شاید چون صورتی نبود،یکپارچه عشق سماوی نبود،حق بود و تلخ بود و تلخی‌اش می‌گزید
شاید چون حسینی که رفت و منیژه‌ای که ماند با حسینی که برگشت و منیژه‌ای که منتظر مانده بود تفاوتش سنگ‌شکن و دل‌شکن بود،یا
شاید چون منیژه خوابِ حضرت زینبی را دید که موهایش تماما سفید بود بدون یک تار سیاه‌ و بشارتش داد به صبر
 و دل شکست از تصورش، دوسش داشتم.
نمی‌دانم،همینقدر می‌دانم که با نسخه‌های روایات همسران شهدا فرق داشت.
        

          به نام خدا
۱
«تو حسین منی؟»
۲
منیژه لشگری وقتی تنها ۱۸ سال داشت و یک نوزاد شیرخواره، همسرش حسین‌آقا، خلبان جنگنده نیروی هوایی ایران، درست ابتدای جنگ ایران و عراق، اسیر شد.
۳
۱۸ سال بعد، میانه‌های تابستان ۱۳۷۷، وقتی آن نوزاد جوانک رشیدی شده بود و دانشجوی سال اول دندان‌پزشکی، منیژه خانوم هم زنی جاافتاده، حسینش، بازگشت؛ به عنوان آخرین اسیر جنگ. جنگی که فقط ۸ سال طول کشیده بود اما برای منیژه و حسین، ۱۸ سال.
۴
حسین که برگشت، مردٌ شکسته‌صورت و ساکت و زخم‌خورده‌ای بود. شد شیخ‌الاسرای جنگ. ۱۸ سال اسارتی که بیشترش در انفرادی بود و گاه هم‌سخنش فقط مارمولک‌ها.
با این همه حسین و منیژه زندگی را باز شروع کردند این بار در کنار تنها فرزندشان، نوه‌شان تا تابستان داغ سیاسی ۱۳۸۸.
۵
۱۱ سال بعد از آن بازگشت باشکوه، در نیمه‌های شب، حسین لشگری، درگذشت؛ مقابل چشمان منیژه. در سکوت آن سال پرتنش دفن شد و منیژه باز تنها شد.
۶
منیژه خانوم با انبوهی اندوه و حسرت زیست، گلستان جعفریان قصه زندگی پر از خالی و هجرانش را کتاب کرد تا...
۷
زمستان پرهیاهوی سال ۱۳۹۸..وقتی همه حواسشان جاهای دیگر بود، منیژه‌خانوم هم، درست دوسه‌هفته مانده به آغاز کرونا در ایران، در سکوت و آرامش، همان‌قدر ناگهانی درگذشت.
دنیا به این زن و شوهر خیلی بدهکار ماند.
۸
کتاب روزهای بی‌آینه روایت همان روزهاست.
بی‌اختیار برخی سطرهایش، روضه مصور است.
مانند دیالوگ اول این یادداشت؛ وقتی منیژه برای اولین‌بار همسرش را بعد سال‌ها اسارت می‌بیند. شکسته و خسته
۹
همه باید این کتاب را بخوانند؛
هرکس به فارسی می‌تواند بخواند.
        

          ما هیچ‌چیز از #دفاع_مقدس نمی‌دانیم. هرقدر کتاب خوانده‌باشیم، فیلم دیده‌باشیم و خاطره شنیده‌باشیم هم هیچ نمی‌فهمیم از این جنگِ هشت‌ساله. هزارهزار هم که کتاب نوشته شود و روایت گفته‌شود، باز گنج‌هایی مثل خانواده‌ی لشکری هستند که بعدِ سال‌ها از لابه‌لای گرد و غبار روزگار پیدا شوند و وجه دیگری از این نبرد را نشانمان دهند.

کتاب #روزهای_بی_آینه یک رنج‌نامه‌ی تمام‌عیار است. از خط‌به‌خطش رنج‌های منیژه‌خانم بیرون می‌زند. رنج‌های دختر جوانی که دل‌به‌دلِ حسین -خلبان جوان و جذابِ ارتش- داده، دوسال کنار او شیرین‌ترین روزهایش را گذرانده و یک روز در انتهای تابستان۵۹، حفره‌ای بزرگ وسط زندگی‌اش دیده. حفره‌ای که هجده‌سال تمام، دست از سرِ زندگیِ او و تک‌پسرش برنداشته. تمامِ خاطراتِ #منیژه_لشکری، حتی شیرین‌ترین‌هایش، بوی رنج می‌دهد. بوی غمی که روی شانه‌های این زن سنگین بوده و حتی در سال‌های پس از فراق، او را رها نکرده.

روزهای بی‌آینه را باید خواند. کتاب سبُکی است. ۱۵۰ صفحه‌. نه نویسنده و نه راوی‌اش برای اشک‌گرفتن از مخاطب تقلا نمی‌کنند، اما نمی‌دانی چطور می‌شود که بین بعضی سطرهای کتاب، بغض می‌کنی. خانم لشکری در این کتاب، صادقانه زندگی‌اش با حسین را روایت کرده؛ زنی که هیچ‌گاه در چارچوب‌های خشکِ رسمی جا نشده و چارچوب‌های رفتاریِ خودش را فدای هیچ حرف و توصیه‌ای نکرده. یک زنِ مستقل، متدین، صبور و عمیقاً قابل‌احترام در کنار یک خلبانِ مقاوم، باهوش، شجاع و استوار. مگر می‌شود چنین ترکیبی را از تهِ دل دوست نداشت؟

حالا که داریم درباره‌ی این کتاب حرف می‌زنیم، نه حسین لشکری زنده است و نه منیژه‌خانم. احتمالا همان‌طور که از خدا خواسته‌بودند، کنار هم دارند جای تمامِ آن هجده‌سال فراق، خوش و خرم زندگی می‌کنند. بدون گریه‌های شبانه. بدون حمله‌های عصبی. بدون اشک. بدون قرص. بدون درد.

روزهای بی‌آینه را باید خواند. چیز بیشتری از جزئیاتش نمی‌نویسم که طعمِ خاصِ کتاب را کامل بچشید و از شیواییِ قلمِ متواضعِ خانم گلستان جعفریان لذت ببرید. فقط کاش یک فیلمسازِ استخوان‌داری همت کند و سریال زندگی این زوج عاشق را بسازد. حتماً دست‌کمی از #شوق_پرواز نخواهد داشت. حیف است مردم حسین‌آقا و منیژه‌خانم را نشناسند. آن‌ها به‌معنای کلمه قهرمان‌اند و تمام مردم ایران باید به این قهرمان‌های فروتن، سلام کنند.
        

          خاطرات همسر شهید لشکری که بعد از تحمل ۱۸ سال اسارت به ایران برمی گردن و بعد از د۰ سال به علت شدت جراحات دوران اسارت شهید میشن. من خاطره همسر شهید زیاد خونده بودم اما همسر آزاده نه و از این جهت کتاب برام خاص بود. وجه تمایز دیگه کتاب این بود که همسر شهید اهل چادر و نماز شب و ... نبودن. حتی تو عکس هایی که ازشون آخر کتاب چاپ شده کاملا موهاشون مشخصه. وقتی هم که رفته بودن استقبال همسرشون علی رغم اصرار اطرافیان چادر سر نکردن. ولی فشارهایی که در این مدت به خاطر بی خبری بهشون وارد شده واقعا قلب آدم رو به درد می آورد. حتی بعد از بازگشت همسرشونم هم خیلی از مشکلات همچنان ادامه داشته و دیگه هیچی مثل قبل نمی شده. کتاب رو میشه به افراد متاهلی که دید خوبی به دفاع مقدس ندارن و یا به سهمیه و امکاناتی که به خانواده ایثارگران داده میشه اعتراض دارن پیشنهاد کرد. هرچند کتاب می تونست خیلی بهتر و کامل تر باشه اما همین بریده بریده بودن بعضی از اتفاقات هم می تونه گواه خوبی باشه از حال آشفته همسر شهید. همسری که گویا خودشون هم بعد از چند سال از شهادت همسرشون به رحمت خدا می رن.
        

          نسبت به روایت های همسرای شهدا خیلی کتاب متفاوت تری بود برای همین تفاوت بیشتر جذبش شدم💞
بی خبری و حس و حال و استرس و دوری از همسر رو به زیبایی هرچه تمام تر به تصویر کشیده بودن🌱
خیلی دوست دارم الان که کتاب رو تموم کردم کتاب خاطرات شهید لشگری از دوران اسارتشون رو هم بخونم ولی اسم کتاب و ناشرش رو نمیدونم🤔
        

          حس کتاب "پوتین قرمزها" رو داشتم بهش :) واقعیت های متفاوتی از جنگ ، زندگی و شخصیت خانواده های ایثارگران رو ، رو می کرد ...
توصیف های به اندازه ، زیاده گویی نداشت ، سعی نداشت الکی گریه ات بندازه . دوس داشتم و ای کاش زودتر میخوندمش .
        

          "خاطرات منیژه لشکری، همسر آزاده خلبان شهید حسین لشکری"، عبارتی  که شاید اگر روی جلد کتاب نوشته نمی‌شد مخاطب گمان می‌کرد با یک داستان عاشقانه زاییده تخیل و قلم یک نویسنده کاردرست مواجه است. روایت زندگی پر فراز و نشیب زنی از روزهای پرشور نوجوانی تا سال‌های پایانی عمر. زنی که دو بار صفر تا صدِ دوست داشتن را تجربه می‌کند؛ آن هم بایک مرد.

 زبان ساده و صمیمی،ضرباهنگ تند جملات و اتفاقات، پرهیز از حاشیه پردازی و اطناب، پرهیز از اسطوره سازی و شعار پردازی اغراق شده و ۸س صداقتی که از بین گفته‌های راوی به مخاطب منتقل می‌شود، هر کدام بخشی از علت این مسئله هستند که چرا حتی اگر شما علاقه‌مند به دنبال کردن ژانر زندگی نامه و خاطرات شهدا و خانواده‌هایشان نیستید بازهم خواندن این کتاب توصیه می‌شود.

 روزهای بی آینه را می‌شود به سه بخش تقسیم کرد:
 زندگی منیژه و حسین تا قبل از اسارت حسین، زندگی منیژه در دوران اسارت حسین و زندگی دوباره منیژه و حسین بعد از آزادی حسین.

 یک سوم ابتدایی کتاب آنقدر شیرین است و آنقدر شیوا روایت شده که خواننده ناخودآگاه با لبخند کتاب را ورق می‌زند. همه چیز به شدت عاشقانه است و در عین حال به هیچ وجه احساس مصنوعی بودن یا اغراق در بیان به آدم دست نمی‌دهد.
 در بخش میانی کتاب با چالش‌های پیش‌روی زنی جوان با یک فرزند چند ماهه روبه‌روییم اما نه به شیوه‌های مرسوم. اینجا ما با درگیری‌های درونی و ذهنی این زن جوان کاملاً صادقانه و بدون تلاشی برای پنهان کردن ترس ها و رنج ها و حتی ضعف هایش مواجه می‌شویم؛ مواجهه ای که بدون تلاش برای گرفتن همدردی از مخاطب، کاملاً مخاطب را با خود همراه می‌کند و کاری می‌کند برای تک‌تک تصمیم‌گیری‌ها و انتخاب‌هایش پابه‌پای او خوف و رجا داشته باشیم.
 و در انتها بخش پایانی و نفس‌گیر کتاب، بخشی که قهرمان ماجرا با کسی که یک عمر برای بازگشتش انتظار کشیده روبه‌رو می‌شود و ناگهان در می‌آورد این مرد برایش غریبه است و درست در حالی که منتظریم کتاب با فرود مشهودی به پایان برسد، شعله‌های محبت از زیر خاکستر فراق بیرون می‌زند و چنان در وجودش زبانه می‌کشد که بعد از بیست سال دوباره از زبان او می‌خوانیم که: "من چقدر این مرد را دوست دارم.."

 کتاب، کتاب منیژه است اما اگر از حسین نگوییم کم‌لطفی کرده‌ایم. مردی که یک‌بار با محبتی مثال‌زدنی وارد زندگی منیژه شد و او را از دختر نوجوانی سرکش تبدیل به خانم‌ِخانه‌ای تمام و کمال و عاشق کرد و یک بار دیگر وقتی بند بند وجود این زن سی و چند ساله درحال ازهم پاشیدن بود با معجزه محبتش او را به زندگی پیوند داد. مردی که انگار از ابتدا برای دوست داشتن آفریده شده بود.
        

          داستان زندگی این ادمها همیشه تکان دهنده‌ن، حالا اگه اون شخص یه دختر دبیرستانی تازه ازدواج کرده باشه که یهویی هجده سال از همسر خلبان عاشق پیشه ش جدا میشه و توی بی خبری کامل می‌مونه.خیلی سخت و عجیبه.
انتخاب عکس روی جلد کتاب فوق العاده و عالیه امیدوارم هیچوقت تغییرش ندن.
        

          عاشقانه ای متفاوت و با چاشنی انتظار 
بنظرم صبر این زن و شوهر واقعا جای تحسین و تشویق داره❤️
        

          روایتی آشنایی زدا از همسران شهدا. روایتی از همسر اسیری اولین اسیر جنگ است و آخرین آزاد شده.
        

          یه روایت خلاصه و کوتاه از همسر شهید لشکری، کسی که ۱۸ سال از بهترین سال‌های جوونی‌شون رو توی زندان‌های بعث عراق گذروندن...حس کردم حجم این کتاب واسه‌ شرح ۱۸ سال دوری خیلی خیلی کمه... ولی حیف که هر دو عزیز دیگه تو این دنیا پیشمون‌ نیستن🖤
        

          #کتاب #روزهای_بی_آینه از جنس کتابهای #خاطرات_همسران شهدا ست، ولی سبک کتاب با تمام کتابهای
خاطرات همسران شهدا قطعا متفاوت است. شما در این کتاب شاهد زندگی دختر جوانی هستید که به احتمال زیاد با تصورات شما از زندگی یک همسر شهید متفاوت است. اما #واقعی است. روایت یک زندگی #عاشقانه است، اما صد درصد حقیقی، یک #زندگی مشترک با همه سختی و شیرینی هایش. این کتاب قطعا از نوع کتابها و روایات کلیشه ای که جدیدا به خورد جوان و نوجوان این کشور می دهیم و خود من هم زمانی از خواندنش لذت می بردم نیست. این کتاب روایت یک زندگی عاشقانه واقعی است با همه درد ها و سختی هایش، روایت #صبر است و رضا، روایت عشق است و وفا، که قطعا جوانان کشورم بیش از هر چیز به آن نیاز دارند. کتاب روایت دختر جوانی به نام #منیژه_ لشگری است که در 17 سالگی با عشق ازدواج کرد ودر 18 سالگی مادر شد ولی چند ماه بعد با شروع جنگ ایران و عراق همسرش که #خلبان #نیروی_هوایی بود به #اسارت گرفته شد و جنگ زندگی جدیدی برای او و همسرش رقم زد. تا اینکه همسرش پس از 18 سال به وطن بازگشت. ما در این کتاب شاهد اتفاقات و روایات این 18 سال دوری ایشان و همسرشان هستیم، تا بازگشت و ساختن دوباره زندگی و شاهد روايات #خلبان_آزاده_حسین_لشگری از 18 سال اسارت در خاک دشمن.... این کتاب توسط انتشارات_سورہ_ مهر به چاپ رسیده و جز
کتابهای_نقره_ای این انتشارات است. نویسنده کتاب هم خانم #گلستان_جعفریان هستند.
بخشی از کتاب: بعد از مدتی به این کار معتاد شدم. هر روز یک رنگ و یک مش را روی سرم امتحان میکردم،هی رنگ گذاشتم ھی برداشتم و شدم رنگ باز. سالی یکی دو بار به آتلیه میرفتم و عکس میانداختم:این عکس 25 سالگی... این عکس 27 سالگی... این 30 سالگی... میخواستم حسین تغییرات مرا ببیند... هر وقت عکس جدید می انداختم، دلم برا خودم می سوخت... با خودم تکرار میکردم:خدایا چقدر عکس میگیرم!
        

          چند سال پیش تو صفحه دکتر قادری معرفی این کتاب رو دیدم. نوشته بود از روایت متفاوت این کتاب و قهرمان متفاوتش همون‌طور که ظاهرش هم با اون کلیشه‌ای که از همسران شهدا سراغ داریم متفاوته. همه این سال‌ها تنبلی کردم تو خرید و خوندن این کتاب تا الان که خوندم و  اون برنامه تلویزیونی رو یادم اومد که مکالمه یه زن و شوهر بعد از سالها دوری و اسارت مرد رو نشون می‌داد. اون سال نمی‌دونستم پس و پیش این مکالمه چه ماجراها بود و هست. صرف ۱۸ سال اسیری خودش ترسناکه، اونم اسارت تو زندان‌های مخوف بعث. بعد حالا بیای جزئیات بیشتری بخونی و بدونی.
مقدمه رو که خوندم و متوجه شدم حسین لشگری سال ۸۸ شهید شده آه از نهادم برآمد. کتاب رو که با چشم اشکی تموم کردم به دنبال اطلاعات بیشتر رفتم سراغ گوگل و متوجه شدم خانم لشگری هم سال ۹۸ فوت کرده؛ اصلا یخ زدم.
با دید مادی فقط میشه کلی غر زد و گفت این چه زندگی بود که این خانواده داشتن و فقط یه دید معنوی و الهیه که به آدم امکان میده طور دیگه به ماجرا نگاه کنه. این دو یه طور عجیبی برگزیده بودن.
بعد کتاب پاییز آمد دوست داشتم بقیه کارهای خانم جعفریان رو هم بخونم. از نظر سبک کار و متفاوت بودن مثل پاییز آمد بود تما نه به پختگی و موجزی اون. نمی‌دونم به خاطر تجربه کمتر نویسنده بود یا ملاحظات مربوط به خانواده اسرا و شهدا و حتی ملاحظات رده بالاتر. اما کتاب ریتم زیادی تندی داشت و می‌شد با جزئیات و توضیحات بیشتری پیش بره. تازه وقتی رفتم تو گوگل خیلی چیزها از زبان خانم لشگری خوندم که تو کتاب بهش اشاره‌ای هم نشده بود.
سختی‌های دوران ۱۸ ساله تنهایی خانم منیژه یا مشکلاتی که اوایل بازگشت شوهرش داشت و اختلاف‌هایی که تو ده سال زندگی مشترک داشتن می‌شد بیشتر بهش پرداخته بشه.
خداوند منیژه و حسین لشگری رو بیامرزه و به پسرشون صبر بده.
        

          داستان ۱۸ سال جدایی از همسر، همسری خلبان که اسیر عراقی ها شده است.
تنهایی های منیژه خانم را در کتاب شاهد هستیم و در نهایت شیرینی وصال!
        

          کتابی متفاوت از خاطرات همسر یک آزاده 
شیرین ، عاشقانه ، فراق ، تلخ ، سخت ، پر از درد ، صبوری  ، وصال ، واقعی 
کلماتی که با شنیدن روزهای بی آینه به ذهنم میرسه 
        

          هیچ حرفی برای گفتن ندارم؛ جز اینکه سلام کنم و عرض ارادتی داشته باشم، به روح بلند شهید حسین لشکری و همسر بزرگوارشان.
        

          "بعضی از میوه ها را نمی شناخت، مثل شلیل و کیوی. یک روز که کیوی خریدم،  گفت: «چرا سیب زمینی گذاشتی روی سبد میوه ها.» شماره تلفن ها را همچنان پنج رقمی حفظ بود. به او می گفتم که شماره تلفن ها هفت رقمی شده. حسین، مثل یک کودک، درباره هر چه می دید سؤال می کرد و من مدام می بایست توضیح می دادم. بعضی کارهایش  ..." 

کتاب روزهای بی آینه در مورد سید الاسراء، شهید حسین لشکری ست که چند روز قبل از شروع جنگ تحمیلی به اسارت بعثی ها درآمد و این اسارت ١٨ سال به طول انجامید. 
کتاب از زبان مرحومه منیژه لشکری روایت می‌شود. 
صراحت و صداقت خانم لشکری دربیان خاطراتشان از نقاط قوت کتاب به شمار می‌آید. 
اوایل کتاب و با ماجرای انشاء مرحومه لشکری خندیدم، اواسط کتاب و با اسارت شهید لشکری نگران شدم و بعد از آزادی و خواندن پیامدهای اسارت دیدگانم تر شد. 
شاید کتاب در پی پاسخ به این پرسش است که اسیر واقعی شهید لشکری ست که اولین رزمنده ی اسیر شده و آخرین اسیر آزاد شده بود یا همسرش که ١٨ سال علی رغم اصرار اطرافیان مبنی بر فراموش کردن همسر و ازدواج مجدد، سرسختانه به پای کسی که نمی‌دانست زنده است یا نه ایستاد؟
بر خلاف تصورم که گمان میکردم بعد از آزادی شهید لشکری از بند اسارت و بازگشت به ایران، روزگار روی خوشش را به این شهید و همسرش نشان خواهد داد، هر چه به انتهای کتاب نزدیک شدم کامم تلخ تر گشت. 

'' آن شب، ساعت دو یا سه، سراسیمه و عرق کرده از خواب پرید. بدنش می لرزید و صورتش قرمز شده بود. نشست لب تخت. کنارش نشستم و گفتم: «چی شده حسین؟ چرا این حال هستی؟»گفت: «خواب بدی دیدم!»گفتم: «باز اسارت.»گفت: «آره. این دفعه سربازهای عراقی اومده بودن اینجا دنبالم، در خونه... هر چی می گفتم: ‘من خیلی وقته آزاد شدم ...
میگفتن نه اشتباه میکنی تو باید با ما برگردی به سلول شماره ۶۵"
در برابر عظمت شهید لشکری و همسرشان سر تعظیم فرود می‌آورم. 
        

          چقدر این کتاب غم داشت، تلخ و واقعی
        

          روزهای بی آیینه از متفاوت ترین کتابایی بود که در ژانر دفاع مقدس خوندم. اولا شخصیت خود خانوم لشکری  با خیلی از خانومایی که روایتگر دوران دفاع مقدس بودن متفاوت بود. سبک زندگی حسین آقا و منیژه خانوم سبک زندگی رایج ارتشی های اون زمان بوده. زندگی لاکچری و متفاوت با زندگی مردم کوچه و بازار. 
دوما شرایطشون شرایط خیلی سختی بود. یک عمر  دوری از معشوق و تنهایی و توی برزخ بودن و دست تنها بزرگ کردن یک پسر که از سن خیلی کم باباش رو ندیده و از اونطرف سال ها اسارت و انفرادی و دلتنگی و ندیدن زن و بچه ای که عاشقشونی. 
خانوم لشکری سختی های زندگی شونو چه حین اسارت همسر چه بعد از اون خیلی صبورانه شرح دادن. مخصوصا زندگی بعد از اسارت و با وجود اون همه سال از دست رفته واقعا برای هردو خیلی سخت بوده. عشق منیژه  خانوم و حسین آقا عشق خیلی قوی ای بوده که توی اولین دیدار هم منیژه خانوم حس می کنه خدایا! من چقدر این مرد دوست دارم. تلخی زندگی شون شیرین نشده اما حداقل توی این تلخی هم رو داشتن. دلم برای علی آقا خیلی سوخت، چه ناگفته هایی داره این پسر!
 این همه تلخی برای چی؟؟ برای اینکه صدام می خواسته با وادار کردن  حسین آقا به اعتراف دروغ ایران رو آغاز گر جنگ معرفی کنه. حسین آقا و خانواده ش مثل خیلی از قهرمان های تاریخ برای وطن دوستی و عزت ایرانی شون بهای زیادی دادن.
فقط می تونم دعا کنم اون روزی که اجر صابران رو میدن این زن و شوهر دوباره کنار هم باشن و کامشون شیرین بشه
        

          غم این زندگی بعیده از دلم پاک بشه و چقدرغصه خوردم که کتاب خاطرات شهید هیچ جا موجود نیست ...در واقع هیچ کتاب درست و حسابی در مورد ایشون پیدا نکردم.