شاید چون صورتی نبود،یکپارچه عشق سماوی نبود،حق بود و تلخ بود و تلخی‌اش می‌گزید
شاید چون حسینی که رفت و منیژه‌ای که ماند با حسینی که برگشت و منیژه‌ای که منتظر مانده بود تفاوتش سنگ‌شکن و دل‌شکن بود،یا
شاید چون منیژه خوابِ حضرت زینبی را دید که موهایش تماما سفید بود بدون یک تار سیاه‌ و بشارتش داد به صبر
 و دل شکست از تصورش، دوسش داشتم.
نمی‌دانم،همینقدر می‌دانم که با نسخه‌های روایات همسران شهدا فرق داشت.
        

          به نام خدا
۱
«تو حسین منی؟»
۲
منیژه لشگری وقتی تنها ۱۸ سال داشت و یک نوزاد شیرخواره، همسرش حسین‌آقا، خلبان جنگنده نیروی هوایی ایران، درست ابتدای جنگ ایران و عراق، اسیر شد.
۳
۱۸ سال بعد، میانه‌های تابستان ۱۳۷۷، وقتی آن نوزاد جوانک رشیدی شده بود و دانشجوی سال اول دندان‌پزشکی، منیژه خانوم هم زنی جاافتاده، حسینش، بازگشت؛ به عنوان آخرین اسیر جنگ. جنگی که فقط ۸ سال طول کشیده بود اما برای منیژه و حسین، ۱۸ سال.
۴
حسین که برگشت، مردٌ شکسته‌صورت و ساکت و زخم‌خورده‌ای بود. شد شیخ‌الاسرای جنگ. ۱۸ سال اسارتی که بیشترش در انفرادی بود و گاه هم‌سخنش فقط مارمولک‌ها.
با این همه حسین و منیژه زندگی را باز شروع کردند این بار در کنار تنها فرزندشان، نوه‌شان تا تابستان داغ سیاسی ۱۳۸۸.
۵
۱۱ سال بعد از آن بازگشت باشکوه، در نیمه‌های شب، حسین لشگری، درگذشت؛ مقابل چشمان منیژه. در سکوت آن سال پرتنش دفن شد و منیژه باز تنها شد.
۶
منیژه خانوم با انبوهی اندوه و حسرت زیست، گلستان جعفریان قصه زندگی پر از خالی و هجرانش را کتاب کرد تا...
۷
زمستان پرهیاهوی سال ۱۳۹۸..وقتی همه حواسشان جاهای دیگر بود، منیژه‌خانوم هم، درست دوسه‌هفته مانده به آغاز کرونا در ایران، در سکوت و آرامش، همان‌قدر ناگهانی درگذشت.
دنیا به این زن و شوهر خیلی بدهکار ماند.
۸
کتاب روزهای بی‌آینه روایت همان روزهاست.
بی‌اختیار برخی سطرهایش، روضه مصور است.
مانند دیالوگ اول این یادداشت؛ وقتی منیژه برای اولین‌بار همسرش را بعد سال‌ها اسارت می‌بیند. شکسته و خسته
۹
همه باید این کتاب را بخوانند؛
هرکس به فارسی می‌تواند بخواند.
        

          ما هیچ‌چیز از #دفاع_مقدس نمی‌دانیم. هرقدر کتاب خوانده‌باشیم، فیلم دیده‌باشیم و خاطره شنیده‌باشیم هم هیچ نمی‌فهمیم از این جنگِ هشت‌ساله. هزارهزار هم که کتاب نوشته شود و روایت گفته‌شود، باز گنج‌هایی مثل خانواده‌ی لشکری هستند که بعدِ سال‌ها از لابه‌لای گرد و غبار روزگار پیدا شوند و وجه دیگری از این نبرد را نشانمان دهند.

کتاب #روزهای_بی_آینه یک رنج‌نامه‌ی تمام‌عیار است. از خط‌به‌خطش رنج‌های منیژه‌خانم بیرون می‌زند. رنج‌های دختر جوانی که دل‌به‌دلِ حسین -خلبان جوان و جذابِ ارتش- داده، دوسال کنار او شیرین‌ترین روزهایش را گذرانده و یک روز در انتهای تابستان۵۹، حفره‌ای بزرگ وسط زندگی‌اش دیده. حفره‌ای که هجده‌سال تمام، دست از سرِ زندگیِ او و تک‌پسرش برنداشته. تمامِ خاطراتِ #منیژه_لشکری، حتی شیرین‌ترین‌هایش، بوی رنج می‌دهد. بوی غمی که روی شانه‌های این زن سنگین بوده و حتی در سال‌های پس از فراق، او را رها نکرده.

روزهای بی‌آینه را باید خواند. کتاب سبُکی است. ۱۵۰ صفحه‌. نه نویسنده و نه راوی‌اش برای اشک‌گرفتن از مخاطب تقلا نمی‌کنند، اما نمی‌دانی چطور می‌شود که بین بعضی سطرهای کتاب، بغض می‌کنی. خانم لشکری در این کتاب، صادقانه زندگی‌اش با حسین را روایت کرده؛ زنی که هیچ‌گاه در چارچوب‌های خشکِ رسمی جا نشده و چارچوب‌های رفتاریِ خودش را فدای هیچ حرف و توصیه‌ای نکرده. یک زنِ مستقل، متدین، صبور و عمیقاً قابل‌احترام در کنار یک خلبانِ مقاوم، باهوش، شجاع و استوار. مگر می‌شود چنین ترکیبی را از تهِ دل دوست نداشت؟

حالا که داریم درباره‌ی این کتاب حرف می‌زنیم، نه حسین لشکری زنده است و نه منیژه‌خانم. احتمالا همان‌طور که از خدا خواسته‌بودند، کنار هم دارند جای تمامِ آن هجده‌سال فراق، خوش و خرم زندگی می‌کنند. بدون گریه‌های شبانه. بدون حمله‌های عصبی. بدون اشک. بدون قرص. بدون درد.

روزهای بی‌آینه را باید خواند. چیز بیشتری از جزئیاتش نمی‌نویسم که طعمِ خاصِ کتاب را کامل بچشید و از شیواییِ قلمِ متواضعِ خانم گلستان جعفریان لذت ببرید. فقط کاش یک فیلمسازِ استخوان‌داری همت کند و سریال زندگی این زوج عاشق را بسازد. حتماً دست‌کمی از #شوق_پرواز نخواهد داشت. حیف است مردم حسین‌آقا و منیژه‌خانم را نشناسند. آن‌ها به‌معنای کلمه قهرمان‌اند و تمام مردم ایران باید به این قهرمان‌های فروتن، سلام کنند.
        

          خاطرات همسر شهید لشکری که بعد از تحمل ۱۸ سال اسارت به ایران برمی گردن و بعد از د۰ سال به علت شدت جراحات دوران اسارت شهید میشن. من خاطره همسر شهید زیاد خونده بودم اما همسر آزاده نه و از این جهت کتاب برام خاص بود. وجه تمایز دیگه کتاب این بود که همسر شهید اهل چادر و نماز شب و ... نبودن. حتی تو عکس هایی که ازشون آخر کتاب چاپ شده کاملا موهاشون مشخصه. وقتی هم که رفته بودن استقبال همسرشون علی رغم اصرار اطرافیان چادر سر نکردن. ولی فشارهایی که در این مدت به خاطر بی خبری بهشون وارد شده واقعا قلب آدم رو به درد می آورد. حتی بعد از بازگشت همسرشونم هم خیلی از مشکلات همچنان ادامه داشته و دیگه هیچی مثل قبل نمی شده. کتاب رو میشه به افراد متاهلی که دید خوبی به دفاع مقدس ندارن و یا به سهمیه و امکاناتی که به خانواده ایثارگران داده میشه اعتراض دارن پیشنهاد کرد. هرچند کتاب می تونست خیلی بهتر و کامل تر باشه اما همین بریده بریده بودن بعضی از اتفاقات هم می تونه گواه خوبی باشه از حال آشفته همسر شهید. همسری که گویا خودشون هم بعد از چند سال از شهادت همسرشون به رحمت خدا می رن.
        

          نسبت به روایت های همسرای شهدا خیلی کتاب متفاوت تری بود برای همین تفاوت بیشتر جذبش شدم💞
بی خبری و حس و حال و استرس و دوری از همسر رو به زیبایی هرچه تمام تر به تصویر کشیده بودن🌱
خیلی دوست دارم الان که کتاب رو تموم کردم کتاب خاطرات شهید لشگری از دوران اسارتشون رو هم بخونم ولی اسم کتاب و ناشرش رو نمیدونم🤔
        

          حس کتاب "پوتین قرمزها" رو داشتم بهش :) واقعیت های متفاوتی از جنگ ، زندگی و شخصیت خانواده های ایثارگران رو ، رو می کرد ...
توصیف های به اندازه ، زیاده گویی نداشت ، سعی نداشت الکی گریه ات بندازه . دوس داشتم و ای کاش زودتر میخوندمش .
        

          "خاطرات منیژه لشکری، همسر آزاده خلبان شهید حسین لشکری"، عبارتی  که شاید اگر روی جلد کتاب نوشته نمی‌شد مخاطب گمان می‌کرد با یک داستان عاشقانه زاییده تخیل و قلم یک نویسنده کاردرست مواجه است. روایت زندگی پر فراز و نشیب زنی از روزهای پرشور نوجوانی تا سال‌های پایانی عمر. زنی که دو بار صفر تا صدِ دوست داشتن را تجربه می‌کند؛ آن هم بایک مرد.

 زبان ساده و صمیمی،ضرباهنگ تند جملات و اتفاقات، پرهیز از حاشیه پردازی و اطناب، پرهیز از اسطوره سازی و شعار پردازی اغراق شده و ۸س صداقتی که از بین گفته‌های راوی به مخاطب منتقل می‌شود، هر کدام بخشی از علت این مسئله هستند که چرا حتی اگر شما علاقه‌مند به دنبال کردن ژانر زندگی نامه و خاطرات شهدا و خانواده‌هایشان نیستید بازهم خواندن این کتاب توصیه می‌شود.

 روزهای بی آینه را می‌شود به سه بخش تقسیم کرد:
 زندگی منیژه و حسین تا قبل از اسارت حسین، زندگی منیژه در دوران اسارت حسین و زندگی دوباره منیژه و حسین بعد از آزادی حسین.

 یک سوم ابتدایی کتاب آنقدر شیرین است و آنقدر شیوا روایت شده که خواننده ناخودآگاه با لبخند کتاب را ورق می‌زند. همه چیز به شدت عاشقانه است و در عین حال به هیچ وجه احساس مصنوعی بودن یا اغراق در بیان به آدم دست نمی‌دهد.
 در بخش میانی کتاب با چالش‌های پیش‌روی زنی جوان با یک فرزند چند ماهه روبه‌روییم اما نه به شیوه‌های مرسوم. اینجا ما با درگیری‌های درونی و ذهنی این زن جوان کاملاً صادقانه و بدون تلاشی برای پنهان کردن ترس ها و رنج ها و حتی ضعف هایش مواجه می‌شویم؛ مواجهه ای که بدون تلاش برای گرفتن همدردی از مخاطب، کاملاً مخاطب را با خود همراه می‌کند و کاری می‌کند برای تک‌تک تصمیم‌گیری‌ها و انتخاب‌هایش پابه‌پای او خوف و رجا داشته باشیم.
 و در انتها بخش پایانی و نفس‌گیر کتاب، بخشی که قهرمان ماجرا با کسی که یک عمر برای بازگشتش انتظار کشیده روبه‌رو می‌شود و ناگهان در می‌آورد این مرد برایش غریبه است و درست در حالی که منتظریم کتاب با فرود مشهودی به پایان برسد، شعله‌های محبت از زیر خاکستر فراق بیرون می‌زند و چنان در وجودش زبانه می‌کشد که بعد از بیست سال دوباره از زبان او می‌خوانیم که: "من چقدر این مرد را دوست دارم.."

 کتاب، کتاب منیژه است اما اگر از حسین نگوییم کم‌لطفی کرده‌ایم. مردی که یک‌بار با محبتی مثال‌زدنی وارد زندگی منیژه شد و او را از دختر نوجوانی سرکش تبدیل به خانم‌ِخانه‌ای تمام و کمال و عاشق کرد و یک بار دیگر وقتی بند بند وجود این زن سی و چند ساله درحال ازهم پاشیدن بود با معجزه محبتش او را به زندگی پیوند داد. مردی که انگار از ابتدا برای دوست داشتن آفریده شده بود.
        

          عالی بود.
        

          خواندن این کتاب رو از دست ندید 
سختی های خانم لشگری
رشادت های شهید لشگری 
اولین اسیر جنگ تحمیلی و آخرین آزاده سرافراز 
ما به شما مدیونیم
        

          روایت سختی‌های کمتر یا اصلا دیده نشده خانواده‌های آزاده‌های سرزمینمان .
خیلی برام جالب بود ،
هم راوی ( خانم منیژه ) و هم نویسنده ، خیلی خوب رسالت خودشون رو ادا کردن و به زیبایی و بلاغت این کتاب را بیان کردند .
        

          کتاب روزهای بی آیینه، به روایت ناگفته هایی از جنگ تحمیلی می پردازد.. ناگفته‌هایی که به جرات می‌توان گفت اگر مستند نبود با خود می گفتم داستان کتاب سرچشمه از تخیلات بالای نویسنده است.
راوی کتاب منیژه لشگری همسر خلبان آزاده شهید حسین لشگری است.
انتخاب جملات ساده و صمیمی، روان بودن کلمات و بی تکلف بیان شدن خاطرات باعث ارتباط خوب خواننده با کتاب و کمک به مطالعه راحت و بدون توقف کتاب می شود.
ابتدای کتاب آشنایی و آغاز زندگی عاشقانه منیژه خانم با همسرش هست هر صفحه را که ورق می‌زنید پر از شور‌ و اشتیاق عاشقانه می شوید..‌ اما تنها پس از دو سال همسر جوان شهید در آستانه هجده سالگی به همراه فرزند‌ چهار ماهه‌شان به فراقی هجده ساله می‌نشیند،فراقی که شروع جدایی، صبر، تنهایی، ایستادگی، استقامت و انتظار بی پایان منیژه قصه است..
پس از چهارده سال بی خبری و انتظار تازه خبر اسارت می‌آید و پس از سه سال دیدار دوباره حاصل می شود.
و اما روایت دیدار دوباره 👇🏻
خبرنگارها با دوربین‌هایشان دویدند. 
روبروی هم قرار گرفتیم. دست مرا گرفت و گفت: «حالت چطوره؟» گفتم: «خوبم!» پیشانی‌ام را بوسید و یک دفعه سیل جمعیت من و حسین را از هم جدا کرد.

بخش پایانی کتاب روایت دو آدم خسته و رنج کشیده است با چالش های جدید و متفاوت از اختلاف فرهنگ و سلیقه تا جانبازی هفتادرصد شهید و کابوس اسارت اما قشنگی داستان به درک متقابل و عاشق شدن دوباره با تمام اتفاقات بود تا جایی که شهید می گند: «این زن همسر منه، رفیق منه، مامان منه. مامانا اسم قشنگیه که محمدرضا برای منیژه انتخاب کرده؛ من هم دوست دارم مامانا صداش کنم. اگه این بیفته، من هم مُرده‌م.»
نکته ویژه کتاب به نظرم این بود که اگر جنگ برای ما جنگ هشت ساله بوده و هست.. برای خانواده لشگری این جنگ هجده سال طول کشید 🥺
سلام و درود خداوند بر روح شهید عزیز و همسرشون 🕊
        

          .




دریای جمعیت کنار رفتند و برای من راه باز کردند. خبرنگارها با دوربین هایشان دویدند. روبهروی هم قرار گرفتیم. دست مرا گرفت و گفت: «حالت چطوره؟» 
گفتم: «خوبم!» 
پیشانی ام را بوسید و یک دفعه سیل جمعیت من و حسین را از هم جدا کرد. 


هنگام خواندن این کتاب، بار دیگر به کوچکی خودم پی بردم. به کوچکی خودم و همه آنهایی که فقط حرف می‌زنند و حرف می‌زنند و حرف می‌زنند. ما ورّاج‌ها، هیچ شانه‌ای زیر سنگینی ایرانِ در معرضِ شکستن نداده‌ایم. دیگرانی ایران را در این عصر توحش نگه داشته اند تا اسلامِ مانده در غربت هنوز آشیانه‌ای داشته باشد، هرچند در معرضِ ویرانی. نهایت هنر ما این بوده که بایستیم به تماشای رنج و محنت قهرمانانی چون منیژه لشگری و حسین لشگری، اگر زخم زبان نزده‌ایم و تبر دست نگرفته‌ایم به قصد خرابی. 18 سال جدایی، 18 سال تنهایی، 18 سال اسارت، 18 سال بی‌خبری، 18 سال درد، 18 سال فشار روانی، 18 سال... 18 سال 18 سال... 

تنها کاری که از دستم بر می‌آید این است که به احترامشان بایستم و دست ادب بر سینه بگذارم. 

.
        

          حالا که دارم این یادداشت رو مینویسم، چند دقیقه ای از پایان خوانش کتاب تموم شده. تلخی صبر، انتظار و زندگی عجیبی که خانم منیژه لشکری داشتن قلبم رو احاطه کرده و اشکام رو جاری...
خواندن این کتاب ها برای ما جوانانی که در زندگی شتاب‌زده ی مدرن امروزه  دست و پا میزنیم خیلی میتونه الهام بخش باشه. لمس صبر، انتظار، استقامت و چندبار بالا و پایین شدن زندگی اما مقاومت این شیرزن خیلی جذابه. خدا رحمتشون کنه.
اما قلم کتاب و نحوه‌ی پرداخت به موضوع خیلی ساده بود. کتاب از نماد، نگو نشان بده و هرنوع خوی لطیف ادبیاتی خالی بود. جذابیت این کتاب صرفا بخاطر صبر و تحمل انتظار خانم لشکری هست و زیبایی های ادبی اصلا به کمک این کار نیومده... امیدوارم در آینده ای نزدیک، پایداری نویسان عزیز بیشتر از ادبیات و لطافتش کمک بگیرن. 
        

          خیلی زیبا بود و البته متفاوت بود یکی از تفاوتهاش که تا حالا تو زندگینامه‌های دفاع مقدس دیگه ندیده بودم این بود که شخص اول کتاب یعنی همسر شهید لشکری که تمام جریانات از زبان او تعریف میشه دختری بی‌حجاب بوده! این کتاب یه عاشقانه‌ی زیبا هست از زندگی خلبان شهید لشکری که لقبشون سید اُسَرا بوده چون اولین کسی بودن که اسیر شدن و از اسرا آخرین کسی بودن که آزاد شدن!
حتما پیشنهاد میکنم چون با ابعاد جدیدی از زندگی خانواده اسرا آشنا میشید.
        

          آه، از آهِ مانده به دل آه...
        

          خاطرات منیژه لشکری، همسر خلبان آزاده، حسین لشگری که گویا طولانی‌ترین دوران اسارت رو داشتن (قبل از شروع رسمی جنگ اسیر شدن و تا ۱۰ سال بعد از پذیرش قطعنامه آزادشون نکردن...).  

اولای کتاب خیلی حوصله‌سربر بود. یه سری کار عادی روزمره که با جزئیات گفته میشد. اگر صوتی نبود نمی‌دونم چطوری ادامه می‌دادم. البته هی دوست داشتم بره به زمان اسارت تا داستان اصلی رو بشنوم. این حالت برام عجیب بود چون اصولا تو خاطرات جنگ من بخشای اول مربوط به کودکی و نوجوونی و جوونی رو بسیار بسیار بیشتر دوست دارم!

برام جالب بود که همینطور بی‌حجاب خانمشو پسندیده بود و بعد گفت بعد از ازدواج لطفا روسری سر کن و اونم گفت باشه :)

به دوران مفقودالاثری و اسارت که رسید داستان درگیرکننده‌تر شد و البته بسسسسیار ناراحت‌کننده. اصلا تصور همچین زندگیی خیلی سخته برام. 

بعد که بعد ۱۸ سال برگشتن هم باز سختیا تموم نشد، بی‌خوابی و کابوس، ۷۰ درصد جانبازی، دندون‌های شکسته و ... واقعا سالها توی انفرادی بودن زیر دست بعثیا چه کار می‌کنه با آدم؟ اینکه اولاش این دو تا (خانم و آقای لشگری) خیلی نمی‌تونستن خوب با هم ارتباط بگیرن هم خیلی ناراحت‌کننده بود. 


سیدالاسرای ایران (لقبی که رهبری به ایشون داده) سال ۱۳۸۸ به شهادت رسید و ۱۰ سال بعد هم خانم منیژه لشگری همسرشون فوت کردن...

https://taaghche.com/audiobook/42565
        

          ‏بخش اول کتاب یه عاشقانه‌ی ساده و آرام بود.
حقیقتش چون اسم کوچیک شهید لشگری، حسین بود و کتاب پر از این اسم، حس خوبی از نیمه‌ی اول کتاب پیدا کردم.
اما کتاب روایت روانی داشت و اون بلاها و سختی‌ها و دوری‌ها ناگهان نازل شدن.
مثل شروع جنگ و‌ مثل شروع دوران مفقودالاثری‏.
کتاب با سختی و تغییر منیژه لشگری ادامه پیدا کرد،
جنگ یک زن بلاتکلیف با زندگی...

و در نهایت رسیدن یک زوج به همدیگه.
زن و شوهری که برای هم غریبه شده بودن...

درکش سخت بود، ولی این کتاب زندگی واقعی رو روایت میکرد، شعار زده نبود،
و یک زندگی رو روایت کرد که «خیلی سخت بود...»
        

          سرگذشتی متفاوت از زندگی عاشقانه‌ای که فراق ۱۸ ساله روی آن سایه می‌افکند اما عشق در آن افول نمی‌کند.
خاطرات خواندنی همسر آزاده خلبان شهید حسین لشکری از زندگی مشترک پرفراز ونشیب و کوتاه ایشان.
        

          اگر دنبال سبک زندگی شهدا و جانبازان و ... هستین  این کتاب رو نخونید. چون قطعا مایوس می شین. این کتاب داستان تلخ جوانی هست که در اسارت پیر شد. البته این کتاب زندگی منیژه لشگری همسر شهید حسین لشگری رو بیان کرده ولی من بیشتر طمع تلخ زندگی مردی رو چشیدم که وقتی پس از ۱۸ سال از اسارت برگشت، علاوه بر جوانی از دست رفته اش، با چیزهای از دست رفته‌ی زیاد دیگری هم روبرو شد. 
همه چیز مختصر و سریع روایت شده اما نکات قابل تامل زیادی داشت، شاید اگر این کتاب در مورد افراد واقعی نبود، حرفهای بیشتری در مورد این نکات می زدم اما الان جز یکی دو مورد خیلی عادی، از بقیه می گذرم. یکی از این نکات جایی بود که منیژه در مورد سختی اینکه زنی خرید بره، خودش بره تعمیرگاه و ... کارهایی از این جنس که اون زمان عموما در خانواده بر عهده مرد بود رو انجام بده. جالبه که الان زمانه ای هست که یک زن معمولی مجبوره غالب این کارها رو بکنه و جامعه هم ازش انتظار داره! این تفاوت که در دو سه دهه رخ داده جالب بود.
مورد بعدی که تلخ هم هست، این واقعیته که زمان، رویدادها و ... آدم ها رو عوض می کنه، آدم هایی که در این چرخش روزگار کنار هم نباشند، حتی اگر محبت و مهر و دلبستگی عمیقی داشته باشند، با همدیگه به نوعی غریبه می شن. گاهی این غریبگی، درد و رنج زیادی داره. مخصوصا که آدم دنبال همون آدم گذشته در آدم فعلی باشه.
اگر بتونید در تلخی های نهفته در این روایت تامل کنید و عمیق بشین، این کتاب رو توصیه می کنم، در غیر این صورت، شاید دست آورد چندانی براتون نداشته باشه.