یادداشت 🇮🇷 𝖦𝗁𝗮𝗓𝗮𝗅

        همونطور که از اکثر کسایی که این کتابو خوندن شنیدم « نمیدونم دوسش دارم یا نه ». خنثی بود. یه جاهاییش قشنگ بود یه جاهایی خیلی روند داستان کند و حوصله سر بر پیش می‌رفت..
ولی از اون قسمتایی که نامه مینوشت اون طرف  « برای اینکه اسپویل نشه میگم اون طرف 😔 »  رو دوست داشتم. نامه‌هاش قشنگ بودن و همه چیو خیلی خوب و با جرئیات توضیح می‌داد.  « اما کاش خود نویسنده هم یکم از این خاصیت جزئیات نویسی توی یه‌سری جاها که هیجانی میشد برخوردار بود ».
و یه چیزی که توی طول داستان تغییر کرد این بود که تقریبا تا وسطای کتاب از آدام بدم میومد ولی به آخرش که رسید دیدم آملیا.. « هی میخوام اسپویل نکنم 💔 » 
روند خود داستان کند بود و آخرش یهویی همه چی برملا میشد و وایب دارکی میداد. و اینش بنظرم جالب نبود.
خلاصه که کتاب بدی نبود ولی آنچناان عالی‌ام نبود که ازش تعریف شنیده بودم.
پ.ن: بنظرم کتاب دیزی دارکر از همین آلیس فینی خیلیی قشنگ تره تا سنگ کاغذ قیچی *