دوستش داشتم. کوتاه بود و خوب.
برای آشنایی نسبی با این شهید، مناسب است.
ولی نیاوردن اسامی راوی‌ها باعث سردرگمی می‌شد که این روایت از زبان چه کسی هست!
      

        در مجموع کتاب ساده و خوبی بود به طوری که فکر می‌کردم نویسنده
بصورت زنده و واقعی داره باهام حرف میزنه. اما بعضی از فصل‌ها کاربردی نبودند و یکسری از خطوط و کلمات هم نیاز به اصلاح و ویرایش داشتند.
      

        یقین پیدا کردم که از مصطفی مستور، هیچ‌وقت چیزی نخواهم خواند!
      

        اگر این کتاب را بخوانید چه اتفاقی برایتان می‌افتد؟

۱- مبانی اعتقادی‌تان محکم می‌شود.
۲- مفاهیم مهم فلسفه را به زبان خیلی ساده متوجه شده‌اید.
۳- تواناییِ مرتبط‌کردنِ آن‌مفاهیم به جامعه‌ی کنونی و تصمیم‌گیری مناسب را پیدا می کنید.
۴- تواناییِ تفکر منطقی و عمیق‌ترشدنِ روی 
مسائل پیرامون

کتاب، سیر منطقی خوبی داره و بیان راحتی هم داره.
مثال‌هایی هم که داخلش به کار رفته، کاملا مرتبط با مسائل روز جامعه هستند.
      

        خط به خط کتاب، برام مهم بود و کاربردی بود و واقعاً لذت بردم از خوندن همچین کتابی! اولین کتابی بود که از آیت‌الله حائری شیرازی می‌خوندم؛ نقاطِ قوت زیادی داشت ولی مثال‌های ملموس و اینکه از زندگی رومزه بودند، برای من شیرین‌تر بود. کتاب خوش‌خوان و پرمغزی بود و کاملاً منظم بیان شده بود که ذهن رو از پراکندگی باز می‌داشت.
مسئله‌ی تفکر مسئله‌ای بود که این روزها دغدغه‌ی من بود و ایشون خیلی خوب پاسخ داده بودند.
      

        اولش نگران این بودم که نویسنده، قسمتِ
دیدارشون رو چطور در میاره! ضعیف نباشه..
اما بعد از این همه خوندنِ کتاب‌های شهدا،
هنوز کسی رو متبحرتر از خانمِ جعفریان
در توصیف احوالات شهدا ندیده‌ام!
وَ قبول هم ندارم. از فصل هفتم به بعد رو فقط 
گریه کردم و خوندم...حتی تصورش هم سخته چه برسد
به زندگی کردن.
      

        برای شناخت کلی و مختصر، مناسبه. اما بیشتر درمورد حال و هوای قبل از انقلاب و تبعید و... نوشته شده. کلیاتی که همه
میدونیم و همش تاکید بر اینکه ایشون در کنار امام بودن.
اما از زندگی شخصی و جزئیات ایشون بنظر من کافی نبود.
      

        کتابِ رو خیلی دوست داشتم.
ساده بیان شده بود و یک زندگی پر از صمیمت رو روایت 
کرده بود. برای من جالب بود از زندگی طلبه‌ها، سر در آوُردن.
صادقانه بگم با کتاب زندگی کردم و برای ساعاتی مانوس بودم.
به‌طوری که وقتی به آخرش رسیدم، دلم نمی‌خواست تموم بشه.
      

        کتابِ خوبی بود. تعدادِ صفحاتش کم بود و مختصر و مفید.
بیشتر بخاطرِ ترکیب‌ شحصیت‌ها جذب شدم و خوندم که
خب خیلی جالب بود و همه در یک‌راستا.
      

        قلم کتاب روان است و به زیبایی، خاطرات این بانوی بزرگوار بیان شده است.
برایم جالب بود، مسلمان و ایرانی را از زاویه‌‌ی یک‌خارجی دیدن.
مثلاً لحظه‌ی ورود امام به تهران را همه شنیده‌ایم اما از زبان یک‌ژاپنی نشنیده بودم!
مطالعه‌اش زیاد وقتتان را نمی‌گیرد
بد نیست کمی هم از دنیای بیرون، به
خودمان نگاه کنیم.
      

        تمام آنچه از جزئیات، انتظار داشتم در کتاب آمده بود.
اگر شماهم دلتان می‌خواهد توی جنگل‌های شمال، درختان بهار نارنج و بوی
باران و سفال گم شوید و چندساعتی را از
روزمره فاصله بگیرید و در کتاب غرق بشوید؛ حتماً مطالعه کنید که دیر است!
افسوس خوردم که کتاب کاغدی‌اش 
جلوی دستم نیست‌. که نمی‌توانم
هنگام خواندنش، بوی کاغذها را به مشام
بکشم و غرق لذت بیشتر شوم هنگامی که
دستم کنار جمله‌ای بلغزد و نشانه بگذارد
برای روزهایی که دلتنگ میشوم و 
بر میگردم به امروز‌ و خواندن این‌کتاب.