*- آدم‌ها، احمد غلامی، چاپ دوازدهم. ۱۴۰۰، نشر ثالث. آدم‌ها، داستان زندگی‌ست، همین نزدیکی‌ها. محله‌های قدیم، در و همسایه‌ی خودمان. دهه ۶۰‌تی‌ها. کنار خانه‌ها و کوچه‌ها و دل‌های بهم گره‌خورده و بهم وابسته. قصه‌هایی از دل جنگ و جبهه با بچه‌های محل، داستان زندگی خودمان و فامیل‌های پایین شهر، بالا شهر و متوسط نشین‌ها با اسم‌های مستعاری که یدک می‌کشند، اقدس باجی، حسن چهچه، اصغر سیاست... سادگی و کوتاهی قصه‌ها و تم واقع‌گرایی آنها حس منحصر بفردی‌ست که در حال خواند به تو دست می‌دهد و خودت را در قصه‌ها می‌بینی... چند روزی با آدم‌ها حال خوبی داشتم. خوانده شده، جمعه ۱۴۰۱/۴/۲۴ ساعت ۱۱/۴۵ شب.
        

          شخصیت‌های گاهی نزدیک و گاهی خیلی دور در این کتاب فراوان هستند.
روایت‌ها و داستان‌های خیلی کوتاه از آدمهای مختلف قدیمی یا امروزی. بعضی ازین آدمها را کمتر دیده‌ایم و می‌شناسیم.
بعضی روایت‌ها قوی بود و بعضی‌ها معمولی و غیر جذاب.
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 
کتاب خوبی بود خاطرات کوتاه و مختصر از افراد مختلف از شهید تا قاتل و معتاد و... 
خاطراتشان جالب بود و چه خاطرات عجیبی...
        

          مجموعه روایت‌های کوتاه از زندگی آدم‌های معمولی، آدم‌هایی که شاید نمونه‌هاشون رو زیاد اطرافمون دیده باشیم. خواندنش مثل این بود که با یک عده دور هم نشسته باشیم و هر کسی یک داستان از زندگی کسی روزی می‌شناخته تعریف کنه. روایت‌ها همونقدر کلی و بدون جزئیات هستند. قاعدتا وقتی بخوای توی یکی دو صفحه کل زندگی کسی رو تعریف کنی جایی برای جزئیات باقی نمی‌مونه. 
همه داستان‌ها گیرایی و پایان غافلگیر کننده خودشون رو دارن و زمین گذاشتن کتاب کمی سخته. خواندن این کتاب ثابت می‌کنه که همه‌ی آدم‌ها داستان باارزشی برای روایت کردن دارن. 
خواندن کتاب و به کسانی که دوست دارن بنویسند توصیه می‌کنم. توی شخصیت‌پردازی واقعا کمک‌کننده است.
        

          بسیار خوب بود واقعا از خوندنش لذت بردم
        

          قصه‌های کوتاه و خواندنی.👌🏻
جذاب،
هیجان‌انگیز،
گاهی باعث خنده و گاهی دچار حیرت.

        

          سالها پیش که احمد غلامی سردبیر روزنامهٔ شرق بود و یادداشت‌های خواندنی‌اش را آنجا کار می‌کرد، با این کتاب آشنا شدم اما همین چند وقت پیش موفق شدم آن را بخوانم.
داستان‌های «آدم‌ها» محشرند. در پایان هر داستان خواننده باید دلش مچاله شود. روان بودن، داشتن متنی استاندارد و خالی از دست‌انداز، از نظر من بزرگترین امتیاز این کتاب است. جمله‌های کوتاه آن هر خواننده‌ای را به وجد می‌آورند و کاری می‌کنند که تا پایان، کتاب را رها نکند. آدم‌ها بدون تردید یکی از بهترین‌ کتاب‌هایی است که در این ۲۰ سال اخیر تولید شده‌اند.
        

          این کتاب به خوبی ثابت می‌کند که هر آدمی، مؤکدا هر آدمی، دارای حداقل یک قصه جذاب است. گویا نویسنده برای مدت طولانی چشم‌هایش را بسته و به هر آدمی که در زندگیش فگر کرده و داستان او را آورده. آنقدر این قصه‌ها دارای کشش بودند که چشم‌هایم از خواب داشتند کور می‌شدند اما بهشان فشار می‌آوردم که باز هم بخوانند تا من با داستان آدم دیگری آشنا شوم. 

از جانب دیگر که به کتاب نگاه کنیم، قلم نویسنده واقعا محشر است و کاملا فرم در خدمت محتواست. ضربه‌ها و شوک‌هایی که داستان معمولا در اواخر متن وارد می‌کند بی‌نظیر است.

داستان‌ها در عین اختصار و جامعیت نوشته شدند به طوریکه هر داستان با اینکه خیلی کوتاه است ولی همه مطالب را با جزئات و تصویر در ذهنتان مینشاند. از طرفی هم هر داستان به تنهایی می‌تواند سوژه‌ای باشد که از دلش یک رمان بیرون کشید.

به همه و همه و به ویژه نوقلمان، خواندن این کتاب را توصیه میکنم
        

          آدم‌ها
در این کتاب یک عالم آدم جالب می‌بینید که اصلا شبیه یکدیگر نیستند. این آدم ها وسط داستان ها قرار گرفته و برای مخاطب تعریف میشوند.
توی این کتاب همه جور آدمی وجود دارد، از پسر بچه بگیر تا کارتون‌خواب و زن بیوه.
 متفاوت تریت آدم‌های کتاب مربوط به قسمت‌هایی است که به جبهه ربط دارد و آدم‌هایش سرباز و رزمنده و فرمانده گروهان هستند. هرکدام  هم خصوصیات و سرگذشت خودشان را دارند.
 به کتاب هایی که مجموعه‌ای از داستان یا قصه های کوتاه و بی‌ربط هستند چندان علاقه‌ ندارم، اما آدم‌ها واقعا خوب بود. از خواندش لذت می‌برید.
        

          تنوع شخصیت ها برایم جالب بود 
بعضی داستان ها. آدم رو می برد به دوران کودکی  و زندگی در محله های قدیمی ...آن زمان که همسایه ها با هم خیلی صمیمی بودند و همدیگر. رو خوب می شناختند .
        

          قصه‌دونم حقیقتا ترکید. هرچند خیلی وقت‌ها نرفتن به عمق آزاردهنده می‌شد اما این تعداد داستان، آنهم داستان انسان ایرانی روی دور تند، قلب آدم را زیر و رو می‌کرد.
به عشاق دهه شصت شدیدا پیشنهاد می‌شود. 

پ.ن
از انجا که نویسنده روزنامه‌نگار بوده، حدس زدم گاهی دستی به سر و روی صفحه حوادث زده و داستانش کرده.
        

          کتابی که واقعا درباره آدمهاست! آدمهایی که خیلی‌شان را میشناسیم و نسل بعضی‌هاشان هم از بین رفته. اگر میخواهید با بیش از ۱۰۰ شخصیتی که جناب غلامی خلق کرده آشنا بشید و ببینید چقدر دستتان برای شخصیت پردازی باز است،‌حتما این کتاب را بخوانید!
        

          ای کاش این کتاب نهایت نداشت
        

          یکی از بهترین نمونه‌های خرده روایت‌. معرفی آدم‌هایی فراتر از روزمرگی. خصوصا چهره‌های منحصر به فرد در دوران جنگ و جبهه. با مینی‌مال ترین حالت ممکن نقاط برجسته‌ی‌ زندگی‌شان را روایت می‌کند و به دور از نگاه‌های گل درشت، ضربه‌ی شوک آور را به مخاطب می‌زند و رهایش می‌کند.
        

          آدم‌های احمد غلامی بیش از اینکه مجموعه داستان باشد، مجموعه شخصیت است. شخصیت‌هایی که بعضی عمیق اند و بعضی در سطح می‌مانند اما همگی قصه‌ای برای درگیر کردنت در دلشان دارند.
آدم‌هایی که شاید توی خیابان از کنارت رد شده‌ باشند، توی مترو و اتوبوس کنارت نشسته باشند، توی محله‌تان سوپرمارکت داشته باشند و حتی خودت باشند اما مجالی برای شنیدن قصه‌شان نبوده باشد.
آدم‌های احمد غلامی ثابت می‌کند آدمیزاد پیچیده‌ترین موجود هستی است و این پیچیده‌ترین، مگر می‌شود قصه‌ای برای گفتن، شنیدن و کشف کردن نداشته باشد؟
        

          اینکه نویسنده توانسته با وجود کوتاهی داستانها ۶۳ شخصیت واقعی و باورپذیر خلق کند از نقاط قوت کتاب میباشد.
پرداخت ضعیف داستانها و عدم تصویرسازی از نقاط ضعف داستانهای کتاب است.
ای کاش اسم همه داستانها به نام شخصیت داستان بود تعجب میکنم با توجه به نگاه شخصیت‌محور نویسنده به داستانها چطور از چنین مسئله ای غافل شده!
داستان پری ترکمان و مامان ملی را از بقیه داستانها بیشتر دوست داشتم
        

          "آدم ها" داستان آدم هایی است که هرروز می‌بینیمشان اما از قصه‌ی آن‌ها خبر نداریم. 
آدم ها انگار می‌خواهد به ما تلنگر بزند که هر انسانی داستان خودش را دارد. به همین دلیل خیلی سطحی از داستان‌ها عبور می‌کند و صدحیف که خیلی عمیق نمی‌شود(اساسا نویسنده این تصمیم را عامدانه و با اختیار گرفته و نه از روی ضعف داستانی.) 
جلد کتاب را دوست داشتم. گویای کل کتاب است. تصاویری محو از چهره‌ی چند شخصیت. دقیقا مثل کتاب که داستان های شخصیت ها را برملا میکند بدون آنکه در آن ها دقیق شود.
سادگی‌ متنش را دوست داشتم درست مثل آدم هایش
(این متن را ساعت سه نصف شب در نوت گوشی نوشته بودم و حالا بدون هیچ ادیتی اینجا منتشرش می‌کنم.) 
        

          آدم ها را به پیشنهاد معلمی نویسنده شروع کردم. هر دو صفحه داستان یک آدم است. داستان آدم‌هایی که خیلی از آنها را در خیابان،محله، فامیل دیدیم . بعضی ها را بی تفاوت رد شدیم و با بعضی دیگر خاطره داریم.
شاید یک شاهکار ادبی باشد ، در دو صفحه یک شخصیت را معرفی کردن و بخش مهمی از زندگی او را روایت کردن... 
کتاب را نباید پشت هم خواند، هر روز شاید داستان یک آدم را..‌ باید آدم  داستان را درک کرد، فهمید...‌ 
راستی بعد از خواندن نصف کتاب ، به این فکر میکنم چقدر در مورد آدمهایی دور ورمان میدانیم... غم ها و شادی هایشان، امید ها و بیم هایشان و . ... . 
        

          زندگیِ این روزها با دویدن فرقی ندارد.اما میان این شتاب ها هرزمان مقداری از "آدم ها"را خواندم،تصور میکردم آقای غلامی در میانِ عجله انسان ها،نشسته رویِ  چهارپایه یِ چوبیِ محکم ، پا روی پا انداخته است و لبخندزنان از پشت عینکِ نزدیک بینش، بادقت جزئیات را تماشا میکند. خوب قصه گفتن را هرکسی بلد نیست و آقایِ غلامی ثابت کرد قصه نویسِ خوبی ست. به راستی کتابِ "آدم ها" باارزش است چون آدمیزاد ارزشمند است.(:

        

          آدم ها روایت داستان آدم هایی است که در حوالی ما زندگی می کنند و گاهی بی تفاوت از کنارشان می گذریم. داستان های کتاب جذاب و کوتاه بود.