«جوان، خدا می‌بیند.»
شهاب دین آدم بزرگی بود، صبور بود، گرسنگی را تحمل کرد، زخم زبان شنید، ولی روز به روز بر عزتش افزوده می‌شد، او با خدا معامله کرده بود. او اهل بیت را داشت.

او عاشق بود و آدم عاشق درد و رنج را  برای رسیدن به  هدفش به معشوقش تحمل می‌کند و تا نرسد به معشوقش آرام نمی‌گیرد، شهاب دین برای من این گونه بود.ادمی که عاشق کتاب بود و کتاب را برای دین جمع میکرد، برای خدا کتاب می‌خرید. تا باقی بماند برای ایندگان، برای من و شما. 

چقدر عشقِ به کتاب‌هایش را دوست داشتم، از وقتی کتاب را خواندم، مشتاقم روزی به کتاب‌خانه آیت الله مرعشی (رحمة الله علیه) سر بزنم و از نزدیک کتاب‌هایشان را ببینم. آن کتاب‌های که حاضر شدند گرسنگی بکشند ولی پول‌شان را بجای تهیه غذا، خرج خرید کتاب کنند و داخلش متنی بنویسند‌ که در چه شرایطی کتاب را خریدند، دوست دارم این کتاب‌ها را از نزدیک ببینم. قلم زیبایشان را که به یادگار بر روی کتاب‌هایشان  از گذشته‌ها مانده ببینم و بخوانم. چقدر کارشان زیبا و ارزشمند بوده و هست.

چقدر با خواندن کتاب غبطه خوردم.

بعضی جاها گریه کردم و بعضی قسمت‌ها لبخند بر لبانم نشست.
چه زندگی سختی داشتند.
و  به گمانم تحمل همین  سختی‌ها و صبوری‌ها، توکل‌ها و توسل ها، سبب شده نام  این بزرگوار بعد سال‌ها به نیکی یاد شود.

خواندن کتاب رو به همه خصوصا اهل علم و ادب توصیه میکنم.
دوست دارم باز هم کتاب را بخوانم.
از خواندن کتاب بسیار راضی هستم.
خدا قوت به نویسنده محترم کتاب🙏🌺
خداوند به قلم‌شان برکت دهد.🙏
[«سنگین‌ترین بارهای این عالم در مقابل سنگینی بار گناه هیچ وزنی ندارد.»
تحمل کن، شهاب! سختی‌ها تمام می‌شود.]
          

            
قبل از  اینکه شروع به نوشتن کنم به هشتک های موضوعی کتاب فکر کردم. نکته متمایز سنفونی مردگان این بود که نتوانستم موضوعی برای کتاب پیدا کنم!
در موزه نادر ابراهیمی،یکی از کتاب‌هایی که ایشان حاشیه نویسی کرده بود،سمفونی مردگان بود و در انتهای ‌کتاب مرحوم ابراهیمی این سوال را یادداشت کرده بود که: (خوب؟که چی؟)
سوالی که وقتی همه آخرین صفحات این کتاب را می خوانند در بهت و ناباوری از خود می پرسند.

در این داستان با فرآیند تباهی و سقوط آدم‌هایی روبرو هستید که هریک در زندان باورهای خود گیر افتاده اند.علاوه بر این که هریک درگیری های خاص ذهنی دارند در روابط فی مابین خود نیز دچار چالش هستند.

 با اثری قوی از نظر ادبی و تکنیکی سر و کار دارید که سوالات بیشماری در ذهنتان سبز می کند.تفکر جاری در ذهن نویسنده آزارتان می دهد اما باز هم نمی توانید لحظه ای کتاب را رها کنید.
به شدت قوی در تصویر سازی و جذاب در سوژه است
زاویه روایی داستان چند بار تغییر می کند .معما در تمام طول داستان جاری است.شاید تنها موضوعی که بتوانم برای کتاب پیدا کنم،نشان دادن سبک زندگی و تفکری خاص در یک خانواده است.

کتاب با تکنیک جریان سیال ذهن نگاشته شده است.در طول داستان فکرتان درگیر چیدن پازل تکه تکه وقایع داستانی است.به تدریج که قطعات کنار هم قرار می گیرند  به داستان مسلط می شوید.حل این معما بسیار شیرین است و از تلخی وقایع کتاب کم می کند.
نویسنده خیلی از اعمال منفی شخصیتها را به مذهب و دینشان(اسلام) گره زده است.در بخش هایی گریزی به وقایع سیاسی سال‌های ۱۳۲۰ تا حدود ۱۳۴۰ زده است و در لفافه در مورد اداره حکومت،رضا خان، جنگ جهانی،حکومتی کمونیستی و... سخن گفته است.

شخصیت های داستان کاملا صیقل خورده و عمیق هستند.چرایی رفتارهای آنها در چهارچوب منطق داستان چفت و بست خوبی دارد.داستان در هیچ قسمتی به دام شعار دادن نیوفتاده است. تغییر رفتار افراد باور پذیر است و از نظر احساسی خواننده را درگیر می کند.
اما با این حال که اثری قوی و ماندگار در حوزه‌ی ادبیات است، نوع جهان بینی نویسنده آزار دهنده است.
شهر اردبیل محل رخداد داستان است .مکانها و خیابان‌ها کاملا قابل تصور است.توجه به جزئیات بی نظیر است. از آن آثاری است که می توان ساعتها در موردش حرف زد.
خلاصه اینکه با یک اثر ادبی ممتاز طرف هستید فقط اینکه فیتیله‌ی حساسیت به افکار نویسنده را پایین بکشید و بعد شروع به خواندن کنید.

داستان مناسب بزرگسال است و نوجوان‌های۱۵ تا ۱۸ سال بسیار کتابخوان

          

            
بعد از سمفونی مردگان در حرکتی ۱۸۰ درجه از کتاب بد با فرم خوب،به کتابی خوب با فرم....برگشتم.راستش دلم نمی آید کتابی که حول محور اهل بیت نگاشته شده را بد فرم بنامم ولی ناچارم متاسفانه😕
بهتر است اول نکات قوت را بگویم و بعد برویم سراغ اینکه چرا این کتاب" نیست آنچه باید باشد"
نویسنده با مطالعه منابع گسترده که نام آنها را در انتهای کتاب آورده به بررسی جزئی تاریخ اسلام از سال دوم هجری تا سال یازدهم هجری می پردازد.
نقطه شروع ازدواج حضرت علی علیه السلام و حضرت زهرا سلام الله است و انتهای کار هم با شهادت حضرت زهرا پرونده‌ی کتاب بسته می شود.
شاید بعضی از وقایع داستان برای خواننده آشنا باشد ولی چیدمان وقایع جنگ ها ازدواج و تولدها به ترتیب تقدم و تاخر ،احساس تسلطی به خواننده می دهد.از این جهت از سرکار خانم اسکندری سپاسگزارم.
و اما می رسیم به نکات منفی
به شهادت شناسنامه‌ی کتاب،حیدر جز داستان های فارسی است که این دسته بندی اشتباه است چون ما روایتی داریم از یک زندگی،مشابه روایت‌های زندگی شهدا و از جهتی بدتر از آن😔😔 به دلیل اینکه نویسنده اول شخص معصوم!! را راوی گرفته و با اینکه به ارجاع اتفاقات توجه کرده و برای وقایع پانویس و منبع معرفی کرده،در مواردی برای پیامبر و حضرت علی و حضرت زهرا و حسنین دیالوگ داستانی قرار داده است!
نمی دانم نویسنده چه اصراری داشته که این زبان روایت را انتخاب کند .در صورتی که اگر از دید ناظر بیرونی همین کار فعلی را می کرد علاوه بر حفظ حرمت و فاصله با اهل بیت پیام را می رساند.
(البته زبان اول شخص حس بر انگیز است و در چند صفحه پایانی کتاب که ماجرای شهادت حضرت زهرا از زبان علی علیه السلام ذکر می شود،حسابی چشم را بارانی می کند.ولی اگر خوبی و بدی این انتخاب را در کفه بگذاریم متاسفانه کفه‌ی بدی ها می چربد)
در عالم داستان نویسی نمی شود برای معصوم کلام ابداع کرد.یک جوری شان بزرگ ایشان پایین آورده می شود.آیا نویسنده با علمای دینی مشورت نکرده؟🤷‍♀🧐 آیا این کار ایرادی ندارد؟

از این ایراد بزرگ که بگذریم می رسیم به زبان داستان.کار تاریخی مشخصات زبانی خاص خودش را دارد و نویسنده باید با بازبینی زبان را یکدست کند و اصطلاحات و عبارات امروزی را حذف و معادل متناسب تاریخی بیاورد
حالا به این جملات توجه کنید:
حضرت امیر به حضرت زهرا؛یک *قلپ* خورد
ابن عباس به حضرت امیر؛پسر عمو اول *کلاس* ها خوش طبعی می کنی
حضرت امیر؛همه را به *دانشجو* هایم آموزش دادم
حضرت زهرا؛ *مقنعه* اش را سر کرد
حضرت امیر؛عمر با *توپ پر* جلو آمد
حضرت امیر؛عمامه‌ی زردم را تنها زمانی *تن* (سر)می کنم که خیلی عصبانی ام
حضرت امیر؛ پشت *میز تحریم* نشستم
حضرت امیر؛ *خواهر خانمم* زینب از دنیا رفت
حضرت امیر؛ماه محرم *نیروهای اطلاعاتی سپاه* خبر آوردند.
حضرت امیر؛گذاشت توی *سینی*
حضرت امیر؛ در *سالن* قدم می زدم و....
دیگر سکوت می کنم خودتان قضاوت کنید.برای کاری که در باره بهترین ابنا بشر است،نباید یک بازنویسی ساده‌ی زبانی کرد؟

تحمل داستان خیلی سخت بود.شرح جنگ ها و اسامی بی شمار حوصله سر بر بود.و بیشتر کتاب به جز چند صفحه پایانی همین روند را داشت.

کاش نویسندگان دغدغه‌مند ما کمی بیشتر و بهتر در نوشته هاشان قبل از چاپ تامل می کردند

کتاب مناسب گروه سنی +۱۵ 
          

            آبنبات هل دار یکی از آن کتابهایی است که با خواندنش، خنده و حال خوب را برای شما تضمین میکند. حتی کسانی که با هرچیزی نمیخندند! به‌نظرم کتابی است که اگر دست بگیریم اینقدر جذاب و خواندنی است که تا تمامش نکنیم دست بردار نیستیم. و همین برای تعریف از یک کتاب کافی است.
یک‌رمان طنز از نگاه محسن؛ یک‌نوجوان شوخ طبع،پر از شیطنت، خرابکار و در نهایت عاشق در دهه شصت است که با دقت و ظرافت تمام تمام نوستالوژی های آن دوران را زنده میکند. قطعا کسانی که دوران دهه شصت و هفتاد را  درک‌کرده‌اند بعید است حس همذات پنداری با محسن نداشته باشند.و این‌هم بخاطر جزئی نگری و ذکر ریز شیطنتها، دروغها و فضاسازی زیبا و ورود به دنیای نوجوانی آن روزگار است. 
علاوه بر گره زدن مخاطب با سرگرمیها،بازیها، شیطنتها و خاطرات دهه شصت، اشارات تاریخی و فرهنگی نیز مثل کشتار خونین حج سال ۶۶، آزادی اسرا، ترسیم فضای خانوادگی پشت جبهه، اسامی کارتونها، سریالها، فیلمهای پرفروش، نحوه اعلام‌نتایج کنکور، بازیهای محلی، شوخیهای کلامی و...دست به دست هم دادند تا پیوند عمیقتری برای مخاطب ایجاد کنند. 
از نقاط قوت کتاب شخصیت پردازی عالی است به طوری که هر شخصیت نماینده یک تیپ شخصیتی در زمان داستان است که کلیشه ای نیستند . و به عبارتی تقریبا شخصیت اضافه در این داستان پر شخصیت وجود ندارد. ماهیت طنز و قلم روان باعث کشش داستان و میل به ادامه دادن کتاب می شود.
خلاصه اینکه این کتاب را برای مخاطب در همه سنین توصیه میکنم.
          

            کتاب برای معلم ها، پدر مادرهایی که کودکان خاص دارند که تحصیل برایشان سخت است و حتی نوجوان ها مفید است. 
توتوچان دختری پر هیجان است که مدرسه او را اخراج می کند و به مدرسه ی دیگری می رود و کلی ماجراهای جذاب و متفاوت در این مدرسه اتفاق می افتد.
توتوچان ماجراهای واقعی نویسنده است از آن مدرسه.
          

            دیروز قسمت شد و ویژه مزار شهید مدافع حرم مرتضی عبداللهی را زیارت کردم. همان شهیدی که قبرش در قطعه ۲۶ درخشش خاصی دارد چون طبق وصیتش سنگ قبر ندارد. گفتم که هوای ما را بیشتر داشته باشد.
امروز هم کتاب «هواتو دارم» زندگی این شهید را خواندم و تمام کردم. به قول نویسنده، اگر کتاب را خوب بخوانیم شاید هشتاد نکته اخلاقی را بتوانیم فهرست کنیم که در زندگی به دردمان میخورد. از تلاش و همتش برای احیای روز غدیر تا مقابله با زور و ظلم، اهلیت مسجد و کار تربیتی در مسجد صفا که از مساجد فعال تهران است، احترام ویژه به پدر، شوخ طبعی، تلاش برای ساده زیستی و استقلال مالی در عین وضعیت خوب مالی خانواده و... 
اصلا هدف از این دست رمان ها را خواندن همین است تا بدانیم کسی که در همین سن و سال خودمان به این درجه رسیده چطور زندگی کرده؟
چون نویسنده کتاب، همان نویسنده کتاب محبوب یادت باشد هست پس قطعا نباید دو ویژگی را فراموش کنیم: یک بن مایه عاشقانه داستان و دوم روان بودن قلم‌نویسنده که شما را تا پایان داستان میکشاند.
درونمایه داستان یک عاشقانه تربیتی است. اینکه عظمت سبک زندگی یک شهید چقدر میتواند دیگران را به خودسازی بکشاند. عاشقانه است چون ماجرای دلدادگی و گفتگوها و  رفتارهای عاشقانه در سراسر کتاب موج میزند، طوریکه با شنیدن خبر شهادت مرتضی، خواننده هم اشک خواهد ریخت.
تربیتی است از این بابت که شهید عبداللهی با همسری ازدواج کرده که لای پر قو بزرگ شده، قبل از ازدواج تازه چادری شده و حتی حاج قاسم را هم نمیشناسد. اما طوری او را میپروراند که ساده زیستی را ترجیح میدهد، برای سوریه رفتنش تلاش میکند و در شهادتش محکمتر از بقیه می ایستد. 
کتاب «هواتو دارم» به قلم محمدرسول ملاحسنی  یکی از جدیدترین کارهای انتشارات شهید کاظمی است که در ۳۰۴ صفحه در بهار ۱۴۰۱به چاپ رسیده است.
          

            ﷽
همیشه در مورد کتابای زندگی نامه شهدای مدافع حرم حرف زیاد است و قطعا نوشتن از کسانی که نمی‌شود خیلی از جنبه‌های زندگی‌شان را بیان
کرد،خیلی سخت است و البته که خیلی ها دنبال قدیس سـازی هستند.

هواتو دارم از آن دسته کتاب‌هاست که نه شهید را قدیس کرده و نه شهید را از بین برده است،راوی کتاب همسر شهید است،از سال ۸۵ شروع می‌کند به روایت تا شهادت آقا مرتضی،ده سال زندگی مشترک را خوب بیان کرده و نویسنده هم خیلی خوب توانسته حس روایت‌ها را بیان کند؛به نظرم این کتاب را باید دوبار خواند،یکبار باید بخوانی و لذت کتاب را ببری و یکبار هم بخوانی و نکات اخلاقی را از زندگی آقا مرتضی برای خودت یادداشت کنی.

یک نکته را این وسط بگم که خواهران و برادران گرامی،خواندن زندگی‌نامه شهدا برای این است که برای عاقبت بخیری از زندگی
شهدادرس‌بگیریم،نه اینکه برای خودمان یک‌زندگی رویایی بسازیم
          

            در سفری که با ضریح جدید امام حسین از قم به کربلا می‌رفتم برای نوشتن کتاب #پنجره_های_تشنه، مردم کلی نامه ریختند در تریلی حامل ضریح و البته گاهی می‌دادند به همراهان کاروان. من این نامه‌ها را تا می‌شد جمع می‌کردم. بیشترشان را خواندم به خاطر کاری که داشتم انجام می‌دادم و آخر سر همه را تحویل عتبه حسینیه دادیم در کربلا. 
اما چرا این نامه‌ها برایم جالب بودند چون مردم وقتی دست به دامن امام حسین می‌شوند که امیدشان از راه‌های معمول قطع شده. می‌خواستم ببینم مردم کشورم در چه موضوعاتی دچار استیصال هستند. 
سه موضوع اصلی در نامه‌ها وجود داشت که بیشترینش برای اعتیاد بود. نامه‌های مختلف و متعدد که خود معتاد یا یکی از وابستگانش نوشته بود. این زخم در دلم ماند تا با #خسرو_باباخانی نازنین بیشتر آشنا شدم. نویسنده‌ای کم‌نظیر با سابقه بردن جایزه کتاب سال و کلی عنوان دیگر و البته کتاب‌های متعدد. 
آقاخسرو بیش از سه دهه سابقه اعتیاد جدی داشت و البته ترک کرد و بعد از ترک راهنمای ترک بسیاری افراد دیگر شد. به آقاخسرو اصرار کردم که این تجربه را برای دنیای مصرف‌کننده‌ها و آخرت خودش قلمی کند. اصرار من نتیجه نداشت تا ماجرای نامه‌های مردم به امام حسین را برایش تعریف کردم. اشک در چشم‌هایش حلقه زد و...
کتاب ویولن زن روی پل نتیجه آن نامه‌ها و پیشنهاد و اصرار من و البته جد و جهد آقاخسرو است. کتاب تلخ است مثل دارو ولی اثرگذار است مثل مرهم و البته واقع‌بین است مثل زندگی.
هر کتاب‌خوانی می‌تواند کتاب را بخواند و لذت ببرد ولی خانواده و وابستگان معتادها مهمترین دسته‌ای هستند که از کتاب استفاده خواهند کرد چون کتاب بهشان امید خواهد داد. و البته مصرف کننده‌ها برای اینکه بدانند، برای اینکه بفهمند و برای اینکه تصمیم بگیرند. 
آقا خسرو بعد از رهایی عهد کرد چهل نفر را در سفر رهایی راهنمایی کند که کرد، حالا با این کتاب راهنمای نزدیک به ده میلیون مصرف کننده و وابستگانشان شده و البته برای این راهنمایی همه خودش را خرج کرده. 
زندگی آقاخسرو مثل همه آدم‌های دیگر پر از کار خوب یا ناصواب است ولی به اندازه عقل و احساس خودم فکر میکنم با این کتاب می‌رود به بهشت، گوارایش.
#نشر_جام_جم
          

            هیچ چیزی توی دنیا نیست که بشه با قطعیت درباره‌اش اظهارنظر کرد و امکان تغییر نظر درباره ش نباشه. ولی خود این قائده، یه استثنا داره و اونم درباره کتاب‌هاییه که یک دفعه تو فضای مجازی پررنگ میشن و مخصوصا بلاگرها حتما چندتا استوری و پست در حال خوندن اون کتاب از خودشون منتشر میکنن. اگه دقت کرده باشید هم معمولا یکی دو تا خط محتوایی ثابت دارن این کتابها. یا تو دسته بندی انگیزشی (شما بخوانید روانشناسی زرد) جا میگیرن یا عاشقانه‌های یه‌جوری! 
کتاب کوچک هوگا هم از این مساله مستثنا نیست! همین اول کار خیالتون رو راحت کنم که قرار نیست بعد از خوندنش راهی برای شادتر زندگی کردن به ذهنتون برسه (چون عنوان فرعی این کتاب همینه: شاد زیستن دانمارکی) . تنها چیزی که بهتون اطمینان میدم حسش رو تجربه میکنید همذات پنداری و پیدا کردن ردپای هوگا ( نه با این اسم و رسم) تو فرهنگ خودمونه. کلا تمایل انسان به آرامش و دنجی و راحتی و وقت گذروندن با کتاب، موسیقی یا آدم مورد علاقه چیزی نیست که هیچ فرهنگی بتونه ادعا کنه برای اولین بار ابداعش کرده یا منحصر به خودش و مردمشه! و این اولین و بزرگترین تناقض کتابه! بذارید یکم حرفمو تدقیق کنم: 
کتاب از شیوه مرسوم و معروف خبرگزاری های معلوم الحال استفاده میکنه! یه حقیقت مستند تایید شده رو بیان میکنه و در سایه اعتماد مخاطب به اون حرف شروع میکنه درباره علت و پیشینه و پیامدهای اون حقیقت، داستان سازی میکنه! حقیقت این کتاب چیه؟ این که بر اساس نظرسنجی های معتبر و آمارهای روزآمد، دانمارکی‌ها شادترین مردم این کره خاکی هستن. همین! بقیه کتاب به نوعی آیین سازی و داستان پردازی درباره علت این مساله ست و جالب اینجاست که خود نویسنده بارها تو کتاب تاکید میکنه که حرفی که میزنه اصلا قطعیت یا عمومیت نداره و ممکنه هرکسی شیوه دیگر و متفاوتی داشته باشه😊
برای اینکه بدونید خود هوگا چیه این توضیح مختصر از متن خود کتاب میتونه کمکتون کنه: « هوگا یعنی در سرما و تاریکی جایی گرم و دنج و ساده برای با هم بودن و با هم گرم گرفتن؛ یعنی در سوز سرما و تاریکی، با شومینه و شمع فضا را گرم و روشن نگه داشتن؛ یعنی در کنار یکدیگر با خانواده و دوستان لحظاتِ با هم بودن را تجربه کردن و شاید آنچه که از همه مهمتر باشد تجربه‌ی راحتی، سادگی و ساده‌زیستی است.»
آشنا نیست؟ تو فرهنگهایی مثل فرهنگ ایرانی که رفت و آمد با خانواده و اقوام (صله رحم حتی) به شیوه های مختلفی مرسومه، از تولد و عروسی و ختم گرفته تا روضه و هیات و عیددیدنی و سفر خانوادگی و اینها، هوگا اصلا نمیتونه حرف تازه یا غافلگیرکننده ای داشته باشه. به نظر من فرهنگهایی که خانواده براشون تعریف رباتی داره و بچه ها بعد 18 سالگی به بهانه استقلال قانونی خونه رو ترک میکنن و نهایتا سالی یکی دوبار برای روز شکرگزاری یا کریسمس ممکنه افراد یه خونواده (و نه حتی یه فامیل) دور هم جمع بشن، طبیعیه که هوگا رو به مثابه یه آیین نجات بخش مقدس بدونن ولی فرهنگ خانواده محور ایرانی اساسا این خلا براش اونقدر مطرح نیست که با آشنا شدن باهاش زندگیش دگرگون بشه!
البته هوگا منحصر به افراد خانواده نیست و میتونه دوستان رو هم دربربگیره که خب بازهم تعاملات دوستانه ما ایرانیها غالبا از سطح دانشگاه و اداره و همسایگی فراتر میره و خواسته ناخواسته خوش و بش ها و رفت و آمدهایی بهش اضافه میشه و بازهم هوگایی زندگی کردن ارزش افزوده تازه ای برای ما نداره!
اما برای اینکه جانب انصاف رو نگهدارم دوست دارم به ترجمه روان و دلپذیر کتاب اشاره کنم که خانم حمیده معین فر انجام داده و همون طور که خودش اشاره کرده چند سالی تو دانمارک زندگی کرده و برای همین به آنچه ترجمه کرده مخصوصا تو بحث مفاهیم اشراف خوبی داشته. 
در نهایت اگر برای خوندن و نخوندن  این کتاب مردد هستید، پیشنهاد من اینه که حتما میتونید گزینه بهتری برای وقت مطالعه گذاشتن پیدا کنید. ولی اگه در حال خوندنش هستید و دارید کند پیش میرید پیشنهاد میکنم از هرجایی که دلتون خواست کتاب رو نیمه کاره رها کنید. چون تا آخر کتاب به پاسخ سوالی که احتمالا برای رسیدن بهش اومدید سراغ کتاب، نخواهید رسید!

کتاب رو مایک وایکینگ نوشته و حمیده معین فر ترجمه ش کرده. چاپ چهارمش با قیمت 145 هزارتومن رو پیشخون کتابفروشی هاست .