معرفی کتاب درمان شوپنهاور اثر اروین دی. یالوم مترجم سپیده حبیب

با انتخاب ستارهها به این کتاب امتیاز دهید.
در حال خواندن
45
خواندهام
488
خواهم خواند
235
توضیحات
یالوم در رمان درمان شوپنهاور تصور می کند که فیلسوف معاصری به نام فیلیپ که فردی منزوی و به نوعی رونوشت شوپنهاور است، به یکی از گروه های درمانی روان درمانگر مشهوری به نام جولیوس وارد می شود که خود به دلیل رویارویی ناگهانی با سرطان ـ و مرگ خویش ـ به مرور دوباره ی زندگی و کارش نشسته است. فیلیپ آرزو دارد با به کارگیری اندیشه های شوپنهاور، به یک مشاور فلسفی بدل شود و برای این منظور نیازمند سرپرستی جولیوس است. ولی جولیوس می خواهد به کمک اعضای گروه به فیلیپ/شوپنهاور بقبولاند که این ارتباط انسانی ا ست که به زندگی معنا می بخشد ـ کاری که هیچ کس برای شوپنهاور تاریخی نکرد. اروین د. یالوم ـ استاد بازنشسته ی روان پزشکی دانشگاه استنفورد، روان درمانگر اگزیستانسیال و گروه درمانگر ـ در این کتاب نیز همچون رمان وقتی نیچه گریست با زبان سحرانگیز داستان، به معرفی اندیشه های پیچیده ی فلسفی و توصیف فنون روان درمانی و گروه درمانی می پردازد.
بریدۀ کتابهای مرتبط به درمان شوپنهاور
نمایش همهلیستهای مرتبط به درمان شوپنهاور
نمایش همهیادداشتها
1401/5/27
1402/4/13
1402/3/13
1404/2/10
این یادداشت مربوط به نسخۀ دیگری از این کتاب است.
به نظرم کتابیه که بیشتر به درد علاقهمندان به روانشناسی یا دانشجوهای این رشته میخوره. احتمالاً نکات خیلی زیادی از این نظر در کتاب وجود داره که مخاطب غیر روانشناس اصلاً متوجه اونها نمیشه و براش اهمیتی هم نداره. داستان کتاب فراز و فرود خاصی نداشت و با اینکه خستهکننده هم نبود اما جذابیت خیلی زیادی هم نداره. ترجمهی متن ولی خیلی روان و خوبه. از نظر محتوا هم شخصاً به نظرم غیر از نکات روانشناسی مطلب عمیقی نداشت. نکاتی که از فلسفه و زندگی و نوشتههای شوپنهاور در کتاب مطرح شده انگار عمداً طوری انتخاب شدن که چهرهی شوپنهاور رو در نظر خواننده تخریب کنند تا اینکه فلسفهاش رو بیان کنند یا نقد کنند. شخصیت فیلیپ که به گفتهی نویسندهی خواسته نمونهی شوپنهاور در زمان حاضر باشه و وظیفهی بیان فلسفهی شوپنهاور در داستان را بر عهده داره، یک فرد خودخواه و خسیس و با سابقهی آزار جنسی معرفی شده و در پایان داستان هم به این نتیجه میرسه که فلسفهی شوپنهاور که زندگیش رو متحول کرده به دردش نمیخوره و باید کنارش بذاره. در قسمتهای مختلف متن نویسنده اشاره به احساسات شخصی شوپنهاور میکنه که معلوم نیست اینها رو از کجا و چطور کشف کرده. مثلاً در متن آمده: در مورد رابطهی شوپنهاور و گوته: «آرتور از اینکه کنار گذاشته شده بود خشمگین و آزرده بود.» فصل 24 «تنهایی دیوی بود که بیش از هرچیز شوپنهاور را به تنگ میآورد و دفاعهایی ماهرانه در برابر آن افراشته بود.» فصل 35 «کمتر چیزی هست که شوپنهاور از آن به اندازهی ولع شهرت بد گفته باشد. و با این حال، چه ولعی برای شهرت داشت!» فصل 39 در پایان داستان هم نتیجه میگیرند که «شوپنهاور افسردگی مزمن داشت» و «هر رویکردی که بر اساس دیدگاه اون بنا شده باشه، بیارزشه» و با «لفاظی» باعث گمراهی میشه و عقایدش رو «به زبونی متقاعدکنندهتر بیان میکنه». در مورد فلسفهی ادیان شرقی هم همینقدر در جهت تخریب اونها تلاش شده. در کل پیشنهاد میکنم کسانی که به آشنایی با واقعیت این تفکرات و فلسفهها علاقه دارند به جای آثاری مثل این کتاب که به طور دسته دوم به اونها میپردازند، به نوشتههای اصلی مراجعه کنند. مثلاً در مورد شوپنهاور کتاب «در باب حکمت زندگی» را بخوانید و بعد قضاوت کنید.
با نمایش یادداشت داستان این کتاب فاش میشود.