از "بازمانده‌روز" نوشتن سخت است، مثلِ خواندنش.
کتابی شخصیت محور است، اتفاقات پرچالشی نداریم و جز در انتهای کتاب،ضربانِ خاصی احساس نمیکنیم. "استیونز" بعد از یک عمر در قامتِ پیش‌خدمت‌ زندگی کردن، حالا سفرکوتاهِ تک نفره ای آغاز کرده است. او همانطور که رو به جلو می رود، در گذشته خود شناور میشود و خاطراتش را مکتوب میکند. چندلایه بودن وجزئیاتِ دقیقِ داستان، نشان از قوی بودنِ قلم نویسنده است.نویسنده ای که برنده جوایز بسیاری بوده است. 
مدت زمان زیادی از خواندن کتاب میگذرد. جزییات کمتری در خاطرم مانده است، اما استیونز اسیر در قوانینِ سخت و غیرقابل انعطاف خود را یادم هست.کسی که تمایلات صحیحش را به سبب تعصب و افراطش در مسئولیت پذیری نادیده میگیرد. 
زبانِ سخت و کلاسیک متن کاملا متناسب با شخصیت و سبک زندگی انگلیس و انگلیسی ها انتخاب شده است، مانند انتخابِ مترجمِ کاربلد که از ادبیاتِ قجری استفاده میکند. 
خوشحال کننده ست که استیونز شرایط بسیار سفر کردن نداشت. سفرِ شش روزه، ساده و بی حاشیه او یک کتابِ ۳۲۰صفحه ای شد، اگر سفری طولانی مدت میرفت، چندجلد کتاب چاپ میشد؟! 🥴

یادداشت کامل و دقیقی نیست، اما یادداشت نوشتن، حتی در حد یک خط برای کتاب های خوانده شده را دوست دارم.(: 

#کتاب‌طور. 
#یادداشت.
#اللهم‌ارزقناسفر. 
      

        در "بافته"مردانه بودنِ مبارزه زنان را میخوانید.

سه زن در سه نقطه مختلف جهان، تقدیررا بی چون و چرا نمی پذیرند و تصمیم میگیرند در آن نقش داشته باشند. محتوا شما را در تار و پود مشکلات درگیر نمیکند ولی کشش خوبی دارد. فرم و زبان کتاب،به عنوان یک هنرجوی جای سوال و ابهام زیادی داشت اما به عنوان یک مخاطب عادی، تا حدودی راضی کننده بود. کاش حجم کتاب بیشتر بود و در انتها همه اتفاقات را در یک لقمه به خوردِ مخاطب نمیداد.

خواهرم مدتی قبل نگاه اجمالی به کتاب داشت و پرسید: آیا فمینیستی ست؟! کتاب که تمام نشده بود گفته بودم: نمیدانم. حالا درجواب سوالش باید بگویم: نه! محتوای کتاب، با تعریف من از رویکرد فمینیستی متفاوت است!

در جمع خوانیِ مبنا کتاب را خواندم(البته به مقرری ها پایبند نبودم🙈) تعدادی از ما متفق القول هستیم ک: خداروشکر در هند به دنیا نیامدیم.بااین وجود ذهنم به شدت درگیر است.چرا؟ چطور؟ 

جمعِ زمانی که صرف کتاب کردم حدود دوساعت بود. دوست دارم از نویسنده بپرسم؛ تا به حال به این فکر کردی روایت هر زن را یک کتاب میکردی؟ شاید جالب میشد. 
      

        مدتی هست متوجه شدم بلاخره در زندگی نامه هایِ شهدا از قدیس سازی فاصله گرفتیم و حقیقت روایت میشود.مثلا در کتاب پرتگاه پشت پاشنه با نمایش جنبه های مختلف،خوب و بد زندگیِ آقای عبدالبصیر متوجه این موضوع میشویم.

چقدر اسم "عبدالبصیر"قشنگ بود.
چقدر اسم کتاب عجیب بود.از خواندن کتاب راضی هستم.از آشنایی با شهید خوشحالم ولی حیف که کتاب را دوستش نداشتم.

یک مدت برای هرپیامِ تبریک و تسلیتی حتما از عاقبت بخیری چیزی میگفتم. نوزادی متولد میشد،دختر پسری وصلت میکردند، کسی شاغل میشد و یا فارغ التحصیلی هارا. 
شما عاقبت بخیر شدید، عاقبتی خیرتر از شهادت سراغ ندارم. 
حالا لطفا برای ما دعای عاقبت بخیری کنید آقای عبدالبصیر که هربار از عاقبتم میترسم. 
شما ثابت کردید "توبه"یِ حقیقی شرافت انسان را متبلور میکند.

      

        مرد روی تخت بیمارستان است که ما بااو همراه میشویم.مردی که صدایش از حنجره شنیده نمیشود، ما با کلماتِ او همراهیم. 
نمیتواند حرف بزند و فقط با یک چشم میبیند. کسی که تا قبل از آن مردی بلند پرواز، پدری شاد و مدیری موفق بود حالا برای پاک کردن آب دهانِ خود محتاج پرستار است. 
این مرد در همین وضعیت و تنها با پلک زدن کتاب مینویسد، چاپ میکند و به دنیا ثابت میکند "موفقیت" از اراده آدمی نشأت میگیرد.
فیلمی براساسِ زندگی نامه نویسنده را که شروع کردم از وجودِ کتابی با همین عنوان باخبرشدم. نیمی از زمانِ فیلم پیله و پروانه که گذشت، در طاقچه کتاب را جست و جو کردم، خریدم و خواندم.کتاب کم حجم و شسته رفته ای بنظر میرسید.ابتدای کتاب مطابق سکانس های فیلم بود،انگار خودِ فیلمنامه بود اما هرچه میگذشت متفاوت تر میشد.بااین وجود فیلم به کتاب متعهد بود. درنسخه تصویریِ روایت نخواستم خودم را در آن موقعیت تصور کنم اما کلماتِ کتاب مرا مدام تشویق میکردند و من،میترسیدم و راستش هنوز میترسم و فرار میکنم. 
      

        هر اثر استاد امیرخانی را که میخوانی،
به سهولت "انتقادِ نهفته" در داستان را دریافت میکنی.
گویی که رسالت دارد کلمه مناسب در جایِ خالیِ متنِ زندگی را پیدا کند. 
می گویند نام یکی از پیامبران، قیدار است. 
"قیدار" هم عنوان کتاب است و
 هم اسم شخصیت اصلی داستان. 
قیدار را که بخوانی با مفاهیمی مانندمرام، مروت،
جوانمردی و لوتی منشی بسیار دمخور میشوی.
نیمه نگاهی به ایران و تهران قدیم گی اندازی. 
دلت بسیار کباب خواهد خواست. 
دیگر بی تفاوت از کنار کامیون ها و گاراژها رد نخواهی شد. 
کنجکاوِ دیدن زورخانه و شناختنِ پهلوان تختی خواهی شد. 
حالت را خوب میکند اما وعده ی یک متن راحت را نمی دهم! 
کمی سخت ولی شیرین است. مثلِ شربت آبلیموی خنک در گرمای ظهر اهواز.(: 
      

        سالِ ۰۱ از پاتوق کتاب خریدم و آبان۰۳ خواندنش را آغاز کردم.غیرعمدی دیر شروع کردم ولی عمدی دیر تمام کردم.دلم مزه مزه کردنِ دست پختِ نادرخانِ ابراهیمی را میخواست. جادویِ قلم او با زندگیِ روح اللهِ کبیر ترکیب شده است، پس چطور یک مرتبه سَر بکشم این شهدِ شیرین را؟!(: 
_نادر ابراهیمی مناسبِ هر سلیقه نمی نویسد ولی عمیق ومتعهدانه می نویسد.
_یک عاشقانه آرامش را هم در طولانی مدت خواندم، شاید از ویژگی های آثارش باشد.◠‿◕
      

        اسم برازنده ای دارد؟!
هم کتاب را می گویم و هم سیدعزیزرا!(: 
فروتنی در تمام کتاب موج میزند. 
نکاتی از حزب الله را خواندم که تا قبل ان نمیدانستم. 
البته که نکاتی هم بودند کمی مبهم و نیاز به مطالعات بیشتر. 
خود کلمه "ولایت" شاید در متن کتاب خیلی تکرار نشده باشد اما در بطن زندگی اش رخنه کرده بود. 
بندِ آخر صحبت هایشان گفته بودند:
 "من چیزی نیستم جز سربازی کوچک برای حضرت سیدالقائد" 
.... کاش من هم چیزی نباشم جز یک سرباز کوچک برای سیدالقائد....♡
      

        "اگر حافظه ام یاری کند" 
اولین برخوردِ من با مجموعه جستار بود. 
اگر در شناخت فضای کتاب ها، صبور نبودم، همان ۵۰صفحه اول، نصف و نیمه کتاب را رها میکردم. 
از یک طرف سختیِ ادبیات روسیه، از طرفی هم آشفته بودنِ جستار،از روان بودن متن کم کرده بود. 
جستار اول که درباره خودِ نویسنده بود، بد نبود اما به پایِ جستار دوم و سوم نمی رسد. دوستشان داشتم. روایت زندگیِ آدم ها زیباست.جستار چهارم هم مسائل تخصصیِ ادبیات روس می پردازد. که من تورقی کردم و تمام.
به صورتِ کلی خوب بود.همین. 
      

        دومین باری ست که کتاب را کامل خواندم.
هربار مانند جرعه آبِ خنکی بود بر صحرایِ دلِ مشتاقم. 
مشتاق به نجف، به خدا.
جهان بینی وسیع و عمیقی لازم است تا بفهمی چرا سید علی قاضی از اولیای خدا بود! 
و به همین دلیل همیشه تردید دارم در معرفیِ این کتاب. 
مناسب همه است و مناسب همه نیست. 


      

        گفتند: که تعریف تو از عشق چگونه است؟
شیرینی تلخیست که جان بخشد و گیرد.

عشق چیزی ست فراتر از رسیدن و نرسیدن! 
نامی از جوانِ خیال پرداز نداریم،چه بسا نشان از عشقِ راستینش است.(: 

اولین کتابی ست که از داستایفسکیِ عزیز میخوانم
اما قبل از این تا بخواهید از خود او شنیده ام و مریدانش را دیده ام،
 پس ناآشنایِ محض نیستم. 
دیالوگ محور بودنِ کتاب، منحصر به فرد است. 
تمِ خاص دارد، پس طبیعی ست همه پسند نباشد. 
شاید اگر خودِدوسال پیشم کتاب را میخواند، نمی پسندید.(: 
      

        من بنده یِ خوب نوشتن هستم. درباره یِ مضخرف ترین موضوع، زیبا بنویسی،با صدای بلند تشویقت میکنم. فرمِ داستان خون مردگی را تشویق میکنم، استفاده از کلمات و لهجه بومی، عطر خوبی به متن داده است.
اما راستش برایِ محتوایِ"خون مردگی" به لبخند وگفتنِ "چه جالب" اکتفا میکنم! داستانی که در دنیایِ غیرواقعی خلق شده است و ضد جنگ بودنش را حتی نویسنده اعتراف کرده است، محبوب من نیست. 
نیمه اولِ داستان پر از حربه یِ رئالیسمی بود، اما به نیمه دوم و انتهایِ داستان که میرسیم چاشنیِ بیش از اندازه یِ اغراق و تخیل، حربه رئالیستم را بی اثر و کم پیدا میکند! راستب شخصیت پردازی هم به شدت ضعیف بود. هرچقدر که شروع خوب بود، پایانش بی معنا بود! 
      

        زندگیِ این روزها با دویدن فرقی ندارد.اما میان این شتاب ها هرزمان مقداری از "آدم ها"را خواندم،تصور میکردم آقای غلامی در میانِ عجله انسان ها،نشسته رویِ  چهارپایه یِ چوبیِ محکم ، پا روی پا انداخته است و لبخندزنان از پشت عینکِ نزدیک بینش، بادقت جزئیات را تماشا میکند. خوب قصه گفتن را هرکسی بلد نیست و آقایِ غلامی ثابت کرد قصه نویسِ خوبی ست. به راستی کتابِ "آدم ها" باارزش است چون آدمیزاد ارزشمند است.(:

      

        زویا پیرزاد در غرق کردنِ مخاطبِ خود استاد است!
"یک روز مانده به عید پاک" درباره یِ ادموند، در سه سن مختلف با چالش هایِ مرتبط!
دومین اثری ست که از او خواندم.متن روان،سادگی کلام،کم حجم بودن، روایتِ اتفاقات از زاویه های درست و انتخاب زیرکانه موضوعات ، کتاب را به یک میان وعده خوشمزه و لذید تبدیل کرده است.(: 
 تنها نکته ای که باب میل نبود، به برخی جزئیات، کوتاه پرداخته شده بود، که البته به این هم فکر کردم که شاید این نکته از چشم من، نقطه قوت آن به حساب بیاید. همین.
      

        داستان عشقی که رسوایی خطاب شد.همین. 
داستان را "عطار نیشابوری" سروده است و امیرعباسیان آن را به داستانی با ادبیاتِ روز مبدل کرد. بد بود؟خیر؛ ولی فکر میکنم اگر اصل شعر را میخواندم،حداقل لذت میبردم.احتمالا هدیه خوبی برای نوجوان ها باشد. 
      

        بوسنی و هرزگوین؛ کشوری که هیچ تصوری از آن نداشتم و اکنون در لیست آرزوهایم قرار دارد.
_تاریخ هر سرزمینی چقدر پر حادثه بوده است و آدمیزاد چقدر نسبت به شناخت این فراز و فرودها کم کاری میکند. 
+از محتوا چیز زیادی نمی گویم؛ در این حد بدانید که ۷۰درصد کتاب در یک پیاده روی هستید با عنوان"مارش میرا" که یک رویدادِ ملی و در سال های اخیر بین المللی به حساب می آید که نمادی ست برخواسته از مظلومیت مسلمانان آن کشور. 
+هرچقدر تعداد سفرنامه هایی که خواندم بیشتر میشوند،برایم محرز میشود که مقایسه دو سفرنامه حتی اگر مقصد سفر یک کشور بوداشتباه است.و اتفاقااین تفاوت ها در نگاه و تعامل، جذابیت ماجراست!(البته این تعهد که اعتبار و صحت انتقال حفظ شود، نکته ای ست!) 
+من از جمله های طولانی اش اذیت نشدم، صمیمیت کلام نویسنده دوست داشتنی بود.دو سفرنامه از خانم صفایی راد خواندم که... باید بگویم هردو نمره نسبتا خوبی از نگاه بنده داشتند.(: