بهترین نمونهٔ بهره‌گیری از قدرت شاعری در داستان است.
برخلاف دیگر شاعران که وقتی می‌خواهند از شاعرانگی در داستان استفاده کنند خیلی زود متن‌شان تبدیل به قطعهٔ ادبی می‌شود.
«کتری، بی‌صدا در آینه و با صدا بیرون از آیینه می‌جوشید»
این جمله را از حافظه نقل کردم و ممکن است عین جمله نباشد، اما این کتاب سرشار است از این تصاویر ناب.
          

            از معدود مجموعه داستان‌های نویسندگان ایرانی که بسیار دوستش دارم. توصیفات نجدی و تصویرهایی که از فضا و اتفاقات می‌دهد بدیع و شگفت‌آور است. همزمان با اینکه قصه‌ی قرص و محکمی برای روایت دارد (چیزی که در خیلی از رمان‌ها و داستان‌های ایرانی غایب است) شاعرانگی سبک نوشتاری‌اش آدم را مجذوب می‌کند. 
          

            از جنبه عواطف و احساسات و توصیفات دقیقی که داشت به نظرم کتابی خوبی بود.
ولی من نتونستم مفاهیم و زیرمتن کتاب را بفهمم. نفهمیدم حرف اصلی کتاب چیست.
 شاید لازم باشد بار دیگری کتاب را با دقت بیشتری مطالعه کنم.
          

            مجموعه ده داستان کوتاه از بیژن نجدی
داستان های بشدت شاعرانه و لطیف و خاص
حقیقتا متوجه منظور همه داستان هاش نشدم و 3 ستاره رو به همین دلیل بهش دادم وگرنه از نظر قلم و ادبیات و فرم بسیار عالی است
غم و اندوه خاصی در تمام داستان ها بعضا نهفته و در برخی آشکار است
          

            حالا چتر هم، یک سیاوش شده‌بود...
کتابی کم حجم است یوزپلنگانی که با من دویده اند. اما داستان های شاهکاری در خود جای داده است. 
چه شد که تصمیم بر خواندنش گرفتم؟ بهخوان :)
نه اسم مرحوم نجدی به گوشم آشنا بود نه یوزپلنگانی که با او دویده اند تا قبرستان! 
ظاهراً زنده یاد نجدی علاقه ای به چاپ آثارش نداشته است و از این رو سالها کتاب باز ها را از خواندن شاهکار هایشان محروم کرده بودند.
اوایل متعجب می‌شدم از استقبال اهالی بهخوان از این کتاب. تصمیم گرفتم بخوانمش. نمی‌مردم که! 
و حالا من ماندم و کتابی که با اینکه از دستانم فاصله دارد، اما هنوز می‌لرزد. مثل شانه هایم، مثل دلم...
این نکته را هم بگویم که با تمام داستان هایش ارتباط نگرفتم! اما داستان هایی را که فهمیدم، پرستیدم!
اگر بخواهم از لحاظ محتوایی ( خلاصه البته ) بررسی کنم کتاب را، می‌گویم: دل‌نشین است، و دل آزار. 
داستان هایش بوی جنازه ای را می‌دهد که روز های بسیار میهمان پرتو های گرم خورشید بوده است. داستان هایش بوی مرگ می‌دهد به واقع.
و اگر بخواهم از جنبه فنی بررسی کنم کتاب را، میگویم: زیباترین متونی را خواندم که هیچ‌گاه نخواهم فهمید شعر بود یا داستان!
اینقدر که مرز بین این دو را نادیده گرفته است و رویایی قلم زده است.
شخصیت پردازی ها، فضاسازی ها، پیرنگ و درونمایه ها، توصیف ها، همه و همه و همه... از هرکدام که بخواهم بگویم سراسر تمجید خواهد بود. پس همه نکات فنی را در یک کلمه جمع آوری می‌نماییم: شاهکار. 
#بخوانیدش
          

            نثر بدي نبود ولي ارتباط بين داستان ها يه ذره گيج كننده است.
اولش فكر ميكني هر داستان شخصيت هاي جداگانه اي داره ولي جلوتر كه ميري،متوجه ميشي قسمت ديگه اي از زندگي همون شخصيتاس.تو داستان اخر داستان طاهري رو تعريف ميكنه كه تو داستان هاي قبلي نويسنده اون رو كشته بود.در كل كتاب زيادي گيج كننده بود.جملات توصيفي و استعاري اونطوريكه بايد،منو جذب نكرد فكر ميكنم اين استعارات بيشتر به درد شعر ميخوره تا داستان .فكر ميكردم بيشتر از اين حرفا،اين كتاب رو دوست داشته باشم ولي اينجوري نشد متاسفانه
          

            نتوانستم با بیش از دو یا سه داستان از این کتاب ارتباط برقرار کنم. قطعا بیژن نجدی نویسنده چیره دستی ولی به نظرم اساساً در ایران آرایه ها پادرهوا هستند. این موضوع البته جای تحلیل بسیاری داره و به قطع نشون میده که نویسنده ها در یک تحیر عجیب، مفاهیم رو در لابلای آرایه های دفن می کنند. هرچند قطعاً این موضوع ناشی از کژتابی های زبانی است ولی ذهن های مشوش را فقط می توان تفسیر کرد و نه فهم به معنای دقیق آن.
          

            گاهی اوقات فکر میکنم که تصور  نویسنده های ایرانی از خواننده هاشون اینه که ما  انقدر در خوشبختی ها و خوشحالی مون غرق شدیم که رسالت اونا به عنوان یک نجات غریق شجاع ، پرت کردن ریسمانی بافته شده از اشک و آه و اندوه به سمت این غرق شدگان بخت برگشته ست
اینکه وظیفه ی خطیرشون ایجاب می کنه که هر وقت دست به قلم شدن تمام غم های عالم رو بریزن توی دل خواننده هاشون که مبادا ، مبادا خوشی گوشه ی دلشون جا خوش کنه ... مبادا دلشون به روزهای بهتری هم  روشن باشه 

امتیازی که به این کتاب میدم نه به خاطر داستان ها بلکه فقط به خاطر توصیفات سهراب گونه و لطیفی هست که نویسنده با هنرمندی به کار برده ...توصیفات زیبایی ، که اگر لا به لای داستان هایی که بویی از مرگ و تباهی نداشتند استفاده می شدند ، قطعا" این کتاب را به اثری خواندنی تر و خواستنی تر تبدیل میکردند
          

            بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
سلام و نور.
یوزپلنگانی که با من دویده‌اند..کتابی از جنابِ آقابیژنِ نجدی.
من نسخه‌ی صوتی این کتاب را با صدای گرم و گیرای جناب دهکردی شنیدم. کتاب  گویی نثرِ سپید است. در فضای شاعرانه‌ای  طیف‌های مختلفی از مرگ را روایت می‌کند.
این کتاب اولین تجربه کتاب صوتی من بود و لذا نتوانستم بین داستانها در ذهنم ارتباطی برقرار کنم. صرفا به عنوان یک داستان ادبی به آن گوش دادم  و از توصیفات جناب نجدی و روایت آقای پیام دهکردی لذت بردم. 
بسیار دوست می‌دارم که نسخه‌ی چاپی این اثر را هم بخوانم.
          

            قصه های این کتاب (بسیار شبیه به چیزی که عموماً به آن شعر گفته می شود و در عین حال در ژانری کاملاً مستقل و متفاوت)،
بو،
رنگ،
مزه،
صدا،
و نرمی و زبری دارند
و برای خواندنشان باید تمام حواستان را به کار بیاندازید
(شاید جزئیات قصّه ها یادتان برود (که خب، این خطر در کمین هر داستان کوتاهی که می خوانید، هست
امّا مطمئن باشید فضای قصّه ها فراموش نشدنی است...
          

            یوزپلنگانی که با من دویده اند!
احتمالن شخصیت های داستان با نویسنده پریده اند که همچین کتابی نوشته شده. من نتونستم ربطی بین شخصیت های داستان پیدا کنم، یه جورایی میشه گفت کتاب بی ربط بود، قشنگ نبود، به زور خوندمش. خیلی عجیب بود بااینکه چند نفر بهم پیشنهادش کرده بودن و کلی ازش تعریف شنیده بودم واقن کتاب چرتی بود. نمیفهمم چرا برای همچین کتابی 37بار باید چاپ بخوره ولی کتابهای دیگه ای که بهترن و قشنگترن رو من باید از دستفروش بخرم چون چاپش ممنوعه :)
          

            داستان‌هایی کوتاه با توصیفات و جزئیاتی دقیق و دل‌نشین. به نظرم توصیف جزئیات را باید کلمه به کلمه خواند و ایستاد و در موردش تأمل کرد.
حجم کتاب کم  و سبک است اما به نظر با فاصله بین هر داستان هر کدام در عمق جان نفوذ می‌کند.
اکثر داستان‌ها تلخ پیش می‌روند اما حتما یکی از بهترین داستان‌کوتاه‌هایی است که تا امروز خوانده‌ام.