داستانی زیبا درباره‌ی پسری که در روستایش سیل آمده و همه از خانه هایشان رفته‌اند الا خانواده‌ی این پسر. او برای گذر کردن از این بحران دست به دامن تخیلات کودکانه‌ی خود می‌شود. داستان پردازی کتاب خوب و زیباست ولی کمی فضایش غمگین است. که خب به طبع موضوع داستان کمی طبیعی است. 
      

        تصاویر کتاب رو خیلی دوست داشتم. حس خوب زندگی می داد. یادداشت نویسنده در انتهای کتاب هم خیلی جالب بود. 
داستان درباره‌ی خانواده ایه که ۱۲ تا بچه دارن و خونه‌شون هم یه خونه‌ی روستایی و باصفاست که مزرعه داره و کلی کار هست که بین بچه ها تقسیم می شه و مجبورن انجامش بدن. 
درواقع داستان خاصی نداره. فقط پر از حس خوبه...
برای بچه‌های پنج سال به بالا عالیه
      

        به خودم بود اصلا کتابی نبود که سراغش بروم. برای شرکت در کارگاه خانم مصطفی زاده صوتی اش را گوش دادم.‌ قشنگ بود و بامزه. ولی بعد از اتمامش باز هم می گویم که با سلیقه‌ و اولویت های من در انتخاب کتاب فاصله دارد. 
داستان مردی انگلیسی است که با دوستانش شرط می بندد در هشتاد روز دور دنیا را سفر کند و بعد از دقیقا هشتاد روز به نقطه‌ی اول برگردد.
      

        رمانی درباره‌ی دوران مشروطه و شیخ فضل الله نوری. روابتش از طلبه‌ی قمی و سرانجام ماموریتش را دوست داشتم. فقط کاش بخش‌های پاریسش پاستوریزه‌تر بود تا بتوان به نوجوان هم توصیه‌اش کرد.‌
      

        یک رمان کلاسیک نوجوان بی‌نهایت زیبا ولی بی‌نهایت غمگین که البته خوب تمام می‌شود پس خیلی جای نگرانی نیست...
      

        این جلد از دو جلد قبلی که از این مجموعه خواندم خیلی بهتر بود. هم داستان پردازی خوبی داشت هم پیوسته بود و معلوم بود که آقای قندچی چه کار مفیدی برای ساختن ایران انجام داده است. 
ولی همچنان معتقدم این مجموعه برای بالای ده سال است. 
      

        من نمی‌دانم چه کسی چنین چیزهایی را برای نوجوان می‌نویسد؟! من بزرگسال تابه‌حال نشنیده بودم مادری از گرسنگی به بچه‌هایش خون جوشیده شده بدهد بخوردند! چه رسد به نوجوان! چرا گفتم نوجوان؟ چون به درد کودک که اصلا اصلا نمی‌خورد. 
حیف از این همه رنگ و لعاب و این عنوان و این موضوع که هدر برود!!
      

        علیرغم سر و شکلی که دارد ، مدل روایتش اصلا به درد کودک نمی‌خورد. برای ده سال به بالا خوب است. آن هم با توضیح یک بزرگتر...
      

        سفرنامه‌ای مختصر و معمولی از پیاده روی اربعین. به قلم حمید حسام. 
ویژگی خاص آن ارتباط تنگاتنگش با خاطرات آقای حسام از حضور در دفاع مقدس بود و چون اولین سالی بود که در پیاده روی اربعین شرکت می‌کرد، هم همه چیز برایش جدید بود و هم هر نشانه‌ای را وصل می‌کرد به خاطراتش از جبهه. 
ویژگی خاص دیگرش همدانی بودن آقای حسام بود و به این مناسبت، یاد کردن از سردار حسین همدانی که آن روزها هنوز شهید نشده بود. یعنی سال ۱۳۹۴ شمسی!
بیت شعری را که آقای حسام در جواب به کسی که از او پرسید کجایی هستی که برایم زیبا بود می‌آورم: 
"یارم همدانی و خودم هیچ ندانی
یا رب چه کند هیچ ندان با همدانی"
که اینجا منظور از یار همدانی همان سردار همدانی است. 
ویژگی دیگری که آن را خاص می‌کرد این بود که کتاب را دقیقا در ظهر اربعین به پایان رساندم. آنجا که نویسنده رسید به کربلا و وصل شد به دریای بی کران زائران حرم حسینی.
      

        یعنی تمااااااام مدتی که داشتم صوتی این کتاب را گوش می‌دادم با خودم می‌گفتم چراااااا
خدا را شکر که تمام شد. 
کاری به جایگاه این کتاب در ادبیات علمی تخیلی و نگاه تحریف آمیزش به اسلام و ... ندرم. که دقیقا فقط به خاطر اینها بود که خواندمش و فقط به خاطر همراهی با گروه دوستانه‌مان و باشگاه دنیای خیال بود که تمامش کردم. 
این کتاب اصلا مدل کتابهایی که من دوست دارم و حتی بتوانم تحمل کنم نبود!
      

        رمانی درباره اربعین
درمورد مواجهه‌ی یک رزمنده‌ی ایرانی در جنگ ایران و عراق با یک  سرباز عراقی و متعلق به رژیم بعث توی پیاده روی اربعین
درواقع بعد از سالها که از جنگ می‌گذرد این رزمنده‌ی ایرانی می‌رود خانه‌ی اون سرباز عراقی و معلوم می‌شود که آنها قبلا در جنگ مواجهه‌ی چهره به چهره داشته‌اند
و ادامه‌ی ماجرا...
خیلی خیلی پرتعلیق و جذاب و با رفت و برگشت‌های غیرخطی روایت شده بود. یک فصل درمیان از زبان رزمنده‌ی ایرانی و سرباز عراقی...
خوبی‌اش این بود که کمتر رمانی داریم که زمان دفاع مقدس و یا وجود داعشی‌ها در عراق را از زبان یک عراقی روایت کند. 
      

        یک رمان پادآرمانشهری ولی برای نوجوانها. 
خیلی داستان جذابی داشت. البته یک جاهایی احساس می‌کردم همه چیزش با هم چفت و بست درستی ندارد ولی در کل خوب بود. 
تنها چیزی که با آن مشکل داشتم فضای غربی کتاب بود که ناخوداگاه وقتی داری از یک نویسنده‌‌ی ایرانی می‌خوانی توی ذوقت می‌زند. البته این مساله را در کتابهای بزرگسال خانم کاظمی نیز تجربه کرده‌ام. 
چیزی که باعث شد بعد از مدتها که از خریدنش می‌گذشت من را به سمت کتاب جذب کند، تشویق دخترم به خواندنش بود. وقتی شروعش کرد یک جوری بکوب تا ته جلد سومش را خواند که اصلا من حیرت کردم. بعد هم به من اصرار کرد که بخوانمش و من هم از خداخواسته شروع کردم. البته کن سرعتم از او خیلی کمتر است .
از این خوشحالم که خواندنش زمینه‌ای را فراهم کرد که کمی با دختر نه ساله‌ام درباره‌ی ادبیات آخر الزمانی و پادآرمانشهری صحبت کنم. 
      

        کتابی درباره‌ی عاشورا با محوریت امام سجاد ع 
از استاد شجاعی 
نویسنده‌ای که عاشقش هستم
اما این کتاب کمی متفاوت بود با آثاری که در خاطره‌ام از ایشان داشتم. 
نمی‌دانم چه طور بگویم. احساس می‌کنم کمی از جنبه‌ی ادبی قلمش کم شده بود و تلاش کرده بود حرف‌هایی را در میان روایتش از معصوم بگنجاند که منش و سبک زندگی ایشان را در نسبت با حکومت و حکومت‌داری کمی صورتی می‌کرد. 
این کتاب دو جلد دیگر نیز دارد که قبل از خواندنشان نمی‌توانم نظر قطعی بدهم. 
      

        این کتاب را صوتی از ایران صدا گوش دادم. هرچند که از اپلیکیشن ایران صدا اصلا خوشم نیامد ولی واقعا لذت بردم از کتاب. چون خیلی خیلی زیاد رد پای خودم را توی روایتها دیدم. در اکثر آنها چیزی پیدا می‌شد که با من مشترک باشد.
روایتها درباره‌ی زنانی و مادرانی بود که تصمیم گرفته بودند به هر دلیل بنشینند توی خانه به جای اینکه در بیرون از خانه کار کنند. 
خوشحالم که با این حجم از رنج و خستگی و تردید و دودلی و در عین حال زیبایی‌هایی که در اطرافم دارم و گاهی نمی‌بینمشان تنها نیستم و اگر نگویم اکثر زنان، ولی زنان بیشماری مثل من هستند. 
      

        یک رمان نوجوان درباره شیخ شهاب الدین سهروردی که بعد از "قلندر و قلعه* خواندمش چون خیلی سوال برایم ایجاد شده بود. از برایند این دو رمان و اشتراکاتشان متوجه شدم چه بخش‌هایی از این دو‌کتاب واقعیست و چه بخش‌هایی زاده‌ی تخیل نویسنده‌ها...