یادداشت سیده تسنیم فاطمی زاده

        بسم الله النور
اما بعد؛
داس مرگ،نوشتهٔ نیل شوسترمن،نظریه ای از آینده ی بشریت در قالب تخیل است.درواقع،درونمایه ی کلی داستان شبیه به سیرک شبانه بود،یک دوئل،یه کشش و یک عشق.
به نظر می آید که مانند دیگر کتاب ها و فیلم هایی که در باره ی آینده ی بشر که آمیخته با تکنولوژی ساخته شده است می باشد،اما یک تفاوت عظیم وجود دارد:فنا ناپذیری
این واژه می تواند شیرین یا ترس بر انگیز باشد.چه می شود اگر درد،آسیب،بیماری،دولت،اقتصاد،قتل و مهم تر از همه،مرگی نباشد؟اگر هیچ "نقصی" نباشد.
طبیعت،معنای خود را از دست بدهد و همه چیز به دست تکنولوژی مدیریت شود می میرید اما چندی بعد  در مرکز احیا چشم باز می کنید.
تاندرهد می گوید:خوبی مطلق روح را بی حس می کند
نویسنده یا بهای زیادی به تخیل داده و یا تصوری از "دین" و آن سوی مرگ نداشته است...
جاهایی پیش می آمد که با نظریات شخصی که در کتاب امده بود به مشکل بر می خوردم اما درکل،فلسفه ی کتاب را ارزشمند و قابل مطالعه می دانم و می پندارم که تفکر درباره ی این وحشت خانه ی فنا ناپذیر و فساد بی پایان  می تواند خوراک چالش های این روز های برخی مان باشد...
نکته ی مثبت،این بود که من از جزئیات و قوانین و مطاهر دنیای درون ذهن نویسنده در پیشرفت کتاب خیلی ظریف مطلع شدم و می توانستم آن را درک کنم.
فقط نفهمیدم که چرا داس؟
اگر به داستان های واقعا علمی و تخیلی که اینگونه ذهنتان را بر انگیزند علاقه مندید،توصیه می شود این کتاب را از دست ندهید.