*سفری برای یافتن خود*

کتاب وکسی نمی داند در کدام زمین می میرد، یک سفرنامه نیست. جستارهایی است که خانم الیاسی به بهانه‌ی سفر بیرونی ،از سفر درونی خود نوشته است.
او برای یافتن معنای زندگی،عادت‌ها و رفتارهای روزانه را کنار می‌گذارد.جسارت خود را جمع کرده و به دلِ ترس‌ها سفر می کند و تن به جاده می سپارد.از تمام وبال ها خود را رها می کند و با تکیه بر دانش زبانی خود ، از سرزمین مادری‌اش خارج می شود.
هدف نویسنده نشان دادن و شرح آنچه در مناطق مختلف دنیا می گذرد ،نیست. او وقایعی را شرح می دهد که پیرامون معنای زندگی، او را به سمت و سویی کشانده و تنها آن بخش از آداب و رسوم مردمان و شهرها گفته می شود که دریچه‌ای تازه به سوی او گشوده است.
نویسنده بیش از اینکه بناهای تاریخی و ملیتها برایش مهم باشد به آدم‌ها و سخنان آنها می اندیشد.
به دنبال جهانی نو است که به واسطه رفاقتهای گاه و بیگاه با افرادی که ملیتی غیر از او دارند، پیدا می کند.
در این میان نثر و قلم به کمک او آمده است و دنیایی رنگارنگ از کلمات رقم زده و تعابیر بدیعی خلق کرده و از منظری زیبا دست به شرح خود و احساسش زده است.زبان گیرا و متن جان دار کتاب ،خواننده را نمک گیر می کند.
برش هایی که نویسنده ،تقدیم خوانندگان کرده است، جذابند و با وجود گسست زمانی بین رویدادها، چیدمانی خواندنی ترتیب داده است.
خواننده با کتابی طرف است که صدها بریده کتاب دلچسب که معنایی را رنگ می دهد،تقدیم مخاطب می کند.
اولین کتابی است که بعد از مدتها بیش از بیست بریده کتاب از آن جدا کردم.
با اینکه طبق نظریه مرگ مولف،هر اثر به محض جدایی از نگارنده،  هویتی جدا می یابد،باز هم رد پای نویسنده در اثر پیداست. الیاسی نیز همچون بسیاری از جهاندیدگان بعد از تجارب ناب از سفر به باور جهان شهری رسیده است .باوری که او را از چهارچوب و ساختارهای وطنی و محلی جدا می کند و امکان حیات و زندگی طولانی در اقالیم دیگر را برایش ممکن می سازد.بیشتر کسانی که چندین سال در خارج از فرهنگ اصلی خود به سر می برند و در معرض خواندن آثار ادبی و یا سبک زندگی دیگری هستند، به جبر زمان یا خودآگاه در باورها و اعتقادات خود از باورهای ملل دیگر تاثیر می پذیرند.
در این اثر نیز نویسنده از فرهنگ عرفی زندگی ایرانی و مذهبی  جدا شده و معنای زندگی را به گونه‌ای دیگر می بیند و جستجو می کند.
بخش هایی که درمورد امام حسین(ع)،معنای مرگ،امید،سعادت جمعی ملتها،پیشرفت و تعریف خوشبختی دیده می شود،جزو مواردی است که انگار از زبان شخصی غیر ایرانی با مذهبی متفاوت به نگارش درآمده است و  مخاطبی که اصالت و تعهد بیشتری به دین و مذهب ایران دارد ،آزار می‌ دهد.
مخاطب باور نمی‌کند نحوه‌ی شرح  شهادت امام حسین و چگونه دیدن حادثه‌ی عاشورا ،از زبان یک مسلمان ایرانی اینگونه باشد!

او در مسیر جستجو و یافتن سوالات خود ،روشی دارد گویی ذهن او خالی از دانش مذهبی ماست. او به استقبال مرگ می رود،رنج را می پذیرد یا از آن فرار می کند.برای پذیرش عشق و محبت با نگاهی به عرفا و مناسک گوناگون می اندازد ولی از عرفان دینی و توجه به عرفان و فلسفه‌ی شیعی حرفی نیست.او دنیا را برای یافتن زیر پا می گذارد و در نهایت جوابی به شیوه خود می یابد .
با این حال قوت زبانی و تجارب زیسته‌ی نویسنده در سفر به مناطق مختلف دنیا واجب می کند کتاب در لیست کتاب هایی که خواندن آن ضروری  است،قرار داد.
https://eitaa.com/vazhband
        

          {مگر اینکه عشق، نجات‌مان بدهد.}
داخل جلد کتاب نوشته‌ام:
سیزدهمین کتاب آموزشی
آغاز: ۰۲/۶/۶ پایان: ۰۲/۶/۱۱
اگر این کتاب را بخواهیم به دید سفرنامه بخوانیم و نگاه کنیم حتماً امتیاز بالایی دریافت نخواهد کرد. یعنی در واقع یک سفرنامه ضعیف می‌تواند باشد. اما نکته این است که قرار نیست سفرنامه باشد. مجموعه‌واگویی‌هایی شخصی است که سفر، چاشنی آن شده و چه چاشنی درست و خوش‌طعم و محشری است.
کتاب از دو جهت برایم ارزشمند بود: یکی مقارن شدن با دور بودن از خانه و نوعی مسافرت اجباری که امروز در روز چهل‌ودومش هستم؛ و دومی هم اینکه به منِ مدعیِ تجربهٔ زیسته داشتن، فهماند که از فقر تجربه زیسته بهره می‌برم و باید برای ۳۰ سالهٔ دوم زندگی‌ام فکری اساسی برای این معضل بکنم.

ساعت ۱۸:۳۱
 پله‌های سنگی کوریدور آسایشگاه گروهان جهاد
در انتظار تماس همسرم به تلفن یک‌طرفهٔ گروهان
میم.جیم
        

          [هشت از صد]


امروز بالاخره طلسم را شکستم و یک کتاب ناقابل را در اردیبهشت تمام کردم. اردیبهشت پر بود از کتاب‌های نصفه‌نیمه. بعضی (مثل این‌یکی) را انقدر دوست داشتم که نمی‌خواستم تمام شوند. بعضی آنقدر که باید، کشش نداشتند، یکی را توی مسجد جا گذاشتم و چندتا را فقط نمی‌خواستم تمام کنم. انگار موجود چموشی توی مغزم میل داشت کتاب‌های نیمه‌کاره را جلوی چشمم ردیف کند که شبیه آینه‌ی دق آزارم بدهند و او لذت ببرد.

این‌یکی را ولی بالاخره امروز تمام کردم و خیلی دوستش داشتم. این ترکیب سفرنامه و جستار شخصی که مهزاد الیاسی با چیره‌دستی خلق کرده بود برای من خیلی خوشایند بود؛ خوشایندتر از سفرنامه‌هایی که تا به‌حال خوانده بودم.


قلم مهزاد الیاسی خیلی روان است. آدمی نیست که بشود در کلیشه‌ها چپاندش. بامطالعه است و ارجاعاتش به متون، از سهروردی بگیر تا شکسسپیر و آیات قرآن، متنش را غنی‌تر کرده و اینهمه جمله‌ای که باوسواس نوشته شده، من را موقع خواندن سر ذوق می‌آورد. زیر جمله‌های بسیاری برای خودم خط کشیدم تا بعداً به آنها برگردم.


کتاب روایت سفرهایی است که او پیاده، آرام و با یک کوله‌پشتی انجام داده و در اغلب اوقات خودش را به مسیر سپرده. با آدم‌های تازه همکلام شده و دل به تجربه‌های جدید داده.


 به نظرم چهارپنج جستار آخر به قوت قبلی‌ها نبود و کمی نفس خواندنم را گرفت. موقع خواندنشان حس می‌کردم تجربه‌ی عشق و بودن در خانقاه و قونیه در او قوام نیافته و به‌طبع، خوب هم روی کاغذ نیامده.


در کنار همه‌ی این‌ها، چیزی که کتاب را برایم به‌یادماندنی می‌کند، اتفاق بامزه‌ای است که در یکی از سفرهای اردیبهشت برایمان افتاد.


 درست وقتی که یادداشت سفر نویسنده را به نپال خواندم، چند صفحه جلوتر اتوبوسمان به مقصد شیراز، چهارمرتبه خراب شد، یک بار جاده را آب گرفت و گیرمان انداخت و سفر دوازده ساعته، بیست‌ویک ساعت طول کشید. انگار، شیرازی‌های داخل اتوبوس با نپالی‌های سفر مهزاد دست‌به‌یکی کرده باشند، لب به اعتراض باز نمی‌کردند و ما حیرت‌زده، خون‌خونمان را می‌خورد که این مردم اینهمه خونسردی را از کجا آورده‌اند و من که کتاب دستم بود با خودم گفتم: «لابد از همانجا که مردم نپال.» 




#کتاب_های_1403




        

          هر چقدر سعی میکنم کتاب را جدا از ناشر تحلیل کنم، نمی‌توانم. البته دیگر این رویکردهای ساختارشکنانه از نشر اطراف تعجب‌آور نیست. گذشته از این‌که با اثری مواجه هستیم که نشانی از رویکرد متعهدانه ندارد، حتی قواعد سفرنامه‌نویسی هم به درستی رعایت نشده است.
        

          دوست دارم یادداشتی درخور برای این کتاب بنویسم. کتابی  که دوست دارم نسخه‌ای از آن را به تک تک آدم‌های عزیز زندگی‌ام هدیه بدهم. فی‌الحال به بازگویی برشی از آن کفایت می‌کنم:
تماشای تلاقی مرگ و زندگی در جسمِ نحیف مرکب‌ماهی لحظه‌‌ی باشکوهی به وسعت نامتناهی بود. برای دیدن مرگ به دریا زده بودم اما همزمان اراده‌ی زندگی را دیدم که نیمه‌های مقدرِ موجودی نحیف را به حرکت وا می‌داشت. راهی به‌جز حرکت نداشتم. باید از وسط آب تکان می‌خوردم.
۳۰ فرودین ۱۴۰۳
#دومین_کتاب_۰۳

        

          کتاب و کسی نمی داند در کدام زمین می میرد.بیشتر ازین که یک جستار در کشورهای جهان باشد یه جستار  در جهان درونی نویسنده است.

نویسنده ای که به اقرار خودش بدون مادر بزرگ شده و زنانگی کاملا به او انتقال پیدا نکرده است،البته این موضوع را  برتری خودش می بیند

این ویژگی مختص ایشان نیست و خیلی از افراد نه توسط پدر و مادر که توسط دو پدر، بزرگ میشوند و همیشه مثل کسی که جزئی از وجودش پست و پلید است و نمی تواند از آن رها بشود  و زجر می کشند.
اتفاقا شجاعت نویسنده قابل تحسین است که پی آرامش نداشته حرکت کرده و تن به افسردگی نداده است.

در جامعه ما که سالهاست زنانگی تحقیر شده با جملاتی مثل «دخترا بادکنکن دست بزنی می ترکند پسرا شیرن مثل شمشیرن» تا جدیدا که حیا از بین رفته و آقایون حتی با شرایط روحی خاص خانومها pms هم جک می سازند.

ساده ترین واکنش جنس درجه دو ، زن , این است که از زن بودنش بدش بیاد و شروع کند به جنگیدن با درونش که زن نباشد
همین مشکل حجاب یه قیام بر علیه ساده ترین نشانه زن بودن است.
این اتفاق را در ژاپن بعد از تحقیر زن در جنگ جهانی دوم به صورت میل وافر خانوم ها برای مدل موی کوتاه مردانه می بینیم.

اگر در تربیت خودمان و دخترانمان دقت کنیم می بینیم  جامعه ی ما بسیار به این تحقیر آلوده شده است.
زن یک زمانی ریشه طبیعت بود .چیزی که باعث می شد جامعه سرگشته نشود 
زیبایی ریشه دار بودن و احساس امنیت کردن را  در قسمت تجربه سفر به دوان می بینیم. ریشه داری و امنیت حتی اگه باعث بشود مقداری از آزادی های فردی ات را از دست بدهی خوب است.

نظام مدرن تجویز می کند: برای فرار از این تحقیر شدن کافی است ثابت کنی که تحقیر شده نیستی!!
اگر دیگران می گوید: زن نمی تواند قوی باشد تو برو راننده تریلی بشو ،ورزشکار بکس بشو،حتی برو مهندس معدن بشو!!چه کسی  گفته نمی توانی تنها سفر کنی؟
ما نیز به طبع این گفتمان می گوییم
اتفاقا به عنوان نماد ایران آزاد: بیا ببین ما خلبان زن داریم .ما فوتبالیست حرفه ای زن داریم.ما زن قدرتمندی داریم که توانایی تحمل  فشار و استرس بسیار زیادی را دارد و همه کاره است.

یعنی بازهم می گوییم . زن نمادین سنتی یه چیز بَد است ،دیگر زن از مادر شدن لذت نمی برد چون تماما خسارت مالی و جانی و وقتی و ارزشی است.

همین می شود که زن به جای اینکه شوق معشوق بودن داشته باشد برود دنبال عاشق شدن

هیچ کس نمی گوید.نتیجه نسخه غرب برای این است که زن که  نماد پرستش بوده حالا شده کالای مصرفی،بهترین کالا هم وقتی کهنه شد دور انداخته میشود.

نتیجه جسارت زن در فرار از زنانگی اش نشده آرامش زن و احساس غرورش و خوشحالی
شده پریشانی  کل زندگی زن و به طبع آن سرگشتگی کل جامعه
نتیجه اش در کل جامعه نشده موفقیت بیشتر زنها و سر بلندتر شدنشان 


تغییر نگاه را اینجا می بینیم که قبلاً می گفتن مرد جلوتر از زن حرکت کند تا از  زن محافظت کند الان میگوید لیدی ایز فِرست و در خیالشان  زن را بالا برده اند.


منشی مهمتر است یا دکتر
منشی جلو می  افتد  دنبال پاسخ گویی برای اینکه دکتر در آرامش و تفکر ریشه جامعه را اصلاح کند و درگیر کارهای دم دستی نشود
بعد نظام مدرن آمده زن را از ریشه جدا کرده و کارهای دم دستی را  افتخار زن تلقی کرده است.


این کتاب این بی ریشگی را خیلی قشنگ نشون داده است .و متاسفانه خیلی از ما مثل مهزاد الیاسی  به قول خلیل خانزاده «مادر نداریم».😢
        

          کتاب "و کسی نمی‌داند در کدامین زمین می‌میرد" هم سفرنامه است و هم نیست. در این کتاب مهرزاد الیاسی جستارهایی از سفرهای خود به همراه سِیر درونی‌اش ارائه می‌دهد. 
در مسیر دستیابی به معنای زندگی به دل سفر می‌زند و جرئت و جسارت به خرج می‌دهد، تجربیاتی نو از سر می‌گذراند، با آدم‌های جدید روبه‌رو می‌شود و دریچه‌های تازه‌ای رو به او گشوده می‌شود.
کتاب از همان ابتدا با عنوان جذابش خواننده را سمت خود می‌کشاند. به‌علاوه، تیترهای هر بخش بسیار خلاقانه انتخاب شده‌اند. زبان و قلم نویسنده بسیار جذاب است و خواننده را با خود همراه می‌کند. واژگان متنوع و تعابیر نو به وفور به چشم می‌خورد که از نقاط قوت کتاب به حساب می‌آید.
به گفتهٔ یکی از دوستان افغانی‌ام، بخش افغانستان خیلی دقیق نوشته شده و نویسنده به‌خوبی متوجه عمق مسئله شده است!
        

          بسم الله


اسمش رخساره بود. آن موقع همین قدر می فهمیدم که خیلی پیر است. الان حدس می زنم که آن سال ها پنجاه و چند ساله بوده. من شش هفت سال داشتم. رخساره ماهی یک بار می آمد خانه ی ما. صبح زود می آمد. زود که می گویم مثلا هشت، نه صبح. همیشه جمعه ها. 
رخساره شیرینی پز بود.  یک مدل شیرینی بلد بود فقط؛ رشته برشته. کارتن رشته برشته را می گذاشت دم در آشپزخانه. یک استکان چایی می خورد، پولش را می گرفت و می رفت. رشته برشته ها را اول می انداختیم توی روغن داغ تا پف کنند و بعد می زدیم توی شکر و می خوردیم. صدای خرد شدن رشته ها زیر دندان هایمان یک آوای جادویی داشت. طعم رشته برشته ها هم. 

نمی دانم رخساره مرد یا مریض شد یا چی. من ده دوازده ساله بودم که دیگر جمعه ها پیدایش نشد. هیچ جمعه ای. ما یکی دوبار از قنادی لشکری رشته برشته خریدیم ولی بی فایده بود. جادوی رخساره لای رشته ها تنیده نشده بود. 

هر بار که از نشر اطراف کتابی می خوانم، یاد رشته برشته های رخساره می افتم. یک طعم جادویی گم شده می خزد توی سرم، سینه ام، قلبم. کم پیش می آید نشر اطراف کتابی بزند که طعم رشته برشته های قنادی لشکری را داشته باشد. خیلی کم پیش می آید. 

و کسی نمی داند در کدام زمین می میرد، یکی از رشته برشته های رخساره بود. از آن ها که حسابی  پف کرده و بعد در پودر قند و هل مکه ای غلتیده.. 

همیشه می ترسم اطراف هم مثل رخساره یک روزی بی خبر  جادویش را بردارد و برود. 


        

          ابتدا کتاب برایم جذاب بود اما نویسنده  رفته رفته 
مطالبی در نوشته هایش گنجانده بود  که جای تامل دارد ...
اینکه مسلمان باشی و شهادت امام حسین ع را با عبارت "مرگ خودخوانده" قلمداد کنی 
عجیب است !!!!!
و عجیب تر از آن ، دوستان در وزارت ارشاد اند... که به راحتی ندید گرفته مجوز چاپ دادند !!!!
😶
        

          کتاب " و کسی نمی‌داند در کدام زمین می‌میرد" سفرنامه‌ای جستارگون است. در جستار، نویسنده آزاد و رها از احساسات، عقاید و تجربه زیسته خود صحبت می‌کند.
خانم مهزاد الیاسی در این کتاب به بیان تجربه در چند سفر ملی و بین‌المللی خود می‌پردازد.
جستارها به هیچ‌وجه شامل جزئیات کامل نیستند و نمی‌توان به سیر زمانی یا مکانی دست یافت. بیشتر از این که در مکان‌ها یا زمان‌ها سفر کنیم، در بالا و پایین رفتن‌های ذهن و فکر نویسنده سفر می‌کنیم.
شاید به همین دلیل بخش یادداشت‌های من در طاقچه برای این کتاب، شامل انواع واکنش‌ها می‌شود: تایید، رد، تامل، خنده.
در چند نقطه نویسنده به ما نشان می‌دهد که به دنبال کشف خود بدون وابستگی‌ها است. ولی به نظر نمی‌آید که مسیر انتخاب شده مسیر پذیرش و به سامان گرفتن باشد. بیشتر حالت انکار و پس زدن ریشه‌های هویتی دارد که احتمالا در انتخاب این هویت‌ها، نقشی نداشته است.
در نقاط محدودی، نشانه‌هایی از خود تحقیری ملی در مواجهه با سایر ملل دیده می‌شود. ولی از نظر من اهمیت ندارد. مسئله‌ی خیلی مهم‌تری مطرح است:
"هربار در زندگی معنایی می‌یافتم، معنا فقط لحظه‌ای دوام می‌آورد و بعد در انبوهی از ندانستن‌های بسیار دود می‌شد و به هوا می‌رفت. سوالم این نبود که آیا زندگی معنایی دارد یا ندارد. این بود که اصلا چرا باید دنبال معنای زندگی باشم."
در نهایت این‌که بعد از پایان کتاب، این سوال برای من پیش آمد که اگر خانم الیاسی با مکتب عرفانی نجف آشنا می‌شد و قدم در این راه می‌گذاشت، چه اتفاقی می‌افتاد؟
        

          کسی نمی‌داند در کدام زمین می‌میرد!

پایان🌿

۶
۰۲
۰۳

درسی که از متن مهزاد الیاسی گرفتم توی دو کلمه خلاصه میشه: 

(روراست بودن با خود)

شاید بشه اسمشو گذاشت خود افشایی. بنظرم نویسنده کتاب کاملا با خودش،احساساتش و تجربه‌ هاش شفافه.
هیچ سانسوری روی خودش اعمال نمی‌کنه گرچه ممکنه انتشارات سانسور جزیی روی متنش وارد کرده باشه...

شیرینی این کتاب به دهنم مزه کرد؛
 نه به خاطر روایت مهزاد از مرگ، سفر یا برداشت های خودمحق پندارش از فرهنگ ایران و جهان،زن بودن و مذهب.

این کتاب رو دوست دارم چون روایت های آدمی رو خوندم که با خودش صادق بود. بنظرم رمز اثربخشی یه متن دقیقا همینه؛ اینکه از عمق وجودت باشه و بتونه اون احساسات پنهانیت رو به کلمه تبدیل کنه.
اگه کسی بتونه روایت هایی شبیه به این، از تجربه زیستش بنویسه خیلی هنر کرده، چون تونسته کلمات صادقش رو از لایه ها و حجاب های مختلف ذهن و عقلش بکشه بیرون.

به افتخار آدم هایی که خودشون و تجربه هاشون رو پذیرفتن و به رشته تحریر در آوردن کف می‌زنم و مهزاد یکی از اون آدماست...
این شب ها که همزمان با خوندن این کتاب روز‌نوشت می‌نوشتم به این فکر می‌کردم که من نه در روایت نویسی و جستار، توی همین روز نویس هام چقدر با خودم شفافم! و چقدر خودمو سانسور می‌کنم.
بنظرم همه ما باید دفتری داشته باشیم تا کلمه های درونی مون رو با با اعتماد کامل روی ورق های سفیدش حک کنیم. شاید روزی به این تبحر رسیدیم که از دلش جستار یا روایتی دربیاریم؛
روایت ما از پنجره ای که رو به دنیا باز کردیم❤️
‌‌‌┄┅─═◈═─┅┄⁣𑁍┄┅─═◈═─
▣⃢🪴 @Anne57
        

          📄 #یادداشت 
📘 #و_کسی_نمیداند_در_کدام_زمین_میمیرد
🖋️ #مهزاد_الیاسی
📚 #نشر_اطراف

دوستانم در گروه کتابخوانی که با هم کتاب را خواندیم می‌گویند کتاب جستار است اما من خواننده عادی هستم که با اصطلاحات نویسندگی آشنا نیستم بنابراین یادداشتم بیشتر ناظر به محتواست نه فرم کتاب. 
اسم کتاب برایم جدید بود مخصوصا وقتی در متن کتاب متوجه شدم براساس آیاتی از سوره لقمان است.
و من را به فکر انداخت. 
ظاهرا کتاب سفرنامه است. اینکه دختر مجرد ایرانی تنها به کشورهای مختلف سفر کند برایم شگفت انگیز بود آن هم نه از آن مسافرتهایی که من تجربه میکنم که همه چیز از قبل برنامه ریزی شده بلکه به صورت بی برنامه قبلی و با کمترین هزینه به صورت هیچهایک یعنی رسیدن به مقصد بدون هزینه. 
شجاعت نویسنده در تجربه های جدید برایم قابل توجه بود البته هنوز هم آن را برای خانم مناسب نميدانم اما آشنایی با افرادی با این روحیات برایم مغتنم بود. 
در این کتاب فقط با توصیف شهرها و آدمهای مختلف روبرو نیستیم و روایت خطی نیست. نویسنده همراه سفر بیرون، در درون خودش تلاطماتی دارد که اصلا برای حل این تلاطم درونی پا به این سفر گذاشته است. قسمتهای زیادی نیمه تمام رها شده و قسمتهایی از توضیحات برایم نامفهوم بود اما آنچه برایم جالب بود حس بی پناهی نویسنده بود که طبق گفته خودش در دوازده سالگی مادرش را از دست داده است. مادر پناه کودکان است پناهی که کودک وقتی بزرگتر شد کم کم می‌فهمد باید پناه قدرتمندتری اختیار کند اما حس کردم نویسنده که در ابتدای نوجوانی بی پناه و تکیه گاه شده، نتوانسته پناه قدرتمندی بیابد درواقع این دوره انتقال برایش طی نشده و همین دلیل زندگی متفاوتش شده و سعی کرده با سفرهای مختلف در آشنایی با آدمها و فرهنگهای مختلف آن را حل کند اما حل نشده. در قسمتی که از توکل صحبت کرده بود فطرت پاک انسان را دیدم که در وجودش زنده است. گر چه قسمتهای زیادی از کتاب نیز خودتحقیری ملی و مذهبی را دیدم و اذیتم کرد. 
در طول داستان با درک دنیای نویسنده و جهان بینی او در مورد مرگ متوجه شدم چرا اسم کتاب را این گونه انتخاب کرده است و این کاملا به محتوای آن نزدیک است. 
کتاب اطلاعاتی در مورد شهرها و کشورهای مختلف به من داد اما آن طور که باید کامل نبود به قول نویسنده هم سفرنامه بود هم نبود و هرچه به انتهای کتاب نزدیکتر می‌شدیم سفر بیشتر جنبه درونی پیدا می‌کرد تا بیرونی. 
جلد کتاب نشان از سفرنامه بودن آن داشت ولی به نظرم اگر عکس کوله پشتی نارنجی نویسنده را هم داشتیم جالبتر میشد. 
در کل کتاب متفاوتی بود قسمتهایی از آن را دوست داشتم و با قسمتهای زیادی مخالف بودم اما گاهی لازم است با نظریات مختلف آشنا شد. 

اردیبهشت ١۴٠٣

@BargiAzDanesh 🌱🌾
.

        

          اطراف را قضاوت میکنم...

از ابتدای تاسیس نشر اطراف دوستش داشتم به 2 دلیل، یکم بابت تمرکز بر یک فرم هنری قدرتمند و  دوم بابت رعایت حریم هویت فرهنگی کشورم.
ولی دومین این مورد در این کتاب نقض شد، هیچ قضاوتی نسبت به نویسنده ندارم، هرکسی میتواند هر اندیشه ای داشته باشد ولی اطراف را قضاوت میکنم

شما که خودتان استاد روایت هستید دیگر چرا ؟ 
وقتی روایت هایی را که حاوی تِم و رنگ و عطر و منطق خاصی است را در قالب کتاب منتشر می‌کنید، در واقع دارید روایت سازی میکنید، مخاطبانتان را به آن روایت دعوت میکنید، خواننده جهان را از دریچه ذهن راوی می نگرد و بعد از اتمام کتاب، دریچه تبدیل به عینک های دائمی خواننده میشود.
در کتاب پا جا پای کسی میگذاریم که سردرگم است، خود حقیر پنداری ملی دارد، سر شار از ناامیدی است، در لبه ی خودکشی قرار دارد، ترکیبی از اندیشه های فمنیستی و بحران های جنسیتی است، سطحی، کم عمق، بی جهان بینی، عُرفی و بی ضابطه است، دچار مشکلات خانوادگی و فراری از خانواده است.
اطراف جان، تو مخاطبانت را دعوت به نگاه از همچنین دریچه ای کردی.
اصلا از اطراف میپرسم، میدانی هیچ هایک از کجا آمده است که تو از طریق آن جهان را برای جامعه ی ایرانی روایت میکنی ؟ خداوند به ما یا داده است که در زمین سفر کنید و با نظام فکری توحیدی بنگرید که چگونه است عاقبت ملت ها و مردمان. نه اینکه بی اندیشه، پا به سفر بگذاری و به همگان اعلام کنی، من سفر کردم و چیزی نیافتم و همه جا مثل تهران سپهر نجاتی برای مردم وجود ندارد.

اطراف جان، هنر برای تعالی انسان است، برندارید فرم زده بشوید و خودتان را از محتوی خالی کنید.
شما اطراف فرهنگ ایرانی-اسلامی هستید و نه اطراف اندیشهِ پست مدرنِ خسته ی از زندگی ماشینی، خالی از معنویتِ نابِ و پر از پارتی و سماع های بی حاصل که در نهایت بازیچه ی اندیشه غربی میشود.

حرف بسیار است ولی خیر الکلام ما قل و دل
        

          کتاب رو به گمان اینکه سفرنامه است میخونی اما با سفرنامه به معنای رایج و مصطلح و شسته رفته مثل کتابهای منصور ضابطیان روبرو نمیشی. توش خبر زیادی از غذا و مکان های تاریخی و آداب و رسوم شهرها و کشورها نیست، نود درصد کتاب در واقع سفرهای درونی نویسنده است به جهان روح و روان خودش...گفتن از ترس ها، تردیدها، باورها و دغدغه هاست.

مدلِ سفر فیزیکی! نویسنده زن کتاب و همسفر و هم اتاقی بودنش با آدمهایی که نمیشناسه برام عجیب و جسورانه بود...جوری که در تصورم هم حتی نمیگنجه روزی مثل مهزاد- نویسنده- سفر کنم. 

نمی دونم کتاب را دوست داشتم یا نه اما دوست دارم دوباره بخونمش...
        

          با احترام فراوان خلاصه کتاب در یک کلمه:  پوچی. 
        

          این کتاب جز مجموعه "من هنوز در سفرم" از نشر اطراف قرار داره اما کمتر شبیه یه سفرنامه هست. در واقع روایتی هست از آنچه که این نویسنده به عنوان یه هیچ‌هایکر در طی سفرهای کوتاه به مناطق مختلف( که روی جلد اومده) تجربه کرده؛ تجربه ذهنی از مسیر، اقامت و هم‌صحبتی با آدم‌های گوناگون. 
قلم عجیبی داره و شرح روایت‌هارو با توصیف‌های ظریفی روی کاغذ آورده. هرچند که برخی جاها نوشته‌ها کوتاه بودن طوری که تموم شدنش خیلی اذیتم می‌‌کرد و مدام منتظر بودم شاید در انتهای اون بخش باز هم به موضوع اون نوشته برگرده و اینطور رهاش نکنه، اما کتاب رو دوست داشتم و بیشتر از هرچیز هم عنوانش من رو جذب کرد که مطالعه کنم.

درنهایت اگر دنبال یه سفرنامه از مکان‌هایی که روی جلد اومده هستید این کتاب چندان مناسب نیست چون اون مکان رو کمتر روایت می‌کنه اما گزینه خوبی هست برای مطالعه‌ی یک تجربه زیسته، یک نگاه متفاوت به دنیا و سفر. در یک کلام "سفر درونی"
        

          عنوان کتاب مجذوبم می‌کند : و کسی نمی‌داند در کدام سرزمین می‌میرد. از عنوان فکر می‌کنم مجموعه جستاری در باب سوگواری، -یعنی تجسم غم و اندوه که تنها احساسات اصیلْ مانده‌یِ بشری است- که مشتاق خواندنش هستم‌. اما خیلی زود و با خواندن زیر عنوان  کتاب متوجه می‌شوم با سفرنامه روبرو هستم. پشت کتاب اما هشدار می‌دهد که این یک سفرنامه به شکل مرسوم سفرنامه‌ها نیست.  خیلی زود، وقتی خوانش کتاب را شروع می‌کنم می‌فهمم با کتابی روبرو هستم که هم سفرنامه است و هم سوگواره.
مهزاد الیاس بختیاری در این کتاب سفرهای فیزیکی به داخل و خارج از ایران دارد، به مکان‌هایی نه لزوما ناشناش و خاص، و اغلب با شیوه‌های هیچ‌هایکی، اما سفری که او روایاتش می‌کند، بیشتر سفری در درون خودش است. او در سرزمین‌ها دور و نزدیک دنبال خودش و معنایی برای زیستن می‌گردد.
اگر لگدهایی که نویسنده گهگاه به ایران و ایرانی بودن خودش می‌زند را ندید بگیریم این سفر درونی، جنبه‌هایی هم خاص هم عام دارد. خیلی از این این درگیری‌های فلسفی را تجربه کردیم و بعضی موارد نیز له خاطر شرایط خاص زندگی هر انسان ممکن است جدید یا تجربه شده باشد.
من کتاب را، لحن نویسنده و شیوه‌ی بیان او از این سفر درونی را دوست داشتم، با این که در انتهای کتاب چیز زیادی از مکان‌هایی که او به آن‌ها سفر فیزیکی کرده بود دستگیرم نشد اما، با سفر درونی او همراه شدم و درک کردم و گاه آموختم.
اگر به دنبال یک سفرنامه نرمال هستید، این کتاب گزینه‌ی خوبی برای خوانش نیست، اما اگر دوست دارید در سفری درونی یک انسان، همسفر باشید، خوانش این کتاب را توصیه می‌کنم.
این کتاب توسط نشر اطراف چاپ شده است.
        

          
با خواندنش، ‌پُر از حرفم و پُر از سکوت. حس میکنم قلبم وسیع‌تر شده. چه خوب که خواندمش. چه خوب که کرونا آمد و مهزاد الیاسی مجبور شد بنیشند در خانه و بنویسد. با او سفر کردم. با او نفس کشیدم. با او به لبه پرتگاه مرگ نزدیک شدم و با او دوباره زنده شدم!
        

          اسم مکان‌هایی که در موردشان نوشته شده بود را که دیدم، به سمت کتاب دویدم. اما کتاب بیشتر در مورد سفر درونی نویسنده بود. شاید باید این سفرنامه درونگرایانه را با سفرنامه‌های تماما ظاهربین و از نظر من خالی از معنای منصور ضابطیان ترکیب کنند. 
        

          اولین باری که عنوان این کتاب را دیدم ، درجا خشکم زد ، من هر بار به این آیه‌ی قرآن میرسم حالم دگرگون میشود و یاد مادربزرگم یک لحظه رهایم نمیکند ، مادربزرگی که تمام رویا و آرزویش خاک شدن در حرم امام رضا بود و آخر سر در عرض سه روز در شهر لندن دنیا را بدرود گفت و جسمش هیچ وقت به وطنش برنگشت و من در ۱۸ سالگی با تمام وجود این جمله را درک کردم که " و کسی نمیداند در کدام زمین میمیرد..."
وقتی شروع کردم به خواندن لحظه به لحظه با نویسنده همراه شدم ، وقتی از مرز میگفت من یاد روزی افتادم که پدر بزرگم فوت کرده بود و من وقت سفارت داشتم و برای اینکه اولین نفر کارم انجام شود ساعت پنج صبح پشت در سفارتخانه ایستاده بودم و از شدت غم و استیصال بلند بلند گریه میکردم....
زندگی من پر از این لحظه هاست که به مرز ها لعنت فرستادم...
وقتی برف می امد و من با دستانی یخ زده توی صف ایستاده بودم تا پاسپورتم را بگیرم به تمام مرز ها لعنت فرستادم....
وقتی با مادرم یک ماه در دبی منتظر ویزای انگلستان بودیم ، از نظر سفارتخانه‌ی انگلستان ما همان تیک هایی بودیم که نویسنده در کتاب از آن نوشته...تیک هایی که از نظر آنها قرار نبود "ما" برگردیم و برای چهارمین بار تیرمان برای رفتن به انگلستان به سنگ خورد و من تا به امروز حسرت دیدن قبر مادر بزرگم را دارم ....
وقتی که برای ویزا اقدام کردیم و به همسرم ویزا ندادند مثل کوره ای در حال فوران بودم....

وقتی توی اتوبوس از پاریس به سمت گرانادا میرفتم ، در حالی که خودم را به پنجره چسبانده بودم و به مزارع زیتون زل زده بودم حس میکردم یک غریبه ام که هیچ جوره به دنیایی که موازی اش در حال حرکت بود تعلق ندارد...
وقتی  در بلگراد با پیر زنی که اجناس قدیمی_که اکثر متعلق به جنگ جهانی بود_ میفروخت حرف میزدم احساس میکردم زمان مثل خمیری کش آمده‌ و پیرزن در یک سرش ایستاده و من در سر دیگرش....

برای کسی که همیشه در سفر بوده ، برای کسی که خودش را در سرزمینی دیگر غریب یافته خواندن این کتاب برایش مثل هم صحبتی با یک دوست قدیمی‌ست.... دوستی که تو را میفهمد و توهم او را میفهمی.... دو غریبه ی آشنا که به وسیله سفر و کلمات بهم پیوند میخورند.... دو غریبه که این جمله را با تمام وجود درک کرده‌اند " سفر در هزار مکان غریبه به تو خانه می‌دهد ، سپس چون غریبه ای تو را در سرزمین خودت رها میکند...."