوشید و چی خورد و چه کرد
      

        چه عجب یک کتاب ایرانی شاد و پرانرژی و مثبت خواندیم
      

        ایستادی به جنگ رودررو خنجر از پشت می‌زند دشمن
گویی از ما، و در نهان بر ما
وطنم پشت حیله را بشکن
وقتی این‌قدر خائن وطنی داریم و دشمن غیروطنی، فقط خداست که دو دستی ما رو در آغوش باید بگیره که از هر آسیب و خطر و انحرافی در امان باشیم
ما چقدر مدیون آدم‌هایی هستیم که نمی‌شناسیمشون اما مدیونشونیم
کاش امثال این کتاب‌ها از زبان این افراد بیشتر نوشته بشود
که بعد از سال‌ها دشمنان این خاک و بوم، جای جلاد و شهید رو عوض نکنن، که فرقه‌ها و نحله‌هایی که دارن خون مردم رو الان می‌مکند فردا مظلوم‌نمایی نکنن و جوانان فردا را منحرف نکنن
      

        [ما کاری نکردیم و بلد نبودیم، خدا کمک کرد، لطف خدا بود] کلیدواژه این کتاب است
وقتی فرد بدون درنظر گرفتن موانع، خالصانه و خالصانه و خالصانه کار کند و کار کند، اونجاست که خدا خودش رو نشون می‌ده و کار رو به ثمر می‌رسونه و برکت نازل می‌کنه
حفظ جمهوری اسلامی مرهون و مدیون این اخلاص‌هاست
و چیزی که خودم در مدت زندگیم با دقت در زندگی اقوام، دوستان، آشنایان، همکاران، همکلاسی‌ها و هموطنانم دیدم از زبان این مأمور مجرب هم شنیدم و تأییدی شد بر نظریه‌ام، اینکه به این نتیجه رسیده بودم: هرکس, هر توهینی به امام و رهبری می‌کنه یا در تولدش یا در درآمد و زندگی‌اش آلودگی و ناپاکی و حرامی هست، و در این کتاب خواندم از زبان این مأمور اطلاعاتی:«من یک اعتقادی دارم، کسانی که با حضرت امام خصومت دارند؛ در زندگی‌شان یا فساد اخلاقی دارند یا فساد اقتصادی، نه اینکه جفتش را نداشته باشند، حداقل یکی‌اش را دارند»صفحه ۱۱۵
چقدر نادانسته و ناشناخته، مدیون امثال این افراد هستیم که در آرامش زندگی گنیم، درس بخوانیم، کار کنیم، موفقیت کسب کنیم، بخواهیم و نخواهیم، این‌ها هم در ثواب اعمال ما شریک هستند و دین بر گردن ما دارند، همیشه دعایشان کنیم
باید افراد بیشتری خاطراتشان را برای ثبت در تاریخ بازگو کنند، . ان شاءالله کتاب‌های بیشتری در این زمینه منتشر بشود
      

        به‌تنهایی خوندن این کتاب خلی از لطف نیست اما چه بهتر با صوت‌های توضیح و تفصیل‌ امینی‌خواه گوش داده بشه
کاش منبرها همین‌طوری بودن، توضیح و تفسیر کتاب‌ها، شاید این‌طوری کتابخوانی بیشتر رواج می‌گرفت
ضمن اینکه باید مدنظر داشت از انسان‌های غیرمعصوم بت نسازیم. نه صددرصد بپذیریمشون و قبولشون کنیم و نه صددرصد ردشون کنیم. ببینیم چی می‌گن حرفای خوبشون رو استفاده کنیم
      

        شنیدم در حدیثی آمده: شهادت اجل کسی را جلو نمی‌اندازد
یعنی قرار بوده محمدهادی ذوالفقاری در همین سن ۲۶سالگی بمیرد، با اسهالی یا ترقه‌بازی شب چهارشنبه سوری، یا با وطن‌فروشی و هزاران نوع مرگ زرد و قهوه‌ای
اما محمدهادی مرگ سرخ را انتخاب کرد
نوع رفتنش را خودش انتخاب کرد و رقم زد
شهیدانه زیست، تا با شهادت برود
علی‌وار کار کرد، علی‌وار در راه خدا بخشید و خرج کرد، در کنار علی ماندگار شد

محمدهادی یک انسان بسیار عادی بود. مثل بقیه. تنها تفاوت او، عمل دقیق به دستورهای دین بود.
ارادت شدید به ولایت فقیه 
بذل و بخش بسیار مال در راه رضایت خدا
آن هم مال به‌دست‌آمده از راه حلال و کسب و کار و تلاش
علاقه و ارادت به اهل‌بیت و شهدا
ویژگی‌های بارزی بود که درباره این شهید فهمیدم
محمدهادی نازپرورده نبود، پرتوقع و زبان‌دراز و دائم‌النق و ناله مثل بسیاری از هم‌نسلانش نبود
محمدهادی زحمتکش بود و طرفدار پابرهنگان
آب لب و لوچه‌اش آویزان برای غرب و غرب‌پرستان نبود
راهشون پررهرو