هربار که یه کتاب از نویسنده های روسی می‌خونم، اونقدر عاشق این سبک نوشته می‌شم که از ترس دیگه تا مدت‌ها سراغ هیچ کتاب روسی دیگه‌ای نمی‌رم... 
از ترس اینکه غرق بشم توی دریای کلاسیک روسیه...
خیلی دوستش داشتم کتاب رو. من چرا حس کردم شخصیت مرده دو قطبیه؟
همین :)
      

        برای منی که با کتاب «چراغ‌هارا من خاموش می‌کنم» عاشق قلم زویا پیرزاد شدم، شروع کتاب شوکه کننده بود. چون انتظار داشتم مثل اثر محبوبم با یک راوی زن روبرو بشم که اینطور نبود. اما در پایان حسم متفاوت بود. هرچند این کتاب زندگی مردی ارمنی به نام ادموند رو در سه بازه سنی تعریف می‌کنه، اما نهایتا اثر از دید من اثری زنانه‌ست! چون از رفتارهای زنان با همدیگه و از عشق، که ماهیتی زنانه داره، حرف می‌زنه. یکی دیگه از تم‌های پررنگ کتاب هم تعصبات و عادت‌هاست که خیلی بهش توجه شده.
نویسنده سرنوشت چند شخصیت و اتفاق از قسمت کودکی ادموند رو ناتمام می‌گذاره. من در بخش‌های بعدی کتاب دنبال اثری از اون‌ها بودم اما چیزی پیدا نکردم. اما راستش الآن و بعد از اتمام کتاب از این حس خماری راضیم و شاید اگه داستان اون شخصیت‌ها علنی می‌شد، انقدر از کتاب لذت نبرده بودم.
در کل مثل همه‌ی کتاب‌های زویا پیرزاد دوستش داشتم و خوشحالم که خوندمش
      

        کتاب چند داستان کوتاه است درمورد جنگ. نمی‌توانم بگویم جنگ تحمیلی یا دفاع مقدس! چون اگر اسم افراد و شهرها را تغییر بدهیم، باز هم مشکلی در فهم داستان پیش نمی‌آید.
داستان ها را بی‌نهایت دوست داشتم. در جذابیت قلم آقای قیصری در این کتاب شکی نیست.
اما نمی‌دانم دلیل این «خوش آمدن» اولین مواجهه من با داستان کوتاه جنگی بود یا خیر. از خواندن کتاب لذت بردم. حتما به دیگران پیشنهادش می‌دهم و اگر لازم باشد ممکن است برگردم و تکه‌هایی از بعضی داستان‌ها را دوباره بخوانم. 
      

        بالاخره تمام شد! همین!
احساس می‌کردم دارم داستانی بر اساس ورژن غربی زندگی پس از زندگی می‌خوانم. خیلی برای من کند پیش رفت. از ابتدای کتاب می‌شد انتهایش را حدس زد. البته ناگفته نماند که ایده‌ی کتاب ها و کتابخانه را دوست داشتم.
باز برمی‌گردم سر جمله اولم: خداروشکر بالاخره تمام شد
      

        "آدم ها" داستان آدم هایی است که هرروز می‌بینیمشان اما از قصه‌ی آن‌ها خبر نداریم. 
آدم ها انگار می‌خواهد به ما تلنگر بزند که هر انسانی داستان خودش را دارد. به همین دلیل خیلی سطحی از داستان‌ها عبور می‌کند و صدحیف که خیلی عمیق نمی‌شود(اساسا نویسنده این تصمیم را عامدانه و با اختیار گرفته و نه از روی ضعف داستانی.) 
جلد کتاب را دوست داشتم. گویای کل کتاب است. تصاویری محو از چهره‌ی چند شخصیت. دقیقا مثل کتاب که داستان های شخصیت ها را برملا میکند بدون آنکه در آن ها دقیق شود.
سادگی‌ متنش را دوست داشتم درست مثل آدم هایش
(این متن را ساعت سه نصف شب در نوت گوشی نوشته بودم و حالا بدون هیچ ادیتی اینجا منتشرش می‌کنم.) 
      

        درباره‌ی هری پاتر چی میشه گفت؟ جز اینکه دنیای فانتزیش فوق العاده‌س. و اونقدر آدمو با خودش همراه میکنه که همه‌چیو باور میکنی. انگار که واقعا هاگوارتزی وجود داره... شایدم وافعا وجود داره و ما مشنگ ها ازش بی خبریم😉 این کتاب من رو به دنیای رها و آزاد 10، 15سالگی میبره. جایی که دغدغه‌ی خاصی جز خیال نداشتم. و این حس برام فوق العاده‌س. اگه مثل من دوستدارین این حس خیال انگیز رو در وجود خودتون حفظ کنین، حتما هری پاتر رو فراموش نکنین
      

        حالا که دارم این یادداشت رو مینویسم، چند دقیقه ای از پایان خوانش کتاب تموم شده. تلخی صبر، انتظار و زندگی عجیبی که خانم منیژه لشکری داشتن قلبم رو احاطه کرده و اشکام رو جاری...
خواندن این کتاب ها برای ما جوانانی که در زندگی شتاب‌زده ی مدرن امروزه  دست و پا میزنیم خیلی میتونه الهام بخش باشه. لمس صبر، انتظار، استقامت و چندبار بالا و پایین شدن زندگی اما مقاومت این شیرزن خیلی جذابه. خدا رحمتشون کنه.
اما قلم کتاب و نحوه‌ی پرداخت به موضوع خیلی ساده بود. کتاب از نماد، نگو نشان بده و هرنوع خوی لطیف ادبیاتی خالی بود. جذابیت این کتاب صرفا بخاطر صبر و تحمل انتظار خانم لشکری هست و زیبایی های ادبی اصلا به کمک این کار نیومده... امیدوارم در آینده ای نزدیک، پایداری نویسان عزیز بیشتر از ادبیات و لطافتش کمک بگیرن. 
      

        کتاب روایتی از تلاش ها و چالش های یک مادر برای بازیابی سلامت قلبی پسرش هست. کتاب با لحنی روان و ساده نوشته شده و برای مخاطب نوجوان و بزرگسال مناسبه.  البته بعضی قسمتا کمی تلخه و برای مخاطب کم سن به نظرم بهتره با توضیحات یک بزرگتر همراه باشه.
لحن مادرانه‌ی کتاب آدمو با خودش همراه میکنه و اون حس مادرانه‌ی خفته رو تو وجود آدم بیدار میکنه.
داستان، داستانِ "امیده" چیزی که گمشده‌ی انسان امروزیه و امیدوارم خوندن این کتاب بتونه ماها رو به سمت امیدواربودن بیشتر مایل کنه
      

        واسه کسی مثل من که عاشق کشور مراکشه خوندن این کتاب میتونه لذت بخش باشه.
تلاش منصور ضابطیان برای رعایت انصاف در روایت هاش دلچسبه. این اثر رو از استامبولی بیشتر دوست داشتم.
به نسبت سفرنامه قبلی که تقریبا به تازگی خواندم(خال سیاه عربی) خیلی بی تکلف‌تر و ساده‌تر نوشته شده بود که واقعا خوندنشو شیرین‌تر میکرد.
برای یک بار خوندنش می ارزید. ولی دیگه فکرنکنم مجدد برگردم و بخونمش.
همین دیگه! 
      

        در یک کلام: در ستایشِ هدف والای زندگی!

کتاب دائما درحال توصیف لحظات احتضار و مرگه. لحظات جان دادن شخصی که بدون توجه به هدف والای زندگی که همون "شناخت" هست، گذر عمر رو تجربه کرده.
توصیفاتی جزئی از حس و حال درد کشیدن و جان دادن داره که آدم یه لحظه به خودش میگه نکنه تولستوی یه دور مرگو تجربه کرده و بعدش زنده شده و اومده این کتابو نوشته!
خلاصه که عمیقا و اکیدا خوندنش توصیه میشه. توصیه چیه؟ اصن واحبه
      

        این کتاب رو سحرهای ماه رمضان و نیم ساعت بعد از نماز صبح میخواندم. حالا چرا تصمیمم این تایم بود؟ بی رو دروایستی چون تصورم این بود که کتاب حالت عرفانی و توحیدی بسیار زیادی داره، چیزی از جنس خود این سفر. و البته متاسفانه این کتاب روح من رو از این نظر اصلا و ابدا اغنا نکرد. البته شاید این حس برخواسته از تجربه‌ای باشه که من از این سفر داشتم و ناخودآگاه ذهنم متن رو با واقعیت نقایسه میکرد. البته به نظر کتاب برای کسی که تجربه‌ی این سفر رو نداره راضی کننده میتونه باشه اما اگه کسی میخواد این سفر رو تجربه کنه، به هیچ وجه پیشنهاد نمیکنم این کتابو ب عنوان هدیه‌ی قبل سفر بهش بدید چون میتونه ذهنشو از اصل ماجرا منحرف کنه. قسمت‌هایی که راجع به قلیان و سیگار بود رو نپسندیدم هرچند صداقت نویسنده رو نشان میده. نهایتا به یکبار خواندنش می‌ارزید اما مجدد برنخواهم گشت تا دوباره بخوانمش. چند بخش اول، پیش از ورود به مدینه رو به مرااااتب بیشتر از ادامه‌ی کتاب دوست داشتم. نهایتا امیدوارم همه‌ی خوانندگان کتاب تجربه‌ی واقعی این سفر معنویو داشته باشن
      

        خب این کتاب اولین تجربه‌ی من در خوندن کتابای آقای بیژن نجدی بود. 
کتابی سرشار از تصویرسازی های بدیع همراه با جزئیات فراوان. همچنین، از استعاره‌ها و تشبیهات جدیدی برای موقعیت‌های تکراری استفاده شده که خوندنش آدمو به وجد میاره.
هر داستان موقعیتی از زمان و مکان رو به خوبی توصیف میکنه و انقدر از جزئیات و درونیات شخصیت‌ها گفته میشه که کاملا برای خواننده قابل تصوره و تصویرسازی میشه تو ذهن.
همونطور که بالاتر هم گفتم کتاب سرشار از توصیفات و استعاره‌های جديده که این علاوه بر خوبی‌هایی که ذکر کردم، یه بدی هم داره که کمی جملات دور از ذهنه و خواننده بعضی از جملاتو باید حداقل دوبار بخونه تا منظور نویسنده به جانش بشینه. به علاوه، همه‌ی این موارد باعث میشه سرعت خواننده کم بشه و خواندنش بیش از حد معمول طول بکشه.
یه جملاتی از کتاب هم بولد شده بودن که نمیدونم دلیلش چی بود دقیقا :)
حتما خوندنش رو توصیه میکنم...
و در پایان درود بی پایان بر روح مرحوم نجدی