قلم جناب حسن زاده جای صحبت نداره
ایده عالی ، داستان عالی 
مناسب برای نوجوونایی ک عاشق کتاب خوندن هستن
        

          ایده بسیار خوب، نثر دوست‌داشتنی و فضاپردازی خیلی خوب. 
        

          کتاب خوبی بود اینکه از داستان لوسی و ویلی شروع کرد و تا اخرش هم ادامه دا خوب بود ولی من اخر نفهمید اونی رو که زیبا “پدر صدا میکرد” کی بود؟
        

          کتاب عجیبی بود
شاید به خاطر اینکه زیاد کتاب ایرانی نمیخونم
یا شاید به خاطر داستان متفاوتش 
از اون کتابایی که نیازی نیست حتما بخونید اما بازم ...
نمیدونم، خیلی متفاوت بود برام و آخر داستان هم اونجوری که میخواستم تموم نشد
از اونایی که نمیدونی پیشنهاد بدی بقیه بخونن یا بگی که نخونید به درد نمیخوره
خلاصه کهههه تجربه جالبی بود برام
        

          روند داستان یکنواخته ایده خیلی خفنی نداره قسمت هایی هم خسته کننده هست
        

          دوستش داشتم! برخلاف "هستی" که خیلی از شخصیت‌های داستانِ "حسن زاده" خوشم نیامد؛ زیبا، پدرش، خانم آژیر و حتی صاحب تشک‌فروشی رو دوست داشتم.
داستانِ تلخ و ناراحت‌کننده‌ای داشت ولی "زیبا" بود.

نزدیک خانه‌مان یک بیمارستان اعصاب روان است. خیلی وقت‌ها که از کنارش رد میشوم، نگاهم را بین پنجره‌ها و ایوانِ شیشه‌ای‌ِسربسته‌ای که دارد میچرخانم تا شاید بیمارها را ببینم، دستی برایشان تکان دهم و لبخندی بزنم.
تجربه رفتن و دیدن محیطِ چنین بیمارستان‌هایی را ندارم و ذهنیت‌م فقط از فیلم‌ها و کتاب‌هایی که در این زمینه دیده و خوانده‌ام شکل گرفته است؛ تصورم این است که داخلِ بیمارستان مثل یک زندان است! زندانی کمی مهربان‌تر؛ دقیقا مثل ایوانِ بزرگِ بیمارستانِ نزدیک خانه که با شیشه دوجداره کاملا پوشیده شده است  و داخلش پر است از گلدان و گیاه، که حتی سقفش هم شیشه‌ایست، شاید برای مهربانیِ بیشتر!
وقتی به شیشه‌های بیمارستان نگاه می‌کنم، آدمی را تصور میکنم که غمگین به من و مایِ رها در خیابان نگاه می‌کند و فکر می‌کند ما از او فرار می‌کنیم؛ از او میترسیم.
بگذریم ...

"زیبا صدایم کن" نوشته‌ فرهاد حسن زاده، داستان دختر پانزده‌ساله‌ای است که حدود نه سال است پدرش در بیمارستان اعصاب و روان بستری است و مادرش طلاق غیابی گرفته و با مرد دیگری ازدواج کرده است. روز تولد 15 سالگی "زیبا" پدرش از بیمارستان فرار میکند تا بتواند برای زیبا تولد بگیرد.
        

          «آدم‌هایی که مشکل روانی دارند، ممکن است سبب آزار و اذیت اطرافیان خود بشوند امّا هنوز عواطف انسانی خود را از دست نداده‌اند». این عبارت شاید کلیدی‌ترین پیام کتاب باشد. «زییا صدایم کن» داستان دختری به نام زیباست که به درخواست پدر، او را از آسایشگاه روانی فراری می‌دهد تا به جبران گذشته‌ها، یک روز را در کنار هم بگذرانند. دختر خیلی زود به این حقیقت پی می‌برد که پدرش گرچه عوض شده امّا هنوز نیازمند درمان است. آیا او می‌تواند پدر رنجور خود را درک کند و تا آخر در کنارش بماند؟
        

          کتاب خوبی بود. نثر روون و جذابی داشت. تصویرسازی‌هاش هم دقیق و خوندنی بود؛ اما برای اوایل نوجوونی، داستان زیادی تلخ و غم‌انگیزی بود.
شاید برای کسایی که روحیات حساس‌تری دارن، خوب نباشه...!
        

          این کتاب واقعا ارزش خوندن داره. قلب آدم رو رقیق میکنه. شخصیت هاش دوست داشتنین. تا الان چرا از این نویسنده هیچی نخونده بودمً
        

          اولین کتابی بود که از این نویسنده خوندم. 
صادقانه بخوام‌بگم ، از بین کتابایی که طاقچه به مناسبت روز ادبیات کودک و نوجوان هدیه میداد، انتخابش کردم وشروع کردم به خوندن و خیلی زود تمومش کردم.
خوب و جالب بود.‌در عین حال تلخ و سوزناک...

فکر میکنم‌برا سال‌های اول نوجوانی خیلی زود باشه خوندنش..
        

          شاهکاری عالی از آقای فرهاد حسن زاده .
واقعا رمان زیبایی بود و می تونم بگم که عاشقش شدم .
فقط آخر داستان برایم جالب بود اصلا انتظار چنین پایانی رو نداشتم و در تخیلم چیز دیگری فکر می کردم ولی به هر حال دختر داستان ما ساعاتی خوبی رو در کنار پدری که به او خیلی بدی کرده هست ، گذروند .


درکل این داستان رو خیلی دوست داشتم به خصوص مکالمه های زیبا و پدرش خیلی قشنگ بود 
همچنین من فکر می کنم که پدر زیبا هنوز مادر زیبا رو دوست داره و دائم از اون می گفت .
و اگر کمی از مادر زیبا گفته می شد که الان زنده هست یا نه یا اصلا چه اتفاقی برایش افتاده شاید بهتر می شد .


ممنونم از معلم عزیزم که این کتاب فوق العاده را به من معرفی کرد .

        

          کتاب « زیبا، صدایم کن»، روایت یک زندگی پر فراز و نشیب است که برای خوانندهٔ نوجوان طبقه متوسطی، شاید غریب و غیرِعادی باشد. قصّهٔ زندگی زیبا و پدرش، از خلال روایت یک روزِ با هم‌َ بودنشان و به تدریج از زیر پردهٔ تعلیق‌های هنرمندانهٔ کتاب، مانند تابلویی بدیع برای ما آشکارمی‌شود. ضربهٔ نخست از همان ابتدای کتاب زده می‌شود؛ زیبا نوجوانی پانزده‌ساله است که در پرورشگاه زندگی می‌کند و در روز تولّدش، پدرش از آسایشگاه روانی، به او زنگ می‌زند تا به دیدار او برود و در فرار از آسایشگاه، به او کمک کند تا هر دو بتوانند در روز تولّد زیبا کنارهم باشند و بهترین جشن تولّد را برایش بگیرند. مادرِ زیبا کجاست که او در پرورشگاه زندگی می‌کند؟ چرا گذرِ پدر به آسایشگاه روانی افتاده؟ یک پدر ناخوش‌احوال از نظرِ روحی- روانی، چه‌جور پدری می‌تواند باشد؟ زیبا در این سالهای دوری از پدر چطور روزگار گذرانده؟ این‌ها پرسش‌هایی است که پس از این ضربهٔ نخست در ذهن خواننده، صورت می‌گیرد و تا پایان داستان به جواب‌های تکان‌دهنده‌اش می‌رسد.
برای من، شخصیت‌پردازی پدر زیبا، شگفت‌انگیز بود. در روزگاری که تصورات کلیشه‌ای و قالبی از بیماران اعصاب و روان ارائه می‌شود، و آشکار شدن بیماری فرد برای جامعه تا ابد کافی‌است که بی‌رحمانه‌ترین و خشونت‌آمیزترین برچسب‌ها به او زده شود؛ ارائهٔ تصویری واقعی و غیرمطلق از چنین بیماری، جایِ آفرین دارد. بابای زیبا، یک بیمارِ اعصاب و روان است؛ اما پیش از آن یک انسان و یک پدر است، با همهٔ عواطف انسانی که یک پدر می‌تواند نسبت به دلبندش داشته باشد. پدری که نتوانسته و نمی تواند سرپرستی دخترش را عهده‌دار باشد، امّا با همهٔ امّا و اگر‌ها و ناخوش‌احوالی‌ها، دست کم به اندازهٔ یک روز تولد می‌خواهد رنگی‌ترین خاطره‌ها را برای نبات کوچولویش، زیبا بسازد. 
این کتاب، از معدود داستان‌های فارسی است که با درونمایهٔ کودکان بی‌سرپرست، فقر، اعتیاد و بیمارانِ اعصاب و روان پرداخته شده و از این جهت، خواندنش را به همهٔ طبقهٔ متوسطی‌های عالم پیشنهاد می‌کنم تا بتوانند اندکی هم که شده، با کفش‌های زیبایانِ کلان‌شهرها که بر سر هر کوچه و گذر دیده می‌شوند، راه بروند.
        

          زیبا، صدایم کن...
صدای قدم هایت در تونل زندگی ام می پیچد.
نمی دانم چه کنم.
چشم هایم بازاند، مغزم در حال کار کردن است. از ساعت هم بهتر کار میکند. اما تونل تاریک است و پر از پیچ و خم و سنگلاخ.
هرکسی در این تونل زندگی اش نیاز به دستی دارد که قبلا تونل را گذرانده است.
دستی به نام پدر.
دستی که من ندارمش. 
تو کجایی، دست بر سر زندگی ام؟
چه کسی جرعت شکستن دست زندگی مرا به خودش داد؟
چه کسی بود؟
نمیدانم.
فقط میدانم که دلم حتی برای کتکت تنگ شده.
میدانی چرا؟
چون کتک خوردن از دست پدر شیرین است. کتک خوردن از دست غریبه، مزه تلخ ترین قهوه جهان را میدهد.
تو دور میشوی و من، میبینم که سایه دستت کم کم از زندگی ام محو میشود.
صدای قدم هایت میپیچد. تو نمیروی، تو را میبرند.
تقلا میکنی:
"زیبا، صدایم کن..."
        

          چقدر شخصیت‌ها درگیرکننده و جذاب و قابل باور بودند و گفتگوها دلنشین.
پایانش را دوست نداشتم ولی خب زندگی همین است...
        

          تاثیر رفتار والدین و مشکلات اونها در زندگی فرزندشون رو به خوبی نشون میده 
این کتاب  هم برای والدین و هم برای نوجوانان توصیه میشه اینکه هر کدوم بدونن روابط بین فرزند و والدین چقدر مهم
        

          سخنی در این کتاب ندارم جز زیبایی
        

          قشنگ بود. آیا می شود یک بیمار روانی را دوست داشت؟ اگر ذهنتان با این سوال درگیر می شود، این کتاب را بخوانید.
        

          دومین کتابی که از آقای حسن زاده خوندم و ناامیدم نکرد. بیشتر کتاب من نگران بودم که بابای زیبارو جنون نگیره. در کل دوسش داشتم و پیشنهادش میکنم.