اینجا می‌نویسم که فراموش نکنم هر داستان موضوعش چی بود. چون درمورد داستان کوتاه متاسفانه این اتفاق زیاد برایم افتاده که بعد از مدتی هیچ چیز از داستانها یادم نمی آید. 

داستان اول: 
درباره جعفر بن ابی طالب و دستهای بریده اش و بالهایی که خدا به جای دست به او داد. داستان از زبان پسرش.

داستان دوم: 
از زبان یکی از یتیمها درباه‌ی یتیم‌نوازی حضرت علی ع و خوراندن عسل به آنها با انگشتان خودش

داستان سوم:
مرد یهودی که دنبال گوهر شب چراغ بود. حضرت علی از او گندم قرض خواسته بود. بهش داد و چادر حضرت زهرا را گرو گرفت. در انبار گذاشت و چادر مثل گوهر شب چراغ نور داد...

داستان چهارم:
از زبان غلام ابان بن عثمان که کارهای باغش را انجام می داد. حسن بن علی ع او را خرید و آزاد کرد و باغ را خرید بهش هدیه داد چون داشت از روی محبت به سگی از غذای خودش می داد.

داستان پنجم:
نامه ای از زبان نافع پسر عبدالله در دربار شام به پسرش درباره‌ی حقیقت وجود حسین بن علی و بیان خاطره ای از نوجوانی در مدینه وقتی که حسین بن علی او و دو دوستش را به خانه اش دعوت کرد...

داستان ششم:
داستان کوتاه "نفس بلند" که به صورت جداگانه و با تصویر در نشر جمکران هم چاپ شده. درباره پسری که نیمه شعبان یک نذر می کند...


      

        حقیقتا داستان عجیبی بود. دو دلیل باعث شد کتاب را بخرم. یکی قیمت پایینش که البته قیمت قدیم بود، یکی هم علاقه‌ای که بعد از خواندن یک رمان خارجی درباره‌ی یک هشت‌پا به نام مارسلوس به این موجود عجیب پیدا کرده بودم. 
فضای رمان عجیب بود. خیلی ایرانی نبود. انگار فقط زورکی در ایران می‌گذشت چون نویسنده ایرانیست. فضای داستان را برایتان می‌گویم و خودتان قضاوت کنید:
 اینکه دو خواهر باهم و بدون هیچ کس دیگری در یک خانه‌ی مشرف به ساحل یک دریا زندگی کنند و یکیشان نوازنده باشد و دیگری خواننده!!! و کارشان کنسرت اجرا کردن باشد. برای چه کسی؟ معلوم نیست!! و بعد یک هشتپا پیدا کنند و نگهش دارند به عنوان حیوان خانگی!!
عجیب‌تر آنکه امسال جلد دوم و سوم این کتاب نیز یک‌هو باهم چاپ شده‌اند و عجیب‌تر از آن اینکه من هردو را خریدم تا بخوانم. فقط به خاطر دانستن ادامه‌ی ماجرا و اینکه به "هشتی" هشتپای خانگی آیدا و آترین علاقه‌مند شده‌ام؛ آن هم علیرغم قیمت کتاب که برخلاف جلد اول اصلا هم ارزان نبود!!
آخرش هم نفهمیدم نویسنده داستانی رئال نوشته یا فانتزی!! جدی جدی هشتپاها این گونه‌اند؟
      

        رمانی علمی تخیلی اما با موضوع مذهبی. شاید بگویم اولین رمانیست که خواندم و انتظار من را از یک رمان علمی تخیلی مذهبی برآورده کرد. موضوعی که دست روی آن گذاشته بود خیلی ناب بود. یعنی چیزی که واقعا راهگشاست و فقط و فقط با پیشرفت تکنولوژی می توان به دست یافتن به آن فکر کرد. 
با پیش فرض خیلی خوبی نرفتم سراغش. فکر کردم قرار است یک جاهایی از علمی تخیلی تبدیل به یک فانتزی آبکی بشود ولی این گونه نشد و آنجا که ایده‌ی کتاب را فهمیدم و متوجه شدم که شهاب و مسعود و استاد ثبوتی برای چه ماموریت مهمی راهی عربستان سعودی که در زمان آنها اسمش به "منطقه‌ی ویژه‌ی حجاز" تغییر پیدا کرده شده‌اند، حسابی سر ذوق آمدم! ماموریتی که من هم در همین زمان حاضر مهم بودنش را درک می‌کنم و قبول دارم. 
دوست ندارم دقیق ماموریت را لو بدهم چون از لذت داستان می‌کاهد. اما بگویم که واقعا از تکنولوژی به تصویر کشیده در سال ۱۴۴۴ کیف کردم و دلم خواست من هم یکی از آن رایانه‌ها را در مغزم داشتم و می‌توانستم آن گونه که شهاب با دنیای بیرونش ارتباط می‌گرفت ارتباط بگیرم...

      

        اول با دیدن تصویر روی جلد فکر کردم‌مجموعه خارجی‌ست. اما با دیدن عنوان زود فهمیدم اشتباه کردم. 
این مجموعه انگار در هر جلد در طی داستانی کودکانه، اطلاعاتی چند درباره‌ی برخی از آثار تاریخی ایران به مخاطب می‌دهد و پادشاهان و‌ حاکمان و قدیمیان را به کودک می‌شناساند.
داستان درباره‌ی خانواده‌ای بزرگ از موش‌هاست که دچار قحطی و گرسنگی شده‌اند و حالا می‌‌خواهند دنبال غذا بگردند. کاپیتان موشها یک گروه را که برای این کار داوطلب شده‌اند می‌فرستد و آنها وظیفه دارند برای بقیه‌ی موش‌ها غذا پیدا کنند و بیاورند. این چهار موشِ منتخب در این جلد در سفر خود با تخت جمشید و کوروش کبیر آشنا می‌شوند.
      

        عجب چیزی بود. یک رمان فانتزی جذاب با محوریت چهار نوجوان لبنانی. به یک اتفاق توی جنگ ۳۳ روزه لبنان اشاره می‌کرد که من تا حالا نشنیده بودم. یک ربط‌هایی هم به جنگ خندق پیامبر داشت. باید در فرصتی مناسب مفصلتر درباره‌اش بنویسم. 

      

        رمانی فانتزی و بسیار زیبا و به تعبیری گوگولی درباره‌ی دختری که رویای نویسنده شدن داشت اما مادرش اهل حساب و کتاب و آزمون و کنکور و خلاصه از این جور چیزها بود و به شدت با این رویاپردازی دخترش مقابله می‌کرد. 
نمی‌دانم چرا موقع خواندنش همه‌ش آن موجودات تخیلی انیمیشن "indide out" به ذهنم متبادر می‌شد. شاید آن دنیای خیالی که وریا به آن سفر کرد مرا یاد ماجراهای شخصیت‌های "شادی" و "غم" در آن دنیای عجیب و غریب می‌انداخت و آنجا بود که به نظرم رسید اگر ایرانی‌ها اهل اقتباس بودند، انیمیشن یا حتی فیلم جذابی از این کتاب درمی‌آمد. 
من دوستش داشتم و به هر نوجوان و بزرگسالی که اهل رویاپردازیست پیشنهادش می‌کنم. و نیز به والدین و مربیانی که مثل مادر وریا، دختر قهرمان داستان فکر می‌کنند. شاید آنها هم با خواندن این کتاب، از خراب کردن و همسان‌سازی رویاها و همکاری با کارخانه‌ی رویاسازی دست بردارند!! (باید کتاب را بخوانید تا بدانید چه می‌گویم)
در هرحال رمان حا‌خوب‌کنی‌ست!
      

        کتاب را خیلی دوست داشتم. این نوع رمان مذهبی تاریخی را از همه بیشتر می‌پسندم‌؛ اینکه هیچ شخصیت اضافه و حاشیه‌ای در آن نباشد و نویسنده از ذهن خودش شخصیتی خیالی خلق نکرده باشد و فقط به روایت اتفاقات تاریخی با زبانی داستانی کفایت کرده باشد.‌ شاید بگویید اینکه دیگر رمان نمی‌شود. تاریخ است. اما من قبول ندارم. 
شاید از عنوان کتاب بتوانید حدس بزنید تمرکز داستان بر چه بخشی از تاریخ است. اما برایتان می‌گویم: داستان کتاب از دقیقا روز دهم محرم در خانه‌ی محمد حنفیه شروع می‌شود و با فلش‌بک به عقب می‌رود و روزهای مرگ معاویه و به خلافت رسیدن یزید را روایت می‌کند و نیز اتفاقاتی که در مدینه و مکه می‌افتد و به خروج امام حسین(ع) از مدینه منجر می‌شود. در این میان *نشستگان* کسانی بودند که با امام حسین(ع) همراه نشدند.
      

        رمان نوجوانی که نادر ابراهیمی ترجمه کرده و مدتها پیش خریده بودم ولی هنوز نخوانده بودم. امسال دیدم در نمایشگاه کتاب با یک طرح جلد جدید تجدید چاپ شده است. 
داستانش چنگی به دل نمی زند. یعنی چفت و بست داستانی‌اش و مخصوصا از جایی که هیولا وارد داستان شد باهم جور درنمی‌آید و دوست داشتم فقط به روایت ماجرای هاگارث با آدم آهنی بپردازد. خیلی مختصر و مفید است و در انتهای آن هم یک یادداشت از نادر ابراهیمی هست که کمی درباره‌ی فلسفه‌ی داستان آدم آهنی توضیح داده و گفته خوب است هر داستانی را می خوانیم کمی به آن فکر کنیم. برخی داستان‌ها از جمله همین داستان آدم آهنی از همین مدل داستانها هستند...
      

        اصلا خوب نبود. چهره ها زیادی خشن و اغراق شده و داستان مبهم و سطحی بود و اصلا واقعه ی تاریخی که سعی در بیان و روایت اون داشت هم خوب به مخاطب منتقل نمی شد و بیشتر گیجش می کرد. 
      

        هو النور
بعد از خواندن الی و وقتی فهمیدم این کتاب داستان همان خانواده‌ای را روایت می کند که خانم غفارحدادی در کتاب الی وعده‌ی نوشته شدنش را می‌دهند خیلی مشتاق بودم این کتاب را بخوانم. 
درواقع خانم غفارحدادی مسئولیت نوشتن خاطرات این خانواده را به خانم اعتمادی سپرده است. خانم اعتمادی به صورتی داستانی و با پروبال دادن و کمی چاشنی تخیل و خلق شخصیتهای حاشیه‌ای خاطرات خانواده‌ی اهل غزه را نوشته است. 
کمی برایم عجیب بود که این کتاب در دسته‌ی رمان‌های نوجوان قرار گرفته ولی راوی داستان یک خانم باردار است که در همسایگی این خانواده‌ی اهل غزه زندگی می‌کند. پس باید دقت کنید که به چه نوجوانی این کتاب را می‌دهید. البته که کتاب عاشقانه‌ای لطیف ولی پاک در دل خود دارد و از خیلی از عاشقانه‌های سمی این روزگار بهتر است. 
از همه بیشتر روایت صحنه‌ی تخریب خانه‌‌ی این خانواده در غزه توسط اسرائیل مرا تحت تاثیر قرار داد.
      

        صوتی اش را قبل از سفر حج شروع کردم و نصفه ماند. در حین سفر نیازی نمی دیدم سفرنامه حج بخوانم آن هم مال جلال که معنویت خاصی ندارد و بیشتر گزارش احوال و حواشی حج است. بعد از سفر ادامه‌اش را گوش دادم و چه خوب که نصفش ماند براژ بعد از سفر. چون توصیفاتش را مقایسه می کردم با آنچه خودم در حج تجربه کردم و چه قدر تغییر کرده بود روند برگزاری حج از دقیقا ۶۱ سال و یک ماه پیش تا الان. علیرغم اینکه گفتم معنویت خاصی در آن نبود اما دوستش داشتم. نگاه صادقانه و عادلانه‌ی جلال به همه چیز اعم از همسفران و عربستان و اعمال حج را دوست داشتم. 
      

        در آستانه‌ی رفتن به حج شروعش کردم و در مکه تمام شد. زیبا بود و بعضی نکاتش به کارم آمد. اما کمتر از قبل با ادبیات نویسنده ارتباط برقرار کردم. منظورم نسبت به کتابهای قبلی است که شیفته‌شان بودم. بامزگی‌ بازی‌ها و مثالهایش برایم کمی لوس و بی مزه شده بود. نمی دانم چرا. شاید چون قبلش یک سفرنامه‌ی حج دیگر خوانده بودم که خیلی خیلی به دلم نشسته بود. 
      

        بالاخره بعد از چند سال که هر سال ماه رمضان نیت می کردم بخوانمش و نمی شد امسال صوتی اش رو گوش دادم. و چه قدر راضی‌ام. اصلا مگر این کتاب از اول سخنرانی نبوده؟ پس صوتی گوش دادنش یعنی انگار داری همان سخنرانی را گوش می دهی دیگر! البته با صدای یک سخنران و راوی دیگر.

      

        بعد از جلد سوم هم نظرم همان است که بود. 
البته در این جلد چند شخصیت از جمله مختار، ابوحمزه ثمالی، و ابوخالد کابلی معرفی می‌شوند که شنیدن از زندگی و سوابقشان خالی از لطف نیست. مخصوصا ابوحمزه ثمالی در این لیالی قدر که مرا ترغیب کرد بروم سراغ دعایش...
      

        بعد از خواندن جلد اول همینجا نوشتم که کتاب، انتظارم را از سیدمهدی شجاعی برآورده نکرد. با این کتاب نظرم تشدید شد و با اینکه رغبتم را به مجموعه از دست دادم ولی همچنان می‌روم سراغ جلد سوم تا تمام شود و پرونده‌اش را ببندم! (چرا که طبق عادت همیشگی‌ام قبل از خواندن جلدهای اول و‌ دوم جلد سوم را نیز خریده‌ام) شنیده‌ام که دو جلد دیگر هم در راه است که البته با کمال تاسف اذعان می‌کنم که دیگر قطعا سراغ آنها نخواهم رفت!