این کتاب دربارهٔ زندگی امیرالمومنین علیه‌السلام، و ادامهٔ کتاب دو جلدی فروغ ابدیت هست که دربارهٔ زندگی رسول الله صلی الله علیه و آله بود.
به شکل طبیعی و با توجه به گسترده‌تر بودن منابع، کتاب قوی‌تر شده و مباحث غیر تاریخیش کمتر بوده و اطلاعات دقیق و خوبی ارائه میده،‌ مخصوصا از دوران حکومت مولا.
البته در بخش سقیفه و غصب فدک یه مقداری مباحث کلامی کتاب پر رنگ میشه.
      

        ادامهٔ جلد یک، با همون نقاط قوت و شاید با نقاط ضعف کمتر به دلیل بیشتر بودن منابع.
      

        به عنوان یه منبع عمومی برای فهم تاریخ زندگی رسول الله صلی الله علیه و آله کتاب خوبیه، هر چند نقاط ضعفی هم داره.
مثلا از بعضی وقایع تاریخی بدون پرداختن به جزئیات عبور می‌کنه، یا گاهی رویکرد کتاب کلامی صرف میشه، ولی خب خیلی اوقات هم اطلاعات خوبی هم ارائه میده.
      

        اگه بخوام خیلی کوتاه توصیف کنم، باید این کتاب جدا من رو عصبی کرد!
چرا؟!
طبق تجربه‌ی من از این کتاب‌ها، معمولا لحن و ادبیات این جنس کتاب‌ها اساسا یه خودپسندی ریزی داره،
اما برای این کتاب، با توجه به شخصیت هیلاری کلینتون، آمریکایی بودن، و اینکه تاریخ چاپ کتاب قبل از انتخابات ریاست‌جمهوری بوده، آدم با ادبیاتی به شدت متفرعن و خودپسندانه مواجه میشه، که واقعا اعصاب خرد کنه.

و البته بخشی که درباره‌ی ایران و اتفاقات ۸۸ و تلاش‌هاش برای تحریم گفته، و البته توجیهاتی که برای موجه نشون دادن کار خودش میاره، واقعا آدم رو از این همه دروغ و نفاق متنفر می‌کنه.
      

        حقیقت اینه که من این کتاب رو نخریدم، فقط چون دفعات زیادی میومدم خونه‌ی رفیقم تصمیم گرفتم بخونمش، و خب توی کمتر از سه ساعت تمومش کردم!

کتاب سه بخش داره؛
معنای مردن چیست؟
چگونه زنی جوان هویت خود را گم کرد؟
چگونه آلبرت وودفاکس از انفرادی جان به در برد؟

بخش اول درباره‌ی مساله‌ی مرگ مغزی و بحث‌های پیرامون اونه.
بخش دوم درباره‌ی اختلال روانی نادری به اسم گسست.
و بخش سوم درباره‌ی آدمی که چهل سال توی انفرادی بوده!

کتاب برای من غم داشت؛ و البته کلی سوال.
ترجمه‌ی بدی نداشت.
شیوه‌ی پرداختنش به وقایع، و البته انتخاب سوژه‌ها جالب و نو بود.
و البته ادبیات پرداخت و بررسی و تحلیل وقایع کاملا غربی بود.
چیزی که من رو بیشتر به این نتیجه رسوند که سوای از راه و مسیر ما برای حل مسائل، شیوه و ادبیات ما باید کاملا متفاوت از آمریکا باشه و براساس فرهنگ و هویت خودمون جلو بریم...
      

        کتاب خوب شروع شد، یعنی برخلاف خیلی از رمان‌ها از همون ابتدا کشش داشت، خوب هم جلو رفت، نقطه‌ی اوج داستان هم توی یک سوم پایانی کتاب رخ داد به نظرم.
ملاقات سوکورو با اری.

ولی کتاب خوب تموم نشد.
حداقل من اینطور تموم شدنی رو که چند موضوع مهم بلاتکلیف بمونن رو دوست ندارم.

اما خود داستان و پیامش جالب بود.
اینکه روی گذشته میشه سرپوش گذاشت، اما تاریخ رو نمیشه پنهان کرد.
کی میدونه چقدر از این گره‌ها توی وجود ما وجود داره...
      

        ‏بخش اول کتاب یه عاشقانه‌ی ساده و آرام بود.
حقیقتش چون اسم کوچیک شهید لشگری، حسین بود و کتاب پر از این اسم، حس خوبی از نیمه‌ی اول کتاب پیدا کردم.
اما کتاب روایت روانی داشت و اون بلاها و سختی‌ها و دوری‌ها ناگهان نازل شدن.
مثل شروع جنگ و‌ مثل شروع دوران مفقودالاثری‏.
کتاب با سختی و تغییر منیژه لشگری ادامه پیدا کرد،
جنگ یک زن بلاتکلیف با زندگی...

و در نهایت رسیدن یک زوج به همدیگه.
زن و شوهری که برای هم غریبه شده بودن...

درکش سخت بود، ولی این کتاب زندگی واقعی رو روایت میکرد، شعار زده نبود،
و یک زندگی رو روایت کرد که «خیلی سخت بود...»
      

        موضوع و شیوه‌ی پرداختن امام به قضیه قطعا جذابیت خودش رو داره؛ اما اینکه اسم چنین اثری «کتاب» گذاشته بشه برای من پذیرفته شده نیست.
چون متن در واقع برگردان چند جلسه از درس امام بوده.

توی این متن، استدلال‌ها خیلی ساده بیان شده و به کلیات بسنده شده؛ و به نظرم امام طوری این مسأله رو مطرح کرده که برای عامه‌ی مردم قابل فهم باشه.
و البته بخش زیادی از کتاب هم ناظر به فضای سیاسی اجتماعی دهه چهل بوده.
      

        من فکر می‌کردم با یه شاهکار طرفم، ولی خب اصلا نفهمیدم کتاب چی چی هست!
      

        قلم قوی با تصویرسازی و شخصیت پردازی عالی و پایان‌های خیلی جالب.
وقتی شروع به خوندن می‌کردم کنار گذاشتنش خیلی سخت بود.
      

        یه اثر فوق العاده که تا یه مدت باعث انزجارم از خودم شده بود!
      

        کتاب ضعیف‌تر از ارمیا، خسته کننده، و حتی میشه گفت کلیشه.
شاید چنین مسائلی اتفاق بیفته و اصلا رواج داشته باشه، اما نمی‌دونم چرا فقط و فقط سعی میشه رابطه‌ی قشر مذهبی با عالم مدرن در قالب یه علاقه و عشق به شکل داستان دربیاد، چیزی که این سال‌ها خیلی رواج پیدا کرده، حتی توی فیلم‌ها و سریال‌ها.
و خب من چنین جنس داستان‌هایی رو با روایت‌های کلیشه نه قبول دارم و نه خیلی درک می‌کنم، چون حس می‌کنم توی فضای واقعی وقایع متفاوته...
      

        کتاب ترجمه‌ی باب‌های جهاد با نفس وسائل‌الشیعه است که حتی میشه روزی یه صفحه یا یک حدیث خونده بشه و ازش بهره برده بشه.
      

        باز هم قلم پر اغراق و تکرار امیرخانی، و خب برای من
خسته کننده است.
      

        خوشم‌ اومد، به نظرم خوب تونسته بود فضای اجتماعی وقت فرانسه رو وصف کنه،‌
و کتاب احساسات و شرایط یک‌ پدر، و یک فردی که تازه در راه ورود به دنیای توسعه یافته است رو خوب تصویر کرده بود.