مرد کودکی های من....
        

          کتاب را مدت‌ها پیش خواندم و یادداشتی هم درباره‌اش ندارم. تنها چیزهایی که یادم می‌آید این تصاویر است:
یک: آن‌جا که سید می‌گوید من جامعه‌ی متکثر و دغدغه‌ی فلسطین را زمانی درک کردم که در کمربند فقر بیروت با کودکان اقلیت‌های دیگر (لبنان مجموعه‌ای از ۱۷ اقلیت است و اکثریت ندارد!) و مهاجران فلسطینی بازی می‌کردیم.
دو: وقتی سید طبق عادتش هاله‌ی قداستش را می‌درد و از این که پدرش سبزی‌فروش بوده صحبت می‌کند.
سه: سید تعریف می‌کند مادر من معتقد بود روحانیان گدا هستند و به هیچ وجه اجازه نمی‌داد من طلبه شوم. می‌گوید من به پدر و مادرم به دروغ گفتم می‌خواهم بروم بغداد دکتر شوم. وقتی رسیدم نجف بلافاصله معمم شدم. چون به طلاب غیر معمم شهریه نمی‌دادند. سپس عکس با عمامه‌ام را فرستادم برای خانواده‌ام!
چهار: وقتی سید می‌گوید روزی چند ساعت در سبزی‌فروشی پدرش می‌نشسته است و به عکس امام موسی صدر خیره می‌شده و توی دلش می‌گفته می‌شود من هم یک روزی مثل این سید شوم؟
پنج: آن‌جا که سید باز هم بی‌ملاحظه می‌گوید همه‌ی ما هسته‌ی مرکزی حزب الله مقلد شهید صدر بودیم و اصلا امام خمینی را نمی‌شناختیم! بعد از شهادت شهید صدر هم همه مقلد آقای اراکی شدیم! سپس همه مقلد امام شدیم. بعد از امام هم همه مقلد آقای فاضل شدیم! بعد همه مقلد آیت الله خامنه‌ای شدیم.
        

          خانواده‌اش فقیرند و در حد معمول دیندارند، با طلبگی مشکل دارند؛ عازم نجف می‌شود و شهید صدر او را به سید عباس می‌پردازد: «عباس موسوی»ای که تا آخر برای سید حسن، «سید» ماند. شوخی می‌کند، داماد می‎‌شود. برای درس و اجتهاد به ایران می‌آید؛ اما با ناراحتی، مجبور است به لبنان برگردد. از حزب الله می‌گوید ... وقتی از شهادت سید هادی می‌گوید، مثل اینکه لبخند بر لب دارد، اما لبخندش بوی بغض دارد.

در کل کتاب اطلاعات مفیدی درباره‌ی شخصیت سید حسن نصرالله و حزب الله دارد. درباره‌ی نگاه یک لبنانیِ شیعه به ایران و حکومت آن، اطلاعات نسبتاً خوبی دارد، اما کامل نیست. به نظرم به خاطر نبود سیر روایی و حالت داستانی، سه ستاره برای کتاب منصفانه باشد.
        

          از کودکی هر زمان سخنرانی های سید حسن نصر الله پخش می شد، جذب تلویزیون می شدم. نه این که چیزی بفهمم ولی نحوه ی صحبت کردن او را دوست داشتم چون بی نهایت پرشور بود و این که به ایرانی ها شبیه بود و در عین حال عربی صحبت می کرد. تا سال ها سید حسن نصرالله برایم یک راز بود. در نتیجه عبارت "زندگی نامه ی خود گفته" روی جلد کتاب فوری جذبم کرد.

بخش زندگی نامه ی سید که نود و سه صفحه را در بر می گرفت خیلی عالی بود ولی بعد از آن بخش زیادی به پی نوشت ها اختصاص داشت که حوصله ام را تا حدی سر برد. نه این که بد باشد اشخاص و وقایع توضیح داده شوند ولی من شخصا ترجیح می دادم این توضیحات نبود و اگر در قسمتی دچار ابهام شدم خودم دربارش تحقیق می کردم.
ولی بعد از آن وصیت نامه ی سید هادی نصرالله و همین طور شرح سه دیدار نویسنده با او در سال های مختلف، خیلی جالب بود. به خصوص این قسمت:
 ...تا سید حسن رویش را بر می گرداند که روی تخته سیاه چیزی بنویسد، شروع می کردیم به بازی کردن با او (سید هادی دو سه ساله) یک بار نیشگون نرمی از لپ او گرفتم که بلافاصله پای پدرش را گرفت و با زبان شیرین خود "یا بابا...یا بابا..." سر داد. تازه فهمیدم که کودکان عرب هم پدر و مادر خود را بابا ماما صدا می کنند.

از عبارت "یا بابا" خیلی خوشم آمد.:)
        

          خیرالموجودین
        

          فروردین سال ۱۳۹۶ یه مسافرت به مشهد داشتیم و مکان استقرارمون، نزدیک حرم بود. یادمه حتّی توی رفت‌وآمد به حرم هم این کتاب از دستم نیفتاد، تا زمانی که مطالعه‌ش رو به پایان رسوندم. بخونین. حتماً.
        

          جدا ملتی با اراده‌اند...
سید به راحتی از تأسیس یک حوزه علمیه صحبت می‌کنند. انجام کارهای بزرگ چقدر به نظر آن‌ها ساده می‌آید...
و چقدر نسبت به ولایت غیرت دارند! مطالعه سرگذشت و وصیت شهدای مقاومت برای ما - ماهی‌هایی که نعمت آب را فراموش می‌کنند چون در آن غرق هستند- لازم و واجب است.
وصیت‌نامه سید هادی نصرالله حقا تکان‌دهنده بود...
سلام خدا بر سید عباس موسوی، شیخ راغب حرب، و همه شهدای مقاومت.
و درود خدا، بر سید عزیز، حسن نصرالله!
        

          کتاب را کِی خریدم؟ مدت‌ها پیش در یک نمایشگاه کتاب، شاید ده سال پیش، همه‌ی این مدت توی‌ کتابخانه بود. کِی خواندمش؟ همان بعدازظهری که شهادت سید اعلام شد. در اوج غم و بهت و استیصال. برای چه؟ برای اینکه قرار بود در صبحگاه فردای مدرسه کتابی معرفی کنم و کتابی که انتخاب کرده بودم دیگر با وضعیت فعلی تناسب نداشت. همان موقع یادم افتاد که این کتاب را مدت‌هاست توی کتابخانه دارم. همان شب تمامش کردم و صبح توی صبحگاه معرفی کردم. انگار سید شهید نشده بود. انگار تازه او را می‌شناختم. حالا که فکر می‌کنم در مهر ۱۴۰۳ چه روزهایی را گذراندیم. 

سید عزیز،  زندگینامه‌ی سیدحسن نصرالله تا سال‌های میانه دهه هفتاد است که توسط حمید داوودآبادی نویسنده‌ی دفاع مقدس ثبت و ضبط شده. آقای داوود‌آبادی هم خوب مصاحبه کرده‌اند هم با قلم روان و شیوایی مصاحبه را به تحریر درآوردند به همین خاطر کتاب خوشخوان است.

فارغ از نکات فرمی، آشنایی با کودکی و جوانی یکی از اسطوره‌های جهان معاصر جالب و جدید است. سیدحسن نصرالله، یک پسر کاملاً معمولی بوده که اندک اندک توانسته به مقامی برسد که سیل جمعیتی برای تشییعش راهی لبنان شوند. (این یادداشت را خیلی دیر، دو روز قبل از مراسم تشییع او می‌نویسم.)

سیدعزیز، پیشنهاد خوبی برای آشنایی کلی با زندگی سیدحسن نصرالله است. کتابی فارغ از شتاب‌زدگی‌ها پژوهشی و نگارشی. حتمالاً این کتاب نیاز به نسخه‌های تکمیل‌شده‌ای دارد که سال‌های بعدی (و پرحادثه‌تر) زندگی او را روایت کنند و خوب است اگر این بخش نیز به قلم حمید داوودآبادی باشد.
        

          از اون کتاب هایی بود که مدت زیادی تو کتابخونمون داشتیم ولی توفیق خوندنش نبود
الان با خودم میگم ای کاش زود تر خونده بودمش!!
نه حالا که تو چاپ بعدی کنار اسم کتاب واژه" شهید "میاد...
اما در کل خوشحالم از خوندنش.
.
از اون کتاب هاست که بعد از تموم شدنش بیشتر تشنه  میشی تا شخصیت اصلی کتاب رو بشناسی ،سید عزیزمون رو.
        

          سید حسن از زبان سید حسن
        

          هوا بارانی بود ، حال و هوای ادم های شهر هم همینطور .
لباس های سیاه ، چشمان قرمز وخیس  ، داشت  من رو بیشتر ترغیب میکرد تا بدانم چ شده است .
مدرسه ها تعطیل شد . ب مادرم زنگ زدم ، صدای ارام و لرزان او داشت من را بیشتر نگران میکرد .
از او پرسیدم :‌ از من ناراحتی ؟! ...)
گفت :‌حالا بیا خونه با هم صحبت میکنیم ...:)
گمانم نیاز ب همدردی رو در رو بود . سنگینی لحظات کاملا برایم محسوس و علامت سوال ذهنم همچنان بی پاسخ مانده بود ...:)
لحظه شماری میکردم تا ب خانه برسم . 
دیگر دیدن فضای خیابان های باران زده برایم جالب نبود ...
در حالی ک همیشه هنگام بارش باران ، شنیدن صدای چک چک باران ب سقف ماشین یکی از تفریحاتم بود .
لحظات انتظار داشت کم کم ب پایان میرسید . ب خانه رسیدم ، در خانه باز بود ، کفشم را داخل جا کفشی جلوی در خانه مان گذاشتم و ب داخل رفتم .
مادرم با چهره ی گریان ب من سلام داد ، تلویزیون روشن بود  و صدای بلندش داشت کمی از حال و هوای مردم را توصیف میکرد .
کم کم خودم متوجه شدم ک همان اتفاقی ک چند روز از رویارویی با ان فرار میکردیم ، بالاخره حقیقت پیدا کرد و از دستش دادیم...:(
بله ... دیگر طنین صدای پر از قدرتش را نمیشنیدیم ، صدای همان ادمی ک هنوز هم رفتنش باورمان نشده....]
        

          به نام او

کتاب کوتاه و پرکششی بود که در یک نشست خواندمش. بخش اولش که مربوط به سالهای کودکی و جوانی سید بود و چگونگی آغاز فعالیتهای سیاسی و مبارزاتی جذابت‌تر بود بخش دوم که مربوط به دوران مسئولیتش به‌عنوان دبیر کلی حزب‌الله بود نه. چرا که اطلاعات چندانی نداده بود و تا سال هفتاد و هفت شمسی (سال مصاحبه) را شامل می‌شد و اینکه بیشتر بر شرح جزئیات عملیات شهادت‌طلبانه متمرکز بود. من اگر جای داودآبادی بودم بر مسائل دیگری تکیه و توجه می کردم و بسیاری از مواردی را که به اجمال از آن سخن گفته شده باز می‌کردم، فی‌المثل تاثیر شخصیت امام موسی صدر بر سیدحسن.
در این کتاب خبری از چهره پرصلابت سیدحسن نصرالله نیست چرا که مصاحبه در ابتدای مسئولیت او در حزب‌الله انجام شده.
حتما خواندنش را توصیه می کنم ولی اگر توقعتان یک کتاب همه‌جانبه درباره شهید نصرالله است توقعتان را پایین بیاورید.
        

          کتاب درباره زندگی سید حسن نصرالله دبیرکل حزب الله لبنانه که خودشون روایت کردن. متن کتاب ساده و صمیمیه و از یک طرف فروتنی سید حسن نصرالله رو نشون میده و از طرف دیگه عظمت شونو. خیلی عجیبه که از دل خونواده بی سواد و خیلی محروم توی دوره ای که تبلیغات کمونیسم روی این جوونا تاثیر زیادی داشته چنین روحانی بزرگی سر بلند می کنه. البته کتاب به تشکیل حزب الله و عملیات های  شهادت طلبانه و شهادت سیدهادی نصرالله پرداخته. متن کتاب یک دست نیست و بخش بخش نوشته شده که ای کاش یک سره می بود
        

          کتاب نکات بسیار جالبی برای من داشت.از  عمق فقری که سید تجربه کردن یا افراد عادی که اطرافشون ...
نیمه دوم کتاب که درباره عملیاتهای استشهادی بود هم برام جدید و قابل توجه بود
        

          آن سید ناشناخته

«هر چیزی که مایه شناخت و تکریم بیش‌تر آن سید عزیز شود، خوب و برای من مطلوب است.»

ولی معظم فقیه ظاهرا بر نسخه اول این کتاب، چنین نگاشتند. سیدحسن نصرالله هنوز برای ما ناشناخته است. این شناسایی، آموزشی خوب و مطلوب است.

این کتاب بر پایه دو جلسه مصاحبه با آن سید عزیز، آن رهبر دلاور عربی تنظیم شده است. یعنی این‌که جای کار تحقیقی فراوانی در این زمینه وجود دارد. به ویژه این که تحولات سال‌های اخیر نیز می‌تواند در اثر مستقلی مورد بررسی قرار گیرد و همه این‌ها در حد یک شرح اسم از سید عزیز خواهد بود و گویای عظمت مردی از تبار شیعیان راستین که در پرتو ولایت می‌رزمد، نیست.

سید حسن نصرالله متولد ١٩٦٠ میلادی است، یعنی امید آن داریم که حالا حالاها باشد و نه فقط لبنان و جهان اسلام، بلکه جهان بشری از تابش این قمر نورانی بهره بگیرد.

یک نویسنده کاربلد

حمید داودآبادی، رزمنده نوجوانی بود که در نماز جمعه بعلبک به سیدحسن جوان- که آن هنگام او را خامنه‌ای کوچک می‌نامیدند- اقتدا کرد و پای درس تاریخ سیاسی‌اش نشست. این فعال رسانه‌ای کشورمان بعدها دو مصاحبه خوب از او گرفت. 

یک کتاب جمع و جور و معتبر

این دو مصاحبه سه‌ساعته با اضافه شدن پاورقی‌ها و پی‌نوشت‌هایی جهت اطلاعات بیش‌تر خواننده از اشخاص، گروه‌ها و رویدادها به یک کتاب خوب تبدیل شد. پی‌نوشت‌ها حتی به فهم متن اصلی هم کمک می‌کنند. اطلاعات خوب، جامع و روشن‌گری که مثلا درباره جنبش امل، امام موسی صدر، محمدباقر صدر و... در پی‌نوشت وجود داشت، به فهم تاریخ معاصر ایران، عراق و لبنان که بستر بسیاری از مباحث کتاب است، کمک می‌کند؛ هر چند از نظر اعتبار در حد و اندازه متن نیست.

این کتاب در کنار پرداختن به تاریخ حزب‌الله و نقش سپاه و حکومت اسلامی ایران در آن، به خوبی قضیه عملیات‌های شهادت‌طلبانه، این ابتکار پیروزی‌بخش و امیدآفرین شیعیان لبنانی را ترسیم و تبیین می‌کند و تمایز آن را تقلیدهای بعدی غیرشیعیان نشان می‌دهد.

قضیه تنها مورد زندانی شدن سید حسن نصرالله که آن هم در ایران و براساس اشتباه راهبردی و نابخشودنی دفتر نخست‌وزیری میرحسین موسوی، آن فتنه‌گر آلت دست، به بهانه هیچ و پوچ رخ داد، در این کتاب مطرح شده است.

سه خاطره کوتاه از سه دیدار با سیدمحمدهادی نصرالله، فرزند شهید این رهبر عربی، به همراه وصیت‌نامه او که هنوز خواندنی است، پایان‌بخش مطالب کتاب است که به تصاویری از کودکی نصرالله تا اکنون را به دنبال دارد.

یادداشت نویسنده درباره تاریخ شفاهی و نیز جزییاتی از انجام گفتگوهای اصلی کتاب، از جهت مهارت‌های روش تحقیق و مصاحبه مهم است و نکته‌های قابل استفاده فراوانی دارد. به نظر می‌رسد این کتاب از جهت افزودنی‌های جنبی‌اش تنها یک نقشه جغرافیایی لبنان و فلسطین اشغالی کم داشته باشد.
        

          زندگینامه ای کلی و مختصر که پاسخگوی نیاز من به شناخت بیشتر سید عزیز نبود
هرچند هرچه از او باشد خوش است
        

          هوالملک الحق المبین
شاید اغراق نباشد اگر بگویم نسبت به خیلی از افراد سرشناس،سلبریتی، سیاستمدار و ...ایرانی  او را بیشتر پیگیری می کردم و محبتی عمیق ، یک احساس روشن دوست داشتنی ،یک چشم انتظاری برای شنیدن کلام و موضع گیری در هر اتفاقی پیش از رهبری ، نسبت به سید حسن نصر الله داشتم  . شاید از همان ابتدای نوجوانی  راستش یادم نیست چطور و چه اتفاقی دلم را گره زد به قدم و کلام و رفتار و موضع گیری این سید لبنانی که برایش تلفظ حرف "ر" سخت است و به قول خودش تلاش می کند در این حجم سخنرانی زیاد کمتر به این نقطه ضعف برخورد کند .  
امروز که مقایسه می کنم می بینم دل و جانم بیشتر از حاج قاسم ، سید را می شناسد و  هنوز هم چشمه‌ی اشکم مثل روز اول با هر اشاره ای می جوشد.
کتاب خودگویه ی کوتاه و موازی از دوران کودکی و جوانی سید و سپس گریزی از فعالیت های سیاسی و اجتماعی و دینی سید به نحوه شکل گیری حزب الله و نسبت آن با ایران و به قول خود سید قائد خامنه ای است.کاش فرصت بود و مصاحبه کننده بیشتر سوال می پرسید تا دقایق بیشتری با سید در لابلای صفحات این کتاب نفس بکشم.(این افسوس شد امتیاز ۴/۵ )
می گوید:" به هر شهادت طلبی که می آمد پیش من برای خداحافظی و توجیح نهایی عملیات ، طلب شفاعت می کردم و می گفتم ما سیاستمدارها شاید در رخت خواب به مرگ طبیعی بمیریم در حالی که شما با انتخاب آگاهانه شهادت و جانفشانی، استقبال اباعبدالله الحسین علیه السلام را برای خود می خرید .من را شفاعت کنید ...." و اشک امانم را می برد که او خود بهتر از امروز من می داند که شهید شد در حین رتق و فطق عملیات سنگین ،دوشادوش فلسطین مظلوم در مقابل سفاکان صهیونیست و جز اباعبدالله الحسین علیه السلام،  دیگرانی چون حاج قاسم و استاد عزیزش سید عباس موسوی به استقبالش آمده اند.
صدای حاج قاسم در گوشم می پیچد که :"اگر شهید نشویم می میریم"😭😭😭😭😭😭
اللهم اجعل عواقب امری شهاده  فی سبیلک
        

          امروز اتفاقاتی رخ داد که باعث شد بیش از قبل ترغیب شوم این کتاب را بخوانم.
گزینه بعدی کتاب خواندنم🙃
از فردا ان شاالله 

        

          بسم الله النور
و اما بعد
شاید با خود بیاندیشید خواندن کتاب چون از زبان شخصی است که دیگر در میان ما نیست،حس و حال عجیبی دارد اما اینگونه نیست،من  عطر  عبادت های شبانه شهدا را و زنده بودنشان را دریافتم و به یقین رسیدم که در پیشگاه خدای خود روزی داده می شوند.
برای من و امثال من که به اقتضای سن،با ادبیات داستانی خو گرفته ایم،روند کندی نداشت و خسته کننده نبود.با اینکه ازجایی به بعد با توجه به مستند بودن کتاب،متن پر از نام و نشان و پست و مقام شد که گاهی از آن ها سر در نمی آوردم و دانستن آنها یا جزئیات برخی عملیات های حزب‌الله را بر خود واجب نمی دیدم،اما لذت بردم و اصلا از خواندن این کتاب پشیمان نیستم. وپایان این کتاب تازه آغاز آنهایی بود که دشمنان نادان اسلام در اندیشه ی پوچ به نابودی شان رسیدند...
        

          بسم‌الله

تا قبل از خواندن بخش عملیات‌های شهادت‌طلبانه کتاب برایم خیلی جذابیت نداشت، مدام ورق می‌زدم تا ببینم چند صفحه مانده تا تمام شود، نثر گزارشی و اطلاعات کم و ناقص کتاب درباره مسائل و اتفاقات مختلف، برایم آزاردهنده بود.

اما وقتی ماجرای عملیات‌های شهادت طلبانه شروع شد ورق برگشت. زبان بد کتاب دیگر به چشمم نیامد. فکرم پی حساب‌وکتاب سن شهدا بود، اینکه روح جوانی بیست‌وچند ساله مگر چقدر می‌تواند بزرگ باشد که دنیای مادی باهمه جذابیت‌هایش برایش تنگ شده است؟!

به این فکر می‌کردم که مادرهای این جوانان شب‌ها موقع خواب کدام قصه و لالایی را خوانده‌اند که پسرانشان این‌طور حماسه آفریدند؟! پدرهاشان کدام نصیحت و جمله را آویزهٔ گوش پسرهاشان کرده‌اند که این‌طور مرد شده‌اند؟!

صفحات پایانی، برایم تلفیقی از آه و حسرت و بغض بود. 
  
ای کاش چنین محتوای فاخری در  فرمی تا این اندازه ضعیف ارائه نمی‌شد.