اسم فلسطین برای هیچکس ناآشنا نیست. ولی شاید برای خیلی از ما سوال باشد که مردم آن چگونه زندگی می کند. برای خود من همیشه سوال بود که اسرائیلی ها و عرب ها چه طور با هم زندگی می کنند. یا این که هیچکدام از سربازان اسراییلی در کارشان شک نکرده اند یا وقتی بچه ها را به گلوله می بندند هیچ حسی ندارند؟
"جایی که خیابان ها نام داشت" یک دیدی نسبت به زندگی در فلسطین اشغالی به من داد.
کتاب داستان دختری به نام حیات است که برای برآوردن آخرین آرزوی مادربزرگش به قدس می رود. در مسیر این سفر نویسنده کمی وضع زندگی در فلسطین زخم خورده را شرح می دهد و در فلش بک هایی، داستان غصب شدن زمین های فلسطینی ها و زندگی در اردوگاه ها را نیز تعریف می کند.

پی نوشت: ایده ی نویسنده اواخر کتاب درباره ی جنگ "تو ذوق زن" بود:|
        

          داستان کتاب در مورد یک دختر فلسطینیه که در کرانه ی باختری ساکنه و بعد از مریض احوال شدن مادربزرگش تصمیم می گیره به قدس غربی بره و مقداری از خاک روستایی رو که مادربزرگش قبل از اشغال در اون ساکن بوده، براش بیاره. کتاب برای نوجوانان نوشته شده و مخاطب بزرگسال احتمالا لذت چندانی از خوندنش نمی بره.
ترجمه ی کتاب چندان خوب نبود. بیشتر اوقات مشکل چندانی نداشت، اما وقتی دو نفر با هم صحبت می کردن و یا یک نفر با بقیه شوخی می کرد، ترجمه به شدت نامفهوم می شد!
        

          برای آشنا شدن با زندگی تاریخی فلسطینی ها رمان زخم داوود بهتره ولی برای زندگی روزمره در فلسطین، این کتاب رو توصیه میکنم. خصوصا که از زاویه دید یک نوجوانه.
        

          بسم الله...
ماجرای یک دختر فلسطینی به نام حیات هست، که خانواده ش رو از شهرشون بیرون کردن و این اخراج، پدرش رو افسرده کرده و مادربزرگش رو مریض. الان که در نزدیکی ازدواج خواهرش تصمیم میگیره به قدس و روستای مادربزرگش بره و کمی از خاک اونجا رو براش بیاره..
        

          سیزده سالم بود و معنی خون را می‌فهمیدم. معنی از دست دادن عزیزان را می‌فهمیدم. بوی بدن مرده را می‌فهمیدم. شکل بدنی را که زیر تانک صاف و له بشود می‌فهمیدم. خاک و غباری را که بولدوزری دیوانه بلند می‌کرد می‌فهمیدم. عن قریب بود که دیوار کامل شود و فکر می‌کردم بخش زیادی از بیت لحم مجبور خواهند شد وطن و خانه‌شان را ترک کنند. کارها تعطیل خواهد شد. خانه‌ها و خیابان‌ها خالی خواهد شد. مدرسه‌ها نصف خواهد شد. من در زندانی گشاده زندگی می‌کنم ولی هیچ وقت در ناامیدی زندگی نخواهم کرد. چون سیزده سال دارم و این هم چیزی است که آن را می‌فهمم.
در آنجا تا هروقت که حیات باشد، عشق هم خواهد بود. حتما خواهم آموخت آینه را دوست بدارم، همان طور که آموختم در حالی که به مایسه می‌اندیشم لبخند بزنم. گذشته می‌تواند هم عذاب آور باشد و هم شفابخش. من تلاش خواهم کرد، تلاشی بیش از آنچه برای بقا و زنده ماندن لازم است. در نهایت، همه ما جز مخلوقات بشری نیستیم که به یک شکل می‌خندیم و دنیا روزی خواهد فهمید
که ما فقط می‌خواستیم همچون ملتی آزاد زندگی کنیم؛ ملتی که امید، کرامت و هدف دارد. این‌ همه چیز است.
        

          
حکایت خوندن داستانهایی از فلسطین برای من کشفه، کشف فلسطین و آدمهاش. یک فلسطین در تیترهای خبری است و یک فلسطین سرزمین آدمهاییه که هنوز توش زندگی میکنند.
وقتی میگم زندگی واقعا منظورم زندگیه. یعنی ازدواج میکنند، کلاس رقص میرن و میخوان فقط یه شیشه از خاک قدس رو داشته باشند.
این داستان، داستان زندگی در کنار قدسه برای مردمی که همه چیزشون رو اسراییل ازشون گرفته، اما هنوز هستند و اسمشون فلسطینیه. 
        

          خیلی عجیبه که همهٔ شخصیت‌های داستان از سه نسل مختلف، زخم‌های کهنه و جدید و ریز و درشتی از اشغالگرها برداشته‌ن، و در طول داستان تلخی و سختی و سیاهی ظلم صهیونیست‌ها و اشغال و تخریب خونه‌ها و مزارع فلسطینی‌ها و آوارگی‌شون به خوبی روایت می‌شه، اما نویسنده تمامی اسرائیلی‌های غیرنظامی رو که شخصیت اصلی داستان (حیات) باهاشون مواجههٔ مستقیم داره، آدم‌های خوب و مهربون و صلح‌طلبی جلوه می‌ده که به حیات و دوستش برای هدفش کمک می‌دن و حتی خودشون رو به خطر میندازن. انگار نه انگار که همین‌ها خونه و مزرعه و زمین فلسطینی‌ها رو غصب کرده‌ن. حتی در جایی از کتاب وقتی خبر عملیاتی در تل‌آویو از تلویزیون پخش می‌شه، نویسنده با محکوم کردن عملیات در تل‌آویو، این اقدامات رو هم آسیب رسوندن به مردم تعبیر می‌کنه! 
و این‌که ترجمه هم ترجمه‌ی خوبی نبود. 
        

          قلمی که خیلی آشناست! رمان هایی که قهرمان و شخصیت اولش همیشه دختری است نوجوان ، کمی بی باک و البته مسلمان که باورهای خاص خودش را دارد ، این‌بار دختر در فلسطین اشغالی زندگی می‌کند و در تمام داستان قصه آدم ها را با پس زمینه ای از وطنی که از زیر پای ساکنانش ربوده شده! برخی قسمت های کتاب را هرگز در ذهنم مرور نکرده بودم. یعنی زمان‌هایی که خبری از بمب و موشک و‌درگیری نظامی نیست اما ایست‌و‌بازرسی ها ، حکومت نظامی های گاه و بیگاه ، تحقیر آدم ها و‌ سلب حقوق شان هرروز و تمام وقت اتفاق می افتد ...
نویسنده که زندگی شخصی خودش هم همین‌سمت و سو و برداشت‌را به مخاطب بیرونی نشان می دهد،‌ آنقدرها اهل مقاومت نیست. یعنی راه رهایی را در مبارزه و میدان جستجو نمی کند ، اما به همان اندازه که از پدر و‌مادرش ریشه عربی دارد، طعم روغن زیتون ، عطر غذاهای فلسطینی و ضربآهنگ کلمات شان را می شناسد و همان‌اندازه هم‌روایتش از فلسطین خواندن دارد...
        

          داستان از اونجایی شروع می‌شه که یه دختر نوجوون فلسطینی می‌خواد به مادربزرگش که خیلی دلش برای خونه مادریش تنگ شده یه هدیه عجیب بده.
برای همین در سفری یک روزه راهی محله آباء و اجدادیش می‌شه و ...
در خلال داستان با آداب و رسوم فلسطینی‌ها مثل جشن عروسی،رقص محلی و غذاهاشون آشنا می‌شیم.
        

          فلسطین پاره تن اسلام هست برای ما شعار نیست یک مکتب هست...
خوندن قصه ی پر غصه فلسطین همیشه سخت خواهد بود
همیشه دلت رو خون میکنه
خوشحالم که پیرو مردی بودم که باعث شد اسرائیل رو دشمن خودم بدونم.
دخترک ماجراجو قصه ما برای رسیدن به قدس عزیز فراز و فرود هایی رو تجربه میکنه که  تحملش برای هر انسان آزاده ای  سخت هست.
این کتاب رو بخونیم هم برای خودمون هم فرزندانمان 
 

        

          حیات، دختری سیزده ساله در کرانهٔ باختری است که همراه خانواده‌اش در بیت لحم زندگی می‌کند‌. او و هرکدام از اعضای خانواده‌اش، یک‌جوری زخم‌خوردهٔ اسرائیلند. خود حیات، زخمی یادگاری از اسرائیلی‌ها به صورت دارد؛ زمین‌های کشاورزی پدر حیات را بولدوزرهای اسرائیلی نابود کرده‌اند و  حالا پدر حیات با افسردگی، دست و پنجه نرم می‌کند؛ بی‌بی زینب، مادربزرگ حیات هم خانهٔ زیبایش را در تپه‌های قدس در ماجرای اخراج هزاران فلسطینی در سال ۱۹۴۸ از دست داده است. پس از این اخراج، بی‌بی و خانواده‌اش تا سالهای سال به امید آن که قرار است روزی دوباره به قدس برگردند، در اردوگاه آوارگان زندگی می‌کنند و مادر حیات  هم در همان اردوگاه متولد می‌شود. بی‌بی‌زینب سالهاست که قدس را ندیده و رویایش این است که در خاک قدس بمیرد؛ همین رویا حیات را وامی‌دارد که دست به  کار عجیب و خطرناکی بزند...
این کتاب تا حد خوبی توانسته بود زندگی روزمرهٔ اهالی کرانهٔ باختری را نشان دهد؛ این که هیولای اشغالگری چه به روزگارشان آورده و آن‌ها چگونه با ظلمت آن دست و پنجه نرم می‌کنند. فکرش هم دشوار است در وطنت برای بیرون آمدن از خانه، رفتن به محله و شهری دیگر و برای کار کردن و کار پیدا کردن، نیازمند مجوز  اسرائیلی‌ها باشی؛ این که در خاک فلسطین باشی و سالها گذشته باشد و تو اجازه نداشته باشی قدس را ببینی؛  این که رویایت از همان کودکی، بیرون آمدن از جهنمی باشد که اسرائیلی‌ها برایت درست کرده‌اند؛ این که اسرائیلی‌ها خانهٔ امید و آرزویت را از چنگت درآورده باشند یا از روی زمین کشاورزی‌ای که سالها برایش زحمت کشیدی، بولدوزر بگذرانند؛ این که فرقی نمی‌کند چند ساله‌ای، به هر حال اسرائیلی‌ها یک جوری  زهرشان را  به تو ریخته‌اند؛ مثلاً آن که والدینت کشته‌اند یا آن‌ها را زندانی کرده‌اند یا یادگاری خونینی بر بدن خودت به‌جا گذاشته‌اند یا ..‌.؛ این که برای زندگی کردن، مجبور می‌شوی دائم خفت بکشی؛ این که هر لحظهٔ زندگی برایت می‌شود مقاومت، مقاومت در برابر تفرعون آدم‌های جهنمی  به امید آن که روزی، دنیا بفهمد که تو و هم‌وطنانت فقط می‌خواستید مثل ملتی آزاد زندگی کنید، یعنی ملتی که عزت و احترام دارد و از بدیهی‌ترین حقوق انسانی و اجتماعی‌اش محروم  نمی‌شود. 


        

          بعد از خواندن کتاب « زخم داوود» دلم  می خواست بیشتر در مورد «فلسطین اشغالی»  و اتفاقاتش بخونم و بدونم.

 برای وقت هایی که خودم یک عالمه کتاب تخصصی تاریخ باید بخونم، خوندن رمان های تاریخی خیلی می تونه خوب باشه ؛ چون هم  با تاریخ  سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و.. کشور مورد نظر آشنا میشی، هم این که با یک لیست بلند بالایی از  اسامی و تاریخ جنگ ها و قراردادها رو به رو نمیشی.
 
کتاب« جایی که خیابان ها نام داشت »  با این که رمان تاریخی نیست ؛ولی در قالب رمان به گروه های یهودی در تلاش برای ایجاد «سرزمین جعلی صهیونیست ها»،  درگیری های یهودی ها و فلسطینی ها ، اردوگاه های فلسطینی ها، تا تاریخ اجتماعی و فرهنگی: از غذاها ، رسم و رسومات و روابط  خانوادگی ، ازدواج و تفریحات فلسطینی ها اشاره های زیادی کرده .

خلاصه داستان :
قصه در مورد یک دختری به نام حیات که( مرحله کودکی رو میشه گفت  پشت سر گذاشته) در کرانه باختری زندگی می کنه. 
حیات  از سرزمین بیت المقدس نه چیزی دیده و نه شنیده تا زمانی که   مادربزرگش بیمار میشه.
 مادر بزرگ  از  قدس غربی و روستایی که در اونجا  زندگی می کرده و دلتنگی برای اون خاک و وطن با نوه ش صحبت می کنه.
همین صحبت ها برای حیات دلایلی میشه که بخواد یواشکی وارد  قدس غربی بشه تا خاک روستای مادربزرگ رو براش به عنوان هدیه ببره.

موقع خوندن کتاب« جایی که خیابان ها نام داشت»  ذهنم  بی اختیار کتاب رو با کتاب  « زخم داوود»  مقایسه می کرد. همین هم  باعث شد امتیازم به جای چهار، به کتاب سه/ سه و نیم باشه.