یادداشت سیده تسنیم فاطمی زاده

        بسم الله النور
اما بعد؛
هر کس از دوستانم که این کتاب را خوانده بود-به ویژه قرض دهنده اش-تعریفش را می کردند که ما فلان قدر گریه کردیم و چقدر زیبا بود و دیگر مثل این کتاب نیست و ...
اما من به خودم که دروغ نمی توانم بگویم،چنین حسی نداشتم.
برخلاف دیگر کتاب های این سبکی که خوانده بودم،احساساتم بر انگیخته نشد و اشکی از حوضچه ی چشمانم فرو نریخت.یعنی،این چند وقته نظرات و بحث های متعددی در رابطه با کتاب های شهدا به خصوص روایت همسر در همین بهخوان خودمان خواندم که ذهنم را خیلی درگیر کردند.درباره ی درستی یا نادرستی نوشته شدن این کتاب ها،راستی ودرستی یا تعدی برخی نویسندگان در صحبت های راوی و...
آشفته خیالم و نمی دانم که در این وادی،حرف حق کدام است و مدام دانسته هایم را مرور می کنم.
از خواندن بحث ها هم به نتیجه ی واحدی نرسیدم.
نظر شخصی ام این بود اما:
همسر شهید را دوست داشتم.در کتاب ویژگی های شهید تا حد خوبی بیان شده بود.آگاهی ما از اخلاق و سیر و سلوک همسر بزرگوارشان بیشتر از خود شهید بود.حاشیه اش نسبت به یادت باشد کمتر بود و برای مخاطب جوان و نوجوان جذاب.
یک نکته ای هست که نمی دانم مشکل دل من است،یا دل کتاب!
احساس می کنم آن قدری که باید به شهادتِ شهید نپرداخته بود،یعنی من به خودم آمدم و ورق زدم و اتفاق افتاد و ارتباطی که باید برایم برقرار نشد.
حقیقت این است که رویم نمی شود به این کتاب ستاره بدهم و امتیاز تعیین کنم.آن صفحات شهادت  ارتباط مهمی بود که برایم برقرار نشد.راض بابا را که خواندم تا نیم ساعت فقط متأثر بودم و بعد از اتمام این کتاب احساس قسی القلب بودن کردم. قسمت هایی از کتاب با اینکه نشان دهنده ی محبت قشنگ و شیرین و بسیار شهید به همسرشان بود فکر می کنم نویسنده مانور زیادی داده بود.
در کل،اگر به عقب برگردم،باز هم این کتاب را خواهم خواند...