بسم الله النور
اما بعد؛
با این نویسنده خصومت شخصی دارم.بله،ارث پدرم را نخورده است اما نمی توانم کتاب هایش را هضم کنم.
ناکدبانو و مخاطب مورد نظر.
از خودم عصبانی هستم که چرا دوباره گول خوردم و سراغ این نویسنده رفتم؟به خاطر همان خصومت شخصی امتیاز کم دادم شاید حقش چیز دیگری باشد.
شخصیت پردازی های یکنواخت و نثر گفتاری.اشاره های بی پروا و واضح به برخی موضوعات(حتی با در نظر گرفتن تفاوت فرهنگ ها.)
در این دو کتابی که خواندم،موضوع داستان یکی ست و سیر تکراری.
شخصیت اصلی اضطراب شدید دارد و در مقابل،کسی که با آن آشنا می شود آرام و قوی ست. 
من یادداشتی دیدم و خوشم آمد که سراغش رفتم و انقدر بی پیش زمینه و آگاهی که فکر می کردم جنایی معمایی ست!
در طی داستان هم منتظر بودم هر لحظه آن اتفاق اصلی بی افتد که از جایی به بعد متوجه شدم که قضیه چیز دیگری است و در پی رمز به کوی دگران می گردم!
البته از پیچش داستانی که داشت و برخی ارزش های معنوی که نشان داد(مانند اهمیت و ارزش خانواده)خوشم آمد.منکر اینکه ارتباط به جا و جالبی میان عنوان کتاب و داستان بود نمی شوم که به استثناء(!) برایم دوست داشتنی بود.
خیلی ریز اشاره هایی به فمینیسم داشت که جانب نویسنده هم خیلی مشخص نبود و تمرکز و سعی زیادی بر نشان دادن اثرات کار بی وقفه و ارزش معنوی زندگی.
درواقع،همان علم بهتر است یا ثروت خودمان که به جای علم مفهوم لذت از زندگی را جای داده بود.
احتمالا شما اگر سخت گیری من به گفتاری بودن نثر و خصومت شخصی با نویسنده را نداشته باشیدو از خواندن یک عاشقانه ساده(نه از آن ساده های قشنگ🙄)خوشتان بیاید،این کتاب را دوست خواهید داشت.
نه به عنوان یک شاهکار،چون کتاب بادیگارد هم از این کتاب بهتر و بالاتر است،به عنوان یک کتاب متوسط رو به پایین که سرگرم شوید و رهایش نکنید.
هرگز دوباره سمتش نخواهم رفت،یک بار هم از سرش زیاد بود.
اصلا علت تعاریفی که از این کتاب می کنند را نمی فهمم!
پ.ن:سعی کرده بود یه فضای قشنگ و رؤیایی و آروم و فانتزی توی باغچه/مزرعه ی ناتانیل برای خواننده ایجاد کنه که تکراری بود و لجم می گیره ازش دیگه کلا!
پ.ن²:بعد از خوندنش و وقتی که گذاشتم واقعا حس پوچی بهم دست داد.
پ.ن³:هشدار اسپویل
توی مخاطب مورد نظر هم همچین اتفاقی بود که با افشای یه حقیقت پر تنش پرده از یه کلاهبرداری توی شرکت برداشته شد و همه چیز از این رو به اون رو شد.منتها اینجا شخصیت اصلی این کارو کرد اونجا یکی دیگه.یعنی انقدر تکراری و شبیه به هم.
      

        بسم الله النور
اما بعد؛
شما در مواجهه با این کتاب دو انتخاب دارید،اینکه چون استانبول و درکل ترکیه شناخته شده است و همه کم و بیش اطلاعاتی از آن داریم،نخواهید زمان،چشم و روحتان را صرف سفرنامه ی سفر به آنجا کنید و یا اینکه به خانم صفایی و قلم و تجربه نگاری هایشان اعتماد کنید و با جان و دل این استانبولی را بخورید. 

متاسفانه پیش از این سفرنامه ی بوسنی را نخواندم و پس از خواندن این کتاب است که سراغش می روم.
واقعا با حال و هوای سفر کیف کردم،یعنی همهٔ توصیفات در ذهنم 
مانند یک فیلم سینمایی پیش می رفتند و اگر می شد این قسمت از مغزم را جدا کرد،شما قادر به دیدن یک فیلمِ تاریخی/گردشگری کمی عاشقانه ی مهیج  می شدید!

من به تاریخ علاقه مندم،اما در برخی سفرنامه ها اطلاعات تاریخی مربوط به یک کشور،شخص،مکان و... گوگل وارانه و دیکته مانند است و این موضوع، روند مطالعه را برای ذهنم فرسایشی می کند. در این سفرنامه با اینکه مسائل تاریخی بیشتری نسبت به آنچه خوانده ام آمده بود، بسیار شیرین،روان و "خودمانی" بیان شده بود و به جای رد شدن با اشتیاق خواندم گرچه می دانم که خیلی چیزی در خاطرم نخواهد ماند ولی همین اندک اطلاعاتی که در آینده از عثمانیان در ذهنم باقی ست،یادآور تجربه ی اولین کتابی ست که از این نویسنده خواندم.
به شخصه تصورم از ترکیه،چیزی شبیه به آن یکی دو فیلم ترکی ای بود که در چند تلاش ناموفق می خواستم تماشا کنم حالا اما می اندیشم که شاید حقیقت چیز دیگری ست...
قطعا مردمانی مانند فیلم ها در این کشور هستند،امابه همین قطعیت
خانواده هایی هم  هستند،مستحکم.مسلمانانی هستند، محجبه.عاشورایی می گیرند،جهانی.
چه کسی نمی خواسته که جهان، این خیل عظیم دلدادگانِ اسلام و محبان آل محمد را ببیند؟!
چه کسی در پس انسانیتِ بی دین و اهمیتِ دل های زلال سود می برد؟!
پایان کتاب،بعد از سفر،نقطه ی تفکر است...
      

        بسم الله النور
اما بعد
اولین اثری ست که از داستایفسکی خواندم و باز هم نمی توانم تمام قلمش را قضاوت کنم و فقط نظرم در باره ی همین کتاب را خواهم گفت.مدتی زیاد این کتاب را در بهخوان و طاقچه می دیدم تا اینکه با یکی از باشگاه ها آن را مطالعه کردم.با پیش زمینه ای که 
دیگران انتظار شاهکار داشتند اما در آن سطح نبوده و درواقع آن چنان دید خوبی نبود.
۳۰ صفحه ی اول را که خواندم،تنها قسمت جذاب و جالب  مقدمه بود که نویسنده داستان را شرح داده بود و کششی برایم نداشت که یک نفس بخوانم.
ایده برایم جدید بود اما شخصیت ها... وای از شخصیت ها!چرا انقدر غیر طبیعی؟دختر شانزده ساله ای که قرار بود قوی و محکم جلوه کند اما در برابر حرف ها و تحقیر های امانت فروش مسکوت است.امانت فروش ۴۰ ساله ای که رنج دیده و تحقیر شده اما همچنان خودشیفته و خود بزرگ بین است،هیچ درکی از زندگی ندارد و ذهنش مثل یک کودک ۵ ساله که بستنی را از او گرفته اند قضایا را می بیند! البته شاید این خلاقیت نویسنده را نشان بدهد انقدر قاطع نمی توانم نظر بدهم!
نکته ای دیگر اینکه اگر دوستان نمی گفتند که سبک کلاسیک است شاید من نمی فهمیدم چون هیچ چیز جز برخی اشیاء و موقعیت ها شبیه نبود.در واقع تصور من از ادبیات  کلاسیک ربکا،آنه شرلی،عقل و احساس،قصر آبی و... این سبک کتاب ها بود ولی اینجا با نوع دیگری روبه رو شدم که خود قلم فارغ از فضا شبیه به ادبیات کلاسیک برای من حداقل نبود.
اصلا رفتار شخصیت های دیوانه ی این کتاب را درک نمی کنم،انگار "هیچ چیز سرجایش نیست"
درکل قلم نویسنده بد و غیر قابل خواندن نبود و مدل شخصیت ها و داستان علت بیشتر شک و شبهاتی است که به این داستان وارد می شود.
گیجم و حتی نمی توانم یک یادداشت قابل قبول برایش بنویسم.مردک دیوانه!دخترک بی عقل!
بله این کتاب یک شاهکار است،شاهکار خلق رومخ ترین شخصیت ها!
      

        بسم الله النور
اما بعد
تنها کتاب هایی که از این ژانر خوانده بودم مجموعه ی راهنمای کشف قتل از یک دختر خوب و یکی از ما دروغ می گوید بود که هر دو به خوبی توانسته بودند ذهنم را به چالش بکشند و با خود همراه کنند. در واقع اولین کتابی ست که از فریدا مک فادن می خوانم و هنوز برای قضاوت کلی زود است و نظر شخصی ام درباره ی همین کتاب را خواهم گفت.
بیشتر نظراتی که خواندم مثبت بودند و اکثرا قربان کتاب می رفتند در صورتی که من می خوام کمی آن را کتک بزنم.
با گفتاری بودن نثر کتاب(هر کتابی) حالم گرفته می شود و گاهی خودم را مجبور می کنم که آن را به پایان برسانم البته این کتاب از همان آغاز کشش داشت و ذهنم درگیر شد به همین دلیل رهایش نکردم تا معما حل شود.
شخصیت پردازی ها ساده بود و شخصیت لوک(یک دوست پسر مهربان و فداکار)،ادرین( یک روانپزشک نابغه ولی گوشه گیر)و ای.جی(یک مست لایعقل عوضی اخاذ که هر ویژگی بدی را که می شد به آن نسبت داده شده بود.مثل تمام آدم بدهای داستان ها.) تکراری بود که البته اشکالی هم ندارد در مسیر داستان نکته ی آزار دهنده ای به شمار نمی آمد.

هشدار لو رفتن کتاب در ادامه:




تقریبا بیشتر شخصیت ها بی خانواده بودند.انگار که خانواده هایشان در دست و پای نویسنده بودند پس ان ها را کشته که در داستان مزاحمت و خللی ایجاد نکنند!البته به جز لوک که مادر داشت و ایتن که خودش مادرش را کشته بود.
همه روانی بودند!واژه ی بهتری برای توصیفشان نمی دانم اما غیر منطقی است کسی که ۶،۷ اآدم کشته بتواند پس از این قتل ها به زندگی ادامه دهد و نه تنها مشکلی نداشته باشد بلکه بچه دار هم بشود و همسرش که خود قاتل بوده پس از اطلاع از این موضوع از او حداقل کمی هم فاصله نگیرد بلکه کمکش کند نفر بعدی را باهم به قتل برسانند؟‌!
سپس بی هیچ واهمه ای  دوباره بچه دار شوند و نگرانی کمی هم بابت لو رفتن این راز داشته باشند که فکر می کنم از این قاتلان خونخوار بر می آید که برای بقا یکدیگر را دفن کنند!😂👀
نتیجه ی خاصی هم نداشت جز اینکه شما می توانید راه بروید و هر آدمی که برایتان مشکل درست کرد را بکشید و آب از آب تکان نخورد.
چند نکته ای که از آن ها خوشم آمد:
تغییر سیر داستان و غیر قابل پیش بینی بودن آن که باز هم چون نویسنده هیچ سر نخی برایمان نگذاشت و خودش همه چیز را رو کرد این اتفاق افتاد
آن کاشی در کتابخانه
خود کتابخانه
ظن تریشیا در شب های اقامت
 
پ.ن:
به نظرم نباید شخصیت قاتل ها رو یه طوری ناز و بیگناه جلوه می داد که بگیم شرایط ایجاب کرده بود و... احساس می کنم اخلاق زیر سوال می ره اینطوری😅
شخصیت های این کتاب چرا همه نابغه و قاتل بودن؟!همه هم راحت دروغ ها و قتل ها ی دیگری رو تشخیص می دادن!
سبحان الله...

      

        بسم الله النور
اما بعد
در قفسه ی کتاب های طاقچه ام می چرخیدم که به این کتاب برخوردم.خیلی وقت پیش آن را ذخیره کرده بودم تا بخوانم یا شاید حتی بخشی از آن را خوانده بودم اما همین طور رها شده و خاک خورده در گوشه ای ساکت و صامت باقی مانده بود.
طرح جلدش جذبم کرد و مطالعه اش را از سر گرفتم.
سعی کرده بود حرف های فلسفی بزند و درکنارش داستان را پیش ببرد،که باعث می شد شخصیت ها اندکی غیر طبیعی به نظر بیایند.کدام انسان عادی(و شاید نویسنده) ای در اکثر حرف هایش از وضع جامعه می گوید یا فلسفه می بافد؟البته دیالگو های غیره ای هم بود اما این مرتب درس زندگی دادن ها به گلی از همه سو را زیادی دیدم.
تا اواسط کتاب برخی اتفاقات و عللشان برایم قابل درک نبود،یعنی ذهنم نمی توانست منطق تخیلشان را بسنجد و برای خود به تصویر بکشد اما متوجه منظور نویسنده شدم،هرچند کمی دور و البته ایده ی اصلی  تازه بود.
این کتاب در بهخوان وجود نداشت و بعد از درخواست اضافه شد.یکی از ایراداتی که ازارم می داد،تکراری بودن مطالب بود،به طوری که من مطلب جدید و چیزی که به عمق جانم بنشیند آنقدر ندیدم که حالا به عنوان بریده ی کتاب اضافه کنم.
افکار،قلم و هدف ذهنی نویسنده از نوشتن این کتاب را قابل احترام دانسته و تا حدودی به پیشرفت قلم،طویل تر شدن کتاب ها و نتایج بهتر امیدوارم...

      

        بسم الله النور
اما بعد
اولین نکته ای که می خواهم بگویم،این است که نام کتاب با محتوا همخوانی کمی داشت،فقط در فصل های پایانی یک همچین جمله ای آمده بود یا شاید من سخت می گیرم!
مثل نهنگ،روایتی داستانی از یک زندگی واقعی و گاهی در تنگنا.مستوره، دختری فعال فرهنگی و گاهی سیاسی که با ازدواج درگیر برقرار کردن تعادل و برنامه ریزی میان خانه و جامعه می شود .کسی که برای رشدش تلاش می کند و الی الله حرکت دارد.از زخم زبان ها و موقعیت های سخت،راهی می یابد تا روحش را پرورش دهد و در طول داستان،مشاهده گر کوشش و چالش های مستوره ی عزیز برای مرتب کردن زندگی اش هستیم.
تنها کتابی بود که از این نویسنده خواندم و آن چنان با قلمشان آشنا نیستم اما آن را دوست دارم.اکثر کتاب ها شخصیت های کامل و تا حدی بی نقص دارند و این باعث شد من نتوانم با رفتارهای شخصیت ها کنار بیایم و شدیدا ان ها را مورد عنایت و قضاوت قرار دهم و این موضوع باعث شد که مدتی از کتاب فاصله بگیرم زیرا تحمل شخصیت ها و افکار و رفتارشان برایم خیلی سخت بود.
پیش داوری هایی که درباره اش داشتم انقدر از غلظت بالایی برخوردارند که باید از نویسنده ی محترم حلالیت بطلبم.
از نیمه ی دوم کتاب به قدری برایم شیرین و دلپذیر شد که هنوز در عجبم...
شاید به این دلیل بود که عادت کردم و متوجه منظور و علت بعضی اتفاقات شدم.
اضافه کنم که از حس و حال معنوی توصیف شده در برخی بخش های کتاب لذت بردم و اینکه شخصیت ها را قوی مطلق نشان نمی دادند،به باور پذیری کمک می کرد.
شاید هم چون در موقعیت مستوره نیستم نتوانستم آن طور که باید و شاید همزادپنداری و درک کنم و اگر یک خانم متأهل این کتاب را بخواند،به مراتب احساسات بهتر و درک بیشتر خواهد داشت.
القصه؛
پراکنده نوشتنم را به آشفتگی ذهنم ببخشید.
مثل نهنگ نفس تازه می کنم،پایین می روم،حال دمی عمیق و لختی تنفس...
      

        بسم الله النور
اما بعد
نیمه شبِ امشب
نمی دانستم که نویسنده ای به نام رضا امیرخانی هست،تا زمانی که قیدار را خواندم و فهمیدم که در واقع،همچین نویسنده ای وجود ندارد.او حکما نویسنده نیست،جخ می پندارم هیچ است.فقط یک هیچ می تواند از این هیچی زیبایی و عشق خلق کند.
نمی دانستم که منِ او وجود دارد،تا انجا که یادداشت محدثه علیمردانی درباره ی ان را خواندم و حلالیت پایانی اش،باعث شد که دلم بخواهد یک اثر دیگر از امیرخانی بخوانم.
در یک سوم اول کتاب،زیاد پیش می آمد قسمت هایی که فهمم بیجک نمی گرفت و تا اخر هم فکر می کنم که فهم من و شما،بیجک نخواهد گرفت اما کم کم به گونه ای در ان نیروی عجیب و ارتباط غریب و آشنا غرق شدم که نه تنها کشش داشتم،بلکه دلم می خواست کتاب را قورت بدهم!
فکر می کردم یک عاشقانه ای باشد و قلمش خوب بوده باشد و شهرت یافته باشد،اما در حقش جفا کردم اگر بگویم به همین توصیفات "من" ختم می شود.
این کلمات نبودند که مرا واردار به خواندن می کردند،سوخت ذهن و مغزم قطعا چیزی دیگری بود که قلم و دست من از درک و مکتوب کردنش عاجز است.
هشدار لو رفتن کتاب⭕️





تنها کتابی ست که مرگ یکی(که یکی هم نبود) از شخصیت های اصلی و دوست داشتنی حرصم را در نیاورد و مثل موج دریا با آن همسو شدم و مشکلی نداشتم




بی اغراق بگویم،نمی دانم می پسندید یا نه،اما حکما خواندنش به ز نخواندن می باشد.فهم من که هنوز بیجک نگرفته اما ۱ و ۲۰ که می شود،دلم ارام است که حاج علی فتاح ها و قیدار ها و درویش مصطفی ها و سید مجتبی ها و حاج قاسم ها هنوز هستند.
پ.ن:وقتی می دیدم که یه قسمتایی از قیدار یا تیکه هایی از کتابای دیگه ی نویسنده توش هست دلم می خواست از ذوق گریه کنم😭💘
پ.ن²:دیگه  همه ی چیز های قابل بیان رو نوشتم بقیه رو خودتون بخونید...
انتظار چی رو دارید؟بخونید و حیران و و اواره برگردید به آه دریانی...
در پس خرابات روح کنج آبادی ست...
      

        بسم الله النور
اما بعد؛
داس مرگ،نوشتهٔ نیل شوسترمن،نظریه ای از آینده ی بشریت در قالب تخیل است.درواقع،درونمایه ی کلی داستان شبیه به سیرک شبانه بود،یک دوئل،یه کشش و یک عشق.
به نظر می آید که مانند دیگر کتاب ها و فیلم هایی که در باره ی آینده ی بشر که آمیخته با تکنولوژی ساخته شده است می باشد،اما یک تفاوت عظیم وجود دارد:فنا ناپذیری
این واژه می تواند شیرین یا ترس بر انگیز باشد.چه می شود اگر درد،آسیب،بیماری،دولت،اقتصاد،قتل و مهم تر از همه،مرگی نباشد؟اگر هیچ "نقصی" نباشد.
طبیعت،معنای خود را از دست بدهد و همه چیز به دست تکنولوژی مدیریت شود می میرید اما چندی بعد  در مرکز احیا چشم باز می کنید.
تاندرهد می گوید:خوبی مطلق روح را بی حس می کند
نویسنده یا بهای زیادی به تخیل داده و یا تصوری از "دین" و آن سوی مرگ نداشته است...
جاهایی پیش می آمد که با نظریات شخصی که در کتاب امده بود به مشکل بر می خوردم اما درکل،فلسفه ی کتاب را ارزشمند و قابل مطالعه می دانم و می پندارم که تفکر درباره ی این وحشت خانه ی فنا ناپذیر و فساد بی پایان  می تواند خوراک چالش های این روز های برخی مان باشد...
نکته ی مثبت،این بود که من از جزئیات و قوانین و مطاهر دنیای درون ذهن نویسنده در پیشرفت کتاب خیلی ظریف مطلع شدم و می توانستم آن را درک کنم.
فقط نفهمیدم که چرا داس؟
اگر به داستان های واقعا علمی و تخیلی که اینگونه ذهنتان را بر انگیزند علاقه مندید،توصیه می شود این کتاب را از دست ندهید.
      

        بسم الله النور
 اما بعد؛
از جلد و عطر نعنا بگویم یا از کوچه پس کوچه های آبی رنگ با عطر بهار ؟
از قدم زدن با پای پرهنه در نیمه شب های مراکش یا احساس گنجانده شده در آوای الله اکبر اذان پیرمرد ها در آفتاب گرم ظهر؟
شایدم این سحر چای بود که با نعنا حل شد و ایرانیِ جماعت را مشتاق و تشنه کرد...
اما از نظر شخصیت ها و وجه کسانی که در سفر ملاقات کردند ،
من گرمای سباستین را ترجیح می دهم.
این کتاب خوشمزه است،برای تقویت اشتها تجویز می شود.
تقدیم به تمام دوست داران گربه ها!
      

        بسم الله النور
و اما بعد؛
مفید،کوتاه،دلچسب!
      

        بسم الله النور 
و اما بعد؛
نثر کتاب روان و "خودمانی" است و با اینکه خواننده را  مخاطب قرار نداده است اما این احساس به من القا و موجب اشتیاق بیشترم برای خواندن شد.
در لا به لای سخنان آقای عرب،می توان به تفاوت ها و نکات مثبت و منفی جامعه ی غرب و جامعه اسلامی پی برد و چیزی که این مقایسه را جالب می کند، این است که در بارهٔ آمار صحبت نمی کنیم و این خوب و بد ها را کسی می گوید که در هر دو جامعه با هر دو سبک زندگی بوده و سرد و گرم ها را چشیده است.
گاه از خودم خجالت کشیدم، ایشان در مرکز استکبار و اسلام ستیزی برای اسلام جنگیدند و ما در اسلامی ترین کشور  جهان،سپر خود را در مقابل تیر های آخر الزمانی(!) دشمن انداخته ایم.
شیرینی کتاب،تغییراتی بود که به وسیله ی آقای عرب در خانواده و دوستانشان به وجود آمده بود.
در نهایت، برای حقیر جذاب و جالب بود و توصیه می کنم حتما بخوانید.
      

        بسم الله النور
و اما بعد
کتاب را که دیدم،ذوقم کور شد.به نظرم کتابی که نثرش گفتاری باشد،فرقی با رمان های بی پایه و اساس اینترنتی ندارد و تنها باعث اتلاف وقت است.
تنها نکته ی مثبتی که متوجه شدم،داستان و پیشرفت آن بود .با این وجود که ایده ی تلفن همراه گمشده و دیگر اتفاقات پس از آن،ایده ی جدیدی نبود اما می توان گفت که نویسنده خوب از پس مدیریت خلاقیت و تازگی بر آمده بود و پیش آمد ها را از جایی به بعد در داستان به گونه ای تنظیم کرده بود که مخاطب را پر از هیجان و با خود همراه کند.
از پایان این کتاب هم راضی نبودم...
اگر در حد من سخت گیر نیستید شاید خوشتون بیاد
      

        بسم الله النور
و اما بعد؛
زمان شاه امن بود و دلار پایین بود و همه در خوشی زندگی م کردند،؟!
پس بخوانیم از دختری روستایی  در آخرین نسل حکومت پهلوی که نه از دربار و محمد رضا شاه می دانست و نه از قیمت دلار، که چه بر سرش آمد  درون بزم آن روزگار.. 
عاشقانه ای پر کشش و جاری در امواج خروشان دریای زندگی حریر،تازه عروسی روستایی که در روز عروسی اش اتفاقاتی او را به جایی متفاوت از خانه اش می کشاند...این کتاب به اندازه ی کتاب هایی که در حالت خاطره گویی از زبان مردم آن زمان هستند، حالت مستند ندارد و بیشتر به علاقه مندان به عاشقانه های تاریخی توصیه می شود.
      

        بسم الله النور
و اما بعد؛
نمی دانم که آیا کتاب های خانم شکوریان فرد،واقعا یک سیر تکراری دارند و یا این احساس  من است که در تمام آنها،شخصیتی دور از خدا و گم شده در هیاهوی روزگار است که در طی اتفاقات داساتان،به مرگ و زندگی و عشق خدا و اینگونه موضوعات می اندیشد و به راه راست باز می گردد.
البته این کتاب به غیر از موضوعی که در بالا اشاره کردم، در درون موضوع اصلی که نمایانگر نخبه ای ایرانی و جو دانشگاه و اساتید که آو و امثالش را از حکومت زده و تشویق به مهاجرت به خارج از کشور و تحصیل و خودمت به کشور های بیگانه می کردند،همچنین محل ندادن برخی مسئولان به این چنین نخبگانی و همکاری نکردن با ایشان بود، مقایسه  ی  کمی هم از زندگی در اروپا و غرب و ایرانِ خودمان که خیلی ها کورکورانه تنها انتقاد می کنند و خوبی ها را نمی بینند ،در خود جای داده بود.
از خواندن این کتاب،پشیمان نیستم و آن را به علاقه مندان به قلم این نویسنده(که در کتاب هایش روز شب نمی شود اگر عاشقانه ای در جریان نباشد)،توصیه می کنم.
      

        بسم الله النور
و اما بعد؛
آقای عاکف،آقای عاکف،هرگز نخواهید فهمید که چه بلوایی در کورانه ی دلم به راه انداختید.هرگز نخواهید فهمید که در جاده ی طویل خواندن کتاب،چندین بار آرزو کردم که جای علی و صابر و سید مهدی و یا حتی شفیع و آن نوجوانی که با سید شهید شد  باشم،هرگز نخواهید فهمید که چندین بار به حال عقب مانده هایی چون خودم گریستم،هرگز نخواهید فهمید که چگونه کلمه کلمه ی این کتاب را حریصانه بلعیدم و پایانش را آغاز راه دانستم،هرگز نخواهید فهمید که چقدر باعث شدید دلم خواستار عاشقی و عارفی و زاهدی و خداترسی و شاعری و شهادت شود و هر گز نخواهید دانست که چه اندازه دوست دارم  در دل شب،در دل آتش در چمنزار یاس های زهرایی و همگام با گل های نرگس مهدوی برقصم،...
نتوانستم لحظه ای خود را از کتاب بیرون بکشم،گرچه اول کتاب خیلی برایم جذاب نبود و متوجه اتفاقاتش نمی شدم،اما از زمانی که علی وارد داستان شد،طعم حلاوت بخشش را زیر زبانم احساس کردم و این تازه آغاز ماجرا بود....