و این قافله ی عمر عجب میگذرد
        

          یکی از داستان های کوتاه حسین وحدانی رو شنیده بودم و به شدت برام دلچسب بود...و اینطوری با نویسنده آشنا شدم.
این کتاب متن آشنا و دلنشینی داره. بعد از اینکه خودم خوندم به دوستانی سپردم که در اون موقع در زندگی و دوست داشتن گیر افتاده بودن و اونا حتی بیشتر از من دوسش داشتن
        

          این کتاب یادآور تجریه ها و چیزهایی است که خودمان میدانیم، اما کسی را میخواهیم تا بادرونمان صحبت کند و این‌ها را به ما یادآوری کند.
من که دوستش داشتم،برای هدیه دادن به کسانی که کتابخوان نیستندو یا در زمان استراحت به سر می‌برند عالی است
        

          آب دستتان است زمین بگذارید و بخش <در ستایش غم> را همین الان بخوانید. چقدر لازمش داشتم...
        

          خیلی زیاد برای خریدنش تامل کردم و از اون بیشتر برای خوندنش ... اما بعد ... انگار زندگی م زیر و رو شد ، خوندم و خوندم و تشنه تر شدم ، حالا شده از اون کتاب هایی که به همه توصیه می کنم فقط نخوننش بخرنش داشته باشنش و هی مرورش کنن
        

          در زمانه ای زندگی می کنیم که حتی دوست داشتن، جرئت می خواهد. خواندن این کتاب کمک می کند از ترسمان کم کنیم و دوست داشتن را تمرین کنیم. جوری که از حاشیه زندگی وارد متن شود. جوری که بشود مانند نفس کشیدن. مانند هوایی که نفس می کشیم. همان قدر ساده و همان قدر حیاتی. نثر کتاب هم خیلی صمیمی و روان است و می شود به راحتی با آن ارتباط برقرار کرد. برای زندگی پرپیچ و خم این روزها، خواندن چنین کتابی، مانند یک توقف کوتاه برای دیدن یک چشم انداز زیباست. حیف است خودمان را از آن محروم کنیم. 
        

          یک تکه از کتاب را در برنامه کتاب‌باز شنیدم. آن بخشش را بریده بودم و بارها گوش کردم تا اینکه کتاب را پیدا کردم. بارها خواندمش. به همه پیشنهادش دادم. و آنقدر خوب بود که کتاب امانت را پیش خودم نگه داشتم. حیف نبود پسش می‌دادم؟!
        

          نوشته‌های وبلاگی‌طورانه که با محوریت عشق و زندگی گرد هم آمده‌بودند. با نثری که به شدت پسندیدم و بعد از گذشت چند سال از خواندنش، هنوز لذتی که از خواندن سریع و دلنشینش بردم رو به یاد دارم و در لیست توصیه‌ها/ هدیه‌هام به دیگران هست.
        

          یکی از کتاب هایی که میتونم به جرات بگم ازش یاد گرفتم و برام آموزنده بود، 
نمیشه محو منحصر به فرد بودن ادبیاتِ آقای وحدانی نشد. 
مانند مابقی کتاب های ایشون، عالی و بی نقص
        

          کتاب دال دوست داشتن از آن کتاب هایی است که آدم موقع خواندن نگران تمام شدن کتاب است و دوست دارد کتاب را تا جایی که امکان دارد آرام بخواند تا تمام نشود. 

این کتاب برای علاقه‌مندان به ادبیات نا‌ داستان مناسب است و شامل روایت هایی درباره موضوعات مختلف زندگی است.

روایت های آن به گونه ای است که در پایان  چیزی را به خواننده تحمیل نمی‌کند اما خواننده را مجبور می‌کند که خوب فکر کند.

برای من، دو روایت، در ستایش غم و سوگوارانی که با من دویده اند بسیار بسیار بسیار دوست داشتنی بودند.

این کتاب می‌تواند هدیه مناسبی برای افرادی که به تازگی میخواهند کتاب خوانی را شروع کنند باشد.

آقای وحدانی از آن دسته نویسندگانی هستند که حتی سر آغاز های کتاب شان به شدت جذاب است.
        

          این کتاب هم مثل عین عاشقی به آدم دیدگاه میده .
نوع انتخاب جملات و روایات دقیقا همونیه که مهم ترین تلنگرها رو میتونه به انسان بزنه ؛ هم در بحث مد نظر نویسنده و هم در امر نویسندگی . 
        

          اصلا با این کتاب ارتباط نگرفتم و به نظرم ارزش کتاب شدن نداشت. در حد همان جملات وبلاگ نویسی یا اینستاگرامی بود.
        

          از کتاب هایی نبود که بگم وای این معرکه هست اما به عنوان کتاب روزمره ای که بخوای فقط خونده باشی خوبه شامل چند داستان کوتاه هست که من خودم فصل ۵ رو فقط خیلی دوست داشتم در کل خوبه ولی محشر نیست
        

          اما هیچ کس به اندازه ی غم ، سهم خودش را _ به تمامی _ از زندگی ما طلب نکرده است . ‏
#دال_دوست_داشتن
        

          خالی از لطف نیست
        

          بهترین بخش کتاب نظر من این بود
از دست دادن کابوس کسانی است که گمان باطل به دست آوردن را دارند این پندار که ما می توانیم کسی را از آن خود کنیم به دستش بیاوریم و در بند تعلق خویش بکشیم از اساس وهم و خیال است خوش باوری منفعلانه و کودکانه کسی است که آیین با هم بودن و برای هم بودن را نمی داند و مذبوحانه با خود، دیگری و کائنات می جنگد تا مفهوم غیر واقعی مال هم بودن را جایگزینش کند و البته که در این تلاش به واقع از دست می‌دهد 
نه آدم آدمها را که ذاتاً به دست آوردنی نیستند بلکه کرامت انسانی عزت نفس و شکوه دوست داشتن حقیقی را که اینها را قربانی مفهومی بی ارزش می کند که حتی به دست هم نمی آید اینکه بیاموزیم بدون اینکه کسی و چیزی را مال خود کنیم از آن لذت ببریم پذیرش و انفعال نیست برعکس درک حقیقت لذت است
او که زندگی اش را به هیات سکه های طلا و جواهرات گرانبها در آورده و به خیال تحصیل لذت مایملکش را در گاوصندوق نگاه می دارد و صدها قفل بر آن می دهد جز اضطراب چیزی به دست نمی‌آورد کودکی که بازیچه هایش را وا می نهد و از دست می ریزد سرخوش تر و چابک تر می دود و بی خیال از دست دادن قهقهه های مستانه سر می‌دهد و زندگی می‌کند از ته دل
        

          مگر میشود این کتاب را دوست نداشت ،هر چه بگویم کم گفتم از زیباییش .🥰
《کاش شادی را در نیندازیم با غم. شادی، عدم غم نیست. شادی، کنار آمدن با غم است》
        

          تو آرزوی هرروز خوندنش باید بمونم. و به روحم قول بدم باز برات میخونمش..چندین بار..لذتِ مفهومِ  کلمه هایی که پشت هم میومدن و میدیدم دونه دونه مثل قند توی دلت آب میشدن و چقدر نمیزد دلتو..و چقدر چشمات برق میزدن موقع خوندنش.
.
.
آقای وحدانی خیلی ارزشمندین..خیلی دلنشین..خیلی آگاه‌ و خیلی های دیگه:)
        

          برخی از داستان هاشو دوست داشتم مثل داستانی درباره غم. ابتدای یک روایت که با داستان شروع میشه خیلی جذاب و روان هست و من ترجیح میدادم بعدش نپردازه به اینکه چنین باشیم و چنان. البته که توی سه چهار داستان واقعا قشنگ پرداخته بود. ولی در کل از همون ۳ ۴ روایت و پند دوست داشتنی اش، آموزه های خوبی کسب کردم.