کاش از نوید نجات بخش بیشتر می‌خواندیم به جای این همه اصطلاحات فنی!
وقتی مشغول مطالعه کتاب بودم دائماً یادآوری می‌کردم که من قراره با ابعاد شخصیتی آقای نجات بخش آشنا بشم و نباید کاری با دستگاه شتاب دهنده داشته باشم.
      

        این کتاب به خوبی عشق پیامبر «صلی الله علیه و آله و سلم» و بانو خدیجه «سلام الله علیها» را در چهارچوب عشقی عفیفانه و  فراتر، یعنی عشق به خدای مهربان بیان کرده است.
زندگی سراسر مجاهدت و سختیِ این خانواده ،در کمال زیبایی و حلاوت شرح داده شده! 
      

        خدا قسمت کرد تا در پیاده روی اربعین این کتاب رزقِ مان شود.
تلفیقی از حماسه، تلنگر و آگاهی بود برایم؛
حماسه از آن جهت که از عظمت رفتار و گفتار حسین علیه السلام گفت.
تلنگر برای اینکه بیدار کرد مرا تا حسینِ زمان، حضرت مهدی موعود را دریابم.
آگاهی بخشید چون درباره یاران امام خیلی کمتر شنیده بودم.
      

        از آن جنس کتاب هایی که به نظرم باید چند مرتبه خواند تا به عمقِ نگاه و بینش استاد برسیم؛ سپس درگیر شویم و به کار ببندیم برای خودمان.
      

        خیلی خیلی خوب بود!

یکی از بچه های کتابخوان «رده سنی کودک و نوجوان»، توی گروه گفت تا کتاب رو تموم نکنم خوابم نمی‌بره. برام یکم عجیب شد، گفتم مگه کتاب چی داره؟
با اینکه چند تا کتاب دیگه توی اولویت بود، تعاریف بچه ها باعث شد که سریعاً برم سراغ این کتاب؛ صبح زود شروع کردم و نتونستم کتاب رو زمین بذارم تا بالاخره تمام شد.

بسیار لذت بردیم، خدا خیرتان دهد.
      

        وقتی شروع به خواندن کردم تقریباً تا نیمه های کتاب نکته قابل توجهی برایم نداشت؛ تنها به مکاشفه و کرامت ها پرداخته بود و نمی‌شد بهره ای از سبک زندگی و سیره تربیتی ایشان برد.
اما هرچه جلوتر رفت، کم کم به سمت روایت هایی رفتیم که از صرفِ مکاشفه بیرون آمدند و جنبه عملی داشتند.
      

        اگه کتابی خیلی خوب باشه چهار امتیاز میگیره. اون یک امتیاز و ستاره آخر مخصوص کتاب هایی هستن که بتونن اشک چشمانم رو در بیارن و  توی قلبم جا بگیرن.

از اون جنس کتاب ها بود برای من :)
      

        هر شب این روضه ها بابی برای حاجت است
این دلِ نامهربان گرچه که بی لیاقت است
سال های سال من گفتم خدای خویش را
قسمت نوکر مگر چیزی به جز شهادت است

آقا زکریا قبول باشه ❤️"
      

        این کتاب رو باید با صدای خودِ حامدِ عسکری عزیز بخونید؛ وقت خوندن کتاب، صدای ایشون توی سرم بود. همون لهجه شیرین و قشنگ کرمونی!
      

        محمد علی میگه کتاب رزقه، باید قسمتت بشه! راستم میگه
ولی من معتقدم کتاب های شهدا دو تا رزق و روزی داره.
رزق اول خودِ کتابه و رزق دوم اینه که بتونی بری سر مزار شهید!
با اینکه اهل قم هستم ولی الان تو سفرم. از خدا می‌خوام که سالم و سلامت برگردم قم و روزیم بشه بتونم برم سر مزار این شهیدِ عزیز.
رحمت و رضوان خدا بر این هنرمندان کلنگ به دست
      

        با اینکه به کتاب نقد هایی هست و البته به جا هم هست، اما . .
وقتی درباره نبی اکرم (ص)، علی (ع)، فاطمه زهرا (س) و امام حسن و حسین (ع) خواندم، احساس و حال خوشی بهم دست داد.
کتاب می‌توانست خیلی جذاب تر باشه. برای آشنایی اولیه خوب بود!
      

        کاش قسمت بشه دوباره بریم قطعه ۲۶ بهشت زهرا
همین !
      

        این کتاب جزو اولین ( شاید هم اولین ) کتاب هایی هستش که من مطالعه کردم. تقریباً شش سال پیش - به لطف محمد آقای بحرینی عزیز -  برای مسابقه کتابخوانی این کتاب رو با بچه های کلاس خوندیم. یادم میاد اون موقع ها همه داستان رو از بَر بودم. اما الان هیچی از کتاب و داستانش یادم نمیاد. 
خاطره انگیز بود. یاد آن روزها بخیر!
      

        روایتی از تنفر اولیه که کم کم با عنایت حضرت علی ابن موسی الرضا علیه السلام تبدیل به عشقی عمیق و پایدار میشه.

باز هم برای خودم می‌گویم « اِذا عَلِمْتَ فَاعْمَلْ »

      

         هرکاری کردم نتونستم ارتباط بگیرم و کتاب رو وسط خوندن رها کردم. من مصطفی صدر زاده قبل از این کتاب رو، خیلی بیشتر دوست داشتم.
از حدود ۲۰۰ صفحه کتاب، ۱۵۰ صفحه رو خوندم. ( یعنی تقریباً سه چهارم کتاب)
شیوه نگارش کتاب برای من جالب نبود. به نظرم خیلی بیشتر و بهتر میشد کار کرد.
قسمتی از کتاب که به هیچ وجه قبول ندارم :
تو مرد کارهای کوچک نبودی، تو مرد صحنه رزم بودی و افق های باز. نباید از تو می‌خواستم در چهار دیواری به کارهای کوچک زنانه بپردازی