زندگی را باید زندگی کرد، بنشینیم و غصه بخوریم که درها بسته شده و به چیزهایی دچار شده ایم که دست خودمان نبوده و نتیجه بگیریم که لابد خدا خواسته وارد اجتماع نشوم و سرنوشتم این است، چیزی جز توجیه تنبلی نیست. 
        

          از آن کتاب هایی است که با آرامش میتوان خواند و از دغدغه های فکری بیخود جدا شد. از طرفی آرامشش طوری نیست که کسل کننده شود و دوست داری بدانی بعدش چه میشود.. کمی هم چاشنی طنز دارد. جلد دومی هم دارد که ان شاء الله به زودی به سراغش میروم:) 
        

          عاالیه
        

          در ابتدا کتاب به صورت کسل کننده ای پیش میرفت تا حضور شخص محمد در فصل جدید درسیش و آن بحث هایی که دغدغه ی خیلی از جوان هاییست که درگیری زیادی با هیئتی هایی که انقلاب مدنظرشون نیست ادامه داشت.
تقریبا از نصف کتاب به بعد جالب شد.