یه منبع فارسی که درسته خیلی مفصل نیست، اما کلیات وقایع رو به صورت عالمانه گفته، و پاورقی‌های خیلی خوبی داره و که اطلاعات ویژه‌ای رو در اختیار خواننده قرار میده.
      

        کتاب متاسفانه انسجام روایی نداره و اسم بخش‌ زیادی از کتاب رو عملا نمیشه زندگی‌نامه گذاشت.
در واقع بهش زیادی از کتاب مجموع روایات فضائل امام حسن علیه‌السلام هست که همونا هم در جهت شناخت امام به کار گرفته نشده و فقط مجموعهٔ زیادی از اونا بیان شده.

      

        یه مجموعه داستان کوتاه و دیگر هیچ.
      

        یه داستان معمولی از یه محله‌ای که عموما قشر کم درآمد و کارگر جامعه اونجا سکونت داشتن، محله‌ای که خیلی اتفاق ویژه به خودش نمی‌دید...
      

        یه کتابچه که شیوهٔ رایج رجالی در زمینهٔ اعتبار حدیث رو به چالش می‌کشه و اون رو منقطع از بستر تاریخی حدیث می‌دونه؛
و به همین دلیل این شیوه رو ناکافی دونسته و میگه ما باید علاوه بر بررسی روات حدیث، به مضمون هم بپردازیم، که این پرداختن به مضمون از نظر نویسنده سیو غالب قدما بوده.
      

        این کتاب دربارهٔ زندگی امیرالمومنین علیه‌السلام، و ادامهٔ کتاب دو جلدی فروغ ابدیت هست که دربارهٔ زندگی رسول الله صلی الله علیه و آله بود.
به شکل طبیعی و با توجه به گسترده‌تر بودن منابع، کتاب قوی‌تر شده و مباحث غیر تاریخیش کمتر بوده و اطلاعات دقیق و خوبی ارائه میده،‌ مخصوصا از دوران حکومت مولا.
البته در بخش سقیفه و غصب فدک یه مقداری مباحث کلامی کتاب پر رنگ میشه.
      

        ادامهٔ جلد یک، با همون نقاط قوت و شاید با نقاط ضعف کمتر به دلیل بیشتر بودن منابع.
      

        به عنوان یه منبع عمومی برای فهم تاریخ زندگی رسول الله صلی الله علیه و آله کتاب خوبیه، هر چند نقاط ضعفی هم داره.
مثلا از بعضی وقایع تاریخی بدون پرداختن به جزئیات عبور می‌کنه، یا گاهی رویکرد کتاب کلامی صرف میشه، ولی خب خیلی اوقات هم اطلاعات خوبی هم ارائه میده.
      

        وقتی خوندمش به رفیقم گفتم چرا اینقدر کتابش معمولی بود!
گفت سفرنامه تا حالا خوندی؟!
گفتم نه.
گفت خب همه همینن، انتظارت بالاست.

نمیدونم، شاید به خاطر همینه که از موقع تا الان کلا سفرنامه نخوندم.

بعد از خوندن فصل یک و نظرات سیاسی امیرخانی ازش بدم اومد!

      

        کتاب یه مقداری ملال‌آور شروع میشه
اما در ادامه روند داستان بهتر میشه و شخصیت‌ها رو بهتر میشه شناخت.

اما بعد از این کتاب واقعا نظرم نسبت به شوپنهاور منفی شد!
متکبّر و حتی میشه گفت بیمار بود.

و در نهایت باید بگم من درمان خاصی از شوپنهاور ندیدم جزء کنار گذاشتن خود زندگی، به جای کنار گذاشتن وابستگی به زندگی.
      

        برای من، از بین کتاب‌هایی که از امیرخانی خوندم این کتاب بهترینش بوده؛
با اینکه سبک روایتگری کتاب که نامه‌هایی بین شخصیت‌های داستان بود تقریبا میشه گفت نو نبود اما به نظرم کتاب خوب نوشته شده و داستان پردازی شده بود.
      

        از نظر داستان تقریبا میشه گفت هیچی نداشت!
فقط از این‌ جهت که به این شکل سعی کرده بود نظرات مختلف از جهت‌های مختلف رو در کنار همدیگه بیاره شاید یه مقداری کتاب رو جذاب کنه، همین.
      

        در قوی بودن کتاب شکی نیست، اما متاسفانه کتاب به گونه‌ای شده که مبنای تحلیل‌ها، و حتی تنها اطلاع و آگاهی خیلی‌ها از شرایط سیاسی اجتماعی شده!
      

        با توجه به اینکه الان خوابگاهی هستم، با اینکه خیلی تفاوت هست با شرایط مطرح شده در کتاب، اما بعضی از حرف‌ها و مسائلی که مطرح شده بود رو به خوبی درک می‌کنم و به چشم دیدم.
      

        گفته میشه قدیمی‌ترین مقتلی که درباره‌ی واقعه‌ی کربلا نوشته شده مقتل ابومخنف بوده، که البته اصل کتاب به دست ما نرسیده، و بخش‌هایی از کتاب که در کتب مختلف بهشون ارجاع داده شده جمع‌آوری و تبدیل به این کتاب شده.