جستار اول  مروری بر زندگی نویسنده است.
جستار دوم در مورد نادژدا ماندلشتام شاعر روسی‌ست.
جستار سوم در مورد پدر و مادر نویسنده و جستار آخر هم سرگذشت نثر روسی‌ست که از نظر نویسنده در حال رفتن به قهقراست.
جستار چهارم کاملاً تخصصی‌ست. اگر متخصص نثر روسی نیستید یا هنوز چیزی از روسی ترجمه نکرده‌اید نخوانید. برای فهم آن باید تولستوی و داستایوفسکی را خوانده باشید. همین‌طور پلاتانوف که خودم اولین بار بود اسمش را می‌شنیدم...
چیزی که در تمام کتاب موج می‌زند، نفرت از شوروی‌ست تا حدی که نویسنده برای اعتراض این جستارها را به زبان انگلیسی نوشته!
جستار و جستارروایی را از آن جهت که نویسنده‌ها اکثرا هرچه می‌خواهند، می‌توانند در آن ببافند، دوست ندارم. 
کتاب به من ثابت کرد که ترجمه جستار و جستار روایی مو سفید می‌کند.

        

          درست مثل کاغذ.
سفید، بی غل‌و‌غش، خوش عطر، خوش دست و با توانایی بریدنی بی‌بدیل.
متوازن.
هرچه نباشد این آقای شاعر است که دارد نثر می‌نویسد.
درست مثل ترازوهای دوکفه ای قدیمی.
یک طرف لطافت و زیبایی، قدم زدن با پدر در دوران کودکی، ناخنک زدن به اجاق گاز و گریز از دست مادرِ در حال آشپزی و آن کفه، برش‌های زهرآگین در جان. آن کفه بازجوی کا.گ.ب، از دست دادن پدر و مادر در تبعید و حسرت دیدن‌شان حتی یک بار دیگر. آن کفه مرگ است که انتظار می کشد. همه‌ی این‌ها را حافظه‌ای قوی برای نویسنده جلوی چشم می‌آورد و پس از آن روحی رنجور است، با یکی از تواناترین قلم‌هایی که تا به امروز دیده‌ام و چشیده‌ام که همه چیز را می آفریند. بله درست نوشتم و شما هم درست خواندید. قلم آنقدر توانا هست که هم بو داشته باشد، هم مزه و هم صدا. اما از همه عجیب تر آن زمانی ست که لمس می کند مخاطبش را. مثل کارد برنده است. ولی نه به تند و تیزی کارد، مثل کاغذ می برد، مثل چاقو اره‌ای. راستش را بخواهید باید با او شریک شد و همه را چشید.
بخوانید، حتما بخوانید. بنشینید پای حرف‌های جناب برودسکی، بگذارید خودش به یاد آورد و برای شما تعریف کند، آرام بخوانید و کلماتش را بچشید. 
خدا رحمتتان کند آقای شاعر/نویسنده/معلم. خیلی خیلی برای خودم متاسف شدم که دیر متولد شدم تا بتوانم زنده بودنتان را درک کنم، برای خودم متاسف شدم. حسرت خوردم که دنیا آدمی مثل شما داشته و از من دریغ کرده است و خیلی خوشحال شدم از آشنایی با شما، هرچند دیر.
        

          کتاب خوبیه برای آشنایی با روسیه معاصر.
جستار اول درباره زندگی و تبعید نویسنده است.
جستار دوم درباره همسر یه نویسنده روس.
جستار سوم درباره زندگی کودکی و جوانی نویسنده در شوروی و دید خوبی از زندگی آدمها در اون دوره میده.
جستار آخر درباره نثر روسیه در قرن ۱۹ و ۲۰. قسمت قرن ۲۰ رو زیاد نفهمیدم ولی مقایسه داستایفسکی و تولستوی برام جالب و جذاب بود.
        

          "اگر حافظه ام یاری کند" 
اولین برخوردِ من با مجموعه جستار بود. 
اگر در شناخت فضای کتاب ها، صبور نبودم، همان ۵۰صفحه اول، نصف و نیمه کتاب را رها میکردم. 
از یک طرف سختیِ ادبیات روسیه، از طرفی هم آشفته بودنِ جستار،از روان بودن متن کم کرده بود. 
جستار اول که درباره خودِ نویسنده بود، بد نبود اما به پایِ جستار دوم و سوم نمی رسد. دوستشان داشتم. روایت زندگیِ آدم ها زیباست.جستار چهارم هم مسائل تخصصیِ ادبیات روس می پردازد. که من تورقی کردم و تمام.
به صورتِ کلی خوب بود.همین. 
        

          جستار اول و آخر موردعلاقه من بودند.
        

          جستارها چون چیزی شبیه گفت و گوی ذهنی نویسنده هستن و گویی نویسنده تلاش نمیکنه به متن سروسامان بده، با زبان محاوره متن رو مینویسه،این موضوع هم ترجمه ی متن رو بسیار سخت میکنه که در بیشتر ترجمه ها این ضعف به چشم میاد و واقعا نمیشه گفت ایراد از مترجمه چون جمله های متن اصلی اغاز و پایان مشخصی ندارن طبیعیه که سخت خوانده میشن، طوری که بعضی از پاراگرافا رو باید برگردی از اول بخونی تا موجه منظور نویسنده بشی. دوم اینکه اگه صحبت از مسائل اجتماعی و دغدغه های ذهنی نویسنده باشن خوبه ولی اون جایی که نویسنده به سمت جیتارهای تخصصی میره ،در واقع به هر موضوعی میخواد نوک بزنه بک سری اطلاعات وارد کتاب میشه که ممکنه مخدوش باشه یا علمی نباشه، اونجاهاست که خوندن جستار اذیتت میکنه. ولی خب با تمام این حرف ها من این ڗانر رو دوست دارم ،جستار اولش رو بیشتر از بقیه دوست داشتم.در مورد ترجمه احساس میکنم مترجم تلاشش رو کرده بود ولی خب محاوره ای بودن کتاب واقعا ترجمه رو سخت میکنه