﷽
همیشه در مورد کتابای زندگی نامه شهدای مدافع حرم حرف زیاد است و قطعا نوشتن از کسانی که نمی‌شود خیلی از جنبه‌های زندگی‌شان را بیان
کرد،خیلی سخت است و البته که خیلی ها دنبال قدیس سـازی هستند.

هواتو دارم از آن دسته کتاب‌هاست که نه شهید را قدیس کرده و نه شهید را از بین برده است،راوی کتاب همسر شهید است،از سال ۸۵ شروع می‌کند به روایت تا شهادت آقا مرتضی،ده سال زندگی مشترک را خوب بیان کرده و نویسنده هم خیلی خوب توانسته حس روایت‌ها را بیان کند؛به نظرم این کتاب را باید دوبار خواند،یکبار باید بخوانی و لذت کتاب را ببری و یکبار هم بخوانی و نکات اخلاقی را از زندگی آقا مرتضی برای خودت یادداشت کنی.

یک نکته را این وسط بگم که خواهران و برادران گرامی،خواندن زندگی‌نامه شهدا برای این است که برای عاقبت بخیری از زندگی
شهدادرس‌بگیریم،نه اینکه برای خودمان یک‌زندگی رویایی بسازیم
        

          دیروز قسمت شد و ویژه مزار شهید مدافع حرم مرتضی عبداللهی را زیارت کردم. همان شهیدی که قبرش در قطعه ۲۶ درخشش خاصی دارد چون طبق وصیتش سنگ قبر ندارد. گفتم که هوای ما را بیشتر داشته باشد.
امروز هم کتاب «هواتو دارم» زندگی این شهید را خواندم و تمام کردم. به قول نویسنده، اگر کتاب را خوب بخوانیم شاید هشتاد نکته اخلاقی را بتوانیم فهرست کنیم که در زندگی به دردمان میخورد. از تلاش و همتش برای احیای روز غدیر تا مقابله با زور و ظلم، اهلیت مسجد و کار تربیتی در مسجد صفا که از مساجد فعال تهران است، احترام ویژه به پدر، شوخ طبعی، تلاش برای ساده زیستی و استقلال مالی در عین وضعیت خوب مالی خانواده و... 
اصلا هدف از این دست رمان ها را خواندن همین است تا بدانیم کسی که در همین سن و سال خودمان به این درجه رسیده چطور زندگی کرده؟
چون نویسنده کتاب، همان نویسنده کتاب محبوب یادت باشد هست پس قطعا نباید دو ویژگی را فراموش کنیم: یک بن مایه عاشقانه داستان و دوم روان بودن قلم‌نویسنده که شما را تا پایان داستان میکشاند.
درونمایه داستان یک عاشقانه تربیتی است. اینکه عظمت سبک زندگی یک شهید چقدر میتواند دیگران را به خودسازی بکشاند. عاشقانه است چون ماجرای دلدادگی و گفتگوها و  رفتارهای عاشقانه در سراسر کتاب موج میزند، طوریکه با شنیدن خبر شهادت مرتضی، خواننده هم اشک خواهد ریخت.
تربیتی است از این بابت که شهید عبداللهی با همسری ازدواج کرده که لای پر قو بزرگ شده، قبل از ازدواج تازه چادری شده و حتی حاج قاسم را هم نمیشناسد. اما طوری او را میپروراند که ساده زیستی را ترجیح میدهد، برای سوریه رفتنش تلاش میکند و در شهادتش محکمتر از بقیه می ایستد. 
کتاب «هواتو دارم» به قلم محمدرسول ملاحسنی  یکی از جدیدترین کارهای انتشارات شهید کاظمی است که در ۳۰۴ صفحه در بهار ۱۴۰۱به چاپ رسیده است.
        

          بعد تقریظ خوندم و روزی که تمومش کردم رفتیم سر قبر شهید و حال خیلی خوبی داشتم. مثل خیلی از زندگی نامه شهدا عالی. 
        

          خیلی قشنگ بود
بلاخره یه کتاب شهدایی خوندم که زندگی‌شون عادی و معمولی مث زندگی همه‌ی ما بود.
از مدل زندگی همسر شهید قبل ازدواج تا زندگی مشترک‌شون و دارایی‌های مادی‌شون.
چقدر امیدوار کننده بود که شاید ما هم از پسِ همین زندگی‌های معمولی، به این درجات عالیه برسیم، ان شاءالله.
هِق🥺
        

          از اون کتاب های قشنگی است که دلت میخواد به همه هدیه کنیش
بسیار جذاب و روان نگارش شده 
با این که تا اواسط کتاب رو تو فاصله های زمانی زیاد خوندم ولی نصفه دوم کتاب رو در عرض چند ساعت خوندم و تمومش کردم 
پیشنهاد میکنم حتما حتما بخونید این کتاب دلربا رو😍
        

          سراسر عشق بود وحماسه. نخونید کلی ضرر میکنید 
        

          مامان به من یاد داده بود که باید هر کجا میرویم طبق شان همان جا رفتار کنیم و لباس بپوشیم، برای همین تاکید داشت وقتی به مسجد میرویم یا ایام محرم داخل هیئت حتما چادر سر کنیم. 
        

          برخلاف دیدگاه عموم افراد که فکر می‌کنند شهدا از زندگی شان  سیر شده اند؛
شهید عبداللهی و همسرشان پر از شور و شوق بودند و مثل همه ما برنامه های  زیادی برای زندگی شان داشتند
ولی وقتی پای دفاع از حرم به میان می آید از همه عشق و علاقه و زندگی و جوانی شان برای امنیت ما می‌گذرند تا به حریم اهل بیت بی حرمتی نشود.
        

          نمیدونم حکایتش چیه که وقتی به قسمت شهادت کتابهای شهدا میرسم؛
دقیقا شب و نیمه شبِ...
تو سکوت مطلق جانم برای حال زهراسادات ،همسر شهید رفت...
اشک هایم جمع شدنی نبود؛
همیشه این کتاب ها رو که میخونم، این زندگی قشنگ رو، واقعا دلم نمیاد اینطوری تموم بشه....
چیزی ندارم بگم جز اشک...
سوختن میان آتش راحت تر از سوختنِ از عشق است :)...
عشق عجیب + ایمانِ قوی این زوج؛
مقاومت و ایستادگی و شجاعت همسرشهید واقعا ستودنیه؛
بی دلیل نیست که میگن خدا اول همسران شهدا رو انتخاب میکنه بعد شهدا:)
به معنای تمام اشک شدم جاری شدم در لابه لای خطوطش...
        

          عاشقانه‌ای عاقلانه؛ زندگی‌ای شیرین و زیبا؛ عاقبتی ستودنی!
        

          هوامونو داشته باشن کاش
        

          دلم گرفت از این همه فاصله ....
        

          حاضرم کمتر ببینمت، حتی بعد از اینکه رفتیم سر خونه زندگی مون، ناهار تخم مرغ بخورم ، خونه هم نامرتب باشه ؛ولی تو وفتت رو بذاری برای کارهای تربیتی و اگه کاری از دستت بر می‌آد، انجام بدی. من اونطوری راضی ترم ازت. توقع هم دارم برای رضای خدا کار کنی ، نه حقوق و پول.
        

          خدایا ما را شرمنده شهدا نکن
        

          به نظر من باید کتاب‌های شهدا رو خوند و هی برای خودت یه نقطه‌ی اتصال پیدا کنی......
و برای بقیه‌ی زندگی هم ازشون چیزی یادبگیری!
کتاب هواتو دارم از اون دست کتابهاییه که هم میتونی بگی اا مثل من و هم میتونی بگی کاش من هم بتونم اینجوری بشم!
نمیدونم چرا فقط یک عکس دونفره‌ی زن و شوهری تو کتاب کم بود!
        

          «هواتو دارم» توقعم را از کتاب های همسران شهدا خیلی بالا برد.
مگر نه اینکه ویژگی یک کتاب خوب، آموزنده و سرگرم کننده بودن است اما هواتو دارم چیزی فراتر از این هاست.. هواتو دارم از بطن یک زندگی معمولی مثل همه‌ی ما زاده شده اما تفاوت اصلی این زندگی کاملاً معمولی اعتماد به خدا و ارجحیت رضایت خداست بر هر چیزی، جایگاه ولایت هم در این زندگی مشخص است..هواتو دارم رو بخونید و زندگی کنید.
کتاب پر از عاشقانه های ناب است، عاشقانه هایی حقیقی نه آبکی و الکی.. عاشقانه هایی از جنس دوست داشتنی لطیف و ماندگار.
چقدر این عشق شیرین بود.. عشقی که تهش برسد به اینکه همسر شهید از تمام تعلقات رها شود و هویتش را در«خانم آقا مرتضی» بودن ببیند حتی بعد از شهادت همسرش.
«هواتو دارم» اولین اثری است که از آقای ملاحسنی خوندم با اینکه هر دو کتاب قبلی ایشون رو داشتم، کتاب «یادت باشد» و «کاش برگردی» اما تا الان اصلاً سمتشون نرفته بودم..نمی دونم چرا، ولی بعد از خوندن هواتو دارم در اولین فرصت دو کتاب بعدی ایشون رو مطالعه خواهم کرد‌.
نکته مهم کتاب گمنام بودن روای است با اینکه کتاب از سمت همسر شهید روایت شده است اما نه در کتاب و نه فضای مجازی اسم و عکسی از ایشان وجود ندارد، حتی زمانی که برای وداع با همسرشان در معراج هستند هیچ دوربینی نتوانسته چهره ایشان را ثبت کند.. آفرین و دستمریزاد مطمئنا اجر و پاداش این گمنامی محفوظ خواهد بود..به نظرم خیلی زود این کتاب هم مانند کتاب «سلام بر ابراهیم» الگوی بسیار خوبی برای جوانان ما خواهد شد.
نکته دیگر کتاب استفاده از QR کد ها بود که باعث غوطه ور شدن مخاطب در کتاب می شد اما متاسفانه بخشی از QR کد ها موجود نبود.

پ.ن؛ به نظرم این کتاب رو هر سال باید خوند..به این صورت که نکات اخلاقی کتاب رو یادداشت کرد بعد سالی یکبار مجدد کتاب رو مطالعه کنیم و ببینیم تا چه حد موفق به عمل کردن این نکات اخلاقی شدیم.
        

          هواتو دارم کتابیه که این روزها دست خیلی از دوستانم و بهخوانی‌ها دیدم. اکثرا با دید مثبت درباره‌ش نوشته بودن و تعریفش رو کرده بودن. با توجه تجربیات منفی قبلی از این دست کتاب‌ها، تعریف‌هاشون قلقلکم می‌داد بخونمش. گذاشته بودم تو خواهم خواندها که بهم پیام دادن و گفتن بیا بخون نظرت رو بگو.
بعد از کلی خوش‌خوشان شدن که آخ جون منم بازی، منتظر شدم برسه دستم. 
کتاب شروع خوبی داره اما این شروع چندان دوام نداره. تقریبا از صفحه دوم این خوبی رو خراب می‌کنه و افت محسوسی داره. پراکنده‌گویی از همون اول آفت کتاب میشه. انگار نشستی کنار راوی اصلی و مستقیم به حرفاش گوش میدی. این طبیعیه که موقع تعریف شفاهی، آدم خاطرات رو پراکنده یا بدون پیش‌زمینه خاصی بگه و دو تا خاطره بعد تازه بره سراغ اتفاقی که برای خاطره قبلی بوده. ولی وقتی تبدیل به کتابی روایی میشه باید یه نظم و ترتیبی براش فراهم کرد. اصلا کار اون نویسنده کتاب همینه که خاطرات رو مدون کنه، براش طرح و پیرنگ داشته باشه و خوندنی‌ترش کنه. وگرنه یه تایپیست ساده هم می‌تونه همون حرفا رو بنویسه. نویسنده می‌تونست به جای روایت خطی زمانی خاطرات که گاهی ربطی هم بینشون نبود، از فلش‌بک استفاده کنه. هم تکه‌های ماجرا به هم چفت می‌شد هم خوندنش جذاب‌تر. 
این وسط کلی خاطرات نوشته شده که هر چی تا پایان کتاب منتظر شدم هیچ استفاده‌ای ازشون نشد. مثلا خاطره پرده خریدن مادر ستاره این وسط چی بود؟ یا ماجرای سوسک کشتنش؟ خرده خاطرات این ذهنیت رو ایجاد می‌کنه که قراره یه جا ازش استفاده بشه ولی بعدش هیچ خبری ازشون نبود. همه اینا با یه پیرنگ بهتر می‌شد. 
ایراد دیگه که بزرگ هم بود و تو ذوق می‌زد گفتن‌های مداوم بود. مثلا ستاره و مرتضی و خانواده‌هاشون از خیلی جهات فرق داشتن ولی این موضوع به شکل همین جمله چندبار گفته میشه. چند موردی که هم می‌خواد این تفاوت‌ها رو بشکافه فهرست‌وار چیزایی گفته میشه. می‌بینید! هر بار میگم "گفته میشه". روایت‌نویسی فقط ثبت عین به عین خاطرات نیست. نحوه نشون دادن وقایع از گفتن اونها مهم‌تره. 
بارها و بارها تو داستان از ترسو بودن ستاره گفته میشه. در عوض از شجاعت و دلاوری مرتضی. اصلا مجموع خاطرات این حس رو بهم می‌داد که ستاره یه دختر لوس دست و پاچلفتی بود و مرتضی انسانی تمام عیار و کامل. قطعا هیچ انسانی بی‌عیب نیست اما اینکه تو این روایت‌ها چنین تصویری رو ساخته بودن خودش بدتر باعث دافعه است. این درسته که یه نفر تو اوج جوونی انقدر دست از دنیا شسته باشه فی‌نفسه خارق‌العاده‌اس ولی واقعا لازم نیست به زور این ویژگی رو القا کرد. قطعا نه ستاره عیب مطلق بود که مرتضی بخواد تربیتش کنه نه مرتضی معصوم که همه بهش اقتدا کنن. حتی تو خیلی موارد برای من اثر عکس داشت و بیشتر بچگی و ناپختگی مرتضی رو می‌دیدم. مثلا یه بار ستاره بهش گفته بود می‌خوام با دوستام برم بیرون. مرتضی هم حرفی نزده بود ولی بعدا سرسنگین شده بود. ستاره که می‌پرسه چرا مرتضی میگه ازم نظر (اجازه) نخواستی که بری یا نه. اما همین مرتضی خیلی مواقع که تا دیروقت بیرون بود، خبر نمی‌داد یا سرخود حرکتی انجام می‌داد. گویا ولایت شوهر رو طور دیگه تعبیر کرده بود.
خوب بود به جای تمرکز روی مقدس‌سازی یه جوون زرنگ، متدین و اهل برنامه برای زندگی، اون رو واقعی‌تر نشون می‌دادن. خواننده خودش اونقدر باهوش هست که مطلب رو بگیره. 
اواخر کتاب اوضاع بهتر میشه، هم ریتم کار تندتر شده و حاشیه نداره و هم بیان احساسات به تعریف وقایع غلبه می‌کنه و میشه عمیق‌تر شد. آخرش رو هم خوب تموم می‌کنه اما خب فرصت‌ها برای نشون دادن ارزش‌های مورد نظر راوی و نویسنده گذشته. 

        

          خیلی کتاب قشنگی بود.
اصول کتاب های شهدایی اینجوریه که با خوشی و خنده شروع میشه و آخر با بغض تموم میشه. بغض از دست دادن یه عزیز. مواجهه شدن با پیکر
داغ شهدا تازه میمونه مثل شهید رئیسی.


        

          خیلی دوستش داشتم
یک زندگی واقعاً معمولی ولی شیرین با رنگ و بوی اخلاص و عبودیت
چقدر که این سبک زندگی رو دوست دارم...
بیان جزئیات ساده و صمیمی داشت و واقعاً لذت بردم.
        

          عالی بود مخصوصا اواخرش