و صد و پونزدهمین کتاب چهارصد و چهار هم به پایان رسید.
ام‌علاء، توصیف کتابِ تو کار من نیست. من نمیتونم حق تو رو ادا کنم.
خوندن کتاب تو و شروع کردنش تو جاده‌ای که منتهی می‌شد به مشهدِ امام رضا خودش یه نعمت بود. از همون صفحه ی اول زبونم بابت این حجم از کراماتِت قاصر بود. این حجم از بزرگی و عظمت یه بانوی اهلِ نجف رو هیچ‌وقت فراموش نمیکنم. مگه یه آدم چقدر توان داره؟ چقدر صبر داره؟ چقدر میتونه ارادت داشته به اهل‌بیت که اینجوری رقيق‌القلب باشه؟..
ام‌علای عزیزم، با خوندن تو، یه هفته‌ای یکم اوضاع اون‌موقع های عراق رو درك کردم. با خوندن تو، تو محلهٔ الحویش نجف پرسه زدم، رو پشت‌بوم خونه‌ات با بچه‌ها و خواهرزاده‌هات گنبد درخشندهٔ امام علی رو دیدم و لبخند زدم.. منم کنار توی عبا و شیله‌پوش وقتی داشتی از کوچه پس کوچه های نجف راه حرم رو پیش می‌گرفتی قدم می‌زدم و مثل تو پوشیه‌مو رو صورتم مرتب می‌کردم، منم مثل تو بارها خندیدم و گریه کردم، من ازت یاد گرفتم ام‌علاء..
این خداحافظیِ ما نیست، هر وقت دلم برای تو و کوچه پس کوچه های نجف تنگ شد میام سراغت =)
١٤٠٤.٦.١٣ / ١٥:٠٤ صحنِ آزادی
      

        خیلی‌خب، تقریبا دو سه ساعتی به طور پیوسته سرم تو این کتاب بود و تمومش کردم و الان برای دو کلوم حرف راجبش اومدم سراغ بهخوان.
اول از همه اینو بگم با نظر خیلی‌ از دوستان موافقم سر همین مسائلی که به‌نظرم می‌تونست انقدر واضح تو کتاب مطرح نشه و اینجوری مشمئز کننده نباشه. آره اینجاهاش دیگه زیادی مزخرف بود. 
اما نکته ی خوبی که کتاب داشت داستانش بود. حداقل برای من اینطور بود. این اولین کتابم بود که راجب بهائیت میخوندم و اتفاقا اولین کتابم از آقای حدادپور جهرمی بود « که البته فکر کنم آخری‌شم باشه =) »، نکته ی دیگه‌ام بحث غرق شدنم تو داستان بود. اینکه کتاب از همون اول سریع منو وارد یه ماجرای امنیتیِ نفس‌گیر می‌کرد نکته ی قابل توجهی بود.
اما واقعا یه‌سری جاها بخاطر قلم فوق‌العاده بدِ نویسنده واقعا اینجوری بودم که!! یعنی حقیقتا حس میکردم اگه خودم تو یادداشتای گوشیم شروع میکردم به نوشتن این داستان، صد برابر بهتر از قلمِ نداشته ی این نویسنده می‌شد.
داستان قوی‌ای نبود، تهشم بی سر و ته تموم شد، ولی ارزش یه بار خوندنو داشت. اون دو تا ستاره‌ام واسه این دادم که داستان تا آخر کتاب خوب تونست منو با خودش همراه کنه.  « توی همین مسائل امنیتی/پلیسی به‌نظرم این کتاب خیلی قوی تر از کتابای خانم شکوریان‌فرد مثل زنان عنکبوتی و شطرنج‌باز و... بود » 
      

        یادداشت؟ من در وصف عباس '؏' کلماتِ مناسبی رو پیدا نمیکنم ‌. ‌. 
      

        تو یه خط بگم، یه داستان به‌شدت مزخرف و کسل کننده 🚮
حیفِ وقتی که واسه این کتاب گذاشتم واقعاا.
هی منتظر بودم یه اتفاقی بیوفته روند داستان یه تغییری بکنه ولی انگار نه انگاار. خودمم توقع نداشتم همچین پُخی باشه ولی خب🫠🤌🏻
این یک ستاره‌ام واسه این دادم که نویسنده جزئیات نویسی خوبی داشت ( البته تو همین جزئیات‌نویسی‌ام دیگه شورشو درآورده بود و یجوری ریز به ریز همه ی جزئیات و افکارشو رو کاغذ می‌آورد که آدمو کاملا از متن اصلی خارج می‌کرد ).
خلاصه‌اش کنم. چرت و پرتی بیش نبود!
      

        اولین کتاب صوتی‌ای بود که گوش دادم.
خیلی کتاب دارک و قشنگی بود حقیقتاً، داستان جنایی بود که تهش جوری شد که اصلاا فکرشو نمیکردم!
با خوندن این کتاب به کتابای جنایی ایرانی امیدوارم شدم. بنظرم داستانش حتی خیلی جالب‌تر از بعضی از کتابای نشر نون بود و به پای اونا می‌رسید.. 
      

        زیبا صدایم کن، داستان یه بابای دَله دیوونه و یه دختر فوق احساسی. 
ارزش خوند داشت ولی خب می‌تونست خیلی بهتر از این حرفا باشه. انتظار پایان بهتری رو داشتم. مثلا باباعه خودکشی کنه یا دختره گم و گور شه و از این حرفا 😔😂*
در کل ارزش خوندن داشت ولی انتظار بیشتری رو ازش داشتم. 
      

        روز عاشورا به پایان رسید و همین شعر پایانی‌اش هم باشه به عنوان یادداشتم :
گُلشن جسمینده خنجر یاره‌سی گول گول آچوب
اوخ او گول گول یاره‌لره اوستونده خوش سنبل آچوب 
شرح حال ائتمکلیگه هر یاره یوز مین دیل آچوب 
اولموسان سر تا به پا گلشن، خداحافظ حسین
عشق بیر سوزنده اخگر، من سپندم نئیلرم
عشق زنجیرینده محکم پای‌بندم نئیلرم
نه حبیبم، نه طبیبم، دردمندم نئیلرم
ائیلرم صبح و مسا شیون، خداحافظ حسین ‌. ‌. 
      

        سی‌وششمین کتاب چهارصد و چهار هم تموم شد. 
و سرباز روز نهم با وجود طولانی بودنش واقعا دوست‌داشتنی بود ‌..
همه ی دوران زندگی طلایی شهید صدرزاده پُر بوده از اتفاقاتی که واقعا آدمو شگفت‌زده میکنه. من الان متأسفانه ذهنم یاری نمیکنه چیزای بهتری از این کتاب بنویسم اما اینو باید بگم که روحیه ی بسیجی این شهید ریشه در کودکی‌ش داشته و جا داره اینم اضافه کنم که بعد از خوندن این کتاب اولین جمله‌‌‌ای که به ذهنم رسید این بود " شهید زندگی کنی شهید میشی :) " 
      

        چند دقیقه‌ای از خوندن این کتاب نمیگذره و جاشه بگم من واقعا باهاش زندگی کردم. وقتی صفحات کتاب رو ورق میزدم حقیقتا انگار روحم لا به لای زندگی این شهید بزرگوار بود. خیلی جاهای کتاب از دلسوزی‌ها و مهربونی‌ها و صداقت‌ به خرج دادنای شهید عبدالهی مغزم رد میداد و می‌گفتم مگه میشهه؟ بعد که یکم فکر میکردم دوباره به خودم یادآوری میکردم اگه این سبک زندگی رو نداشت که دقیقا همونجوری که می‌خواست به شهادت نمی‌رسید و همونجوری که وصیت کرده بود دفن نمی‌شد :)
زندگی این شهید که به صورت کتابی داستان محور از زبون همسر شهید نوشته شده، یکی از کتابای مورد‌علاقه‌م شد. چون هم باهاش لبخند زدم، هم کلی اشک ریختم. خودم هم توقع این واکنشو از خودم نداشتم ولی وقتی به بخشی که همسر شهید خبر شهادت آقامرتضی رو دیدن و دقیقا نوشته شده بود " مرتضی عبداللهی به خیل شهدای مدافع حرم پیوست " ناخودآگاه اشک از چشمام جاری شد و همونجوری تا 53 صفحه بعد که کتاب به پایان می‌رسید اشک می‌ریختم و ورق می‌زدم...
هواتو دارم واقعا دوست‌داشتنی بود برام و حتما خوندنشو به همه توصیه میکنم.
      

        بنده خودم رو در جایگاهی نمی‌بینم که بخوام این کتاب رو نقد کنم :)
      

        فقط تو بُهتم که این شهید چقدر خالص بوده و از همون بچگی روح بزرگی داشته :))
این یه ستاره رو واسه این کم کردم که پایان و جمع‌بندی خیلی زیباتری میتونست داشته باشه *
      

        نمیری دختر یکی از قشنگ‌ترین کتابای ایرانی‌ای بود که خوندم ‌‌:))
همونطور که روی جلد کتابم نوشته شده نمیری دختر " روایت سفر تعدادی دختر از همه‌جا بی‌خبر به کرمانِ "  و من به‌شخصه خیلی خیلی دوستش داشتم. 
همین الان تمومش کردم و من تو خونه نبودم موقع کتاب خوندن، پیشِ محدثه و دوستاش توی اتوبوس و خاطرات دستشویی و خوابگاه دانشگاه و خود مکان ملکوتی گلزار شهدای کرمان بودم. انقدر که همه چی رو بی‌نقص و عالی توضیح داده بود که نمیدونم چی‌بگم.
جدا از قلم روان، طنز و فوق‌العاده ی خانوم محدثه قاسم‌پور همین خودمونی بودن و واقعی بود داستان برام جالب بود. و بنظرم این یکی از اصلی‌ترین دلیل های دوست‌داشتنی شدن نمیری دختر شده بود.
واقعا نمیدونم چجوری توصیفش کنم امیدوارم بعدا که یکم از حالت ذوقی بیرون اومدم بتونم یه یادداشت درست و حسابی راجبش بنویسم و بقیه رو ترغیب کنم به خوندنش 😂*
پ.ن: فعلا باید بشتابم برای دیدن مستندشون که اصلا واسه همین به کرمان سفر کردن🤌🏻🙂‍↔️
      

        همونطور که از اکثر کسایی که این کتابو خوندن شنیدم « نمیدونم دوسش دارم یا نه ». خنثی بود. یه جاهاییش قشنگ بود یه جاهایی خیلی روند داستان کند و حوصله سر بر پیش می‌رفت..
ولی از اون قسمتایی که نامه مینوشت اون طرف  « برای اینکه اسپویل نشه میگم اون طرف 😔 »  رو دوست داشتم. نامه‌هاش قشنگ بودن و همه چیو خیلی خوب و با جرئیات توضیح می‌داد.  « اما کاش خود نویسنده هم یکم از این خاصیت جزئیات نویسی توی یه‌سری جاها که هیجانی میشد برخوردار بود ».
و یه چیزی که توی طول داستان تغییر کرد این بود که تقریبا تا وسطای کتاب از آدام بدم میومد ولی به آخرش که رسید دیدم آملیا.. « هی میخوام اسپویل نکنم 💔 » 
روند خود داستان کند بود و آخرش یهویی همه چی برملا میشد و وایب دارکی میداد. و اینش بنظرم جالب نبود.
خلاصه که کتاب بدی نبود ولی آنچناان عالی‌ام نبود که ازش تعریف شنیده بودم.
پ.ن: بنظرم کتاب دیزی دارکر از همین آلیس فینی خیلیی قشنگ تره تا سنگ کاغذ قیچی *
      

        همین الان تمومش کردم و خب شاید یه شاهکار به تمام معنا بود.
دروغ چرا؟ اولاش بنظرم خیلی مسخره میومد و حس خاصی نسبت بهش نداشتم، تا اینکه یه چند صفحه که گذشت دیدم این حجم از هایلایت کردن جمله های کتاب عادی نیست :))
انقدر قشنگ و حرف دل بود که یه‌سری جاها واقعا احساس می‌کردم متن از جانب من نوشته شده، یه سری جاها رو با بغض هایلایت کردم چون واقعا حرفای نویسنده رو درک میکردم.
رمان نبود و تقریبا هر دو سه صفحه‌ داستان متفاوتی داشت. متفاوت و در عین حال دوست‌داشتنی.
این کتاب رو فقط به کسایی توصیه میکنم که روحیه ادراکی بالایی دارن، اینجور آدما این کتاب رو فقط نمیخونن، بلکه باهاشون زندگی میکنن..
پ.ن: کاش میتونستم ستاره های بیشتری تقدیم دال دوست‌داشتنِ عزیزم کنم :) 
      

        خیلی‌خب سلام.
دی‌ اکسید شوکران کتابی متشکل از چند تا شعر توی قالب به ظاهر طنز امروزیه!
حالا چرا یه ستاره؟ اول اینکه به جاهایی تو یه‌سری بیت‌ها کلا وزن و اینا انگار از دست شاعر در رفته بود و همینجوری میگفت. و دوم اینکه حالا جدا از اینکه بنده خودم با قضیه همین شعر طنز و اینا مخالفم و اصلا دوست ندارم، میخوام اینو اضافه کنم که طنز بودن فرق داره با بی‌ادبی، حالا چه شعر باشه، چه متن، چه گفتار های روزانه ی خودمون. یعنی شاعرِ این کتاب مجبور نبود برای طنز کردن شعر یه‌سری جاها از شوخی‌های بی‌ادبانه استفاده کنه و با کمک گرفتن از بددهنی و شوخی‌هایی که واقعا جالب نیستن، شعر خودشو به ظاهر طنز و قشنگ کنه :/
( انتقادی‌هم داشتید بفرمایید )