قلم جناب حسن زاده جای صحبت نداره
ایده عالی ، داستان عالی 
مناسب برای نوجوونایی ک عاشق کتاب خوندن هستن
          

            کتاب عجیبی بود
شاید به خاطر اینکه زیاد کتاب ایرانی نمیخونم
یا شاید به خاطر داستان متفاوتش 
از اون کتابایی که نیازی نیست حتما بخونید اما بازم ...
نمیدونم، خیلی متفاوت بود برام و آخر داستان هم اونجوری که میخواستم تموم نشد
از اونایی که نمیدونی پیشنهاد بدی بقیه بخونن یا بگی که نخونید به درد نمیخوره
خلاصه کهههه تجربه جالبی بود برام
          

            «آدم‌هایی که مشکل روانی دارند، ممکن است سبب آزار و اذیت اطرافیان خود بشوند امّا هنوز عواطف انسانی خود را از دست نداده‌اند». این عبارت شاید کلیدی‌ترین پیام کتاب باشد. «زییا صدایم کن» داستان دختری به نام زیباست که به درخواست پدر، او را از آسایشگاه روانی فراری می‌دهد تا به جبران گذشته‌ها، یک روز را در کنار هم بگذرانند. دختر خیلی زود به این حقیقت پی می‌برد که پدرش گرچه عوض شده امّا هنوز نیازمند درمان است. آیا او می‌تواند پدر رنجور خود را درک کند و تا آخر در کنارش بماند؟
          

            اولین کتابی بود که از این نویسنده خوندم. 
صادقانه بخوام‌بگم ، از بین کتابایی که طاقچه به مناسبت روز ادبیات کودک و نوجوان هدیه میداد، انتخابش کردم وشروع کردم به خوندن و خیلی زود تمومش کردم.
خوب و جالب بود.‌در عین حال تلخ و سوزناک...

فکر میکنم‌برا سال‌های اول نوجوانی خیلی زود باشه خوندنش..
          

            شاهکاری عالی از آقای فرهاد حسن زاده .
واقعا رمان زیبایی بود و می تونم بگم که عاشقش شدم .
فقط آخر داستان برایم جالب بود اصلا انتظار چنین پایانی رو نداشتم و در تخیلم چیز دیگری فکر می کردم ولی به هر حال دختر داستان ما ساعاتی خوبی رو در کنار پدری که به او خیلی بدی کرده هست ، گذروند .


درکل این داستان رو خیلی دوست داشتم به خصوص مکالمه های زیبا و پدرش خیلی قشنگ بود 
همچنین من فکر می کنم که پدر زیبا هنوز مادر زیبا رو دوست داره و دائم از اون می گفت .
و اگر کمی از مادر زیبا گفته می شد که الان زنده هست یا نه یا اصلا چه اتفاقی برایش افتاده شاید بهتر می شد .


ممنونم از معلم عزیزم که این کتاب فوق العاده را به من معرفی کرد .

          

            کتاب « زیبا، صدایم کن»، روایت یک زندگی پر فراز و نشیب است که برای خوانندهٔ نوجوان طبقه متوسطی، شاید غریب و غیرِعادی باشد. قصّهٔ زندگی زیبا و پدرش، از خلال روایت یک روزِ با هم‌َ بودنشان و به تدریج از زیر پردهٔ تعلیق‌های هنرمندانهٔ کتاب، مانند تابلویی بدیع برای ما آشکارمی‌شود. ضربهٔ نخست از همان ابتدای کتاب زده می‌شود؛ زیبا نوجوانی پانزده‌ساله است که در پرورشگاه زندگی می‌کند و در روز تولّدش، پدرش از آسایشگاه روانی، به او زنگ می‌زند تا به دیدار او برود و در فرار از آسایشگاه، به او کمک کند تا هر دو بتوانند در روز تولّد زیبا کنارهم باشند و بهترین جشن تولّد را برایش بگیرند. مادرِ زیبا کجاست که او در پرورشگاه زندگی می‌کند؟ چرا گذرِ پدر به آسایشگاه روانی افتاده؟ یک پدر ناخوش‌احوال از نظرِ روحی- روانی، چه‌جور پدری می‌تواند باشد؟ زیبا در این سالهای دوری از پدر چطور روزگار گذرانده؟ این‌ها پرسش‌هایی است که پس از این ضربهٔ نخست در ذهن خواننده، صورت می‌گیرد و تا پایان داستان به جواب‌های تکان‌دهنده‌اش می‌رسد.
برای من، شخصیت‌پردازی پدر زیبا، شگفت‌انگیز بود. در روزگاری که تصورات کلیشه‌ای و قالبی از بیماران اعصاب و روان ارائه می‌شود، و آشکار شدن بیماری فرد برای جامعه تا ابد کافی‌است که بی‌رحمانه‌ترین و خشونت‌آمیزترین برچسب‌ها به او زده شود؛ ارائهٔ تصویری واقعی و غیرمطلق از چنین بیماری، جایِ آفرین دارد. بابای زیبا، یک بیمارِ اعصاب و روان است؛ اما پیش از آن یک انسان و یک پدر است، با همهٔ عواطف انسانی که یک پدر می‌تواند نسبت به دلبندش داشته باشد. پدری که نتوانسته و نمی تواند سرپرستی دخترش را عهده‌دار باشد، امّا با همهٔ امّا و اگر‌ها و ناخوش‌احوالی‌ها، دست کم به اندازهٔ یک روز تولد می‌خواهد رنگی‌ترین خاطره‌ها را برای نبات کوچولویش، زیبا بسازد. 
این کتاب، از معدود داستان‌های فارسی است که با درونمایهٔ کودکان بی‌سرپرست، فقر، اعتیاد و بیمارانِ اعصاب و روان پرداخته شده و از این جهت، خواندنش را به همهٔ طبقهٔ متوسطی‌های عالم پیشنهاد می‌کنم تا بتوانند اندکی هم که شده، با کفش‌های زیبایانِ کلان‌شهرها که بر سر هر کوچه و گذر دیده می‌شوند، راه بروند.
          

            خیلی خیلی تلخ
باز هم درباره کودکان بدسرپرست و این بار بچه هایی که یکی از والدین شان بیماری روانی دارد
سه تا نکته درباره کتاب:
1
اگرچه موضوع بسیار گزنده است اما فضایی که بین زیبا و پدرش در جریان است خیلی جالب و شیرین و پر از شوخی و مسخره بازی است که همین فضا باعث ایجاد فرازهای قشنگی در کتاب شده که در ذهن ماندگار میشوند. مثلا یکهو وسط گشت و گذار در شهر میروند توی یک فروشگاه خوشخواب و با یک آدم باحال روبرو میشوند و چرتی میزنند
2
من نمیدانم آیا نویسنده به این موضوع فکر کرده که نوشتن از این همه رنج بچه های بد سرپرست میتواند مایه عبرت و ایجاد یک حس کاتارسیس در بچه های با خانواده های حمایت کننده باشد یا نه. اما فکر میکنم حتما این تاثیر را خواهدداشت. موقع خواندن "لالایی برای دختر مرده" هم همین فکر را میکردم مخصوصا که در آن کتاب ماجرای اصلی بیش از 100 سال پیش اتفاق افتاده بود که هیچ کس هیچ حقی برای بچه ها قائل نبود آن هم دختربچه ها
3
زیبای این کتاب هم مثلا هستی شخصیت رمان محبوب هستی یک دختر کنش گر است که سختی های زیادی کشیده. ساختن این طور شخصیت ها به نظرم برای بچه ها جالب است اما بعضی هم ممکن است نتوانند خودشان را جای آنها بگذارند. به هر حال خیلی از بچه ها درونگرا و حساس هستند. شاید به همین ملاحظه است که زیبای این رمان آن قدر مثل هستی قالتاق نیست:) نمیدانم

نمیخواستم چیزی بنویسم. در مجموع کتاب را دوست داشتم و قابل توصیه به همه دخترهای دبیرستانی هست. چون بارها دیده ام که بعد از یکی دو سال بخشهایی از کتاب یادم میرود گفتم چیزکی بنویسم. بهتر ازننوشتن است. صاحب نظران ادبیات کودک و نوجوان باید بیشتر درمورد بنویسند
          

            تلخ مثل زندگی نباتِ بابا...
و چه قدر خوب بود اگر یک نفر فیلمش را می ساخت...

تمام شد در شب بارانی یکم فروردین سال تازه.
          

            زیبا صدایم کن به نظرم بهترین اثر فرهاد حسن زاده ست...

درباره دختری که با همه ی مشکلاتی که پدرش براش به وجود اورده، هنوز عاشقانه دوستش داره. درباره همه مشکلات دختری که پدرش بالای سرش نیست، درباره یه جانباز که می تونه چه زندگی تلخی داشته باشه، در مورد اعتیاد که باعث می شه حتی درد کشیدن دخترت برات بی اهمیت بشه، درباره بچه های کار، بچه های بزه...