مرد کودکی های من....
        

          کتاب را مدت‌ها پیش خواندم و یادداشتی هم درباره‌اش ندارم. تنها چیزهایی که یادم می‌آید این تصاویر است:
یک: آن‌جا که سید می‌گوید من جامعه‌ی متکثر و دغدغه‌ی فلسطین را زمانی درک کردم که در کمربند فقر بیروت با کودکان اقلیت‌های دیگر (لبنان مجموعه‌ای از ۱۷ اقلیت است و اکثریت ندارد!) و مهاجران فلسطینی بازی می‌کردیم.
دو: وقتی سید طبق عادتش هاله‌ی قداستش را می‌درد و از این که پدرش سبزی‌فروش بوده صحبت می‌کند.
سه: سید تعریف می‌کند مادر من معتقد بود روحانیان گدا هستند و به هیچ وجه اجازه نمی‌داد من طلبه شوم. می‌گوید من به پدر و مادرم به دروغ گفتم می‌خواهم بروم بغداد دکتر شوم. وقتی رسیدم نجف بلافاصله معمم شدم. چون به طلاب غیر معمم شهریه نمی‌دادند. سپس عکس با عمامه‌ام را فرستادم برای خانواده‌ام!
چهار: وقتی سید می‌گوید روزی چند ساعت در سبزی‌فروشی پدرش می‌نشسته است و به عکس امام موسی صدر خیره می‌شده و توی دلش می‌گفته می‌شود من هم یک روزی مثل این سید شوم؟
پنج: آن‌جا که سید باز هم بی‌ملاحظه می‌گوید همه‌ی ما هسته‌ی مرکزی حزب الله مقلد شهید صدر بودیم و اصلا امام خمینی را نمی‌شناختیم! بعد از شهادت شهید صدر هم همه مقلد آقای اراکی شدیم! سپس همه مقلد امام شدیم. بعد از امام هم همه مقلد آقای فاضل شدیم! بعد همه مقلد آیت الله خامنه‌ای شدیم.
        

          خانواده‌اش فقیرند و در حد معمول دیندارند، با طلبگی مشکل دارند؛ عازم نجف می‌شود و شهید صدر او را به سید عباس می‌پردازد: «عباس موسوی»ای که تا آخر برای سید حسن، «سید» ماند. شوخی می‌کند، داماد می‎‌شود. برای درس و اجتهاد به ایران می‌آید؛ اما با ناراحتی، مجبور است به لبنان برگردد. از حزب الله می‌گوید ... وقتی از شهادت سید هادی می‌گوید، مثل اینکه لبخند بر لب دارد، اما لبخندش بوی بغض دارد.

در کل کتاب اطلاعات مفیدی درباره‌ی شخصیت سید حسن نصرالله و حزب الله دارد. درباره‌ی نگاه یک لبنانیِ شیعه به ایران و حکومت آن، اطلاعات نسبتاً خوبی دارد، اما کامل نیست. به نظرم به خاطر نبود سیر روایی و حالت داستانی، سه ستاره برای کتاب منصفانه باشد.
        

          خیرالموجودین
        

          از کودکی هر زمان سخنرانی های سید حسن نصر الله پخش می شد، جذب تلویزیون می شدم. نه این که چیزی بفهمم ولی نحوه ی صحبت کردن او را دوست داشتم چون بی نهایت پرشور بود و این که به ایرانی ها شبیه بود و در عین حال عربی صحبت می کرد. تا سال ها سید حسن نصرالله برایم یک راز بود. در نتیجه عبارت "زندگی نامه ی خود گفته" روی جلد کتاب فوری جذبم کرد.

بخش زندگی نامه ی سید که نود و سه صفحه را در بر می گرفت خیلی عالی بود ولی بعد از آن بخش زیادی به پی نوشت ها اختصاص داشت که حوصله ام را تا حدی سر برد. نه این که بد باشد اشخاص و وقایع توضیح داده شوند ولی من شخصا ترجیح می دادم این توضیحات نبود و اگر در قسمتی دچار ابهام شدم خودم دربارش تحقیق می کردم.
ولی بعد از آن وصیت نامه ی سید هادی نصرالله و همین طور شرح سه دیدار نویسنده با او در سال های مختلف، خیلی جالب بود. به خصوص این قسمت:
 ...تا سید حسن رویش را بر می گرداند که روی تخته سیاه چیزی بنویسد، شروع می کردیم به بازی کردن با او (سید هادی دو سه ساله) یک بار نیشگون نرمی از لپ او گرفتم که بلافاصله پای پدرش را گرفت و با زبان شیرین خود "یا بابا...یا بابا..." سر داد. تازه فهمیدم که کودکان عرب هم پدر و مادر خود را بابا ماما صدا می کنند.

از عبارت "یا بابا" خیلی خوشم آمد.:)
        

          کتابی جامع درباره شخصیت شهید سید حسن نصرالله و سیر اتفاقات در جنبش حزب‌الله لبنان..
        

          زندگینامه ای کلی و مختصر که پاسخگوی نیاز من به شناخت بیشتر سید عزیز نبود
هرچند هرچه از او باشد خوش است
        

          هوالملک الحق المبین
شاید اغراق نباشد اگر بگویم نسبت به خیلی از افراد سرشناس،سلبریتی، سیاستمدار و ...ایرانی  او را بیشتر پیگیری می کردم و محبتی عمیق ، یک احساس روشن دوست داشتنی ،یک چشم انتظاری برای شنیدن کلام و موضع گیری در هر اتفاقی پیش از رهبری ، نسبت به سید حسن نصر الله داشتم  . شاید از همان ابتدای نوجوانی  راستش یادم نیست چطور و چه اتفاقی دلم را گره زد به قدم و کلام و رفتار و موضع گیری این سید لبنانی که برایش تلفظ حرف "ر" سخت است و به قول خودش تلاش می کند در این حجم سخنرانی زیاد کمتر به این نقطه ضعف برخورد کند .  
امروز که مقایسه می کنم می بینم دل و جانم بیشتر از حاج قاسم ، سید را می شناسد و  هنوز هم چشمه‌ی اشکم مثل روز اول با هر اشاره ای می جوشد.
کتاب خودگویه ی کوتاه و موازی از دوران کودکی و جوانی سید و سپس گریزی از فعالیت های سیاسی و اجتماعی و دینی سید به نحوه شکل گیری حزب الله و نسبت آن با ایران و به قول خود سید قائد خامنه ای است.کاش فرصت بود و مصاحبه کننده بیشتر سوال می پرسید تا دقایق بیشتری با سید در لابلای صفحات این کتاب نفس بکشم.(این افسوس شد امتیاز ۴/۵ )
می گوید:" به هر شهادت طلبی که می آمد پیش من برای خداحافظی و توجیح نهایی عملیات ، طلب شفاعت می کردم و می گفتم ما سیاستمدارها شاید در رخت خواب به مرگ طبیعی بمیریم در حالی که شما با انتخاب آگاهانه شهادت و جانفشانی، استقبال اباعبدالله الحسین علیه السلام را برای خود می خرید .من را شفاعت کنید ...." و اشک امانم را می برد که او خود بهتر از امروز من می داند که شهید شد در حین رتق و فطق عملیات سنگین ،دوشادوش فلسطین مظلوم در مقابل سفاکان صهیونیست و جز اباعبدالله الحسین علیه السلام،  دیگرانی چون حاج قاسم و استاد عزیزش سید عباس موسوی به استقبالش آمده اند.
صدای حاج قاسم در گوشم می پیچد که :"اگر شهید نشویم می میریم"😭😭😭😭😭😭
اللهم اجعل عواقب امری شهاده  فی سبیلک
        

          امروز اتفاقاتی رخ داد که باعث شد بیش از قبل ترغیب شوم این کتاب را بخوانم.
گزینه بعدی کتاب خواندنم🙃
از فردا ان شاالله 

        

          کتاب بازنویسی یه مصاحبه  شش ساعته از زبان خود سید حسن نصرالله در زمان حیاتشون هست 
 که یه قدم کوتاه در راه شناخت روح بزرگ این شهید عزیز هست
در کتاب به زندگی شخصی ایشون اوضاع سیاسی لبنان و نحوه تشکیل حزب‌الله و روابطشون با ایران از زبان دبیر کل حزب الله اشاره شده
کتابی کوتاه،جامع و روان از زبان خود شهید که شما رو با روح بزرگ و تفکر زیبای ایشون آشنا میکنه
در تمام متن تواضع و خشوع سید حسن در بیان مسائل به چشم میخوره و خواننده رو به وجد میاره 
قسمت های مربوط به عملیات های استشهادی خیلی برام باعث حسرت بود 
اینکه یه جوون بیست ساله به چه اندازه به خدا نزدیک شده که اینطوری برای کشته شدن تمنا می‌کنه و نامه می‌نویسه و تلاش می‌کنه تا انجام عملیات و به عهده بگیره
        

          بسم الله النور
و اما بعد
شاید با خود بیاندیشید خواندن کتاب چون از زبان شخصی است که دیگر در میان ما نیست،حس و حال عجیبی دارد اما اینگونه نیست،من  عطر  عبادت های شبانه شهدا را و زنده بودنشان را دریافتم و به یقین رسیدم که در پیشگاه خدای خود روزی داده می شوند.
برای من و امثال من که به اقتضای سن،با ادبیات داستانی خو گرفته ایم،روند کندی نداشت و خسته کننده نبود.با اینکه ازجایی به بعد با توجه به مستند بودن کتاب،متن پر از نام و نشان و پست و مقام شد که گاهی از آن ها سر در نمی آوردم و دانستن آنها یا جزئیات برخی عملیات های حزب‌الله را بر خود واجب نمی دیدم،اما لذت بردم و اصلا از خواندن این کتاب پشیمان نیستم. وپایان این کتاب تازه آغاز آنهایی بود که دشمنان نادان اسلام در اندیشه ی پوچ به نابودی شان رسیدند...
        

          بسم‌الله

تا قبل از خواندن بخش عملیات‌های شهادت‌طلبانه کتاب برایم خیلی جذابیت نداشت، مدام ورق می‌زدم تا ببینم چند صفحه مانده تا تمام شود، نثر گزارشی و اطلاعات کم و ناقص کتاب درباره مسائل و اتفاقات مختلف، برایم آزاردهنده بود.

اما وقتی ماجرای عملیات‌های شهادت طلبانه شروع شد ورق برگشت. زبان بد کتاب دیگر به چشمم نیامد. فکرم پی حساب‌وکتاب سن شهدا بود، اینکه روح جوانی بیست‌وچند ساله مگر چقدر می‌تواند بزرگ باشد که دنیای مادی باهمه جذابیت‌هایش برایش تنگ شده است؟!

به این فکر می‌کردم که مادرهای این جوانان شب‌ها موقع خواب کدام قصه و لالایی را خوانده‌اند که پسرانشان این‌طور حماسه آفریدند؟! پدرهاشان کدام نصیحت و جمله را آویزهٔ گوش پسرهاشان کرده‌اند که این‌طور مرد شده‌اند؟!

صفحات پایانی، برایم تلفیقی از آه و حسرت و بغض بود. 
  
ای کاش چنین محتوای فاخری در  فرمی تا این اندازه ضعیف ارائه نمی‌شد.



        

          بالاخره شهادت طلبان دِین خود را ادا کردند.
خدا قوت سید عزیز!

گویا کتاب از زمان کودکی تا زمان استراتژی عملیات های استشهادی حزب‌الله است.
و فعالیت های فرهنگی و اجتماعی 
مباحث تشکیلاتی
و... را پوشش نمی‌ده.
البته قابل درک است که نگارنده تلاش کرده است که صرفا آنچه را سید عزیز می‌گوید بدون سوالات اضافی‌تر جمع آوری کند.
خوب بود نقشه لبنان هم ضمیمه میشد و نقاطی از لبنان که در مورد آن‌ها صحبت میشه، نشان داده شوند.

        

          (عد لاترحل انت الأجمل)
دوست داشتم این جمله را رو به روی سيد حسن بگویم.برای منی که از همان کودکی با صدا و رجز خوانی سید بزرگ شدم شوک بزرگی بود.با اینکه بیش از صد روز از شهادتشان می گذرد ولی هنوز هم نمی توانم باور کنم که سيد را از دست دادیم.بار شهادت سيد مانند وزنه ی ۲۰۰۰ کیلویی می مانند و گنجایش ظرفیت من همچو یک نهال تازه جوانه زده.هیچ گاه اشتیاق و شور در چشمان پدرم را برای شنیدن سخنرانی هایشان را از خاطر نمی برم آن شور اشتیاق هایی که الان تبدیل به اشک و احساس خونخواهی شده اند‌‌.‌‌‌..مطمئنم فردا رهبر عادی را تشییع نمی کنند بلکه تکه هایی از وجود تک تکمان را با یک جمعیت عظیم تشییع میکنند.با اعماق وجودم دلم می خواست جزو آن جمعیت باشم.به روایتی جسمم در تهران است و قلبم در کوچه پس کوچه های بیروت...سيد عزیز تر از جانم عهد میبندیم که علم مقاومت را پایین نخواهیم گذاشت و راه شما و تمام شهدا را ادامه خواهیم داد و با تمام وجودم فریاد میزنم:《قطعا سننتصر》
        

          اسم برازنده ای دارد؟!
هم کتاب را می گویم و هم سیدعزیزرا!(: 
فروتنی در تمام کتاب موج میزند. 
نکاتی از حزب الله را خواندم که تا قبل ان نمیدانستم. 
البته که نکاتی هم بودند کمی مبهم و نیاز به مطالعات بیشتر. 
خود کلمه "ولایت" شاید در متن کتاب خیلی تکرار نشده باشد اما در بطن زندگی اش رخنه کرده بود. 
بندِ آخر صحبت هایشان گفته بودند:
 "من چیزی نیستم جز سربازی کوچک برای حضرت سیدالقائد" 
.... کاش من هم چیزی نباشم جز یک سرباز کوچک برای سیدالقائد....♡
        

          کتاب خوندنی و جالبی بود. آخرای کتاب، بخشی داره با عنوان «نقش مصاحبه در تاریخ شفاهی» که علاوه بر نکات تخصصی فن مصاحبه، شامل حاشیه های این مصاحبه با سید حسن نصر الله هم هست (همین مصاحبه ای که نتیجش شده این کتاب)، حاشیه ای که مثل خیلی از حاشیه ها از خود متن جذابتره!
        

          آنچه از اوضاعِ لبنان در بسترِ مصاحبه برمی‌آید، کشوری بی‌ثبات و ۷۲ملت است که دولتِ مرکزی‌اش توانِ اداره‌ی آن در خلال جنگ داخلی و مقابله با اسراییل را نداشته است؛ از‌طرفی نبودِ احزابِ اسلامی این موضوعِ عجیب را نشان می‌دهد که این نبردها برای مسلمانان خصوصا شیعیان اهمیتِ چندانی نداشته است.
همچنین بدلیل نزاعِ میانِ فلسطینیان و مسلمانان لبنانی، خصوصا شیعیان نیروهای صهیونیست که به لبنان حمله می‌کردند را ناجی خود می‌دیدند و به استقبالِ تانک‌های اسراییلی می‌رفتند. آنچه برای من عجیب است بی‌تفاوتی جنبش امل(با تاریخی که نام سیدموسی صدر و اندیشه‌های ضدصهیونیستی او بر تارک‌ش می‌درخشد) نسبت به حمله‌ی اسراییل به لبنان بود. چرا؟؟؟
نقش تعیین‌کننده‌ی جمهوری اسلامی و حزب‌الله در زمانی که سیدحسن‌نصرالله دبیرکل بوده در تقویت و احیای فرهنگ مقاومت و آرمانِ فلسطین در مصاحبه بشدت مشهود و اساسی است...
        

          من اشکم،
من بغضم،
من ماتم،مبهوتم،
من تنگه دلم برای لبخندهای شما..
من هنوزم منتظرم بیایید و بگویید که این یک تاکتیک بود برای پیروزی 
و من به لطف خدای متعال زنده ام...
من منتظرم یک بار دیگر سیدقائد را از شما بشنوم،
من  وقتی خط به خط کتاب رو با صدای شما خوندم ،
من  شب شهادت شما مرگ رو دیدم،
شما کجایی تطمئن القلوب لبنان؟
می شود برگردی..؟
برگرد .بی تو یاران همه برگ خزان اند و به یک چشم برهم زدنی دور سیدالقائد شما خلوت شد...
برگرد سید عزیز(:
        

          جدا ملتی با اراده‌اند...
سید به راحتی از تأسیس یک حوزه علمیه صحبت می‌کنند. انجام کارهای بزرگ چقدر به نظر آن‌ها ساده می‌آید...
و چقدر نسبت به ولایت غیرت دارند! مطالعه سرگذشت و وصیت شهدای مقاومت برای ما - ماهی‌هایی که نعمت آب را فراموش می‌کنند چون در آن غرق هستند- لازم و واجب است.
وصیت‌نامه سید هادی نصرالله حقا تکان‌دهنده بود...
سلام خدا بر سید عباس موسوی، شیخ راغب حرب، و همه شهدای مقاومت.
و درود خدا، بر سید عزیز، حسن نصرالله!
        

          کتاب را کِی خریدم؟ مدت‌ها پیش در یک نمایشگاه کتاب، شاید ده سال پیش، همه‌ی این مدت توی‌ کتابخانه بود. کِی خواندمش؟ همان بعدازظهری که شهادت سید اعلام شد. در اوج غم و بهت و استیصال. برای چه؟ برای اینکه قرار بود در صبحگاه فردای مدرسه کتابی معرفی کنم و کتابی که انتخاب کرده بودم دیگر با وضعیت فعلی تناسب نداشت. همان موقع یادم افتاد که این کتاب را مدت‌هاست توی کتابخانه دارم. همان شب تمامش کردم و صبح توی صبحگاه معرفی کردم. انگار سید شهید نشده بود. انگار تازه او را می‌شناختم. حالا که فکر می‌کنم در مهر ۱۴۰۳ چه روزهایی را گذراندیم. 

سید عزیز،  زندگینامه‌ی سیدحسن نصرالله تا سال‌های میانه دهه هفتاد است که توسط حمید داوودآبادی نویسنده‌ی دفاع مقدس ثبت و ضبط شده. آقای داوود‌آبادی هم خوب مصاحبه کرده‌اند هم با قلم روان و شیوایی مصاحبه را به تحریر درآوردند به همین خاطر کتاب خوشخوان است.

فارغ از نکات فرمی، آشنایی با کودکی و جوانی یکی از اسطوره‌های جهان معاصر جالب و جدید است. سیدحسن نصرالله، یک پسر کاملاً معمولی بوده که اندک اندک توانسته به مقامی برسد که سیل جمعیتی برای تشییعش راهی لبنان شوند. (این یادداشت را خیلی دیر، دو روز قبل از مراسم تشییع او می‌نویسم.)

سیدعزیز، پیشنهاد خوبی برای آشنایی کلی با زندگی سیدحسن نصرالله است. کتابی فارغ از شتاب‌زدگی‌ها پژوهشی و نگارشی. حتمالاً این کتاب نیاز به نسخه‌های تکمیل‌شده‌ای دارد که سال‌های بعدی (و پرحادثه‌تر) زندگی او را روایت کنند و خوب است اگر این بخش نیز به قلم حمید داوودآبادی باشد.