اول خوب بود. بعد خیلی خوب و عالی شد. اما آخراش خیلی افت کرد.
        

                عاشق زبان ساده و عمیق نویسنده شدم. آنقدر با جزئیات به نگاهش دقت کرده که آدم حظ می‌کند و آنقدر بی‌شیله‌پیله و غیرپیچیده نوشته که هر خواننده‌ای با او همراه می‌شود.
        

                یه کتاب جمع‌جور درباره واقعه غدیر؛ آن هم به زبان ساده
        

                مجنوعه داستان‌هایی با شخصیت‌های اصلی یا فرعی‌افغانی. بعضی‌ها حاندارترند و بعضی ضعیف‌تر. پایان برخی‌ها نیز باز است و فقط ما را با برشی از زندگی یک شخصیت مواجه می‌کند
        

                مجموعه داستان‌های کوتاه مه اغلب به زبان اول شخص‌اند و با محوریت مرگ. زبان داستانی و شخصیت‌پردازی‌ها عالی‌اند
        

                نویسنده اطلاعات خوبی از زندگی خودش و نتیجه‌هایی که از آن گرفته می‌دهد؛ اما لحنش یک جورهایی از بالا به پایین است. انگار من میفهمم و میخواهم چیزی را برای خواننده نفهم توضیح دهم
        

                نویسنده از سفرهایش نوشته؛ سفرهایی به نقاطی خاص که توصیفشان هوش از سر آدم می‌برد. روایت‌های ابتدایی قوی‌ترند و هرچی پیش می‌رویم ضعیف‌تر می‌شوند.
        

                قرار بوده کتاب طنز باشد ولی با اطنابش بیشتر حوصله کودک سر می‌رود.
        

                عشق به کتاب می‌تواند تبدیل به جنون شود و قصه خانه کاغذی را بسازد
        

                اینجا در ایران جمعه کتاب عقرب‌های کشتی بمبک را معرفی کرده‌ام که خواندنش در ایام دهه فجر خالی از لطف نیست:
https://irannewspaper.ir/sp-317/11/82254
        

                نه سر داشت نه ته. شخصیت‌پردازی خیلی ضعیف و غیرقابل‌باور بود. دیالوگ‌ها به شدت لوس بود و پیرنگش خیلی داغون‌‌.
        

                افتضاح. از رینولدز بعید بود کتاب زرد موفقیت بنویسه